Morgunblaðið - 06.07.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGAKHAGUR 6. JULl 1974
Kvöld í Tívolí
EFTIR
THORBJÖRN
EGNER
Hvfldin á bekknum varð ekki löng. Lísa og Marí-
anna höfðu ekki eirð í sér. Hér er svo margt sem
freistar. „Hvað nú?“ spyr Mogensen. Hann veit vel
svarið, en vill lofa hinum að segja það.
„Nú förum við svo sannarlega í skriðbrautina“,
segir Lísa.
Pétur litli er hálfhræddur við stóru skriðbrautina
og mömmu finnst hún líka vera fuliglæfraleg, en hin
þrjú setjast í einn vagninn full eftirvæntingar og
hann rennur af stað upp fjallháar brekkurnar. Vagn-
arnir eru margir, hverjir á eftir öðrum og áður en
varir þjóta þeir með geysihraða fram af brekkubrún
„Ohooool", kallar Maríanna og heldur sér fast f
Lúsu. Vagninn fer svo hratt niður brekkuna, að hún
10 sekúndna próf
Náunginn er kominn í herrafataverzlun, það er
alveg ljóst. En sér til mikillar undrunar sér hann þar
þrjá hluti, sem ekki eiga heima í slíkri verzlun. —
Þessir hlutir eru merktir með tölustöfum eins og
aðrir, en getur þú fundið þá á 10 sek. Svar að neðan.
61 3o t-x ‘8 iiuutunBJjaSepuAui qia jbas
sýpur hveljur. Á augabragði er vagninn kominn á
leið upp næstu brekku og öllum léttir mikið. En þá
tekur líka við brattasta brekkan niður á við og allir
æpa hástöfum. Morgensen situr fyrir aftan telpurn-
ar og hlær og heldur f hattinn sinn, en Maríanna er
hálfhrædd. Nú aka þau inn í myrkur og ænginnsér
hvort þau fara upp eða niður, og þá fara þau
auðvitað niður og það er eins og jörðin hverfi undan
henni og hún svífi í lausu lofti en það gerir hún ekki
því að nú þrýstir hún skyndilega niður í sætið aftur
vegna þess að nú liggur brautin upp á við. Upp og
niður og „dúmp og dúmp, og pang“... út um dyr...
þá eru þau loks komin á leiðarenda, geta varpað
öndinni léttar og hlegið því ekki hefur verið neinn
tími til þess meðan á ferðinni stóð.
„O, þetta var alveg hræðilegt“, segir Maríanna og
ljómar af ánægju.
„Við skulum koma aftur“, segir Lísa.
En nú hefst sýningin í látbragðsleikhúsinu og
hana verða þau öll að sjá, því að látbragðsleik er
varla að sjá annars staðar í Kaupmannahöfn og
Látbragðsleikhúsið er eins gamalt og Tívolí sjálft.
Það er leikið leikrit, en leikendurnir segja ekki eitt
einasta orð. Þó skiljum við vel, hvað fram fer á
sviðinu. í stað orða gera leikendurnir sig skiljanlega
með hreyfingum og svipbrigðum. Þegar Harlekin
styður vísifingrinum á ennið og hallar undir flatt, þá
er hann að hugsa sig um. Þegar Kolumbina leggur
báðar hendurnar yfir hjartastað og lítur niður, þá er
hún ástfangin og þegar Pierrot gamli réttir fram
báðar hendur og klórar í lófann á annari, þá er hann
að biðja um peninga. Þannig er hægt að tjá næstum
allt meðhreyfingum og svipbrigðum.
Hvern dag vikunnar er skipt um leikrit, en persón-
urnar eru þær sömu í þeim flestum: Harleikin hinn
ungi í tíglóttum fötum með svarta grímu fyrir
augunum dansmærin Kolumbía, ung og falleg sem
Harlekin elskar, og faðir hennar, Kassander, strang-
ur og vill ekki lofa þeim að eigast. En eftirlæti allra
barna í Kaupmannahöfn er Pierrot gamli, gaman-
samur hrekkjalómur, sem leggur ýmsar hindranir I
veg ungu elskendanna. Stundum .heppnast honum
brögðin en stundum verður hann verst úti sjálfur.
ANNA FRÁ STÓRUBORG
SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
Vinnumennirnir veltust um af hlátri. Þeir sáu í hugan-
um, hvernig húsmóðurinni mundi verða við, þegar Hjalti
kæmi og hefði þetta fyrir stafni.
„Ertu vitlaus!" mælti Hjalti hálfúkvæða. 1 þetta skipti
gekk fram af honum. Við annarri eins fíflsku og þetta var
hafði hann ekki svör á reiðum höndum.
Vinnumennirnir hlógu enn ákafar, bæði af þvi að sjá
Hjalta standa orðlausan, og svo datt þeim annað í hug.
Þetta gæti orðið til þess að koma húsmóðurinni á fætur.
En fyrr en hún kom á fætur, fékk enginn maður mat.
„Ég skal gefa þér tygilknífinn, sem ég fékk úti í Vest-
mannaeyjum í fyrra hjá þeim þýzku,“ mælti annar vinnu-
maður. „Hann er í glóandi fögrum látúnsbúnum skeiðum og
með látúnsbúnu skafti, mesti dýrgripur. Þú hefir séð hann
hjá mér og löngum haft ágirnd á honum. Ég skal gefa þér
liann, ef þú gerir þetta.“
Hjalti stóð tvíráður og horfði á þá til skiptis. Stöngin
var góð, en hnífurinn var þó enn þá betri. Annan eins kjör-
grip gat hann varla hugsað til að eignast nokkum tima.
Haldið þið, að strákurinn ráðist i annað eins stórræði
fyrir þetta smáræði?“ sagði ráðsmaðurinn og ætlaði að
springa af hlátri. „Þið verðið að taka á b"tur, ef duga skal.“
eftir
Jón
Trausta.
Hann var sannfærður um, að Hjalti yrði flengdur, og það
svo, að um munaði, ef hann reyndi þetta, og til þess var eitt-
hvað vinnandi. Hitt var alveg óhugsandi, að hann kæmi
því fram.
„Ég skal gefa þér folaldið, sem hún Brúnka mín gengur
með, og hjálpa þér til að ala það upp, ef þú gerir þetta.
Það á ekki langt að sækja það, þó að það verði vænn hesuu.
Þú þekkir Brúnku!“
Augun í Hjalta loguðu. Folald, sem yxi upp og yrði hest-
ur, — afbragðshestur! — Það var eins og sæll draumur.
„En þá verð ég að sjá þig í rúminu hjá henni,“ bætti
ráðsmaðurinn við. Hann sá það á Hjalta, hvað hann var að
hugsa. i
„Þið heyrið, hverju hann lofar,“ mælti Hjalti, og glettn-
in skein út úr honum. Ráðsmaiminum fór ekki að standa á
sama.
„Það skal enginn svíkja þig,“ mælti Kári. „Við erum
allir vitni að því, hverju hver okkar hefir lofað.“
„Það skal enginn svíkja þig,“ mæltu hinir einum munni.
Hjalti brá undir sig stönginni og stökk margar lengdir
sínar í einu. I tveim — þrem stökkum náði hann heim að
bænum og hvarf fyrir bæjarhomið.
(Tk&lorQunkQÍÍÍAu
— Jú, þaö er alveg öruggt, að
þetta er góður matsölu-
staður . . .
— Þið verðið að vera ffnir þeg-
ar forsetinn kemur f heim-
sókn . . .
Rólegur Júlfus, þetta er
ekki okkar röð eftir allt
saman...
— Þetta er bezti hundurinn af
þessu kyni . . . hann er sá
eini . . .