Morgunblaðið - 20.09.1973, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ — FIMMTUDAGUR 20. SEPTEMBER 1973
i
Bridge
Sagmíiafi var eikM nægilega
vairkár í ©ftdríanandi spflli' og þess
vegma tapaði hantn spiatou.
Norðiuur:
S: 7-5-4
H: 8-6-3
T: K D-10-5
IL: Á-K-3
MGBÓK
BARMNM.. FRflMt+flLÐSSfl&RN
Auiistur:
S: D-10-8-2
H: G-10-7
T: 8-6
L: D-8-4-2
SMfcr:
S: Á-K-G-6-3
M: K-5-2
T: Á-G-3
S.,: 6-5
&uðwr var saign'haJli í 4 spöö-
ran og vestur iét út iiaufia igiosia.
Saiginihafi drap með ási, léf út
spað®, drap með ásfl, lét út liauf,
dxiap í borði xneð kóngi, 3ét etnin
s-paða otg svinaði gosan'urn. Nú
'kom í ijós hvemiig trompisn
S'kfiptust 'hjá andstæðiinigun'um og
Það leiddfl I ijós að austur átti
vflsam slag á tromp. Sagmhafi lét
m-assfl tiigul og var að vona að
austiur ætti að Tninmsta ko.st i 3
tfl-gla, þvi þá væri hæigt að lostna
vdð hjarta heima i fjórða tiguJ-
'intn í borði. Þessi áætl'un tókst
ekki, því austur trompaði þriðja
ttgulinn, lét út hjartia og A—V
fengu þanniig 3 sílagi á hjarto og
spifl'ið tapaðist.
Geri saignhafi, strax i upphafi
ráð fyrir, að vestur edgi hjarta
ás, þá verður hann að haga úr-
s-pfllinu þannig, að austur kom-
ist ekki inn. Hann á þvi að láta
ét spaða i öðrum slag, eins og
hann g<n'ði. og géfi austur þá á
hann einnig að gefa heflma. Vest
ra kemst að vís'U inn á sipaða 9,
en það skiptir eikkd máli. Neest
á sagnhaffl að taka spaða ás og
þá kem-ur í Ijós 'hvemiig trompin
skiptast og þá getur hann næst
sviinað gosanum og siðan losnar
henn við hjarta heima 5 tigul í
borði.
Vestiiiir:
8: 9
H: Á-D-9-4
T: 9-74-2
1.: G-10-9-7
PENNAVINIR
témnavinir frá bangla
I»ESH:
16 ára piltur óskar eftir penna
vini. Hanm skrifair enisku. Áhuga
raál: hréfasfcriftdr, frinaerki,
tnyntsöfnun og tónltet.
Maihmood H. Khan
Aftab Manjil
B.M. Sehool Road
Barii'Sail
Bangla Desh.
17 á.ra piSMur óska-r eftir penn-a
vini á svipuðum aildrá. Hiamn sfcrif
«r ensku. Áhugamáfl': fa'imerki,
bréfaskrift'ir, tónlist.
Syed Mahbuibul Alam
c/o Syed Bazji'ul Kairim
Karbala Road
Jessore
Bamigla Desih.
’HAPAN:
13 ána gömU'] stúlka óskar eftir
Pennavdni. Hún skrifar ensku.
Ajhuigiamál: frimerkjasöfnun, Jest
ur.
Yukari Nakam oto
14-12-18 Kawahara-oho
Hiiraikata-city 573
Osenka, J-apan.
Blöð og tímarít
Morg'umblaðimu hefur bonizt 3.
^ölmbiað af Tímariti Hjúkrunar-
kveninafélags IsCands; Meðai efinis
e,r;i Köninun á hedlbríigðisþjómisl-
'unmi, Helztu vandamál heiifbrigð-
tsþjónuistunnar, Eindurs'kipulagn
tinig hj úkrunarstarfs í Bandarikj
U|uum, Skurðaðgerðir á ristili og
sr'Táþöi'mum, Aliþjóðaþánig hjúkr
'Xí^kvenna og ráðistefna um
^ðrfl menntun x hjúkrun.
ÆYINTYRI
Alexamtder King skrásetti
Þegar ég var kominn út á gluggasylluna, kom ég
auga á rennu, sem lá alveg niður á götuna, og þar sem
stofan okkar er staðsett á fyrstu hæð, veittist mér
auðvelt að skjótast niður.rennuna, Svo þaut ég sem
leið lá eftir gangstéttinni, auðvitað alveg upp við
húsvegginn. Ég var með glymjandi hjartslátt, svo að
mér fannst öll skaðræðiskvikindi í nágrenninu hlytu
að vakna við hávaðann og fara á stjá.
Eftir óralangan tíma, að mér fannst, þegar ég var
nærri kominn að húshorninu (sem reyndist ekki
rétta hornið) skreið ég milli beyglaðra járndalla, sem
hafði verið staflað fyrir framan dyrnar á stórri
byggingu. Og úr þessu fylgsni minu, sá ég, mér til
óumræðilegrar skelfingar, stórar vélar þjóta við-
stöðulaust eftir miðri götunni á ofsahraða. Og það
sem meira var, allar þessar vélar voru með leiftrandi
augu að framan, og ég var dauðhræddur um, að ég
lenti i þessum hræðilegu Ijósgeislum.
Ég veit ekki hversu lengi ég húkti þarna, en mér til
rnikils hugarléttis, kom ég loks auga á tvær gráar
mýs, sem komu í áttina til mín.
Ég hafði einmitt séð þessa músategund á
rannsóknarstofunni okkar fyrir nokkrum vikum. Ég
heid reyndar, að sú mús hafi ekki verið ráðin til
neinna starfa hjá okkur, því hún virti mig ekki'
SMÁFÓLK
viðlits, þegar ég kallaði vingjarnlega til hennar og
hljóp skelfd leiðar sinnar án þess að líta í áttina til
mín.
En ég varð mjög feginn,' þegar þessar tvær mýs
birtust og skreið fram úr fylgsni mínu, til þess að
nærvera mín kæmi þeim ekki of mikið á óvart. Mér til
undrunar námu þær staðar um leið og þær komu
auga á mig, og sú stærri dró þá minni til sín. Ég sá
strax að báðar voru kvenkyns, (enda kom það síðar í
ljós að þær voru mæðgur) og sú eldri horfði á mig
með slíkri fyrirlitningu, að ég hrökklaðist ósjálfrátt
aftur inn í skuggann af tunnunum.
Og þaðan ákvað ég að ávarpa þær, hver sem
árangurinn af því yrði.
„Mér þykir leitt, ef ég hef skotið ykkur skelk i
bringu," sagði ég, „en ég vil ykkur ekkert illt. Ykkur
er óhætt að trúa því.“
Eldri músin sneri sér að þeirri yngri og gremmri og
sagði: „Jæja, þarna hefur þú það, væna mín. Pabbi
þinn er margbúinn að segja þér, að alls konar eriend-
ur óþjóðalýður flykkist hingað unnvörpum. Trúir þú
honum núna? Slíkt hefði aldrei getað átt sér stað á
mínum ungu dögum. Ég hefði aldrei átt það á hættu
að lenda í öðru eins, þótt ég hefði verið svo vitlaus að
flækjast um göturnar heilt kattaræviskeið.“
Enda þótt þessi fjandsamlegu orð kæmu mér mjög
á övart, sté ég nokkur skref fram og sagði: „Frú, þér
gerið mér mjög rangt til. Ég er enginn útlendingur
hér. Ég er fæddur hér nokkrum metrum neðar við
þessa götu og meira að segja hérna megin hennar, og
það sem meira er, ég hef aldrei á ævi minni farið úr
þessu borgarhverfi... ekki eitt augnablik.“
„Aha,“ sagði móðirin. „Og það hefur auðvitað verið
i þessu hverfþ sem þér hafið lært að láta skína svo
mikið í tennurnar og góminn í hvert sinn, sem þér
opnið munninn. Og þennan undarlega hreim hafið
þér auðvitað tileinkað yður lika í þessari húsaröð."
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN