Morgunblaðið - 20.09.1970, Blaðsíða 6

6
MORGIINBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. SEPTEMBER 1970
malmah
Kaupi alla brotamálma hæsta
verSi. Staðgreiðsla.
Arinco, Skúlagötu 55,
símar 12806 og 33821.
FÚNDURSKÓLI FYRIR BÖRN
á aWrin'um 4—6 ára hefst
1. okrt. Uppl. í síma 33608.
Seima Júlíusdóttir.
ACRYL HÁRKOLLUR
t(l sölu.
Hárgreiðs ludaima gireiöÍT.
Upplýsingar í síma 37246.
STÖÐVARPLÁSS TIL SÖLU
Hliutaibréf í Sendib'ílaistöðiinn'i
hf. Uppl. í s'íma 33049.
3JA—4RA HERBERGJA IBÚÐ
ósikast á leigu fyrir bamla'U'S
hjón. Uppl. í síma 84826.
BARNGÓÐ STÚLKA EÐA KONA
óskast til að liíta eftir 3ja og
8 ára bönmjm á heim ili í Vest
urbæ frá kl. 11,30—2,30, 5
daga vilk'uninair. Uppl. í síma
17122.
EINHLEYP KONA
óskair eftir atvioniu. Ma'rgt
kemu'r til greina, t. d. ráðs-
konuistaða eða barnagæzla.
Uppl. í siíma 22745.
STÚLKA ÓSKAST
til h'eim'iliisistainfa frá 1. oikt.
Fæði og húsn. á staðnum.
Umsóknir ásamt uppl. send-
ist aifgr. Mlbl. f. föstud.kv.
m.: „Heiimihsstönf 4085".
VOLKSWAGEN 1300
árg. 1966 til sölu. Verð 110
ti'l 115 þús. kr. Hagstæð lán,
skoðaður 1970. Sími 41509.
PINGOUIN — GARN
Nýk. mi'kiö úrval af Classique
Cryk)r, Sport Crylor. Multi-
Ping'ouin. Verzl. H0F, Þing-
holtsstræti 1, Reykjaivík.
VEITINGASÖLUR
Fuúorðrn, reglusöm og hrein-
leg stúiika, sem getur sýnt
meðmæli, vfll hjálpa til i eld-
húsi gegn fæði. Tilib. auðik.
„Rósa 4288" senditst Mbt.
KEFLAVlK — NJARÐVÍK
Honda árg. '66 til sölu. Verð
10 þús. kr. Nánari uppl. að
Þórustíg 5, niðri eftir kl. 7
á kvöldin.
VINNA
Reglusanrvur ungur maður ósk
ast til afgreiðsliu- og lager-
starfa hjá bóka'forlagi. Tifboð
með uppl. um aldur og fl.
sendist afgr. Mbl. f. 25/9,
merkt „Ritfamgaverzlun 4884"
BREIÐHOLT
Ungfingsst'úl'ka eða koria ósk- :
ast ril að gæta barns 2—3 1
klst. á dag eftrr hád. 5 daga
v»k'onma'r. Upplýsimga'r i síma
13054 eftir kl. 5 á dagimm.
GÖMUI STÓR GÓLFKLUKKA
tfl sölu, 80—90 ára gömul.
Þeir, sem hafa áhuga, leggi j
nafn og símamiúmer inn t<l
afg'reiðsiu blaðs'ims, merkt
„Antique — 4737"
Rennir hann beintaðb jörtum sólarströndum
Ég var á fótum fyrir allar
aldir vestur í Grundarfirði
fyrir nokkrum dögum. Indælt
hafði veðrið verið daginn áð-
ur, og útlit fyrir svipað veð-
ur þennan dag. Þetta var á
rúmhelgum degi, og verka-
menn voru sem óðast að tín-
ast til vinnu sinnar. Ég ætl-
aði rétt að ganga niður á
bryggjuna til náttúruskoðun-
ar; það þarf víða ekki Iangt
að fara, lifandi náttúran um-
lykur nærri því hvern ein-
asta biett á Islandi, einkan-
lega nálægt sjó. Og þó máv-
unum sé haUmælt, og fátt fag
urt um svartbakinn sagt, er
ekki síður gaman að athuga
þá og veita lifnaðarháttiun
þeirra athygli. Auk þess er
Grundarf jörður með allra feg
urstu sveitum á landinu.
★
Á leiðinni niður á bryggju
virti ég fyrir mér með vel-
um um leyndardóma þessara
fjalla. Mýrarhyma er stórt
og föngulegt fjall einnig að
baki mínu þegar ég gekk að
bryggjunni.
Enn lengra á bak við er
fjallið með hinu ógnvekjandi
nafni, Helgrindur. Svei mér
þá, ef ekki fer alltaf hrollur
um mig, þegar ég heyri það
nefnt, enda getur hvesst af
Helgrindum ærlega þarna i
firðinum. Þá er kallað að sé
„Stóri sunnan." Beint fram-
undan er svo Grundarmönin,
marglit og freistandi fyrir þá,
sem gaman hafa af steinum.
Lengra 1 austri sér á Bjarnar
hafnarfjall, fagurt fjall, eink
anlega í kvöldsólarglóð. Þá
kemur Setbergið og Klakkur-
inn og Eyrarhyrna, hvert
öðru fallegra, þessir mjúku
litir, eiginlega „pastel“-lit-
ir, gráir, alls konar litbrigði,
bleikir litir, rauðir og brún-
ir. Fjöllin í kringum fjörð-
Kirkjufellið (Sykurtoppurin n) speglar sig i lóni vestan
við kauptúnið. (Ljósm.: Þ.J.)
þóknun hin fallegu og sér-
kennilegu fjöll, sem fjörðinn
umlykja. Kirkjufellið hef ég í
bakið, þetta tígulega fjall,
sem Danir kölluðu „Sukker-
toppen“ hér áður fyrri, hlað-
ið úr „megtugum" basaltlög-
um, en nú orðið nærri grænt
upp að efstu eggjum, og dr.
Helgi Péturs fann þar stein-
gervinga milli laga. Svo
er einnig um fleiri f jöll þarna
í grenndinni, svo sem Brim-
lárhöfða og Búlandshöfða,
en þar eru frægar ísaldar-
menjar gróðurs. Fyrir löngu
gekk ég þar um steingervinga
slóðir með góðum vinum og
lærðum í náttúrufræði, og er
mér úr því ferðalagi minnis-
stæðastur gamli, góði kennar-
inn minn, Jóhannes Áskels-
son, sem var .óþreytandi að
leiðbeina okkur ferðafélögun
inn eru fjarska framandi,
nánast óraunveruleg af feg-
urð, bæði hvað snertir lögun
og lit. Eiginlega er maður
kominn í annan heim, stór-
fenglegan og töfrandi, slíkir
eru litirnir. Upp af bænum
Bár út með Eyrarhyrnu, er lít
ið vatn, sem heitir Bárarvatn.
Hverja Jónsmessunótt fljóta
þar uppi óskasteinar um allt
vatnið, og eru þeir illir og
háskasamir, sem næst fljóta
landinu. En í miðju vatninu
fljóta tveir rauðir steinar.
Þeir einir steinanna eru góð-
ir til óska og hamingju, og
hefur enginn náð þeim.
Og nú er ég kominn niður á
bryggjuna, þá nyrðri og tek
mér sæti þar á „polla" lengst
úti og virði fyrir mér máv-
Kirkjufell og Brimlárhöfði í GrundarfirðL Teikning eftir
W.G. Collingwood úr bók hans: „Píiagrímsför til sögu-
staða á íslandi."
ana. Þeir eru hér hundruðum
saman, mest svartbakur og
hvitmáfur, og þeir eru á öll-
um aldri, allt frá virðulegum
öldungum sem ættu heima á
elliheimili til gáskafullra
kaflabringa, en svo nefnast
ungar svartbaksins, fyrir það,
hvað fiðrið skiptist mikið í
kafla, gráa, svarta og hvíta.
Ég sé, hvar ungur kaflabring
ur byrjar allt í einu að bekkj
ast til við fullorðinn svart-
bak, sem kann þessum barna-
brekum fjarska illa, — ég gat
helzt látið mér detta í hug, að
sá eldri væri með magapínu
frá einhverju ofáti við frysti-
húsræsið fyrr um morguninn,
— í það minnsta barði hann
frá sér og vildi ekkert hafa
með þann stutta að gera, sem
hefði auðvitað átt að vera á
einhverri Laufásborginni.
Hann hljóp undan honum á
bryggjuplankanum, en kafla-
bringurinn vildi ekki láta af
óþekkt sinni, — máski hefur
hann verið sonur eða dóttir
þess með magapínuna, — en
svo þraut loks þann gamla
þolinmæðina, þandi vængina
og flaug yfir á gömlu bryggju
Hann var fljótur að ná sér I
lifrina, og af því þetta var
enginn risaþorskur, gerði
hann sér lítið fyrir og sporð-
renndi honum með haus og
sporði, — og svelgdist ekkert
á.
Þetta minnti mig á líkan at
burð fyrir löngu, þegar ég ól
upp svartbaksungann um ár-
ið við sumarbústaðinn okkar.
Sá hafði átt heima uppi á
Dýjadalstindi i Esju, og oltið
meira en flogið niður fjallið í
fylgd með foreldrum sínum,
þegar komið var fram í ágúst
það ár. Auðvelt var þvi að
handsama hann á túninu, þar
sem hann ætlaði að kasta
mæðinni, áður en hann legði
upp í síðasta spölinn niður í
fjöru. Ég setti hann í stórt
rimlabúr á næturnar, en á
daginn batt ég band um löpp
ina á honum, svo hann tæki
ekki á rás, og hann fékk nóg
að éta og óx og dafnaði. Eitt
sinn höfðu veiðzt nokkrir ufs
ar niður við Ós, og voru þeir
gefnir unganum mínum, sem
ég hafði skirt Tóka, eftir
göngustaf þeim fræga, sem sr.
Friðrik Friðrikssyni hafði

Horft í átt til Bjarnarhafn arfjails, sem er fyrir miðri
mynd. Nær sést nýja kirkjan í Grundarfirði, en þcgar
myndin var tekin var hún e kki fulibúin.
Svartbakurinn með magapínuna.
og settist þar óhress og virt-
ist ógn niðurdreginn af þessu
mikla ofáti. — Honum er nær!
★
í fjörunni er þang á öllum
steinum, mikið af þangi, og
hrúðurkarlar á bryggjustólp-
um og steinum, og okkur dett
ur allt í einu í hug kvæðið
hans Jóhanns Sigurjónssonar,
sem svo gengur:
„Reikuit er rótlaust þangið,
rekst það um víðan sjá,
straumar og votir vindar
velkja því tU og frá.
Fuglar flugu yfir hafið
með fögnuði og vængjagný,
— hurfu út í himinblámann
hratt eins og vindlétt ský.
Þangið, sem horfði á hópinn,
var hnípið allan þann dag.
Bylgjan, sem bar það uppi,
var bióðug um sóiariag."
Einn svartbakurinn náði
sér í fisk, stal honum hrein-
lega úr hrúgunni í frystihús-
inu, og settist síðan að krás-
unum utarlega á bryggjunni.
verið gefinn í Menntaskóla,
— Tóki tók þakksamlega við
ufsanum. Ég tók eftir því, að
hann gætti þess vel að grípa
fyrst í hausinn, og sporð-
renna hverjum á fætur öðr-
um, — en alls ekki fyrst i
sporðinn, því að þá hefði allt
strandað á uggunum. Sjálf-
sagt hefur það verið blind
eðlishvöt, sem kenndi honum
réttu aðferðina, hver ætti svo
sem að hafa kennt litla grey-
inu þessa „kúnst“? — Á af-
mælisdaginn ætlaði ég að
gefa Tóka frelsi, eins og sið-
ur var þjóðhöfðingja fyrrum,
leysti af honum bandið og
sagði: „Gjörðu svo vel, þú ert
frjáls ferða þinna!" En Tóki
bara horfði á mig steinhissa
og fór hvergi. Hann var hjá
okkur fram á haust, og enn
lengur viðloðandi hjá bóndan
um; gerði húsfreyju glennur
með þvi að taka þvottinn af