Morgunblaðið - 30.03.1972, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. MARZ 1972
Tvrmw
l'.STULKA
OSKASTl
I þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
„Ég efast um, að ég hitti
hana aftur,“ sagði ég. Það gat
verið satt. En þó var ég ekfei yf-
ir það hafinn að velta því fyrir
mér, hversu staðföst neitun
Pennyar væri gegn fortölum Gii
berts.
„Er hún yngri en ég?“
„Ncvkkrum árurn ymgri.“
„Hver er hún ?“
„Hún er dó'.tir Roys Vander-
vane.“
„Er hann ennþá á dagskrá?
Og kom sá svarti til að jafna
ium þig?“
„Nei, hann var að biðja mig
að hjálpa sér með smávegis."
„Léttlyndur náungi."
„Eigum við ekki helzt að vera
það öll nú til dags? Hvað um
þig og hinn vininn? Efeki heyr-
ist mér á lýsimgum þimurn að
hann sé nærri eins aðlaðandi og
ég. Reyndar sagðir þú það sjálf.
En ég þykist vita, að hann geti
verið bæði skynsamari og betri.
Og þú vilt hafa hann. Þess
vegna á þér að standa á sama,
hvað ég geri.“
„Nei, það er bara eðlilegt að
mér standi ekki á sama. Það
væri ekki sanngjarmt ef ég fár-
aðist yfir þvi og reyndi að fá
þig til að hit'a hana ekki fram-
ar. En ég hef ekiki gert það.“
„Nei, það máttu eiga.“
„Þakka þér fyrir. Hinn er
töluvert skynsamari en þú og
nærri því eins góður,“ sagði
hún og gaf þar með upplýsing-
ar ótilkvödd í annað skiptið
þetta kvöld.
hvers vegna þér er ekki sama."
„Ef þú skilur það ekki, þá
verður að hafa það. Og nú töl-
um við ekki meira um þetta. Ég
skal ekki minnast á það aftur
að fyrra bragði og ég skal ekki
gefa í skyn að ég sé að hugsa
um það, þó að ég minnist ekki
á það.“
Hún stóð við þau orð og
það kom mér ekki á óvart. Hún
sleppti því meira að segja að
vera svolítið ólundarleg og ann
ars hugar eins og var þó hennar
vani um miðbik vikunnar.
Við snæddum kvöldiverð á „Bert
orelli" við Oharflottegötu og fór
um síðan í bíó. Myndin fjallaði
um kjarorkukofbát og var
spennandi reyfari og valin af
mér. Sjálf hafði húm stungið
upp á að við sæjum ungverska
mynd um ævi Liczts, vegna þess
að hún hélt að ég kysi hana
frekar. Þó grunaði mig að
Pennyarmálið væri ekki fullaf-
greitt af hennar háflu og var
því við öllu búinn, þegar hún
spurði næsta morgun.
„Douglas, ertu upptekinn á
mánudaginn ?“
Ég dró upp minnisbókina.
„Há'lft í hvoru. En ég gat sleppt
því. Æ*]ai'ðu ekki að fara til
pabba þins þá, eins og þú ert
vön ?“
„Jú, en mér datt í hug, að þú
kæmir Mka. Hann hefur svo oft
spurt um þig.“
„Bara við þrjú?“
„Já. Ég gæti þá komið um sex-
leytið hingað," sagði hún og leit
út um gliuggann, „og svo fær-
um við til hans kortér fyrir sjö.“
„Ágætt. Þá segjum við það.“
Mér tokst eins og venjulega
að fá hana ofam af þvi að þvo
upp eftir morgunmatinn og við
kvöddumst. Síðan þvoði ég upp,
skrifaði bréf og ráfaði um íbúð
ima, þangað til merki var gefið
með þremur stuttum hrinigingum
á dyrabjölluníni. Það táknaði að
Gwyenth Iqbal var farin í vinn-
una og ég gat setzt við píanóið
og farið að æfa mig. Faza-1 Iqbal
var enn heima og mundi verða
næsta klukkutíimann. Honum
var heldiur ekki um æfimgar móm
ar geíið, en sýndi mér meira um
burðarlyndi, vegna þess að ég
var líka umburðarlynid'ur gagn
vart óstyrkuna væluhljóðum og
hvel'Ium skellum, sem komu úr
einhverju furðuhljóðfæri hans.
Ég fór yfir Beethoven op. 109.
Fyrst kafla og kafla í senn og
siðan allan, þegar ég var búinn
að f'á mér meira kaffi. Þá ákvað
ég með sjálfum mér að Iqbal
hjónin hefðu nokkuð til síns
máis. Fingumir höfðu fylgt boð
um frá heilanum allvel en heii-
inn starfað slælega, verið latur.
Ég ákvað líka með sjálfum mér,
að helzta afsökum mín fyrir að
hafa ekki lagt fyrir mig einleik
á píanó, fékk varla staðist. Hún
var nefnilega sú, að kennarinn
minn hafði þverskaliast við að
lofa mér að fást við strengja-
hljóðfæri og setjast í hljómsveit.
Æfingarnar héldu mér að visu
við, en líklegra var mér nær að
æfa fingrasetningunia á ritvél og
reyna að lemja eitthvað saman
af viti.
Þegar klukkan var hálf tðlf
var ég búinn að fá nóg og ákvað
að halda af stað niður í miðborg-
ina. Að vísu voru 45 mínútur til
stefnu, en ég vonaði að eitthvað
skemmtilegt yrði á vegi mínum
tii að tefja tímann, skrúðganga
„Ég skál. Samt skil ég ekki,
eða umferðarstöðvun. En mér
varð ekki að ósk minni. Vagn-
stjóramir i strætisvögnunum
tveim, sem ég þurfti að taka,
óku af slíkri leikni og með slík-
um hraða að með íádæmum var,
rétt eins og þeim hefði verið
hótað brottrekstri, ef þeir kaam-
ust ekki á áfangastað á mettíma.
Klukkuna vatnaði tvær minút-
ur í tólf, þegar ég gekk upp
tröppumar á Alexandra Hall.
Hauslíítill náungi í einkennisbún
ingi kom á móti mér í anddyr-
inu og bandaði mér burt, með
hendinnd. Svo þekkti hann mig
og setti upp vandlætingarsvip i
staðinn.
„Það er verið að æfa,“ sagði
hann.
„Já, sir Roy sagði mér það.“
Mér sýndist hausinn á honum
minnka um svo sem hál'ft hatt
númer. „Þeir sitja inni einir
tólf eða f jórtán.“
„Nú, ég verð þá ekki eini
áheyrandintn."
„Hvert er naifnið ?“
Eftir nokkrar vangavel'tur
um hvort ég héti Yandell eða
Randall, átti hann í innri baráttu
smástund, líklega um það, hvort
hann ætti að fara firam á að
leita á mér, en hleypti mér 'loks
inn. Ég fökk mér sæti afitan við
miðju hússins, þar sem ég vissi
að hljómburðurinn var beztiur.
Roy var á skyrtunni með tón-
sprotann í hendinni og nótumar
fyrir framan sig. Skyrtan var
ljósbleik með pifum í bak og
'fyrir og hefði sjálfsagf fallið vel
í smekk Vivienne. Hljóðflæra-
leikararnir hlustuðu á hann með
athygli.
„Fyrsta óbó,“ sagði hann.
„Mundu að halda tónimum ai-
veg fram að næsta merki. Og
þriðja og fjórða klarinett: dálít
ið sterkara en iægra 'firá fyrstu
flautu. Og öll strengjahiljióðfæri:
svolítið meiri tiflifinningu ef
hægt er. Reynið að syngja með.
Ég veit að margir bjálfar 'leggja
mikið upp úr þvú, en ég er
hrseddur um, að þeir hafi rétt
flyrir sér. Ég mundi nota ann-
að orð yfir það, en það er vist
ekki til. Munið að leika eikki
af fufllum kraflti strax. í
þessum löngu verkum verða
menn að halda svölítið aft-
ur af sér, annars er alflur
vindur úir manni, áður en kem-
ur að lokakaflanum. Nú töbum
við þennan þátt aftur all-
an. Jæja, tilibúnir? Ágætt.“
Hann saup á glasi, sem óvin-
ir hans hefðu sjálifsagt fu’Xyrt
að innihéldi vodka, en ég vissi
að var bara vatn. Hann varð að
njóta sannmælis þrátt fyrir
Prjónauppskriftir
O
Ase Luna Jensen
fyrir lopa og eingirni eru komnar.
ÍSLENZKUR HEIMILISIÐNAÐUR,
Laufásvegi 2 — Hafnarstræti 3.
velvakandi
0 Um kaup iðnnema
Tryggvi Þór Aðalsteirisson
skrifar fyrir hönd Iðnnemasam
bands íslands:
„Reykjavík, 24. marz 1972.
Vegna bréfs í dálki yðar
fimmtudaginn 23. marz sl. frá
Þór Ottesen um kaup iðnnema
vill Iðnnemasamband íslands
taka fram eftirfarandi:
í lögum um iðnfræðslu nr.
68/1966 og nr. 18/1971 og í reglu
gerð um iðnfræðslu er hvergi
ákvæði um, að þeim iðnnemum,
er sitja í iðnskóla að loknum
námstíma, skuli greitt sveins-
kaup. Ekki er heldur neitt á-
kvæði um þetta atriði í þeim
samningum, sem gerðir hafa
verið fyrir hönd iðnnema um
kaup þeirra og kjör.
Stjórn Iðnnemasambands ís
lands er jafnframt ekki kunn-
ugt um, að dómar hafi fallið,
þar sem gert er að skyldu að
greiða sveinskaup í umræddu
tilviki. Því má ætla, að maður
sá, sem Velvakandi bar þetta
undir, hafi rétt fyrir sér, þegar
hann segir, að meisturum bea'i
ekki skylda til þess að greiða
sveinskaup á umræddum tíma.
Vegna þessara hluta vill Iðn
nemasamband íslands taka
skýrt fram, að það er mikið
ábyrgðarleysi af sumum iðn-
meisturum að sjá ekki til þess,
að iðnnemar þeirra ljúki skóla-
náminu innan marka námstím-
ans. Jafnframt hefur iðnnem-
um þótt það furðu sæta, að hið
svokallaða annakerfi, sem ný
lega hefur verið komið á við
Iðnskólann í Reykjavík, gerir
ekki ráð fyrir því, að nemend-
ur geti farið á milli bekkja á
sama vetri, ef þeir sjá fram á
að þeir ljúki námstíma sínum,
áður en þeir geta lokið skóla-
náminu samkvæmt þessu kerfi.
Það er því greinilegt, að þetta
nýja annakerfi Iðnskólans þarf
þegar í stað endurskoðunar við.
Iðnnemiasamband íslands vill
einnig taka fram, að þar sem
margir iðnmeistarar hafa greitt
nemum sínum sveinskaup, á
meðan þeir sitja í skólanum að
námstima loknum, er komið
fordæmi á, að slikt verði að
undantekningalausri neglu. —
Iðnnemar búa við svo kröpp
kjör, að ekki er ástæða til að
ætla, að um ósanngjamar kröf
ur sé að ræða frá þeirra hendi
hvað varðar kaupgreiðslur
þeim til handa í umræddu til-
viki.
F.h. Iðnnemaisambands íslands
Tryggvi Þór Aðalsteinsson".
0 Óánægður öryrki
Maður, sem á heima suður
með sjó, skrifair (og setti sér
fyrirsögnina sjálfur);
„Komdu sæll, kæri Velvak-
andi!
Ég má til með að skrifa þér
fáeimar línur, en ég ætla að
biðja þig um að birta ekki nafn
mitt undir bréfinu, en ég ætla
að láta nafnnúmer mitt undir
það. Ég ætla ekki að gera þetta
að pólitísku þrasi, eins og al-
þingmennirnir okkar hafa gert
á síðustu þingum. Ég, sem
skrifa þetta bréf, er búinn að
vera tuttugu ár lífeyris-
þegi hjá Tryggingastofnun rík
isins, og ég varð fyrir vonbrigð
um með að Magnús Kjartans-
son tryggingaráðherra komm-
únista, skyldi gleyma okkur ör
yrkjunum, þegar nýja trygg-
ingafrumvarpið var búið til. —
Fyrir árið 1971 hafði ég sem
100% öryrki kr. 117.600 á ári,
9800 kr. á mánuði eða 327
kr. á dag. Fyrir árið 1972 á ég
að hafa samkvæmt nýju lögun
um 120.000 kr. á ári eða 10.000
kr. á mánuði eða 333,25 kr. á
dag, og hækkunin er kr. 2.400 á
ári eða 200 kr. á mánuði eða kr.
6,70 á dag. Mér þætti gaman að
fá upplýsingar um það, hver
býr til svona lagaleysu. Ég hélt
að það ætti að fara að bæta
okkur lífið, en ekki að draga af
okkur. Ég er svo heppinn, að ég
hef aldrei þurft að vera á spít
ala og aldrei farið á heilsuhæli
til að slappa af, eins og forsjór
arnir segja. Ég las það í Lög-
birtingarblaðinu, að það kost-
aði kr. 3.800 á sólarhring eða
kr. 114 þús. á mánuði að liggja
á Borgarspítalanum. Ég vona,
að ég þyrfi aldrei að liggja á
svona dýru ríkishóteli. Ég ætla
að biðja tryggingamálaráðherra
að lofa mér að hvílast á Hótel
Esju, þegar ég þarf að slappa
af, því að það kostar ekki nema
400 kr. á sólarhring. Ég hugsa,
að það verði margur maður
hissa, að öryrkjastyrkurinn
skuli ekki vera hærri_ eftir allt
þetta stjórnarþras. Ég hugsa,
að alþingismönnunum og ráð-
herrunum þætti þetta ekki hátt
kaup eftir tuttugu ár sem líf-
eyrisþegi. Það væri anzi gam-
an, ef þessir menn reyndu að
lifa af þeissum fáu krónum, sem
við eigum að láta okkur nægja
fyrir öllu, bæði stóru og smáu,
ég hugsa að þeir færu ekki á bar
inn á Hótel Sögu með afgang-
inn eftir fyrsta mánuðinn, ég
hugsa að þeir færu allir á Borg
arspítalann.
Jæja, Velvakandi góður, ég
vona, að þú birtir þetta orðrétt
frá minni hendi, því að þetta
er ekki skifað í pólitískum á-
róðurstilgangi, en ef ég fer ekki
rmeð rétt mál, þá ætla ég að
biðja tryggingaráðherra um
að leiðrétta þetta hjá mér,
en ef þetta er rétt, þá ætla ég
að biðja um ríkisstyrk, eins og
forstjórarnir orða það.
Með fyrirfram þökk,
2530-3267“.
0 Bréfavinir í Noregi,
Bandaríkjuniim og
Englandi
Nú er páskafrí, skólafrí hjá
öllum krökkum. Þess vegna er
góðuir timi og gott næði til þess
að skrifast á við krakka í öðr
um löndum.
Veigma eigin reynslu getur
Velvakandi varla vegsamað
það nógu mikið, hversu
skemmtilegt og gagnlegt það er
að eignast bréflega vini í öðr
um löndum á æskuárum. Um
að giera að vera ekki of feim
inn og hræddur í upphafi! —
Hvað gera nokkrar villur til?
Það er ekki búizt við öðru en
að skandínavískan okkar, ensk
an, þýzkan eða franskan o.s.frv.
sé morandi í villum. Aðalatrið
ið er að komast í samband við
jafnaldra annars staðar. Það er
alveg ótrúlega þroskandi og, ef
út í það er farið, þá er það lær
dómsríkt fyrir tungumálanám-
ið. Fyrir eyjarskeggj a er það
hireint og beint sáluhjálpaxatr-
iði að hafa andlegt samneyti
við meginlandsbúa. — Hér
koma svo þrjú bréf frá ungu
fólki í útlöndum, sem langar til
að kynnaist fslemdingum.
Fjórtán ára telpa i Noregi,
sem hefur áhuga á íþróttum og
bréfaskriftum, vill kynnast ís
lenzkum telpum og drengjum á
svipuðu aldursskeiði og hún
sjálf er á. Hún skrifar á ensku,
en að sjálfsögðu er einnig hægt
að skrifa henni á norsku eða
„isk.andínavísku".
Nafn og heimilisfang:
Siri Rþberg Olscn,
Lillevannsveien 11,
Oslo 3, — Norge.
Átta ára gamall bamdarískur
drengur óskar eftir því að eign
aist íslenzkan pennavin. Senni-
lega eru ekki mörg íslenzk börn
á sama " aldri sendibréfsfær á
ensku, en þau gætu e.t.v. skrif
að með hjálp fullorðinna.
Nafn hans og heimilisfang er:
Jimmy Kern,
R. D. 1,
Ringoes, New Jersey,
U.S.A.
Miss Sarah J. Bradley,
7 St. Georges Ciose,
Tyffley,
Gloucester,
GL4 ODF, England,
er fjórtán ára og langar til þess
að eigmast bréfavin á íslandi,
sem er á svipuðu reki og hún.
Hún vill fremur skrifast á við
telpu en dreng; helzt telpu,
sem býr í sveit nálægt íjöllum
og hverum.