Morgunblaðið - 10.10.1971, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. OKTÓBER 1971
39
Vorum að taka upp mjög glæsilegt og fjöl-
breytt úrval af austurlenzkum skraut- og list-
munum, m.a. Bali-styttur, útskorin borð, vegg-
hillur, vörur úr messingu og margt fleira. —
Einnig nýtt úrval af Thai-silki.
Margar gerðir af reykelsi og reykelsiskerum
Gjöfina sem ætið gleður fáið þér í
JASMIN, Snorrabraut 22
— Já, gott væri að sem flessttr
gætu sagt hið sama, þá væii
heimuriim betri. Og vissutega
hefui' þú á margan hátt ávaxtaO
pund þitt vel, dregið frá hafi auð-
liegð mikla í sameignarbú byggð-
arlaigsins, alið upp mannvænleg
börn og það tókst ykkur hjónum
án nokkurra opinberra styrkja.
Já víst er um það — styrkja
nut'U.m við atdrei. Þeir voru ekki
í tízku þá, og fáir voru frídag-
arnir sem við hjónin tókum
O/kikur.
— Nú, eftir að þú komst i land
gerðiist þú hafnsögumaður hér —
og ert það enn — og svo vigtar-
maður!
Já, rétt er það, og við vigtina
ætla ég mér að vera svo tengi
sem ég get — og á ég helming-
inn í henni. Þá hefi ég með því
fengizt dálitið við rauðmaga —
að vorinu — hann er atltaf til
bragðbætis blessaður.
Þegar hér var komið, fann ég
að Ásgeiri var farið að finnas't
nóg um spurnargleði mína, enda
honum ekki svo mjög að síkapi
að ræða mikið um sjálfan sig.
É>g stóð þvi upp frá þægilegu
sæti i skemmtitegri og vel búinni
stofu heima hjá honum og
þakkaði fyrir viðtalið og góð-
gerðir.
Og nú þegar ég hug'teiði þetta
samtail okkar, eru mér efst í
huga, hugljúf margra ái-a kynni
af þeiim hjónuim, er voru svo
samhenit uim að gleðja og veita
vel öllum er þau sóttu heim.
Og ég færi þessari sjötíu ára
sjóhetju og aflamannd mínar
bezbu árnaðarósikir. Hæst ris
Ásgeir í huiga miínum sem hinn
siungi, glaðværi og falslausi
drengskaparmaður.
Og ég vona að Ólaísfjörður
beri gæifu til að njóta hans se>n
lengst.
Ásgrimur Hartmannsson.
Afmæliskveðja:
Ásgeir Frímannsson
skipstjóri, Ólafsfirði
Á EINUM af þessum dásam-
legu haustdögum í Ólafsfirði,
þegar aldan hnígur hægt við
strönd og sunnamblærinn leikur
létt um vanga og vatnið speglar
tign svipmiikilia fjalla, og lág-
lendi og hliðar skarla fegurstu
haustlitum. genigur margt prúð-
búið fólk eftir göbum í Ólafsfirði
og stefnir flest að einum stað,
Strandigötu 4. Á móti þvi tekur
ihávaxinn, þreklegur og broshýr
maður, en þann dag 24. sept.
1971, á hann sjötugsafmæili. Mað-
urinin er Ásgeir Frímannsson,
skipstjóri.
Engum dylst, er þar er kominn
— að i vændum er háiistenzk af-
mælisveizla. Matur er á borð-
uim svo að þau sviigna undan,
mjöður í giösum og söngur og
gaman létta þegar lund.
— Hvað segir þú nú, Ásgeir, í
titefni þessara tímamóta í ldfi
þinu, ertu virkilega sjötugur svo
mikJu yngri að sjá?
Já, víst mun það vera, ég er
fæddur 24. september 1901, að
Deplum i Fljótum. Faðir minn,
Frímann Steinsison og móðir min,
Sdigurbjörg Friðriksdóttir, bjuggu
þá þar. Við systkinin vorum sex,
fjórir drengir og tvær stúlkur.
Lau'fey og Sveinn eru dáin, en
eftir litfa auk mdn, Jón, vél.simið-
ur hér í bæ, kvæntur Emmu
Jónsdóttur, Guðrún kona Gottli-
ebs Hal'ldórssionair bónda, einnig
búsett hér. Óli, skósmiður, bú-
siettur í Reykjavílk.
Sjö ára gaimall fliuttdst ég til
Ólafsfjarðar með foreldrum min
um og hér hef ég átt heima síð-
an.
Ein tvö sumur var ég ungling-
U’rinn, léður sem smali hér í sveit
og árið fyrir fermimgu réðst ég
sem vi'kapiilitur til séra Guð-
brands Björmssonar í Viðvik í
Skagafirði og þar var éig fermd-
ur. Margt dreiif þar á dagana þótt
fábmtið væri þá sveitalií'fið. En
ég varð fljótt fundvís á gaman-
hiliðar ldifsins, og var þessi vist
mín, mér á margan hátt
'skem'intiteg og lærdómsrdk.
— Sjómenn.skan hefur verið
þitt ævistarf — og hvenær byrj-
aðir þú til sjós?
Ég byrjaði að róa á árabátum
15 ára gamiall, síðar á mótorbát
hjá Sveini bróður mínum, á
Gömgu-Hrólfi, sem var um 9
tonn. Átj'án ára gamaii varð ég
svo formaðúr á 10—12 tonna mót
orbát — og ætíð síðan formaður
á ýmsuim bátum, þar til ég hætti
rauiwerutegri sjósókn.
Árið 1929 vairð ég meðeigandi
að nýjuim 12 tonna báti „Gylfa“,
mieð þedm Tómasi Björnssyni og
Gunnari Thorarensen á Akur-
eyri, sem við áttum i um 6 ár.
Þar eftir réðst ég tid Magn-
úisar Gamaltelssonar, útgerðar-
manns hér, á bátinn „Einar Þver-
æirng“ 12 tonna bót, er sdðar var
staakkaður í 18 tonn. Ef'tdr þá
stækkun var ég ekkd tadinn fær
um að vera með hann, og þurfti
þá að setjast á skólabekik i stý
mannaskóla á Akureyri, 43 á
gamall, og öðlaðist þá rétt til ;
stjórna 75 tonna bátum. Þet
var vissutega eftirminnideg skó
vist. Edtt erfiðasta fagið fann
mér sundið, og að vera að sym
svo gamall innan um K'ornuri;
stráka fannst mér spaugiiegt.
Síðar tók ég við stjórn ný
Einars Þveræings, er var 64 toi
og síðan tók ég við Kristjáni,
var 93 tonn að stærð.
Eins og að framan greinir v
ég tengst 'skipstjóri á bátnum h
Magnúsi Gamaltel'ssyni, og minn-
ist ég allra samskipta við hann
af mi'klium hlýhug.
— Hvað er þér minni'sstæðast
frá þinni löngu sjómannsævi?
Ég veit ekki, ég hætti skip-
stjórn 55—56 ára og vissuliega
á ég margar ljúfar og minnis-
stæðar minningar frá því ég fór.
fyrst til sjós. Ég man tivær kaup-
staðarferðir er ég fór til Akur-
eyrar á ára-bát, við vorum um
8—9 kdist. hvora leið, það var erf-
iður róður. Þá man ég, að þegar
ég var ungur fór ég oft á seia-
og fuglaskytterí. Það var spenn-
andi að eltast váð seli og gaman
að fá stóran blöðrusel. Þá man
ég að sht hvert vorið fengum
við um 100 hniisur, en ldtið var
upp úr því að hafa, se’lidum við
t. d. noltkrar upp á Sauðárkrók
fyrir 10 kr. stk.
Minnilsstæðast er þó held ég
þegar maður kom að landi með
hl'aðinn bát af þorsfci eða sdld.
Ég man að tvívegis hlóðum
vdð Gylfa svo að dekk Var slétt
og þorskur í lúkar upp að koju-
stokkum. Qg að koma að landi
á nýja Eiinari — slétt-fuilum af
sild — og að sjá Magnús Gamal-
telsson fagnandi á bryggju —
það iljaði manni.
Þá var það ekki síður fagnað-
arefni að ná til lands eiftir bai’-
áttu í aftakaveðri — og viirtist
oft svo sem hulin hönd stýrði
bátnum.
Man ég t. d. þegar ég reri frá
Sandgerði á Einari ldtla, minnsta
bátniuim er þar rcri þá, að ég
slapp naumiega inn úr ræsinu —
hafnarmynninu og sögðu sjón-
arvottar í landi, að báturinn
hefði farið yfir sker. Þá man ég
eitt aftakaveður hér — á sama
bát — munaði þá áreiðantega
lit’ju að við næðuim ekki landi.
Ánægjulegast finnst mér þó,
er ég minnist minna sjóróðra,
það að mér hlekktist aldrei á —
og hafði ætið fullan trúnað og
traus't Skipshafna minna.
— Já, ég hef heyrt að þú
hafiir ætdð verið mannasæll og
þótt hin mesta aflakló.
Já, ég ha.fði ailtaif úrvalsmann-
skap — og allir urðu fijótlega
mikli'r vinir minir.
Nú ég tel mig hafa verið sæmi-
lega fi'skinn, sérstaklega geiklk
mér vel á síld. Á sildveiðum
höfðum við fyrst tvo báta, siðar
einn og var það mikil framför.
— Hafðirðu kannski daum-
mann?
Sumir héldu það, en svo var
nú ekki, hins vegar fannst mér
ég finna oft á mér — hvar helzt
væri veiði að vænta og ég
reyndi að beita eftirtekt.
— Hvað manstu svo annað
en frá sjónum frá fyrri tið
Það eftirminnilegasta held ég
að sé þátttaka mdn í teikstarf-
semi. Fyrst var teikið í sjóhús-
um — siðar í samkoimuhúsi er
byggt var — og einu sinni hef
ég leilkið í nýja félagsheimilinu,
sem nú er tíu ára.
Minnisstæðustu leikritin eru
Skiuggasveinn og Skjaldvör.
Ég lék Skuggasvein og tröll-
konuna — og þótti á vissan hátt
vænt um þau bæði. Þá hefi ég
verið í kirkjukór frá því ég var
18 ára gamalil, og í karlakór var
ég í möirg ár.
— Firmst þér ekki mikll breyt-
ing hafa orðið á ýmisum sviðum
frá því þú manst fyrst eftir?
Jú, blessaður minnstu ekki á
það — það er á ftestum sviðum
gjörbylting. Þegár ég kom hing-
að fyrst, voru hér aðeirus fá hús
— hafnarskilyrði engin — að-
búnaður í bátum mjög frum-
stæður, svo við minnumst ekki
á aðstöðu æSkumannsins nú eða
þá.
Mest fagna ég þó bættum
haifnarsfciilyrðum.
— Hvað svo frá heimili þinu,
hvenær gilftirðu þig?
2. jan. 1923 Gunnlaugu Gunn-
laugsdóttur, og það var nú mín
mesta gæfa. Við eignuðumst 7
börn, og af þei’m eru 5 á liifi.
Sonur ökkar Friimann dó 16
ára, og elzta barnið okkar Sig-
ríður Soffía dó fyrir fiirnrn árum.
Hin eru: Kristján skipstjóri, Jón
vélstjóri, Ásgeir bæjargjaldikeri,
og Hilddgunnur og Heliga. Öll eru
þau vel giift og búa hér í Ólafs-
firði.
Konu mína missti ég á sl. ári.
Hún var mér og börnum okkar
og barnabömum mikil og sér-
sta?ð stoð og stytta.
Við áttum mifcl'u bamaláni að
fagna — voru þau móður sinni
og mér sérstafclega umhyggju-
söm — svo og temgdasynir og
dætur. Færi ég þeim á þessum
timamótum mínuim alúðarþakk-
ir.
Jafmfra.mt þafcka ég ölium
þeim er ég hefi átt skipti við.
Ég færi einniig alúðarþakkir
þeim er glöddu mig á afmælis-
daginn, rraeð því að heimsækja
mig — svo og með gjöfum og
kveðjuim. Þe.tta þakka ég inni-
lega. í framhaidi þessa vil ég
gieta þess að ég gleðst mjög yfir
því að ég hefi aldrei átt í illdeil-
um við einn eða neinn.
Það kunna
fleiri en
Bandaríkjamenn
að meta þetta
reyktóbak ...
Prince Albert