Morgunblaðið - 15.04.1973, Blaðsíða 3

'MORGUNÖLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. APRiL 1973
3

Ruth Melsteð, Elín Bára Birgrisdóttír og Guðrún Baldursdóttir.
Frá altarisgöngunni: — Þessi bikar er hinn nýi sáttmáli í minu bióði, sem fyrir
1
i
1
i
1
i
j
yður er útheílt . . .
ur og fermingarbörn fara með
trúarjétninguna. Kórinn syng-
ur: Legg þú á djúpið og að því
sungnu ganga fermingarbömin
upp að altarinu.
Síðan hefst sjálf fermingarat
höfnin og þau orð og athafnir
láta kunnuglega í eyruim, þrátt
fyrir tuttugu ára fermingaraf-
mæli mitt á þessu ári:
— Viltu leitast við af fremsta
megni að hafa Jesúm Krist að
leiðtoga lífs þíns ?
Þessu svarar hvert ferming-
arbarn játandi, háitt og skýrt
og krýpur við gráturnar. Sr.
Jólhann leggur hönd á höfuð
barnsins: — AJmáttugur guð,
faðir drottins vors, Jesú Krists
sem áður hefur tekið þig að sér
í heiiagri skirn og gjört þig að
eríingja eilífs lífs, hann við-
haldi þér í skimarnáð þinni,
þér til sáluhjálpar . . . Vertu
trúr a'Ut rtil dauðans og guð
mun gefa þér lifsins kórónu.
Að lokinni þessari athöfn
syngur kórinn: Konungur lifs-
ins og svo tilkynnir sr. Jó-
hann altarisgöngu fyrir ferm-
ingarhörn og foreldra þeirra.
Allt tekur þetta ærinn tíma og
klukkan er að nálgast eitt, þeg-
ar fermingarguðsþjónustan er
um garð gengin. Bömin ganga
fram kirkjugólfið með prestin-
um og nú hefur skipt um, eins
og frelsarinn sagði á Sínum
tima: Þeir síðustu eru nú fyrst-
ir.
Það er hlaupið niður í kjall-
ara, foreldrarnir 'kyssa börnin
og taka í höndina á prestinum.
Og áður en við er litið eru
fermingarbörnin farin, kirkjan
er auð og tóm.
Svo situr maður þá einn eft-
ir. Auðar kirkjur hafa meiri
áhrif á mig en séu þær þétt-
setnar. Neskirkja er ílestum
kirkjum stílhreinni og einfald-
ari, að m'ínum dómi. Inn um
glugga kirkjuskipsins kasta
sér kátir sólangeislar og yfir
altarinu er ekki tafla eins og
í flestum kirkjum, þar er stór
kross. Mig minnir að þarna
hafi átt að setja altaristöflu og
krossinn verið settur til bráða
birgða, kannski það sé mis-
minni. En altént er knossinn
orðinn kirkjunni svo samgró-
inn, að sú tafila mætti vera fag
urt verk, sem kæmi í stað
þessa einfalda og hreina kross.
Og orðs lífsins sem hann á
að boða okkur.
Svo göngum við út á tröpp-
umar. Og síðustu fermingar-
börnin eru að renna úr hlaði
með ættingjum sinum. Heima
bíða veizlurnar, kalda borðið
og kransakökurnar, segulbönd
in, úrin plötuspilararnir.
Óska mætti þessum efnilegu
unglingum, sem fermdust
þennan dag, að á næstu árum
eflist sá ásetningur, sem prest-
urinn boðaði þeim í ræðunni,