Morgunblaðið - 07.03.1973, Side 28

2S
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. MARZ 1973
SAGAIM
En ánægjusvipurinn var of
augljós og það gerði sögu hans
tortryggilegri.
— Art hringdi, sagði Jenny
aftur. Hann sagði, að ég væri í
hættu stödd og sagði mér, að ég
skyldi forða mér.
Rödd heniraajr dó út, og .jafravel
lögreglan varð allt í einu þög-
ul. Loksins yppti Victor öxlum
og sagði: — Það er engin ástæða
til að vera með þessa hæversku
og gekk til Jennyar. — Afsak-
ið ungfrú, sagði hann og tók í
hálsbandið á Skipper. — Sæktu
hann, kal'l minn.
Art öskraði: — Nei.
Parenti kom vaðandi inn úr
forstofunni og gekk að Art. —
Gott og vel, Furby. Við tökum
yður með okkur.
— Það getið þið ekki. Þið haf
ið eragar sannanir.
— Um það leyti, sem við er-
um búnir að athuga bílinn yðar
þarna úti, höfum við vist nægar
sannanir. Við finnum byssuna
yðar og það ætti að vera næg
söniniun. Ég er þegiair búiran að
ná í fingraför af yður. Hann
hreyfði sig snöggt og hélt alJt í
einu á byssu í hendinni. Hann
leit á Pétur og Cal, en hafði þó
ekki augun af Art á meðan. —
Þessi fingraför töfðu fyrir okk-
ur. Við þekktum þau ekki strax.
Eiran af mönmiuim míniuim iét
uiradiir höfuð lietggjiasit að ná í
fingraför af öllum í húsinu, en
daginn eftir náði hann í þau,
sem vantaði og fingraför Fur-
bys um leið, af því að hann
Urvals sæ/gæti frá Bandaríkjunum
SKÁLINN
TILBOÐ ÓSKAST
í Ford Econoline 1967, skemmdan eftir árekstur.
Til sýnis i Ford-skálanum.
m: HR.hRISTJÁNSSDN H.F.
(I M D n fl Ifl SUÐURLANDSBRAUT 2, VIÐ HALLARMULA
U IVI 0 U U I U sfMAR 35300 (35301 _ 35302).
Hringt eftii midncetti
M.G.EBERHART
var staddur hér. Maðurinn hélt
að hann hefði gert rarngit í því
að taka fingraför Furbys og
lagði þau því til hliðar. Hann
átti fri í gær, en kom aftur í
dag og sá þá, að ég var að
reyna að grafast fyriir um
óþekkt fingraför. Þá sagði hann
mér frá öllu saman. Og hann
kom um leið með yðar fingraför
Furby. Parenti hugsaði sig um
og sagði síðan: — En hann er
útfariran að fást við ökufanta,
og þá höfum við fleiri en morð-
ingja. Jæja, Furby, komið þér.
— Já, hann drap hana, sagði
Dodson og var skrækur. Hann
gerði það. Ég skal vitna það. Ég
sagði, að hann hefði verið heima
n/óttiiinia, siem frú Vlieedaim vair
myrt, og að Blamehe Faiiir hefðii
hránigt tiil hans, en það gerðá
hún baina elkki. Hamm vair ekki
heima. Húm llézt bama vetra að
tiaiiia við hemm. Það sikiart ég votta.
Paireniti saigði: — Þór fairáð
llíka í faimgelisi fyriir ti'liraum til
fj'árikúguiraair, og fyriir aið vam-
redkja að segja frá þvi, sam
þér v;sis>uð uim m'orðið í kvöM.
/Etiliuðuð þér aið kúga fé út úr
Fúirby?
Art saigði: — Það skiptir
enigu m,áli héðam aif. Ekkeirt
skiipt'iir málli lietraguir. Hún kom
mér tLl þess.
— Hvermiiig þá? saigði Cal.
— Húm vair sivo siterk, saigðd
Art há'lifhvísllamdi og horfði út í
bláiimira. — Siterkairi em ég. Já, ég
veilt álivag, hvað þiið haiMið um
mjiig — mógu góður þegair hægt
er að haifa gaigm aif homiuim, em
—amiraans bara Amt Fuirby.
Kanmisiki er ég veiteur fyriir —
en ég hef saimit borið mtg mamma
Lega. En Bliairache sá í -gegmium
miiig. Húm vis&i, að húm gat feng-
ið rraiig tdl hvens sem hún vldi.
ALlitaif sd'ðam hún fór að vimma
hjá mér — ég efeteaði hama,
s/kiljið þilð. Fyrist voru það baira
hálifkveðmiar vísiuir. . . Ef við gæt
uim liosniaið við Fkxru, mumdi hag
ur okkair batraa. Húm siaigðiist
göta fairið mieð Pébur eimis og
henmii sýradiist. Húm siagði, að
haran rrnumdi giiftaisit sér, ef Fioma
væri úr sögummlL, og þá steylldi
hún sjá urn, að ég feragi þá við-
uirikeminiimigu, seim ég ætti steilliLð.
Húrn siaigði, að ég æt'ti 'að verða
forsitjóri, en etekii Call.. Húm siaigði
að þótt hún gilftLst Pétri, yirði
eragim breytimig á, okkair i millilli,
fmá því semi alMltiaif hiefði verið.
Ekkert mumdi breytaist. Og sivo
laigði hún á ráðám — i fyrst-
ummii eiiras og hetninii væri ekki ai-
vara, aðeiirais, hvermiiig hægt væri
að framnkvæmia það. Bn þá. . .
em þá viissii ég aiBt í eimiu, að
í þýðingu
Páls Skulasonar.
harani vair fulfl. alvaira. . . og mér
vairð alvaira líka. Þesis vetgma
gerði ég það. Viissiuilega vair ég
hræddur. . . Ég viilMi ekíki gema
það. Þið vLtið ekki, hve eirfiiitt
það er aið fremnja raorð! 1 fyirra
steitptið mistótesrt mér, og ég fóir
heilm, fegiinm að vera liaiuis við
þetotia. En svo brtagdi Blamiche
sietairaa og saigði, að læteinlitr og
llögregla væru teomnita og flamim.
Hún sagðiist vera í bókasitoaf-
uinmii og talia i beima símniamm svo
að eragimm heyrði til hemmiar.
Hún saigði mér að haifa aiuiga m/eð
Jeminy og biða þangað til húira
væri háttuð. Húm siagðiisit haifa
opraað batedyrmiar. Hamm leiit fyr
iiriiiitraiinigajrauiguim á Dodsomi —
WalMo var sioifamidi og heyrði
rnlig etetoi faira út. Ég vdBsi, að
óg yrði að boma aiftouir og gena
aðira tdiliraumi. Ég fór utpp bak-
dyrasrtigainm og hlluisitaði og
beið. Ég var hræddur. Ég vair
að huigsa uim að haif.a miig á buirt,
hvað sem Blanohe segði, en þá
heyrði ég Jeraniy fara miiiður, og
sivo fór Pétur llítea miiiður. . . og
svo heyrði ég til Blamiche og
Oalls í fónsrtofummd, svo að ég
dóteaði við aÆtour. Em þau komniu
aftur og ég. . . dió siokkitran fyir-
ir airadílliitið og fór áiran í herbergl
Fioru og . . . gerði það, sem
Blianche hatfðd sagt mér að gera.
En það raægði eteteli, saigði Art
dauiflega. — Hún siaigði, að ég
yrði llílka að ryðja Jeinmiy úr vegn,
og ég ireyndd það. Bn Blamidne
ltagði á ölll ráðiin,
— Náði húm í svefinitöfliuimiar
og tómu giiösim ? sipiirðd Cate
— Ó! siagði Airt og ledlt upp
með ofuiriWiuim hreytemiiistsivip. —
Það var mim huigmymd. Mér
fammisit sivefntöfllur vera auðveM
aisitar tili þeisis að kália Jenmy —
eif ég gætd eimihvem vegdmm ferug
Tilkynning
frá oddvita Skorradalshrepps,
Borgarfjarðarsýslu
Hér með er skorað á alla þá, sem eiga ógreidda fast-
eignaskatta og eftirlitsgjald til Skorradalshrepps fyr-
ir árið 1972, að greiða þegar í stað, svo að komist
verði hjá frekari innheimtuaðgerðum.
Oddviti Skorradalshrepps.
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
£ Veizla undir grjótvegg
S. Sigurðsson skrifar:
„Sú var tiðin, að skrif Magm
úsar Kjartanssonar í Þjóðvilj-
anum voru sá refsivöndur, sem
óðast og tíðast var á lofti, hve
nær sem hann taldi réttlætis-
kennd sinmi og siðferðisþroska
misboðið.
Enginn var hans jafningi í
þvi að skjóta eitruðum örvum
að andstæðimgum sínum og
enginn kumni að hneykslast af
annarri eins andagift þegar
honum þótti ráðamenn hygla
um of flokksmönnum sínum og
fylgifiskum. Það var í þá tíð,
sem Magnús sat í nepjumni
uppi á Skólavörðustíg og eygði
aðeins stjórnarráðið í fjar-
Lægð út um þakgluggann.
Nú er tíðin önnur, nú situr
Magnús daglega veizlu undir
grjótvegg, ásamt öddu Báru og
fríðu föruneyti, sem hefur
hreiðrað um s'ig á flosmjúkum
gólfábreiðuim. Nú þarf ekki
leragur að hneykslast á skipum
flokksmanna og venzlamanna í
stöður og embætti.
Nú ríkir óspillt réttlætis-
kennd og siðferðisþroski á
stað, þar sem hver hyglaði sin-
um áðuir fyrr.
Magnús mætti minnast hins
fornkveðna: „Betra er góð sam
vizka en krókótt orð.“
0 Leynivopnið fína
En þegar fólk'ð, sem Magnús
hefur himgað til þótzt eiga
einkarétt á, gat loks ekki orða
bundizt og almenn hneykslun
var látin í Ijós yfir því ráðslagi
ráðherrans að troða flokksfé-
laga sínum, Guðrúnu stúdent
Helgadóttur í stöðu 25. launa-
flokks við Tryggingastofnun-
ina þrátt fyrir að annar maður
stæði því starfi miklu nær,
greip Magnús til óvænts leyni-
vopns. Þetta óvænta leynivopn
hins vopnfima mamns og fræigu
Leyniskyttu var Adda Bára, að
stoðarráðherra hans.
Frúin réttlætir gerðir hús-
bónda síns með þessum lokaorð
um: „ á það skal sérstak-
lega bent, að vegna þess að hér
er um nýtt starfsvið í Trygg-
iinigiaisrtafinumitami aið iræðia gotuir
starfsreymsla utan stofnunar-
innar verið jafn þung á metun-
um og starfsreynsla innan henn
ar.“
Þessi snjalla ályktun frúar-
innar er samnarlega ekki grip
in úr lausu lofti, svo sem vænta
mátti um jafn skýra konu, því
sjálf var hún, veðurfræðingur,
sett yfir heilbrigðismál þjóðar-
innar, og frúin er ekki svo lak-
ur kaupmaður að hún lasti eig-
in vöru.
En þegar haustar að og Adda
Bára og Magnús standa aftur
úti í nepjunni fyrir utan stjóm-
arráðið þá verður Magnús að
grípa á ný til sinnar fornu iðju
til að halda á sér hita og sjálf-
sagt verður réttlætiskennd
hans þá jafn bremnandi og áð-
ur. Kannski hneykslast hann að
því skapi meir, sem hann veit
upp á sig skömmina?
Það verður fróðlegt að sjá.
S. Sigurðsson.“
0 Þakkir til
Gunnars Bjarnasonar
R. J. skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Ég mælist tii að fá að nota
þennan vettvang til þess að
bera fram þakklæti til Gunnars
Bjarnasonar fyrir þennam fram
úrskarandi snjalla og mergjaða
þátt „Um daginn og veginn",
mánudaginn 26. f.m. Það voru
sannarlega orð í tima töluð og
hressamdi var að heyra að enn
þá eru til frjálshuga menn,
sem hafa hug og dug til að
segja ósómanum stríð á hend-
ur. Hafi hann mælt manna heil
astur.
Vonandi verða þessi rökföstu
UHMmælli og beiiniskeyttu ádeilliuir
upphaf að öðru meira, nóg er
tilefnið — eins og fram kom,
t.d. með Stefán Jómsson frétta-
mann, menningarvitana, svo
ekki sé minnzt á fréttastofuna.
Fjöldi fólks er orðinn hundleið-
ur á þeim eil'ifa rauðgraut, sem
skammtaður er.
Annars er skyit að geta þess,
að margt er af hæfu og sóma-
kæru fólki við útvarpið, en það
er sem fyrr, að ekki þarf mema
einn gikkinn í hverja veiðistöð
til að spilla fyrir. Ánægjulegt
var að heyra fyrir nokkru um-
mæli Árna Gunnarssonar og
Eiðs Guðnasonar um þeirra við
horf. Eins er sjálfsagt borið
gott traust til fréttamanna Sjóm
varpsins. Þvi miður er ekki
hægt að segja það sama um
þann gönguliðsherforinigja,
sem nú trónar í æðsta ráði
stofnunarinnar.
Virðingarfyllst, —
R. J., Lönguhlíð 15,
Rcykjavík.“
BINGÓ
Hvöt, félag sjálfstæöiskvenna, heldur BINGÖ A HÓTEL BORG
í kvöld, miðvikudag, kl. 20.30 stundvíslega.
Fjöldi glæsilegra vinninga: Utanlandsferð, húsbúnaður, mat-
vara og margt fleira.
Allir velkomnir meðan húsrúm leyfir.
Stjórnin.
BINGÚ