Morgunblaðið - 03.03.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. MARZ 1973
GAIM
þe.ssari óhuganlegu þögn og tóm
leika.
— Halló! sagði hún og beið
síðan, en þar sem dauðaþögn
var í símanum, kallaði hún aft-
ur og aftur: Halló, halló.
Og hún fékk svar, enda þótt
það væri ekki svarið, sem hún
bjóst við: — Jenny, hvislaði ein
hver, — Ég var að vona, að þú
mundir svara. Það er hætta á
ferðum, Jenny.
En allt í einu breyttust hvísl-
ingarnar í rödd, sem hún kann
aðist við. — Art æpti hún. —
Art!
Hann svaraði í hálfgerðum
hvíslingum, en samt nógu greini
lega. — Spurðu mig ekki, hvern
ig ég viti það. En það er hætta
á ferðum. Forðaðu þér.
Svo kom smellur og síðan
sónn í símanum.
Jenny hreyfði sig ekki strax.
En svo hugsaði hún með sér:
>að hlýtur einhver þeirra að
vera hérna, Cal, Pétur eða frú
Brown.
Art hafði hringt að heiman
frá sér. Já, það hlaut hann að
hafa gert. Hann var að reyna
að vara hana við, það lá óhugn
anlega í augum uppi. Cal, Pét-
ur, frú Brown! Húsið var fullt
af fólki, en samt var þarna eng
an að sjá. Enginn var í setu-
stofunni, enginn í borðstofunni.
Hún flýði aftur upp á loft og
kveikti. Pétur var ekki í sínu
herbergi. Cal var hvergi að
finna. Þegar hún barði að dyr-
um hjá frú Brown, var hún þar
ekki. Hún leit i kringum sig og
trúði ekki sínum eigin augum.
Loks fór hún inn í fataherberg-
ið, sem Fiora hafði einu sinni
boðið henni að skoða, og horfði
eins og í martröð á speglana og
skrautlegu skápana.
Art hafði reynt að vara hana
við. Hvað gat hún gert? Náð
sér í leigubil og farið. Hlaupið
burt eftir stígnum og niður á
þjóðveginn? En þetta gat verið
giidra. Hún gat alls ekki trúað
því, að það væri gildra, svo
einlægur hafði ákafinn verið í
málrómi Arts. Hann vissi, að
hún var í hættu stödd og vildi
reyna að bjarga henni úr þeirri
hættu.
En óhugnaniegastur var þó
þessi tómleiki og einmanakennd
þarna i húsinu. Hún var orðin
jafnhrædd við að fara oig hitt
að vera þarna kyrr. Hún stóð
þarna við stigaskörina og
reyndi að ákveða sig. Þá þóttist
hún heyra eitthvert hljóð. Það
ískraði í búrhurðinni. Frú
Brown kom vaðandi gegnum
borðstofuna og fram í birtuna í
forstofunni, með bakka, sem á
voru samlokur og eitt viskíglas
Listadún
Afgreiðum LYSTADÚN
DÝNUR eftir máli.
LYSTADÚN-verksmiðjan
Dugguvogi 8
Símar 84470 og 84655.
Hfingt eftii míðncetti
M.G.EBERHART
ið til. Jenny hefði getað æpt
upp yfir sig, svo mjög Létti
henni. Frú Brown óð áfram,
áleiðis til bókastofunnar og
hvarf sjónum.
Jenny var þá ekki ein í hús-
inu. Vindlingurinn tilheyrði
frú Brown. Henni datt fyrst i
hug að fara til hennar. En þess
í stað fór hún inn í herbergi
Cals, kveikti þar og settist nið-
ur til að bíða hans. Þarna væri
henni óhætt, því að enginn færi
að leita hennar í herbergi Cals.
Art hafði varað hana við. En
hvernig hafði hann vitað um
hættuna? „Spyrðu míg ekki urn,
hvernig ég viti það,“ hafði hann
sat.
Frú Brown hafði opnað fyr-
ir útvarpið niðri, og óhugnan-
legt en dauft bergmál af dans-
tónl'ist barst um húsið. Jenny
áttaði sig allt í einu á þvi, að
þetta hafði gengið lengi til, með
an hún sat þarna og beið eftir
Cal — of lengi.
Hún ákvað loks að fara niður
til frú Brown, Hún gekk niður
stigann, en þá fannst henni allt
í einu sem Cal og Pétur hlytu
að vera þarna i húsinu. Hún
iæddist inn í borðstofuna og sá
þá einhvem Ijósbjarma fyrir
neðan útitröppumar. Hún gáði
betur og sá þá, að ljósið var í
bíl Cals, en dymar stóðu opn-
ar.
Ef Cal væri að fara, þá færi
hún með honum. Hún vildi ekki
hitta frú Brown og þurfa að
gefa neinar skýringar. Hún
gekk aftur inn í forstofuna. Það
heyrðist enn danshljómlist úr
bókastofunni, hún opnaði dyrn-
ar varlega og hlijóp niður tröpp-
urnar og yfir garðhjaldann, nið-
ur aðrar tröppur, og áður en
hún var komin að bilnum, sá
hún Cal. Hann hljóp léttilega
að beykitrjánum og iitlu hurð-
inni í múmum.
Það var dimm.t, en tungdið óð
í skýjum, svo að hún gat öðru
hverju séð honum bregða fyrir
og loks hvarf hann. Hún hljóp
á eftir honuim í votu grasinu, en
var komin að trjánum, þegar
henni datt í hug, að þetta hefði
alls ekki verið Cal.
Þá var ekki annað að gera en
flýta sér inn í húsið aftur. En
hún hreyfði siig ekki, vegna þess
að í sama bili rak hundur upp
ýlfur. Það var nógu óhugn-
anlegt til að vekja upp dauða.
Hún stóð sem snöggvast stirðn-
uð, áður en henni datt í hug
Skipper, sem var í girðingunni
hjá garðyrkjumannskofanum.
Nú ýlfraði hann aftur öanur-
lega, rétt eins og hann vissi eitt
hvað, sem enginn annar vissi.
Svo varð dauðaþögn, þegar
hann loks þagnaði. En svo var
skellt hurð og einhver æpti.
Þetta var sjálfsagt Victor i kof-
anum. Svo æpti einhver annar.
Svo varð brak og brestir og
hratt fótatak og loks hávaðinn
í Skipper, eins og einhver hefði
hleypt honum út.
Bíll Cals stóð þarna með ljós
in á fyrir neðan tröppurnar.
Hlauptu þangað, hugsaði hún,
þeyttu flautuna og kallaðu á þá.
Plýttu þér! Hún komst að bíln-
um og ætlaði að fara að fleygja
sér inn í framsætið, þegar hún
sá, að þar var einhver annar fyr
ir. Blanche Fair lá þarna í
hnipri í grænu dragtinni simni,
með andlitið niðri á gólfi,
klemmd miMi fram- og aftur-
sætisins.
— Nei! heyrði Jenny sjálfa
sig segja. Nei! Hennar eigin
rödd var henni framandi. Ein-
hver kom hlaupandi niður
tröppurnar. Pétur stóð við hlið
hennar. Svo heyrðist hávaði ut-
an frá runnunum. Skipper gelti
i fjarska. Pétur hallaði sér yfir
aftursætið. Hann stóð þarna
eins og stirðnaður, allur í keng.
Loks halaði hann sér að henni.
í þýðingu
Páls Skúlasonar.
— Hún hefur verið skotin —
beint í gagnaugað. Hún er dá-
in, Jenny. Hann greip um axl-
irnar á Jenny. — Ég drap hana
ekki!
Cal kom hlaupandi utan úr
myrkrinu. Hann sá þau, en
hljóp fram hjá þeirn og inn í
húsið.
— Cal! æpti Pétur. Jenny
hljóp upp tröppurnar.
Pétur greip til hennar. —
Farðu ekki, Jenny . Ég drap
hana ekki! Hann greip í pils-
ið hennar. Hún sleit sitg lausa
og hljóp áfram og inn í húsið,
fram hjá frú Browm, sem var
með samloku í hendinni, og inn
í bókastofuna. Hún heyrði, að
Cal var að tala í símann. — Nei,
sagði hann, — ég gerði það
ekki. Það eru þeir félagar Vict
or, sem vinnur hérna og Skipp-
er sem eru hetjurnar. . . . Allt
í lagi. Hann skeUti tólinu á.
Jenny var við hliðina á honum
og þrýsti sér upp að honum —
Hún ætlaði ekiki að yfirgefa
hann, en hann leit ekki éinu
sinni á hana. — Stattu kyrr
hérna, saigði hann og svo var
hann þotinn.
Frú Brown kom slagandi inn,
horfði á Jenny glierhvítum auig-
um, reikaði yfir að legubekkn-
•um og settist niður með samlok-
una í hendinni. — Þessar tvær
stúikur, tautaði hún allt í einu,
— þessar tvær stúlíkur! Ailtaí
afbrýðisamar hvor út í aðra. Og
nú eru þær báðar. . . Röddin
dó út.
Nú heyrðist fótatak og Victor
kom inn og hélt í hálsbandið á
Skipper. Victor var í fleginni
skyrtu og viðum buxurn og var
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
1010C rrá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
Q „Herstöðvaandstæð-
ingar“ í góðum félags-
skap
Erlendur Magnússon skrifar:
„Segðu mér hverja þú um-
gengst og ég skal segja þér
hver þú ert.“ Þefta gullvæga
máltæki hefur sjaldan brugðizt
og geröi það ekki, þegar ég leit
á baksíðu Þjóðviljans miðviku-
daginn 21. febrúar sl. Þar blasti
við mynd af plakati, gerðu
ajf Hildi Hákonairdóttur, sem á
að vera bairáttuplakat „her-
stöðvaandstæðinga*‘, eða hvað
sem þeir kalla sig þetta augna-
blikið. Ofarlega á plakatið eru
rituð nöfn nokkurra glæpa-
samtaka úti í hinum stóra
heimi, en Þjóðviljinn segir um
þau: „Heiti nokkurra þeirra
samtaka undirokaðra, sem hafa
orðlð að sækja rétt sirm gegn
ofurefli." Nú, hver eru þessi
samtök? Eitt þessara samtaka
ber skammstöfunina „IRA“,
sem þýðir á íslenzku „írski lýð-
veldisherinn". Ég efasí ekki
um að flestir hafa, án efa,
heyrt þessana samtaka getið,
en hvað hafa þau gert sér til
frægðar? T. d. hafa þau klesst
fjöru á andstæðkiga sína, fyr-
ir það eiítt að hafa lýst yfir and-
stöðu sinni á samtökunum. Og
hverjir hafa fengið svona með-
ferð hjá þeiim? í haust varð 14
áira stúlka fyrir þessu og stuttu
seinna unig fjögurra bama
móðir. Þá hafa IRA-menn tölu-
venðan fjölda morða á sam-
vizkunmi, ef hún fyrtrfinnst hjá
þeim. Gleymum ekki þeim sak-
lausiu frum, af mismunandi
trúarbrögðum og stéttum, sem
hafa bæklazt illilega, eða jafn-
vel látið lífið, þegiar tima-
sprengjur IRA-manna hafa
sprunglð á aknannafæri. IRA
hefur aldrei fengið neinn stuðn
ing frá írum sjálfum; bæði
stjórnin sem sat í Norður-fr-
larndi o gstjóm írska lýðveldis-
ins hafa barizt mjög gegn þess-
um glæpasamtökum.
Q IRA — A1 Fatah —
Svörtu hlébarðarnir
Ekki er IRA eiitt á Hstan-
um yfir samitök skyld „her-
stöðvaandsitæðingum". Allir
þekkja A1 Fatah, skæruliðasam
tök Araba, sem bezt eru þekkt
fyrir morð á sakiausium Gyð-
ingum og fyrir að reyna að
koma á upplausn innan nokk-
urra Arabarikja. Aðedns Hitler
einum tókst að fá fleiri Gyð-
inga drepna en þeir. >á eru
„Svörtu hlébarOamir“, samtök
öfgafuilra svertingja i Banda-
ríkjunum — saimtök, sem flest-
ir svertingjar hata. SíOan koma
nöfn fleiri saimtaka „leppeulúða"
urndir mörgum „þjóðfrelsis"-
nöfnum, en ölil haiia þessi sam-
tök kommúnismann efst á
blaði, og aiit skal víkja fyrir
honum, hvað sem fóikið í lönd-
unum segir.
Hér hef ég talið upp nöfn
„kammerata" „herstöðvaand-
stæðinga" útí i heimd. Eina sióð
þessara samtaka er blóð and-
stæðinga þeirra og barátta gegn
lýðræði. Nú getur hver og einn
séð, sem sjá vill, að „hersitöðva-
andstaiðingai'" vllja lýðræðið
helzt feigt og kommúndsmann
allsráðandi. Þeim hefur tekizt
með þjóðernislegum áróðri að
fá saklaiusa menn i Lið með sér.
Augljósit hlýtur að vera að síð-
ur en svo þjónar það þjóðernis-
hagsmunum, að ísland verði
gert varnarlaust. Sérhver sann-
ur þjóðemissinni ætti þess í
stað að hefjia baráttu gegn
þeim ísienzku „IRA“-mönnum,
som viljia ísLand varnarLaust.
Það er skömm að þvi, að
samtök þes-si, sem vilja þjóðfé-
lag okkar feiigt skuli nota op-
inbert húsnæði undir starfsemi
sína. Skattgreiðendur eru ekki
að greiða skatta sina í húsnæði
fyrir svona lúsaiblesia.
Erlendur Magnússon."
Q „Bundinn er sá, er
barnsins gætir“
Einstæð móðir skrifar á
þessa leið:
Þetta sanmaðist áþreifániega
i kvöld, þegar vinnuveitandá
minn hringdi í mig og saigði, að
ég þyrfti ekki að koma tii
vinnu hjá honum oftar.
Orsökin er sú, að ég hef
þurft að vera heiima i viku yfir
sjúku barni mínu. Þanndg fóik
sagðist vinnuveitandiinn ekki
geta hiaift í vinnu.
Ég vil taka það fram, að ég
er eimstæð móðir og hiaifði unn-
ið í verzlun í eánn mánuð þeg-
air bamið veitetást. Að koma
baminu fyrir annars staðair en
á bamaheimiiinu þenmam tdma
var ómögulegt
Nú vil ég beina þeim táknæl-
um tál váninuveiitenda, sem hafa
einsitæðar mæður eða feður í
vinnu, að þeir reyni að setja
ság i sömu spor og við stönd-
uim i. Rekið okkur svo!
Einstieð móðir.
Eldsteiking-
FyrirskurÖur
I dag er eldsteiking og fyrirskurður sérstaklega á dagskrá í
veitingasalnum á 9. hæð, þess vegna færum við matreiðsluna
að miklu leyti úr eldhúsinu og fram í sal.
Það er lystaukandi að horfa á hvernig góð steik verður til með
hröðum og öruggum handtökum — við borðið.
Verið velkomin. — Borðpantanir í síma 82200.
#HOVEL«