Morgunblaðið - 26.01.1974, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. JANUAR 1974

^r§
111
Doppa og Dlll á ferðaiagl
Henni fannst alltaf svo gaman að heyra til
hans. Hann boðaði nýjan dag, og fram að þessu hafði
henni fundizt hver dagur svo skemmtilegur, en nú
kveið hún fyrir því að fara frá henni mömmu sinni,
sem alltaf hafði verið henni svo mikils virði. Hún
hafði engan tíma til þess að hugsa meira um þetta.
Díli beið eftir henni!
ekki fyrr en þau voru komin góðan spöl eftir vegin-
um, að þau mundu eftir því, að þau höfðu ekkert
borðað. Þau urðu bæði svöng og þyrst, en nú dugði
ekki að snúa heim. Þau fundu bæði, að ef þau gerðu
það, myndu þau ekki hafa sig af stað aftur.
— Ég er svo hræðilega þyrst, sagði Doppa.
— Og ég er svo óttalega svangur, sagða Díli. Við
skulum fá okkur vatnsdropa þarna úr læknum, það
er betra en ekkert.
Þeim fannst vatnið bragðlítið og kalt.
— Þetta er svo óttalega kalt, sagði Doppa, ég fæ
tannakul, það er þó munur eða mjólkin heima.
Hver fer upp?
Fylgdu þráðunum frá fiugeldunum og reyndu að finna, hvort
náunginn á myndinni hefur kveikt í flugeld nr 1, eða 3 við
flöskustútinn?
■ij3æq nusSuai uiSnnupio ja getj :jkas
eftir
Hugrúnu
— Við verðum að venja okkur við ýmislegt, sem
við höfum ekki þekkt áður, sagði Díli. Við erum ekki
lengur neinir pelahvolpar.
Doppa var hissa á því, hvað Díli var hress í anda
undir svona kringumstæðum. Hana langaði mest til
þess að gráta. Hvað skyldi mamma hennar hugsa
þegar hún svaf ekki í bælinu hjá henni í nótt, og
finnur hana ekki heima við? Vesalins mamma, hvað
hún hlýtur að verða hrædd um hana.
— Um hvað ertu að hugsa, spurði Díli.
— Ekkkert sérstakt, sagði Doppa.
— Þú ert eitthvað svo dauf á svipinn. Ertu hrædd
við þá stóru?
— Nei, nei, sagði Doppa, ég er bara svo óttalega
svöng. Hvar ætli við getum fengið mat?
— Mat, át Díli upp eftir henni. Heldurðu að við
getum ekki haldið út að vera matarlaus einn dag?
— Ég veit það hreint ekki, sagði Doppa. Mér er svo
ósköp illt í maganum, þegar hann er svona galtómur.
— Reyndu að hafa augun hjá þér. Við verðum að
bjarga okkur eftir beztu getu, sagði Díli. Það getur
verið að við finnum bein til þess að naga. Við skulum
hætta á að fara inn í bæinn, sem þú varst að tala um.
Þar er kannski mikið til af mat. Nú skulum við ekki
fara eftir veginum, heldur þarna eftir ásunum.
Þegar orðið er svona bjart er hætta á að við mætum
einhverjum, sem þekkir okkur. Kannski fer einhver
að leita að okkur.
— Þess vildi ég óska, hugsaði Doppa litla, en hún
gætti sín að láta ekki á neinu bera. Hennar heitasta
ósk var að komast aftur heim til hennar mömmu
sinnar og fá folgan, góðan sopa úr matarílátinu sínu.
— Nú erum við komin svo langt, að enginn þekkir
okkur, sagði Díli. Við skulum fara heim að bænum
þarna uppi á hæðinni og vita, hvort við getum ekki
fengið okkur eitthvað í svanginn.
Doppa var alveg til í það. Hún var orðin máttláus
af sulti og þreytu. Þau gengu varlega heim að
bænum og snuðruðu í kringum hann. Þau heyrðu til
hænsna inni í reisulegu húsi heima við bæinn. Þar
gat verið einhver matarvon. Úti fyrir dyrunum sáu
þau trog með mjólk. Það var einmitt það, sem þau
þráðu, og mjólkin var horfin úr troginu áður en þau
vissu af. Þetta var alveg dásamlegt. Nú höfðu þau þó
fengið nóg til þess að geta haldið áfram eitthvað
lengra.
oAJonni ogcTManni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Hásetarnir báðir voru með stórar ullarábreiður
undir hendinni og stukku niður í bátinn.
Annar greip Manna og setti hann á þóftu.
Hinn vafði um bann ábreiðunni, tók hann á hand-
legg sér og bar hann upp stigann.
Sá fyrri ætlaði nú að fara eins að við mig. En ég
vildi ekki láta fara með mig eins og barn frammi fyrir
öllum þessum hóp. Ég skauzt framhjá honum og upp
í stigann með mestu erfiðismunum.
Ég hlýt að hafa verið aumlegur á að líta, snögg-
klæddur. rennvotur, fölur og hríðskjálfandi.
Þeir hleyptu mér ekki áfram, heldur gripu mig,
vöfðu um mig ábreiðunni og báru mig upp.
Uppi á þilfari safnaðist heill hópur af liðsforingj-
um, hásetum og herskólasveinum í kringum okkur.
Nú voru þeir ekki eins glaðlegir og daginn áður.
\3Iir voru alvarlegir og kvíðafullir á svip.
Það var farið með okkur aftur á. Liðsforingjarnir
gengu á undan, hásetarnir, sem báru okkur, eltu þá.
Þar vorum við bornir niður breiðan stiga, með
málmriði á báðar hendur, tíu eða tólf þrep. Þar kom-
um við í lítið, fallegt herbergi, og voru þar tvö rúm,
annað vfir hinu.
Liðsforinginn dró dumbrautt tjald til hliðar.
Mjallhvít lök voru á báðum rúmunum og bláar ull-
ardýnur. í miðju herberginu var borð úr rauðaviði.
Við báða veggi voru legubekkir klæddir bláu silki.
Eftir bendingu liðsforingjans lögðu hásetarnir okk-
ur á dúnmjúka legubekkina.
Ég stóð strax upp aftur og settist við hliðinaáManna.
Liðsforinginn skipaði hásetunum eitthvað.
Þó að við skildum ekkert, vissum við, að það var
eitthvað uni okkur, því að hann benti fyrst á Manna
og síðan á mig.
mc&tnorgunkaffinu

— Og að lukum eru hér
veðurfréttir frá Islandi: Hæg-
ur andvari, heiðskfrt og hiti 24
til 27 stig. . .