Morgunblaðið - 24.08.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAEHÐ — FÖSTUDAGUR 24. ÁGOST 1973
SAI G Al N Anne Piper: 1 Snemma í háttinn
mig þá linast ég öll upp í hnján
tnn.
— í>ið Jack eru nú bæði hrein
ustu blábjánar. Ekki skil ég í
því að þú skyldir ekki giltast
honum fyrir tíu árum.
— Hann bað mín aldrei.
— Hann hlýtur að hafa ætlað
að gera það. Það er greinilegt
að hann tilbiður þig.
— Heldurðu það? En hann
bara stynur þvi aldrei upp, en
forfærir mig þegar verst á stend
ur. Hann skrifar mér ekki einu
sinni. — Nú náði sjálfsmeðaumk
unin fullu taki á mér og ég fór
aftur að vola.
Betsy klappaði á bakið á mér
og reyndi að hugga mig.
'— Ég held að þú sért búin
að vera of lengi héma ein þíns
liðs, sagði hún. Það er greini-
legt að þú ert ekki sjálfbjarga.
Komdu nú til mín tii Chipworth
í nokkra mánuði þangað til þessi
skilnaður er afstaðinn.
— En hún mamma þín? Auð-
vitað verður hún bálvond!
— Hún hefur svo mikið að
gera, að hún tekur ekki einu
sinni eftir þér. Hún er formað-
ur í hjálparsveit staðarins og er
að heiman næstum allan dag-
inn. Svo gætirðu líka gengið í
sveitina og þá yrði hún stór-
hrifin.
— Já, það væri nú indælt að
vera í Chipworth um sumar-
timann, sagðd ég. — En ég man
nú fyrst og fremst eftir kuld
anum þar. Kemur Edward þangað
nokkum tima?
— Hann kemur einstöku sinn
um heim í fríi en núna held ég
að hann sé í Norður-Afriku,
svo að þá ætti öllu að vera óhætt.
— Þá þætti mér væot um að
mega koma, sagði ég. — Ekki
veit ég hvemig ég færi að ef
þú værir ekki, Betsy.
Ég leigði þvi Skeggja ibúð-
ina handa einum undirmanni
hans. Hann var næstum farinn
að skæla þegar hann heyrði, að
ég væri að fara, en bætti því
við, að kannski væri þetta fyrir
beztu, þar eð hann ætti æ erf-
iðara með að hafa hemil á til-
finningum sínum til mín.
— Það verður þá ekki annað
en fögur minning, sagði hann og
greip báðar hendur minar á stöð
inná. Og yfirskeggið á honum
skalf, svo var hann hrærður.
— Þú verður að hjálpa kon-
unni þinni að skilja þig, sagði
ég.
— Og byrja upp á nýtt? spurði
hann daufur i bragði.
— Já, byrja upp á nýtt. Ég
er fegin að þú skyldir aldrei
segja henni frá mér, kallaði ég
til hans um leið og lestin fór
af stað. Hann hljóp másandi
fram með lestinni og hélt í
höndina á mér eins lengi og
hann gat.
— Þú skrifar mér? sagði hann.
— Nei sagði ég, — það er auð-
veldara fyrir okkur að láta
þessu vera algjörlega lokið...
— Algjörlega lokið? Hann
sleppti hendinni á mér og hætti
að hlaupa. Svo veifaði hann
drifhvítum vasaklút eins lengi
og ég gat séð til hans.
Jæja þá. Ég var setzt að í
Chipworth í annað sinn til að
biða eftir skiilnaði. Ég fékk lítið
herbergi við hliðina á Betsy.
Það vissi út að garðinum og
á sumrin óx tré með hvítum rós-
um alveg upp að glugganum. Ég
var fegin að Ciark skyldi enn
vera þama, en nú hafði hann
ekki neina þjóna til að hjálpa
sér og hann var afskaplega
seinn á sér kring um stóra mat-
borðið. Oft borðuðum við Betsy
og Marion og ég einar, en
meðan Marion var þama, notuð
um við alla lengdina á borðinu
og urðum að kal'la hver til annarr
ar, eftir þvi endilöngu.
Ég gekk í hjálparsveitina og
Marion gerði mig að bílstjóra.
Ég hafði gaman af þvi. Sveitin
var yndisieg, svona að vor- og
sumariagi, og ég vissi aldrei,
hvert ég yrði send hverju sinni.
Það liðu einir tveir mánuðir
áður en ég heyrði yfirleitt orð
frá Fred. Og þegar loks að þvi
kom var það dauflegt bréf.
„Elsku konan min: — Ég
heyrði frá mömmu, að þú hefðix
verið mér ótrú. Ég vildi að ég
gætá trúað að það væri ósatt, en
hún virðist hafa fengið áreiðan-
legar upplýsingar. Þess vegna
verð ég að skilja við þig. Það
er nú erfitt, þar sem ég er á
leið til Austurlanda.
Vertu sæl.
Fred.“
Ég svaraði um hæl:
Chipworth.
„Elsku Fred. Ég er hrædd um
að ég hafi ekki verið þér við-
eigandi eiginkona og hefði aldrei
átt að giftast þér, þar sem þú
ert allt of góður handa mér.
Fáðu skilnaðinn eiins fljótt og
þú getur. Ég verð hérna hjá
I þýáingu
Páls Skúlasonar.
hennd Betsy þangað til hann
er afstaðinn.
Bless!
Jenny.“
Og í júni þegar rósatréð iinn-
an við gluggann hjá mér var í
fullum blóma og ilmaði inn um
gluggann minn á hverju kvöldi,
sendi hann mér flugbréf:
„Elsku Jennifer. Skilnaðurinn er
i fullum gangi. Það gleður mig
að heyra, að þú skulir vera hjá
Betsy. Veiztu bara hvern ég
hitti i Kalkútta um daginn?
Þennan geðuga flugforingja,
hann Jack, sem við borðuðum
með á afmælinu þinu. Hann
spurði um þig og honum þótti af-
skaplega leitt að hjónabandið okk
air skyldi vera að fara út um þúí
ur. Hann bað að heilsa þér. Hann
var á leið á einhverja hættulegri
staði.
Bless!
Fred.“
Jæja, þarna var þá eiitt nýtt
umhugsunarefni og nú tók ég
eftir þvl í fyrsta sinn, að það
var lika stríð í Austurlöndum.
Jennifer litla var nú orðin
hálfs fimmta árs og mjög skraf-
hreyfin.
— Það er góð lykt aí þér,
sagði hún, þegar hún var að
athuga fötin min einn daginn.
— En sá indædi hattur! Má ég
setja hann upp? Hún setti upp
grænan stráhatt með rauðum
kirsiberjum á án þess að bdða
leyfis. Svo klifraði hún upp á
stól og horfði á brúna andlitáð
á sér í speglínum. Hún var með
svarta tíkarspena alveg eins og
Betsy þegar hún var lítil. —Ég
held ekki að hattur fari mér vel,
sagði hún með efasemdasvip.
— Ég held að það verði öðru
visd þegar þú setur hárið upp,
sagði ég og svo setti ég það upp
og prófaði hattinn aftur.
— Þama sérðu, sagði ég. —Nú
fer hann betur. Betsy kom inn.
— Þú ert strax farin að spilla
henni dóttur rninni, sagðá hún.
— Hver kona ætti að hugsa
eitthvað um útiitið sitt, sagði ég.
Hversu skynsöm sem hún ætlar
að verða.
velvakandi
Velvakandi svarar í sima
10100 frá mánudegi til
fö.studags kl. 14—15.
0 Portúgalsvatn
„Poseidon“ skrifar :
„Kæri Velvakandi.
Ef þú villt gera fjölda
kvenna og karla gott, þá lang-
ar mig til að biðja þig um að
birta þennan stutta pistil.
Áfengisvandamálið er ekkert
sex daga stríð, en eitt skot-
mark liggur beint við.
Hér í borginni er mikill fjöldi
fólks, sem hefur orðið áfeng-
isböMinu að bráð og er margt
svo iílla farið, að það getur ekki
srtundað vinnu, en liifir á bón-
björgum og betl. Þetta fólk
hefur venjulega aMis ekki efni
á að kaupa sér áfengi og fengi
reyndar su-mt ekki afgreiðslu
í Rikinu.
Hins vegar fæst hér víða í
verzlunum vökvi, sem heitir
„Eau de Portugai" og á að
heita rakspiri. Sannleikurinn er
bara sá, að þennan rakspíra
notar enginn hvítur maður til
þess, sem upphaiflega er til ærtl-
azt, helduir er hanin notaður til
drykkjar. Enda þótt ÁTVR láti
líma miða á flöskumar, sem á
stendur „Óhæft til drykkjar",
þá er sannleikurinn sá, að
fjöldi fóiks á öllum aidri drekk-
ur sig taliindfullrt af þessum
óþverra. Má sjá þess glögg
merki á ýmsum útívistarsvæð-
um í borginni, tii dæmiis á
Mikiiatúni, við Tjömina og við-
ar.
0 ÁTVR hætti sölu
á þessum varningi
Þess'i „mjöður“, sem geng-
ur undir gælunöfnum eins
og „hristinigur“, „dingailing",
„geitamjólk“ og fleina fæst víðs
vegar í borginmi á virkum dög-
um, en eiinniig í ýmsum sjopp-
um um helgar. Þegar almennar
sölubúðir eru ekki opnar bíða
oft heilir hópar af fóiki við
sjoppur, sem verzla með „Eau
de Portugal", þegar Mða tek-
ur að opnuinartíma. Fólk, sem
leiðzt hefur út í að drekka
þetta eiitur, sem að visu er ekki
banvænt, þarfnasrt sannarlega
hjálpar. Áreiðanlega væri þertta
fól'k betúr sett, ef ÁTVR hærtti
sölu á þe.ssum vamingi. Þá
yrðu a.m.k. fleiri ljón á vegi
þeiirra, sem þurfa að verða sér
úti um svona drykkjarföng.
Hér hefur verið drepið á atr-
iði, sem lemigi hefur verið til
skammar — vonandi getur það
orðið tdl þess að bæta eirtrthvað
úr fyrir drykkjusjúklimgum.
Að lokum, Velvakamdi góður,
treystt ég þér fyliiittega ttil að
bæta rúsinu í pyisuendamm og
hvetja menn, sem stjóma og
ráða yfir þessari „dingaling-
brugguin", að hætta henni með
öllu, og „kútta" strax á þenn-
am ósóma.
Poseidon."
Velvakandi tekur undir með
brófriitara, og minnist þess að
hafa eitt sirnn spurt afgreiðslu-
marnn í matvöruverzlun nokk-
urri hverjir keyptu þennan um-
rædda rakspíra. „Emgdr aðrir
en rónarnir," var svardð.
Meðam bannað er að selja
áfeng drykkjarföng annars
staðar en í útsölum ÁTVR og
á veitinigastöðuim, sem hafa vin-
veiitingaleyfi, verður það að
teljast hæpin ráðsitöfun, að á
hverju götuhomi, svo að segja,
sé til sölu áfengur vökvi, sem
flestir vita, að notaður er nær
eingöngu til di-ykkjar.
0 Birtið myndir af
árásarmönnum
en ekki fórnarlömbum
Þorsteinn Sigurjónsson
skrifar:
,IWig langar tíl að koma á
framfæri eftirfarandi atihuga-
seand:
Mig hefur lengi furðað á þvi,
að þegar fólík verður fyrir árás-
um, svo að meiðsli og tjón
hlýzit af, eru oft biriar mynd-
ir af fórnariömbuinum, en ekM
af þeirn, sem valdiir eru að of-
beldisverkunum.
Nú síðast vakti þetta athygli
mína í fréttum af árás á fólk
i húsi H j álpr æðishersiins og
mann á Austurvelli.
Mér fienist, að það hljótí að
vera nógu niiðurliægjandi að
verða fyrir þessum árásuim, þó
að það bætist ekkli við að fá
myndir af sér í blöðunum.
Er nú ekki kominn tímii tíl
að snúa þessu Við og hærtrta að
biria myndir af þeim, sem sak-
lausir verða fyrir árásum, en
birta þess í stað myndir af
þeim, sem ódæðisverkin vinna,
svo að attmenndngur eigi hæg-
ara með að vara Siig á þeim
síðar meir?
Þorsteinn Sigiirjónsson.*
Gvennifigavföíin
hafa 'hjáípað tnóvgittn,
qceta cinníg fijátpaS jo&v.
Xannaðu tnóguteílca
gcennLngatfalnaÖaCÍns á
cö og naeÖL heima, tya. foét.
Öendutn nánavi upplysLHg'
at. Xitpptu ái auglýsing-
una. ðktífaðu nafn htlt og
heitniLLsfang á bLaolcanUnn
hec aS neÖan og sendu L dag
iiL HEIMAVALÓ, &ok 39, HópavogL.