Morgunblaðið - 11.05.1972, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. MAl 1972
TVITUG
.STULKA
oskast.:
1 þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
kvæmni. Mér varð um og 6.
Kærði hann sig þá kollóttan ?
Eða hugsaði hann ssm svo, að
þarna væri enginn, sem mundi
kippa sér upp við falska hálf-
nótu, að mér og nokkrum gagn-
rýnendum undanskildum. Klið-
urinn rénaði eins og á fótbolta-
velli rétt áður en keppendurnir
ganga inn. Miðað við aðstæður
mátti kalla þetta sæmilegt hljóð.
PLgis-out-hljómsveitin tók til
óspilitra málanna og útkoman
varð eitthvað, sem að hennar
álá-ti voru víst tónar með dynj-
andi bongoslætti. Roy lyfti bog
amtrn og gaut á hann augum,
sýndist mér Um leið og hljóm-
sveitin þagnaði, strauk hann
boganum eftir fiðiustrengjumum.
Urg og sarg var það eina sem
heyrðist, ekki ósvipað rottu-
hljóðum úr kjallara. Allsherjar-
fát varð á pallinum. Kliðurinn
jókst í salnum.
„Hátalararnir hafa bilað“,
sagði Bolsover. ,,En sú óheppni.
En þeir geta þó. . . “
„Ég held, að það séu ekki há
talararnir. Mér heyrist einhver
hafa átt við bogann hans, —
smurt á hann feiti éða ölíu.“
Roy og þar með féll tilgáta Bol
sovers.
Þetta fannst áheyrendum
skemmtiiegt. Þeim fannst líka
gaman “egar Roy náði í flýti i
varabogann úr kassanum og í
ljós kom að hann hafði fengið
sömu útreið. Og sömuleiðis, þeg-
ar sá silfurtoærði skarst í ieik-
inn. Allt fannst þeim skemmti-
legt, og þá sérstaklega hópnum
á fremstu bekkjunum sem Boi-
sover hafði minnzt á. Ég sá, að
Roy varð hugsi oig gat mér þess
til, að hann huigsaði sem svo, að
enginn tími væri til að senda eft
ir boga til einhvers fiðluleik-
ara, sem hann þekkti. Svo tók
hann auðsjáanleiga ákvörðun,
sneri sér frá hljóðnemanum og
sagði: „Ætli nokkur sé hér með
bassaboga."
Sá silfurhærði þaut út. Næstu
tvær mínúturnar færðist hávað-
inn enn í aukana og varð nú
öllu fjandsamlegri. Roy sneri sér
að hljóðnemanum og snöggvast
varð ég hræddur um að hann
ætlaði að flytja ávarp um áþján
hinnar borgaralegu þolinmæði
eða stjórna viðstöddum í hvetj-
andi byitingarsönig. En hann
hætti við það, stóð grafkyrr,
horfði beint fram og virtist alls
ósniortinni af igauragamginum,
Loks kom sá silfurhærði aftur
með eitthvað, sem mér . ýndist
vera stuttur bassabogi.
„Hamingjan góða,“ sagði Bol-
sover. „Þessi er allt of stuttur."
„Það má reyna. Roy er eng
inn viðvaningur. Og það er ekki
eins og þetta. .. “
Upphafning nr. 9 hófst á ný.
Ég lagði það á mig að hlusta
vandlega eftir öllu, bongohögg-
unium, sítarvælinu og dynkjun-
um í bassagítarnum milli þess
sem Roy lék sitt „óbligato". Það
hófst með mittispili. Jafnvel
fiðluleikari með rétta boga-
lengd hefði þurft að sýna tölu-
verða leikni til að komast
skammlaust frá því. Hins vegar
gerði þetta engar kröfur til
hlustandans. Samtimamanni
Brahms hefði t.d verið alveg
óhætt að fara fram til að kasta
af sér vatni á meðan. Eftir
nökkra stund fór r.ð sljákka í
framlagi Pigs-out-hljómsveitar-
in.nar til verksins og fiðluleik-
urinn tök á siig annað form. Roy
hafði sennilega huigsað sem svo,
að nú (ef nokkriu sinni) hefðu
áhorfendur sætt siig við fiðlu-
hljómimn og því væri nú tíma-
bært að hann sýndi hæfni sína
til nýsköpunar í þessari list-
grein. Eða þannig hefði hann
sjálfur komizt að orði. Ekki
þurffi þjálfað eyra til að heyra,
að það sem á eftir kom var til-
brigði um sama stef en í jass-
stil, sem jafnvel ég vissi að var
úreit útfærsla fyrir 30 árum, eða
um það leyti sem Roy var að
ljúka skólagör.gu sinni. Ég
minntist þess, að einu sinni
hafði hann neytt mig til að
hlusta á ei'nar 10—20 rispaðar
gamlar plötur með jass-fiðliu-
ieikara frá því tímabili, sem var
Bandaríkjamaður með itölsku
nafni. Mér fannst ég jafnvel
kannast við að mokkrar strófurn-
ar voru þaðan fengnar. Og ekki
þurfti ég frekar sannana við um
popiðnað nútímans. Hann hafði
ekki á nokkurn hátt haft þrosk-
amdi áthrif á sköpunarhæfileika
Roys. Jæja, það var þá alténd
nokkuð, þótt ég gæti ekki séð,
að slíkar sannanir kgemu nokk-
urs staðar að gagni.
Ef til vill hafði hitt fóikið
sem þarna var, komizt að sömu
niðurstöðu, þótt eftir annarleg-
um leiðum væri. Að minmsta
kosti jókst óróleikinn svo í
kringum mig að athygli mín
beindist frá því sem var að ger-
ast á pallinum. Ailan tímann
hafði verið stöðugt ráp á fólki
eftir ganginum í miðju húsinu,
en nú var hann bókstaflega troð
inm fóliki á hraðri leið út. Ég
einbeitti mér aftur að leiknum.
Nú nálgaðist senniliega einbvers
konar hápunktur verksins. Fiðl
an sveiflaðist upp á háan tón
og hólt honum. Piigs-out-mennirn
ir komu á eftir með trillu í sam
líkingu við það sem búast mátti
við að bæjfist frá strengjahljóð-
færi og héldu síðasta tóninum i
námunda við 6/4 . . . merki um
að nú væri samleik lokið og ein
leikarinn tæki við og skyldi
sýna leifcni sína í „cadensu".
Ég fann, að mér hitnaði í
Vönigumum. Fásinnan var orðin
að affcáraskap. Hversu margir
þeirra, sem enn voru innan diyra
í þessu skítabæli mundu kunna
að meta þetta lokaátafc einleik-
arans? Roy tók á ölta sinu svo
að jafnvel síðasti þátturinn virt
ist leikandi léttur og fyrirhafn
arlaus, enda þótt hann hlytí að
vera helmingi erfiðari með þess-
um stutta boga. Æ, æ, huigsaði
ég, hvemiig stóð á þvi, að hann
gat ekki Skilið, að þetta fóik,
kærði sig kollótt, þót.t hið erf-
iða væri látið sýnast auðvelt.
Það kærði sig líka yfi'rleitt koll
ótt. Ef það hafði yfirleitt fyrir
því að kæra sig um eitthvað, þá
„Hver andsk. . . “, drundi í
40 — 65 tonna
Höfum kaupanda að 40—65 tonna bát.
Þyrfti að vera laus strax á humarvertíð.
TRYGGINGAR OG FASTEIGNIR, Austurstræti 10, 5. hæð, sími 26560, heima 30156.
velvakandi
0 Árnagarður hefur
verið saurgaður
Þannig er hljóðið í þeim fyr
ir vestan:
„Mikil gremja ríkir viða úti
á landi vegna þess atburðar er
gierðist i og á Árnagarði af til-
efni kómu Rogers þanigað.
Mörgum finnst að þarna hafi
Veizlumatur
Smurt bruuð
og
Snittur
SÍLD8 l'ISKUR
islenzka fánanum og Árnagarði
verið sýnd meiri vanvirða heid
ur en utanríkisráðherra Banda-
ríkjanna, með því að draga að
húni rauða tusku á þeirn stað,
þar sem ekkert annað og aldrei
annar en íslenzki þjóðfáninn á
að blakta.
íslenzku handritin og Árna
garður eru sameign þjóðarinn-
ar og eru í okkar augum sami
htaturinn, heligur staður. Við
getum að sjá'fsögðu rheinað
mönnum þar aðgamg, en það á
ekki að vera á valdi fámenns
hóps öfgamenna, og þarna var
okkur nóg boðið. Árnagarður
hefur verið saurgaður.
Þar sem ágreininigur virðíst
vera um það hversu margir
meðlimir Stúdentafélagsins
voru þama að verki, tel ég rétt
að fá úr því skorið á þann hátt
að birta opinberlega nöfn og
heimilisföng þeirra sem að að-
gerðunum stóðu og einnig
þeirra sem ekki tóku þátt í
verknaðinum.
Þá er það skýlau® krafa okk
ar úti á landsbyggðinni, að Al-
þingi íslendinga taki málið fyr
ir og geri viðeiigandi ráðstafan-
Lr svo þessi atburður endurtaki
sig ekki.
Það er einnig skýlaus krafa
okka-r að íslenzkur fáni verði
ekki dreginn að húni á þessari
fánastöng að nýju, eða á þess
um stað á byggingunni framar.
Þessi fánastöng verður að
hverfa. Það má skilja eftir smá
stubb af henni til minningar
um verknaðinn og til ævar-
andi vanvirðu fyrir þá sem að
honum stóðu. Það verður að
koma ný fánastönig á nýjum
stað, að öðrum kosti verður hús
ið haft fánafaust.
Þá tel ég réttara hjá þessum
„Fakírum“ sem telja sig til ís-
lenzkra háskólaborgara, að
hafa með sér bensín á brúsa og
nagladýnu þegar þedr fara næst
úr bænum, það er ekki víst að
þei.r fái alls staðar hlýjar mót-
tökur, en þeir ættu efcki að fá
að fara úr borginni mema auð-
kenndir og þeirra aðalsimerki
ætti að vera rauð dula með gu’l
um punkti á vinstri handlegg
sem sýndi að þar væri „rauð-
blindur“ á ferð.
Hafsteinn Daviðssson,
Patreksiirrti.“
0 Sjónvarpsauglýsingar
og sætuvella
„Auglýsingar þurfa ekki endi
lega að vera óskemmtiilegar.
þær mega vera hnittnar og
hl'ægiLegar, en ailis ekki hlægi-
leigair á kostnað getu-(leysis)
flytjanda.
Þegar ríkisvernduð happ-
drætti auiglýsa þá er auglýst
mikið og dýrt. Síðasta happ-
drættisauglýsing benti á okkur
með einum putta, kvöld eftir
kvöld, og spurði:
„Att þu enbelishuðs?“
Fyrsta kvöldið hló maður,
þetta var anzi sniðugt hjá
þeim. Annað kvöldið: Mistök,
þeir hafa gleymt að taka aiug-
lýsinguna út. Þriðja kvöldið:
Ekki prenthæft.
Auglýsingastoía útvarpsins
hefur markað sér ágæta stefnu,
úmdeiida þó, varðandi mat á
auglýsingum, og nú verður
sjónivarpið að gera slíkt hið
sama, eða eins og segir í ann
arri sjónvarpsauiglýsingu um
þvottaefni, „reynd þú liga“.
Halldór Snorrason."
Velvakandi hefur engu við
þetta að bæta að sinni.
0 Skáldlegar blóma-
skreytingar
Hér er þakkað fyrir skreyt-
ingu.
„Kæi’i Velvakandi.
Það er nú kannski að bera í
bakkafullian lækinn að skrila
meira um afmæli Halltíóra Lax
nesis.
Ég var ein af þeim mörgu
sem sátu hið mjög svo ánægju-
lega afmælisihóf, sem honum
var haiidið af Mostfellshreppi,
þar sem hann var gerður að
heiðursborgara.
Margt og mikið hefur verið
skrifað um samsætið og því
lýst t.d. hverjir ítattu ávörp og
hvers konar veitingar voru
fraim bornar.
Um þetta er alilt gott að segja
en ég skrifa þér í þvi tilefni að
ég hef hvergi rekið mig á að
hafia séð nieinn lýsa þeim undur
tfögiru blómaskreytiinigum sem
sveitungi skáldsins Jes Jessen
garðyrkjumaður útbjó aí sinni
alkunnu smekkvísi.
Ég hef hvergi séð hér álíka
skreytingu, og þarna var, t.d.
voru á öltum veggjunium gríðar
stórir veiggski'dir úr blómum
sem prýddu forstofu og sali. —
Háborðið var alveg sérstafcllega
faJlega skreytt blómum og eins
voru blóm ásamt lítilli birki-
grein á hverju einiasta borði.
Með kærri kveðju.
Hansína Helgadóttir.“