Morgunblaðið - 13.09.1970, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIf), SUNNUDAGUR 13. SEPT. 1970
reyndi hann að flækja mig, og
ég varð að hugsa mig ofurlítið
um. Og svo — nú, þetta var
allt svo alvarlegt, að ég vildi
ekki segja neina vitleysu.
— Tókst Werner að flækja yð
ur?
— Ekki verulega. Nei, honum
tókst það ekki.
— Þér eruð þá í engum vafa
um, að maðurinn, sem þér voruð
látin þekkja, sé sá sami, sem
réðst á yður?
— Já, ég er alveg viss.
— Þér lituð vandlega á hann,
þegar hann réðst á yður?
— Já. Hann var með klút fyr-
ir andlitinu, en hann datt af,
þegar ég barði hann. Og ég á
hægt með að muna andlit.
— Var tunglsljós?
— Þér sögðuð, að Werner
hefði talað við yður. Var það
lengi?
— Um það bil hálftíma í fyrra
skiptið. Og i heilan klukkutíma
eftir að ég þekkti þennan mann
aftur.
— Svöruðuð þér öllum spurn-
ingum hans hiklaust? Stúlkan
hugsaði sig um sem snöggvast.
— Að mestu leyti. En svo
— Hálft tungl. Það var ekki
sérlega dimmt. Eða það fannst
mér að mwnnsta kosti ekki, því að
annars hefði ég farið eftir veg
inum.
— Getið þér sagt mér nákvæm
lega, hvað gerðist? Oti fyrir
heyrðist smella í tennisknetti.—
Mér þykir leitt að vera að tefja
yður, sagði hann.
Járnsmíðavélar
Hefill, snittvél og fræsivél óskast til kaups.
Upplýsingar í síma 21400.
Hraðfrystistöðin í Reykjavík.
tlrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Ef þér finnst fólk vera of afskiptasamt, skaltu reyna að leiða það
hjá þér.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Þú getur bætt vinnuskilyrðin með þvi að láta álit þitt í ijós.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Það ern of margir sem krefjast tima þíns.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Reymlu i rólegheitum að einbeita sér að efninu.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Fólk er hreint ekki sama sinnis i dag, og það veldur þér óþægind-
nm.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Gamall kunningsskapur verður fyrir áfalU.
Vogin, 23. september — 22. október.
Starfið er dáUtið erfitt, vegna þess, að fólk greinir á um, hvernig
eigi að vinna verkin.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Elnkaframtakið á mlkla framtíð fyrir sér, þrátt fyrir hugsanlegar
deUur.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember
EinkamáUn eru að verða svo flókin, að það tefur þlg i starfl.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Þú hefur óvenjulega hæfilelka tll að skipuleggja hvað sem vera
skal og á það reynir i dag. Þú færð hjálp handa þeim, sem eru
ósjálfbjarga.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Reyndu að einbeita þér að viðskiptamálefnum, en ekki vinum I
dag.
Fiskamir, 19. febrúar — 20 man.
Jafnvel mestu þverhausarnir geta orðlð þér að liði 1 dag. Þú
verður að vera smekkvís og þægUegur.
— Það er allt í lagi. Þetta er
áríðandi, er það ekki?
— Jú, mjög áriðandi.
— Jæja þá, ég var að koma
úr gítartíma. Pilturinn minn
kemur oftast á móti mér, en
ekki í þetta sinn. Það er hægt
að fara annaðhvort eftir stig yf-
ir Almenninginn, eða þá lengri
leið eftir veginum. Það var ekki
sérlega dimmt, svo að ég tók
styttri leiðina. Hugsaði ekkert
um það. Ég er ekkert hrædd.
Jæja þá, stígurinn liggur fram-
hjá runnum og þegar ég fór
framhjá þeim varð þar einhver
hreyfing. Ég æpti upp, bara af
því að mér varð svo hverft við;
en ég var ekkert hrædd, heldur
ekki þegar ég sá manninn. Hann
sagði eitthvað — tautaði eitt-
hvað, sem ég skildi ekki, svo að ,
ég stóð bara og glápti á hann.
Hann var með klút um munn-
inn, rétt eins og hann væri með
tannpínu. En svo kom hann
beint að mér og lagði hendur á
mig. Og þá varð ég hrædd fyrir
alvöru. En ég man eftir, að ég
hugsaði að nú væri annað hvort
að duga eða drepast. Hann var
eitthvað að þukla á mér, en ég
hrinti honum frá mér. Ég hafði
látið setja strengi í tennisspað-
ann minn og reiddi hann á loft
og rak upp skaðræðisöskur. Þá
datt klúturinn af honum, svo
að ég sá framan 1 hann. Ég var
líka vond. Ég hefði getað drep-
ið hann. En hann tók til fót-
anna. Stúlkan þagnaði.
— Þér stóðuð yður vel.
— Ég viidi nú ekki láta svona
skitugan róna fá vilja sínum
framgengt. En á eftir íór ég að
gráta.
— Og hvað gerðist svo?
— Þá kom maður með hund.
Hann hafði heyrt öskrið
í mér. Hann var ágætur og fór
með mig til lögreglunnar.
— Og þetta kom í blöðunum?
— Já, það voru ein eða tvær
línur i Express. Og löng frétt í
sveitarblaðinu.
— Gæti ég fengið að sjá þessar
úrklippur? Stúlkan leit á hann
steinhissa.
— Virkilega? Það er nú ekk-
ert merkilegt í þeim.
— Ég hefði nú gaman af að
sjá þær samt.
— Gott og vel. Bíðið þér þá
aðeins. Hún stóð upp og gekk
út. Hún hafði fallegar hreyfing-
ar. Úti fyrir heyrði Raeburn
skella 1 tennisknettinum. Þá
kom Carol aftur inn og
rétti honum það sem hún hélt á.
Þetta var ódýr bók og „Blaða-
úrklippurnar mínar" prentaðut
an á. Hann opnaði bókina: fyrst
komu þrjár línur úr Express og
Mirror og siðan stutt grein úr
Star. Svo komu lengri greinar
úr vikublöðunum á staðnum og
stutt forustugrein úr öðru
þeirra, þar sem þess var látið
getið, að lögreglan ætti að eyða
minni tíma I stöðubrot, en meiri
í að vernda konur og stúlkur.
Raeburn las allt þetta vandlega.
— Þakka yður fyrir, sagði
hann, — þér hafið orðið mér að
svo miklu liði, og ég er yður
þakklátur. Þykir verst að hafa
haldið yður svona lengi inni 1
þessu góða veðri.
— Það er allt í lagi. Piltur-
inn minn er að biða eftir mér,
en honum er alveg sama.
— Ég er viss um, að hann ger-
ir það með ánægju, sagði Rae-
burn.
Leyndardómur
góðrar
uppskriftar!
Uppskrift verður aldrei góð, ef notuð eru léleg
hráefni. Þetta vita allar reyndar húsmæður. Því hefur
Ljóma Vítamín Smjörlíki verið mest selda smjörlíki
á íslandi í mörg ár.
LJÓMA VÍTAMÍN SMJÖR- fl
LÍKI GERIR ALLAN MAT
GÓÐAN OG GÓÐAN MAT
BETRI
• ] smjörlíki hf.
Dyrnar opnuðust og lítil, rosk
in kona kom til dyra, óhrein á
höndum og útötuð í méli.
— Ungfrú Katherine Nokes?
Konan leit á hann tortryggin.
— Eruð þér lögreglan?
— Ekki beinlínis.
— Hún vill ekki tala við neina
blaðamenn. Hún er óstyrk á
taugunum.
Konan var sýnilega að vitna
í einhvern lækni, og hún var
tortryggin og fjandsamleg, og
myndaði sig til að loka dyrunum.
— Andartak! Mig langar að
biðja yður að hjálpa mér. Ég er
að vinna fyrir hr. Desmond. Þér
vitið, það var konan hans, sem
var myrt.
— Já, það var hræðilegt. Það
dró nokkuð úr fjandseminni og
kurteisleg meðaumkun kom í
staðinn.
— Vesiings maðurinn, sagði
Raeburn. — Hann er alveg frá
sér. Frú Nokes tvísteig.
Veslings konan.
— Það er ekki nema eðlilegt.
— Hr. Desmond þarf að fá ýms
ar upplýsingar. Ef Katherine
vildi hjálpa mér, væri honum
greiði gerður. Og ég skal ekki
koma henni neitt úr jafnvægi.
Frú Nokes fór aftur að tvístíga.
— Jæja, þá ættuð þér að koma
inn. En það er bara allt á öðr-
um endanum hjá mér. Hún vís-
aði homum km í þrömga, óhreina
setustofu, sem auðsjáanlega var
aldrei notuð. Þarna þefjaði mjög
af köttum og sagga. — Setjizt
þér niður. Ég skal ná í Kath.
Katherine Nokes reyndist
vera um þrítugt, smávaxin og
músarleg með áhyggjusvip á
ólaglegu andlitinu.
-— Halló, ungfrú Nokes, mér
þykir leitt að ónáða yður, þegar
þér hafið orðið fyrir svona áfalli
En ég held þér getið hjálpað
mér.