Morgunblaðið - 21.03.1971, Síða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. MARZ 1971
á
jeppa-hgendur
Til sölu er „komplet" skúffa
á rússajeppa ásamt blæjum.
Upplýsingar í síma 32944.
HÚSMÆÐUR
Stórkostleg lækk un á stykkja
þvotti 30 stk. á 300 kr. Þvott
ur sem kemur í dag, tilbúinn
á morgun. Þvottahúsið Eimir,
Síðumúla 12, sími 31460.
NOTIÐ ÞÆGINDIN
Verzlið beint úr bifreiðinni.
Opið 07.30—23.30, sunnu-
daga 9.30—23.30.
Bæjamesti við Miklubraut.
HEIMASAUMUR
Vanar saumakonur óskast
við léttan saumaskap. Tilboð
sendist afgr. Mbl. merkt:
„Heimasaumur — 492".
ÚTLENDINGUR
óskar eftir herbergi með hús
gögnum frá aprílbyrjun og
fram í október. Uppl. í síma
13661 frá kl. 6—8.
VIL KAUPA
notaðan, nýlegan olíuketil,
4ra til 5 fm, ásamt brenn-
ara, dælu o. fl. Uppl. í síma
50656.
SÉRHÆÐ I SAFAMÝRI
5—6 herb. til leigu frá 1.
júní. Verður í leigu í 2 ár.
Fyrirframgreiðsla. Tilb. send-
ist Mbl. merkit: „A-77".
KONA EÐA STÚLKA
óskast til að sjá um lítið
heimili í kaupstað úti á landi.
Uppl. í síma 17639.
ATVINNA ÓSKAST
27 ára maður með skipstjóra
menntun óskar eftir starfi.
Margt kemur til gr. Hefur bíl
til umráða. Tilb. merkt „Ait-
vinna 7325" sendist Mbl.
HROGNKELSABÁTUR
með 30 netum og ýmsu til-
heyrandi til sölu. Uppl. í síma
92-6611 kl. 10—12 og 4—6
virka daga og 10—11 og
4—5 sunnudag.
HÚSDÝRAÁBURÐUR
heimkeyrður. Pantið í síma
82153.
ÍBÚÐ I BREIÐHOLTI
Fjögra herbergja íbúð, tilbú-
in undir tréverk, til sölu í
Breiðholti. Upplýsingar í
síma 35852.
Jón Hannesson.
KENNARA
vantar 2—3 herbergja íbúð
innan Hringbrautar 14. apríl.
Tvennt fullorðið í heimili.
Upplýsingar í síma 20402 á
kvöldin.
DODGE
árgerð 1960, tveggja dyra,
hartop, V8, sjálfskiptur, til
sölu. Upplýsingar i síma
32650.
KONA ÓSKAST
til aðsitoðar á heimili þar sem
heimilisfólkið eru öldruð
hjón. Upplýsingar í síma
41976.
„Lá eins og skjaldbaka yfir manninum”
UTI
VIÐAVANGI
Mávarnir kyrja fagnaðairsöngva til heiðurs frænda sínum, geirfug'linum.
ekki merkir maður það, þvi
að hún er ákaflega prúð og
stillt, og Bítlamúsík raskar
ekki jafnvægi hennar, og þó
er hún elsk að músík og hall-
ar undir flatt, þegar hún
Miustar á músík Beetlhovens
og Bachs. Hún er ákaflega
þrifin, og elskar að fá sér
volgt bað í vaskinum, og
drekkur þó drjúgan. Og lok
um gerir hún öll sin stykki í
vaskinn, og siðan er óhætt að
sleppa henni á gólfið, og þá
er hún fljót að taka á rás
og skriða að næsta ofni til
að taka úr sér hrollinn.
★
Þegar við gefum henni,
flautum við á vissan hátt, og
þá skal ekki bregðast, að
hún kemur skriðandi og skim
ar í kringum sig, rennur á
lyktina af hvitkálinu, og eft
ir að hafa virt fyrir sér kál-
ið, velt vöngum yfir gæða-
matinu á því, tekur hún til
að hakka það i sig, styður
framlöppunum á kálbitann,
slítur svo stykki með munn-
inum, og étur það með
ánægj.uglamipa í augum.
Annars er því ekki að
neita, að „lifréttur" hennar
eru hrafnablöðkur, þ.e.
grænu rótarblöðin af fífli, og
þá er húm afeæl, þe.gar hún
fær nóg af þeim, en það er
helzt á sumrin. Einnig þykir
henni fjarska gott að fá
mjólk, og það er raunar
nauðsynlegt til að viðhalda
kalkinu í skelinni.
★
Á jólunum gæðum við
Sókratesi á niðursoðnum per
um og það þýkir honum
hnossgæti, og ætlar aldrei að
fá sig fullsaddan, en þá fær
hann Mka að sitja til borðs
með okkur.
Hann hefur ferðazt með
okkur Vítt og breitt um allt
land, og er sennilega einhver
víðförlasta skjaldbaka í öll-
um heimi. Þá höfum við hann
í skókassa í afturglugganum,
en verst er, að hann er svo-
litið bílveikur, og á það til
að æla Utið eitt, en það jafn-
ar sig, þegar við komum í án
ingarstað, og hann fær að
Og svo var það einn dag-
inn á dögunum, raunar sama
daginn, sem þeir Finnur og
Valdimar komu með GEIR-
FUGL.INN,
„og skrautbúin skip fyrir
landi,
flutu með friðasta lið,
færandi vaminginn heim,“
gekk ég niður að höfn, inn
með Skúlagötu, til að kanna,
hvernig mávarnir á skerjun-
um og við ræsin, fögnuðu
geirfuglinum, frænda sínum.
Og það var nú meiri kátín-
an. Ég hef sjaldan séð ofar
á þeim tippið. Þarna görg
uðu þeir, ^hver upp í annan
þveran, eins og heill karia-
kór væri að verki, og dúett-
inn þeirra var hreinn fagnað-
aróðiu- til geirfuglsins, og
með því hafa fuglamir sagt
sitt. Því til áréttingar birt-
um við mynd af einum sllk-
um tvísöng máva. Myndin er
að vísu tekin á öðrum árs-
tíma, ungar eru komnir úr
eggi, en það gerir ekkert tU.
Söm er þeirra gerðin.
★
En nú langaði mig að
venda mínu kvæði í kross, og
tala um allt annað en fugla
og íslenzk, villt dýr, eða þá
jarðlög, en í þess stað tala um
„húsdýr“ eitt, sem allalgengt
er, að fólk eigi hérlendis, en
það er skjaldbaka. Margar
tegundir eni tíl af skjaldbök
um, en fyrir utan Utlu vatna-
skjaldbökurnar, sem stund
um sjást í fiskabúrum hér-
lendis, hinir ægilegustu skað
valdar fyrir fiskana, er al-
gengast, að fólk eigi hina svo
nefndu grísku landskjald-
böku (Testudo graecal).
★
Heima hjá mér höfum við
átt skjaldbökur í nærri 16 ár,
að vísu ekki alltaf þá sömu,
og stundum tvær í einu, sem
þá hafa óðar hlotið nöfnin
Sókrates og Xanþápipa. Sú síð
asta heitir Sókrates, og húri
hefur lifað hjá okkur í ein
10 ár, og eftir árhringjunum
á skjöldunum að dæma, mun
hún vera eitthvað 17 ára, sem
sagt á táningaaldrinum, en
Sk jaldbakan mín á Sk jöldólf sstöðum á Jökuidai.
komast á græn grös. Ég man,
hve hann var sprækur, þeg-
ar við settum hann á túnið á
Skjöldólfssföðum á Jökuldal.
Hann hefur másW fundið til
skyldleika við nafnið. Við
höfum haft mikla ánægju af
samsWptum við Sókrates,
þetta er mesti ljúflingur, orð-
inn eiginlega einn af fjöl-
skyldunni, og húsvörður, ef
við þurfum að skreppa í borg
ina, en förum við lengra, er
hann ævinlega tekinn með.
★
Það er að vonum, að skáld
in okkar hafa lítið ort um
skjaldbökur, en þó mundi ég
eftir einu ljóði eftir Jóhann
Hjáknarssoin, sem skjald-
baka kemur fyrir í, en kvæð-
ið heitir Sumardagur og
hljóðar svo:
„Á malbikuð hjörtu götunnar
biómapottinn með stoltum
kaktusum
hlátiir tannlausa sóparans
ósvifna í kjallaranum
á negra og hvíta stúlku
féllu iiljóð tár.
lá eins og skjaldbaka yfir
manninum.
Hann var sandkornið á
ströndinni.
Hafið mun skola því burt.“
Og þar með komst skjaldbak
an inn í íslenzkar bókmennt-
ir.
★
En það eru fleiri en við,
som hafa haft ánægju af
þessum hæglátu dýrum. 1
bakaríinu á Þingeyri við
Dýrafjörð voru fyrir nokkr-
um árum, 2 gríðarstórar
skjaldbökur, sem hreiðruðu
um sig nálægt bakarofninum.
Hlýjan freistaði þeirra.
Og ein skjaldbökusaga
enn, og sú er sönn. Þegar
Napoleon Bonaparte var
hrakinn í útlegð til St. Hél-
enareyjar, tók hann með sér
litla gríska landskjaldböku,
og nefndi hana Jóuatan.
Þeirra samskipti urðu stutt,
en ég veit ekki betur en
Jónatan lifi enn, orðinn eins
stór og kálfur, með mikilli
reisn og stolti. Læt ég svo
staðar numið að sinni, en
skýt þvi hér að svona rétt í
lokin, hvort skjaldbökuhald
geti ekki að einhverju leyti
komið í stað hundahalds og
katta? — og hugsið nú málið
drengir góðir. — Fr. S.
Úr ísl. þjóðsögum
Tryppið í Hálfdanartimgum
Sögn Magnúsar Skagfirðings.
Magnús sagði sögu þeissa
sjálfur í margra vdðurvist.
Hann var tólf ár á Hálfdanar-
tungum í Norðurárdal o>g sá
þeissa sýn daglega og margir aðr
uim, og ekW alllain'gt frá Norðurá
SílW liggur nokkuð frá bæn-
ir ólygnir menn.
sem í fornöld hefur runnið í
það. 1 þessu sí.ki er það, sem
náttúruviðbrigði þetta hefur
sézt. — Magnús sagði, að þeg-
ar hann korni þangað fyrst um
vorið, hafi ihann rekið þangað
níu ær á undan sér. Drengur
var með honum. Sáu þeir þá báð
ir eittlhivað niðri í síMnu, og hélt
Magnús, að þar mundd ein ær-
in hafa farið ofan I. Sendi
hann þá drenginn til að dnaga
hana upp. En er hann kom nær,
sá hann ekkert, og Magnús sá
það hverfa, eir hann koon að.
Þannig segist hann hafa séð
það dö.gium oftar á sumrum,
hivemig siem vieðuir var, en
alldrei á vetrum, eða ef síkið
þornaði upp, sem stundum bar
við. Þeim, sem næst þvd komust,
sýndist það vera líkt steimgráu
tryppi, og sást það heiman af
bæ, og eins þó fénaður vœri í
kring. En kæmu menn að þvi,
annað hvort hvarf það hægt nið
ur eða þá með miMum gusu-
gangi. Sagan segir, að þetta hiafi
þannig komið til í fyrstu, að
Hálföan, sem bjó í Hálfidanar
tungum, hafi ednu sinni heimsótt
Silfrúnu á Silfrúnarsitöðuim, er
fcvað verið hafa sysibir hans. Hafi
hann þá liagt glófa sinn á mjólk
urtrog hennar, en rjómahúðin
hétt okki, svo glófinn sökk.
Sagðd hann þá: „Vel sé Hlálf-
danartungnalandi, e,kki vöknar
þar glófd minn.“ „Ég skai þá
senda þér það, sem etur kjam
ann úr lamidi þinu,“ sagðí hún,
og sWldu þau svo talið. En
mæit er, að Sdltfrún hafi þá sent
honum tryppi þetta tdi að eta
fcjamann úr landinu, en hiann
hafd koenið þvi miður þama.
tJr þjóðsögum Thorfháldar Hólm