Morgunblaðið - 15.04.1973, Blaðsíða 2

2 IMORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. APRlL 1973
að þeirri trú sinni, því
kannski þurfa þau aldrei
frekar leiðsagnar við en
einmitt á fyrstu árunum
eftir fermingu.
Hér á eftir segir frá
tveimur fermingarmessum,
sem fram fóru að morgni
þess sólbjarta dags sunnu-
dagsins 1. apríl sl., svo og
samtölum, sem blaðamenn
Morgunblaðsins áttu við
fermingarbörn og presta
þeirra. Hanna Kristjóns-
dóttir fór ásamt Ólafi K.
Magnússyni, ljósmyndara, í
Neskirkju í Reykjavík og
Margrét R. Bjarnason og
Kristinn Benediktsson lögðu
leið sína í Kópavogskirkju.
í Neskirkju
Þann 1. apríl fermdi sr. Jó-
hann Hlíðar 1 fyrsta skipti
Reykjavíkurböm. Og við hitt-
um hann að máli skömmu áður
en athöfnin hófst.
— Þetta leggst aillt vei í mig,
sagði sr. Jóhann. — Mér þykir
ánægjulegt að starfa hér. 1 sam
bandi við þessa fermingu eru
ýmsar smábreytingar, nýir sið
ir getum við kallað það. Ég er
lítið fyrir að sti'lla upp, og vil
hafa sem iátlausastar kirkjuleg
ar aíhafnir.
— Hver finnst þér hafa ver-
ið afstaða barnanna til ferming
arinnar?
— Aðalvandamáilið í sam-
bandi við undirbúning er hér
sá sami og hjá öllum prestum,
að bömin koma seint á daginn,
þegar þau eru loks búin í skól-
amum. Þau eru þreytt og ferm-
ingarundirbúningurinn heima
vill sitja dálítið á hakanum.
Þeim hættir til að gleyma bók-
um —i að lesa heima. En ég hef
reynt að mæta þeim með skiln-
ingi, enda þótt ég myndi sjálf-
ur þrá og setji vissar kröfur
um iðjusemi þeirra, þá reyni ég
að vera umburðarlyndur. Því
er svo ekki að leyna að ég tel
fermingarundirbúninginn mjög
þýðingarmikinn, ekki aðeins
vegna þess, sem fyrir dyrum
stendur, 'heldur og að venju-
lega hafa böm ekki 'kristin-
fræði að loknum 1. bekk. Þessi
fræðsla á því að duga þeim fyr
ir framtlðina. Ég er meðmæltur
þvi að iþau fermdust eldri, einu
eða tveimur árum seinna. Því
hefur verið til svarað, að þá
myndu mörg alls ekki láta
ferma sig. Vegna þeirra um-
brota sem eru að hefjast í þeirn
á þessum aldri, og þeirrar upp-
reisnaiþarfar, sem knýr þau
áfram. En ég held að enda þótt
þau 'kæmu ekki öll, yrði það
heilli sveit, sem tæki ákvörðun
•um að láta ferma sig. Líka
mætti hugsa sér að ferma þau
árinu yngri. En þessu er erfitt
að breyta, þvi að við erum
íháldssöm í siðvenjum.
En spumingatíminn er in-
dæll. Maður þekkir sjálfan sig
í þessum börnum, glöðum,
ærslafengnium, prúðum, uppá-
tektarsömum, Þau eru misjafn-
lega skyldurækin og misjafn-
'lega opin. En mín reynsla er
sú, að á þessu skeiði eignist
prestur oft vini fyrir lífstíð.
Jafnvel þótt unglingamir
hverfi iðulega frá kirkjunni
næstu árin á eftir. Þau koma
mörg aftur og þá enn ein'læg-
ari en éður.
En það eru umbrot alls stað-
ar og böm og unglingar tala
mikið um .breytingar á öllu, til
að mynda vilja þau, jafnvel á
barnaskólastiginu, fá ítök í
stjórn skólanna. En þau hafa
sjaldnast dómgreind til að
ski'lja, hvað þeim er fyrir
beztu og hvemig réttast er að
standa að hlutunum. Enda kem
ur oft í Ijós, þegar 'betur er
að gáð, að þau hafa ekki gert
sér neina grein fyrir, hverju
þau vilja breyta eða hvemig.
Þau vilja bara breytingar.
Unglingar eru líka ákaflega
móttækiiegir fyrir öllum utan-
aðkomandi áhrifum á þessum
árum. Víða er lenzka að gatan
verði þeirra athvarf að veru-
legu leyti, þ.e. utan heimilisins.
Þau vilja ÖU vera eins — eng-
inn má skera sig úr og skirr-
ast við að fylgja fjöldanum.
Þetta er erfitt fyrir viðkvæma
og brothætta unglingssál og
þess vegna er svo mikilsvert,
að grundvöllurinn hafi verið
traustur, sem byggt er á —
jafnvel iþótt á stundum virðist
koma í hann sprungur.
— Ég finn ekki mun á ung-
mennum i Vestmannaeyjum og
reykvískum unglingum, sagði
sr. Jóhann Hlíðar að lokum. —
ÆSkan er frjálsaegri og hispurs-
lausari en fyrir örfáum áratug-
um. Það gildir um unglinga,
'hvar sem er. Ég bið öllum þeim
unglingum, sem eru að fermast
nú guðs blessunar og vona að
þeim verði gefinn styrkur til
að standa af sér stormasöm ár,
sem 'kunna að vera i vændum.
Að staðfesta
skírnarheitið
1 kjallara Neskinkju var ys
og þys, þar voru fermingar-
bömin að klæðast kyrtiunum,
með aðstoð kvenna úr söfnuð-
inum, sem sáu um að allt færi
nú vel. Þar hitti ég stöllurnai
Ruth Melsteð, Elínu Báru
Birkisdóttur og Guðrúnu Bald-
ursdóttur.
— Af hverju látið þið ferma
ykkur?
— Til að staðfesta skimar-
sáttmálann, segja þær einum
rómi. Stutt og laggott það. Þær
fermast af trúarlegri þörf og
segjast ekki búast við neinum*
ósköpum í fermingargjöf. Þó
kemur það upp úr dúmum, að
þær eiga von í útvarpi, segul-
bandi, úri og skattho'li. Hjá öll
um verða veizlur, misjafnlega
fjölmennar þó. Viggó \Þráins-
son og Gunnar Guðmundsson
segjast lika 'léta ferma sig, af
þVi að þéir vi'lji það sjálfir og
þeir Björgúlfur Pétursson og
Sigurður Amórsson, sem koma
að, taka í sama streng.
Hins vegar koma vöflur á
hópinn, þegar innt er eftir þvi,
hvort þau létu ferma sig, ef
þau fengju alls enigar gjafir. Þá
lítur hver á annan, unz ein-
hver kveður upp úr:
Auðvitað myndum við gera
það. Við erum ekkert að hugsa
um gjafimar og það alit.
Þar með er tónninn gefinn og
allir taka margraddað undir.
Einhver heyrist 'þó tauta ógn
feimnislega, að það saki náttúr-
lega ekki að fá þessar ferming
argjafir, fyrst það sé nú orðinn
siður.
Hins vegar er ekki hi'k að
finna á neinum, þegar ég spyr,
hvernig þeim hafi líkað að
ganga ti'l spuminganna í vetur.
Þau láta öll vel af þeim.
Og eins og sæmir orðaforða
þessa aldursflokks segir einn:
— Og séra Jóhann er líka
fínn.
— Ofsalega góður maður.
— Ferilega fínn og bara al-
veg æðislega góður kall.
Þau segjast öll ætla að starfa
í æskulýðsfélaginu næsta vet-
ur og hafa ekki trú á þVí, að
þau gerist fráhverf kristin-
dómnum strax að fermingunni
lokinni. — Þá væri lítið í þetta
varið, ef manni fyndist iþetta
ekki meira virði en svo. segir
einhver.
Séra Jóhann 'kemur aðvif-
andi og heilsar upp á börnin
sín, spyr hvort allir séu hress-
ir og frískir, minnir á ýmis at-
riði, spyr hvort nokkrum sé
yfirliðagjamt og svo er ekki.
Bcrnin stilla sér upp í prós-
essíu i kjallaranum og séra Jó-
hann fer yfir 'hópinn til vonar
og vara að sjá, hvort nokkurn
vanti.
Þau höfðu sagt að þau væru
ekki vitund óstyrk. En nú iheyr
ist einhver muldra: — Ég er
sko að fara á taugum maður.
Og annar segist nú þegar vera
farinn.
Inngöngusálmurinn er leik-
inn og bömin ganga stillt og
virðulega á eftir prestinum sín
um inn í kirkjuna. Þar eru ætt-
ingjarnir og vinirnir búnir að
fylla kirkjuna, og kórfólkið
hefur komið sér fyrir i gyllt-
um skikkjum uppi á svölunum
ti'l hliðar við a'ltarið. Sólin skin
inn um gluggana við altarið.
Þetta er falleg og hátiðleg
stund.
Eftir sálmasöng og tón stígur
sr. Jóhann svo fram fyrir grát-
urnar og les guðspjallið: „Þér
eruð salt jarðar, en ef saltið
dofnar, með hverju á þá að
selta það. . . “
Svo flytur hann blessunar
orð til fermingarbarnanna, sem
nú staðfesta það skímarheit
sem foreldrar þeirra gáfu fyr-
ir þeirra hönd í frumbemsku
og lofa að gera Jesúm Krist að
leiðtoga lífs síns. Sr. Jóhann
leggur út af orðum Jesú, þegar
hann spurði þá Símon og Pét-
ur: „Viljið þér einnig fara“ og
þeir segja við hann.“ Til hvers
annars ættum við að fara. Þú
hefur orð eilifs lí£s.“
Þrátt fyrir alla neyð, sem
hrjáir víðáttumikla hluta
heimsins er sú sárust, sem ger
ir vart við sig í allsnægtaþjóð-
félögunum — nauð og andleg
fátækt sálarinnar. Á þeirri
fátækt ræður enginn bót nema
Jesús Kristur, segir sr. Jóhann
Ekkert kemur í stað orða Jesú.
Hann leggur á það áherzlu, að
Jesús hafi alltaf staðið við sin
loforð. Á þessum tímum er öll
um nauðsynlegt að læra ein-
mitt það. „í dag hringdu klukk
ur Neskirkju með fagnaðar-
hljómi, því að þetta er dagur-
inn, sem guð hefur gefið ykk-
ur.“
Þegar sr. Jóhann hefur lokið
ræðu sinni til fermingarbam-
anna standa allir upp og prest-
Einar Karl Jónsson.
Gunnar Guðmundsson og Vlggó Þráinsson
TU hamingju rrwð daginn, barnið mitt.