Morgunblaðið - 16.02.1972, Blaðsíða 28

28 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. FKBROAR 1972
TVITIG
STILKV
OSKAST.
I þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
„Kr hamn eins ágætur og þú
vilt vera láta?“ spurði Harold
Meers.
„Já, jafnvel betri, sé hægt að
tfullyrða um það á þessu
stigi...“.
„Áttu við tæknilega séð?“
„Já, líka,“ sagði ég. „Hann
skilur tónlistina, sem hann flyt-
ur. Þar sérðu að ég . . .“
„Ég hélt, að þeir gerðu það
allir.“
„Nei, ekki allir."
„Á sinn hátt.“ Svo bætti Har-
old við með undrunarhreim:
„Hann er frá Austur-Þýzka-
Oandi.. .“
„Já“.
„. . . vanþróaðasta og spillt-
asta einræðisríki veraldar. Að
undanskilinni svörtustu
Afriku.“
„Vafalaust, en það hefur þó
ekki staðið Kohler fyrir þrif-
um á tónlistarbrautinni. Hefði
átt að gera það, en gerði ekki.“
„Eins og þú veizt, tel ég ým-
islegt mæla gegn því að birta
þessa tónlistardálka. Fólk sækir
ekki hljómleika nú til dags. Það
kaupir plötur. Samkvæmt slag-
orði nútímans „allt inn á heim-
ilin“. Og hvergi eru haldnir tón-
leikar nema hér i London. Þeir
eru óþekkt fyrirbæri í Manch-
ester og Birmingham. Þú veizt,
að ég hef mangoft sagt að þetta
er ekki eingöngu blað fyrir ibú-
ana hér í London . . . þetta er
blað allrar þjóðarinnar. Er
hann Gyðingur?"
Orðin runnu af vörum Har-
olds áherzlulaust og í jafnri tón
hæð. Hendur hans lágu fram á
borðið og lófarnir sneru upp.
Hann var fremur lágvaxinn mað
ur, útlimasmár og herðamjór.
Sólin skein á næstum sköllótt-
an kollinn. Þetta var venjuleg-
ur samtalsmáti hans. Hann gerði
manni stundum dálítið erfitt fyr
ir að halda þræðinum. Eitt var
það þó sérstaklega í ræðu hans,
sem þvældist fyrir mér. Það
kom mér á óvart að honum fynd
íst ýmislegt mæla gegn því, að
ég hafði tekið að mér tónlistar-
gagnrýni fyrir blaðið eða tón-
iistarfréttir. Hann hafði til-
kynnt mér, að þessi nýlunda
væri hans hugmynd eingöngu,
og væri fyrsta skrefið til að
hækka menningarstig dagblaða
almennt. Hann hefði barizt fyr-
ir þessu máli eins og ljón gegn
harðri andstöðu blaðeigandans,
umbrotsstjórans og ég held bara
lyftuþjónsins líka. Ég sat þarna
á móti honum í stóru, nýtízku-
legu skrifstofunni hans, þar sem
blöð, bréf og bækur lágu um allt
í hinni mestu óreiðu og svaraði
spurningunni:
„Ég veit það ekki.“
„Þurfum við að auglýsa þessa
þokkapilta? Hvernig fór um
bolivíska dans- og söngflokk-
inn á föstudaginn var? Fór það
ekki allt í háaloft? Fólk las um
hávaða og læti og handtökur og
hvað um það, sem flokkurinn
var að flytja? Telemann og Pro
kofiev og hver var sá þriðji?"
„Beethoven. Ég hlustaði á æf-
ingu hjá þeim og mér fundust
þeir . ..“
„Gagnrýnandi á að vera spar
á gífuryrði." Harold leit á hand
ritið mitt, sem lá fyrir framan
hann á borðinu og ég
hélt snöggvast, að hann væri að
lesa það. „Við blönduðum ekki
stjórnmálum í listina," sagði
hann. „Það gerðu þeir. Skilurðu
það ekki, að þessi náungi fær
aðeins að ferðast erlendis, vegna
þess að hann er einlægur þjónn
þessarar hræðilegu stjórnar?
Lifandi áróðursauglýsing fyrir
hana?“
„Mér finnst það ekki skipta
0 Útvarpsfólki þakkað
„Kæri Velvakandi.
Mig langar til að senda þér
nokkrar iinur. Hefi aldrei skrif
að þér áður. Þá er fyrst að
þakka Þorgeiri Ibsen upplest-
urinn úr bókinni „Foreldrar og
kennarar", i þýðingu Jóns Þór
arinssonar, var það bæði fróð-
legt og skemmtilegt. Eitt vant-
aði á, og það var, að erindin
voru alltaf lesin á þeim tímum,
sem kennsla í skóium stóð yf-
ir, og þaraf leiðandi gátu kenn
arar ekki notið þess að hlusta,
en þeir hefðu vissulega þurft
að heyra þetta eins og aðrir.
Svo langar mig að þakka Fr.
Dagrúnu Kristjánsdóttur fyrir
hennar ágætu erindi, og vissu
lega á sú kona bágt (ef það er
þá kona) sem sendi frá
sér annan eins óþverra og
Dagrún las upp i þætti sem
hún kallaði „sendibréfum svar-
að“.
Hélt ég satt að segja að eng-
inn væri svo fullkominn að
hann gæti ekki alltaf eitthvað
lært af þvi sem flutt er í bæði
útvarpi og sjónvarpi, því mað-
urinn er allt sitt lif að iæra.
Húsmóðir í Ölfusi".
0 Skuddinn lifi
Kópavogi 8. febrúar 1972.
„Velvakandi góður.
Mikið værir þú vænn, ef þú
hjálpaðir mér nú til að
létta svolítið á samvizkunni,
sem er búin að vera hálf slæm
1 nokkur ár. Svo er mál með
vexti að mig langar til að biðja
þig, að birta fyrir mig þrjár
vísur sem ég nefni „Skudda-
vísur“.
Flestir kannast sjálfsagt við
Jón-Geir D. Eyrbekk, sem var
fisksali i Hafnarfirði, en er nú
látinn fyrir nokkrum árum,
ekki aðeins, af þvi hann var
fisksali og skynsamur maður,
máli, hvort ég skil það eða
ekki með tilliti til þess sem ég
á að gera. Þú réðir mig til að
skrifa um merka tónlistarvið-
burði en ekki...“
Einn símanna á borði Harolds
fór að hringja. Hann tök tólið
upp með annarri hendinni og
benti mér að sitja kyrr með
hinni.
„Já,“ sagði hann hvellum rómi.
„Já, hver? Fáðu símanúmer-
ið hennar." Hann lagði tólið á
tækið og sagði við miig: „Hvern-
ig vreri að sleppa þvi alveg,
hvaðan hann er?“
„Áttu við, að ég eiigi bara að
segja, að hann sé þýzkur?“
„Þú segir bara ekkert um það.
Þetta er ekki auglýsingafyrir-
tæki.“
„En, Harold, þótt þú sért amd
vigur öllu, sem frá Austur-Evr-
ópu kemur, þá . . .“
„Jæja, jæja,“ sagði hann og
var þó hvorki gramur né skömm
ustuleg-ur. „En eins og ég sagði:
farðu ekki of mikið út í tækni-
legu hliðina. Mundu að þú ert
ekki að skrifa fyrir fagmenn i
músík."
„Stuttar athugasemdir um
hæga kafla og stef og tilbriigði.
Það er ekki flóknara en svo, að
allir . . .“
„Agætt. Hringdu i umbrotið
um hálf sex eins og vemjulega
ef þyrfti að stytta um eina límu
eða svo. Síminn var til þin áð-
an.“
„Hver var það?“
„Kitty Vander — eitthvað.
Varla þó eiginkona Roy Vand-
ervane ... þess aðlaða?"
„Ætli það ekki.“
„Hann hlýtur að hafa versn-
að um allan helming við aðals-
helduir vegna ævisögu hans
„Tekið í blökkina" sem Jónas
Árnason færði í stílinn,
af sinni alkunnu smilld.
Ég varð Jón-Geiri sáluga
samferða í skemmtiferð sem far
in var af félögum úr kvæða-
mannafélagi Hafnarfjarðar. Á
leiðinni i bílnum var látið
fjúka í kviðlingum, eins og
venja er á þeim bæ.
Jón-Geir kvaddi sér hljóðs
og hafði orð á því að sér þætti
leiðimlegt ef orðið Skuddi glat-
aðist úr málinu, þvi þetta væri
ágætisorð, og síðan mæltist
hann til þess að einhver af
þeim er gætu sett saman vísu,
tigmina. Fyrir þjónustu í þágu
tónlistarinnar! Ætti frekar að
vera fyrir skítverk unnin fyrir
forsætisráðherrann."
„Þetta á hann ekki skil-
ið, Harold."
„Nei. Hafið þið unnið saman?“
„Ég var í hljómsveitinni
hans.“
„Einmitt.“
Ég fékk sambamd frá skipti-
borðinu á ganginum við númer
ið sem Kitty hafði gefið upp. Þá
mundi ég eftir því, að Vander-
vane-hjónin voru flutt og
bjuggu nú s'kammt norður af
Hamþstead. Þau bjuggu þar í
gríðarstóru húsi eiginlega úti í
sveit við Hertfordshire. Eft-
ir háifrar minútu bið var tólinu
lyft, en enginn ávarpaði mig.
Þess í stað heyrðist ógurlegt
öskur i nofckurri fjarlægð og
óljós karlmannsrödd, sem sagð-
ist mundu tapa vitglórunni, ef
þessum hávaða linnti ekki. Þeg
ar dregið hafði ögn úr óhljóð-
unum kom röðin að mér.
„Já, halló, hver er þetta?"
Það var karlmannsrödd, negra-
rödd að mér heyrðist.
„Þetta er Douglas Yamdell.
Frú Vandervane bað mig að
hringja." Ég fékk emga visbend
imgu um að þessi orð hefðu kom-
izt til skila, en eftir drykklanga
stund kom Kitty í símann.
„Ert það þú, Douglas?"
„Já, Kitty.“
I röddinni mátti auðveldlega
greina niðurbælda geðshrær-
ingu og hennd hefði eigimlega
betur hæft setning á borð við:
„Ó, guði sé lof, guði sé lof, að
þú ert heill á húfi, elskan, ást-
in min. Nú get ég byrjað að liía
lifinu á ný.“ En ég vissi, að
gerðu nú vísu um skuddann,
taldi hann að orð lifðu lengur
í bundnu máli, en óbundnu.
Ég varð við þessum til-
mælum hans og lofaði að skila
vísunum til hans hreinskrifuð-
um eftir ferðina, en nokkrum
dögum seinna lagði Jón-Geir í
sína hinztu fór, svo það varð
aldrei úr því að harnn fengi vis
urnar.
Ég vona að þú sjáir þér fært
að birta þetta við tækifæri.
Með fyrirfram þökk.
Ragna S. Gunnars,
Fífuhvammsvegi 11,
Kópavogi."
TUDOR rafgeymar
Allar stærðir og gerðir í bíla, báta, vinnuvélar og rafmagns-
lyftara. Höfum sérstæða geyma fyrir Saab, Renault, Fiat
og Moskwitch.
NÓATÚIM 27, SlMI 25891.
ÚtboB
Tilboð óskast í smíði innréttinga og veggklæðninga í vert-
ingahús.
Útboðsgagna má vitja á skrifstofu vora miðvikudaginn 16.
febrúar eftir hádegi.
TEIKIMISTOFAN STAÐALL,
HVERFISGÖTU 106 A REYKJAVÍK.
ÚTSALA
Útsala verður næstu daga á eldri gerðum
prjónafatnaðar að Skjólbraut 6 Kópavogi og
Nýlendugötu 10 Reykjavík. Opið kl. 10—5.
Skuddavísur.
Oft á grýttri ævibraut,
i alls kyns puði og muddi,
létt mér hefir þunga þraut
þig að eiga, Skuddi.
Þótt þér gangi eitthvað að
og orðin létt sé budda,
farðu ekki að fást um það,
fáðu þér bara Skudda.
Farir þú í ferðalag
fáir vætu og sudda,
bezt mun lakan bæta hag
bragð að fá af Skudda.
R.G.
£ Biður um að biðskýli
sé fært
Hátúni 4, R. 30.1.’72.
„Kæri Velvakandi! Vilt þú
gera svo vel og koma þessum
línum á framfæri fyrir mig við
forráðamenn SVR. Mig langar
til að biðskýlið á Austurbrún
sé fært suður yfir götuna, því
það er ekkert notað þar sem
það er nú. Svoleiðis er að ég er
starfsstúlka á Hrafnistu og tek
strætisvagn, leið 5. Við bíðum
oft dálítið lengi eftir vagnin-
um, og er þá oft kalt í öffiu
þessu roki, setm verið hefur
vebur. Ég vona eindregið að
forráðamenn SVR sjái sér fært
að gera þetta. Með fyrirfram
þökk fyrir birtinguna.
Starfsstúlka Hrafnistu.“