Morgunblaðið - 13.03.1974, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MlÐVIKUDAGUR 13. MARZ 1974

.W'Rfl
s eftir
Qisli, Elnkup 09 Helgl =:
„Þú ættir ekki að glápa svona á mig,“ sagði dátinn,
„þér gæti orðið illt í augunum." Þar með setti hann
hundinn niður á svuntu kerlingar, en þegar hann sá,
hvílfk kynstur voru af silfurpeningum í kistunni, þá
fleygði hann öllum koparskildingunum og fyllti vasa
sína og hertöskuna með skínandi silfrinu. Eftir það
fór hann inn í þriðja herbergið. Nei, það var nú ljóta
sjónin; það var orð og að sönnu, að hundurinn þar
inni hafði augu, sem voru eins stór og „Sívaliturn,“
og snarsnerust þau í hausnum eins og hjól.
„Gott kvöld!“ sagði dátinn og brá hendinni upp að
húfuderinu, því að slíkan hund hafði hann aldrei séð
á ævi sinni. En þegar hann hafði virt hann dálítið
fyrir sér, þá hugsaði hann, að nóg væri komið af svo
góðu, setti hann niður af kistunni á gófið og lauk upp
kistunni. Drottinn minn dýri! hvílík ósköp voru í
henni af gullinu! Fyrir það hefði hann getað keypt
alla höfuðborgina, alla þá sykurgrísi, sem krydd-
brauðsölukonurnar höfðu á boðstólum, alla þá
tindáta, keyri og rugghesta, sem til voru í heiminum.
Já, þetta voru peningar. Og nú fleygði dátinn öllum
þeim silfurpeningum, sem hann hafði fyllt með vasa
sína og hertöskuna, og tók nú í þeirra stað gullið og
troðfyllti með því alla vasa sína, hertöskuna, húfuna
og stígvélin, svo að hann gat varla gengið. Nú hafði
hann nóga peningana. Hundinn setti hann upp á
kistuna, sekllti á eftir sér hurðinni og hrópaði upp í
gegn um tréð:
„Dragðu mig nú upp, gamla kerlingarnorn!“
„Ertu með eldfærin?“ sagði kerling.
„Æ, það er satt,“ sagði dátinn, „því var ég alveg
búinn að gleyma.“ Fór hann þá aftur og náði þeim.
Kerlingin dró hann upp, og nú stóð hann aftur þarna
á þjóðveginum með vasana, stígvélin, hertöskuna og
húfuna, allt troðfullt af peningum.
„Hvað ætlarðu að gera við þessi eldfæri?" mælti
dátinn.
„Það varðar þig ekkert um,“ anzaði kerling, „þú
ert búinn að fá peningana. Fáðu mér nú eldfærin
orðalaust."
„Bull!“ sagði dátinn, „segðu mér undir eins, til
hvers þú ætlar að hafa eldfærin eða ég dreg út
korðann og hegg af þér höfuðið.“
„Nei, það geri ég ekki,“ sagði kerling.
Þá hjó dátinn af henni höfuðið, og þarna lá hún; en
hann batt svuntu hennar utan um alla peningana,
snaraði bögglinum á bak sér, stakk eldfærunum í
vasa sinn og gekk rakleiðis til borgarinnar.
Það var falleg borg, og í fallegasta gistihúsið fór
hann inn, heimtaði þar handa sér beztu herbergin,
sem til væru, og sína kærustu kjörrétti, því að nú var
hann ríkismaður og hafði sand af peningum.
Þjóninum, sem átti að bursta stígvélin hans, sýnd-
ist reyndar, að þau væru heldur gömul og lasleg
fyrir svona rfkan herra, en hann átti nú eftir að
kaupa sér önnur ný. Daginn eftir fékk hann sér
stígvél, sem honum hæfðu, og fallegan klæðnað. Nú
var hann orðinn hefðarmaður, og nú sögðu menn
honum frá öllu, sem merkilegast var í borginni, frá
kónginum sfnum og frá því, hvað dóttir hans væri
ljómandi fríð og yndisleg.
„Hvar getur maður fengið að sjá hana?“ sagði
dátinn.
„Það er alls enginn kostur á að sjá hana,“ svöruðu
allir; ,Jiún býr í stórri koparhöll, sem lukt er um-
hverfis með mörgum múrum og turnum. Engum er
DRATTHAGI BLYANTURINN
o^Vonni ogcTWanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Heldurðu, að guð vilji gera það fyrir okkur?“
„Já, því ekki það? Hann getur allt. Hún mamma
hefur svo oft sagt, að ef við biðjum guð um eitthvað,
þá geri hann það“.
Ég gat ekki mælt á móti því. og þar með var útgert
um þetta.
Og nú var ekki nema eitt, sem ég óttaðist. Skyldum
við komast heim aftur í tæka tíð, ef við færum svona
langt? Ég var hræddur um, að mamma yrði vond við
okkur, ef við værum of lengi burtu.
En Manni sagði:
„Ekki skulum við kvíða því, Nonni. Við förum
snemma á fætur, og svo hiaupum við upp í fjallið
eins hart og við getum. Og svo náum við í hestinn og
förum ríðandi. Þá verðum við ekki lengi á leiðinni
upp. Og þar setjumst við á efsta tindinn og borðum
brauðið okkar. Svo förum við heim aftur“.
Þetta lagði Manni til málanna, og það þótti okkur
báðum þjóðráð.
En þið fáið nú bráðum að lieyra, hvað allt reyndist
mörgum sinnum erfiðara og hvað við komumst í mikil
vandræði á leiðinni.
En nú gerðist fátt fleira til tíðinda kvöldið áður en
við lögðum af stað í þessa löngu og minnisstæðu ferð.
Við náðum okkur í fáeinar brauðsneiðar og geymd-
um þær uppi í svefnherberginu okkar. Snærisspotta
náði ég í líka, svo að ég hefði eitthvað til að hnýta
upp í hestinn, ef til þess kæmi.
Um kvöldið fórum við snemma að hátta og báðum
guð að sjá svo um með einhverju móti, að við vökn-
uðum nógu snemma.
Síðan sofnuðum við.
„Upp yfir fjöllin háu“
Um nóttina vaknaði ég snögglega.
Það var bjart inni. Ég leit á klukkuna. Litli vísirinn
var á milli þriggja og fjögra.
Ég fór fram úr rúminu og læddist til Manna litla.
flkÍlmofguAlKiffiiiu

— Þá vil ég heldur, að þú
byrjir að reykja aftur.
— Er nokkuð svo dásamlegt
scm sættin á eftir rifrildið.
— IVIér þykir það leitt, en ég
þoli alls ekki karlmenn með
skegg.
— Þér verðið að afsaka, hvað
þér hafið orðið að bfða lengi.
— Ilann er mín eign fyrst ég
greip hann áður en hann kom
til jarðar.