Morgunblaðið - 23.07.1974, Blaðsíða 36

36 MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. JULt 1974

AftnœUsdagur Valtús
Eftir Zacharias Topelíus
Hann fór niður að ströndinni og hlóð Víking
hvítum steinum. Hann gerði maur að stýrimanni og
Bangsar eru mjög vinsæl leikföng og hafa verið það iengi. Það
var einn Bandarfkjaforseta, sem „fann upp“ þetta leikfang.
Forseti þessi var Theodor Roosevelt, sem einhverju sinni var á
veiðum og kom með heim til sfn lítinn hún. Þetta spurðist um
víða veröld og einhver leikfangahönnuður benti á, að bangsar
væru kjörnir sem leikföng barna og hann gekk svo langt, að hann
gaf þeim nýtt nafn „Teddy“ en Theodor Roosevelt forseti gekk
undir nafninu Teddy.
Golan var af landi og Víkingur var meistara sínum
til sóma. Valtýr hafði aldrei séð tignarlegra skip, þar
sem það vaggaði á bárunum. Hvílíkur hraði....
Víkingur var á leið til Spánar, en Valtýr stóð á
ströndinni og hélt í bandið og gætti þess, að Spánn
væri ekki of langt frá Grenihólma.
En skyndilega kom vindhviða. Bandið rann úr
greip hans og... far vel, Víkingur! Skipið sigldi af
eigin rammleik út á hið stóra haf.
Valtýr stökk að bátnum, en hann var stór og
þungur og honum varð ekki bifað. Hann hljóp eftir
ströndinni og kallaði: „Víkingur siglir burt! ... Vfk-
ingur fer til Spánar! .. . í alvöru til Spánar!“
Nú bjó fiskimaður þarna í námunda. Báturinn
hans lá ekki við festar, en hins vegar lá gamalt
allstórt deigtrog á ströndinni.
Valtýr ýtti troginu út á vatnið, hoppaði upp í það
og stjakaði sér frá landi með priki.
Trogið vaggaði mikið í byrjun, en síðan komst
nokkur skriður á það. Vindur blés af landi og trogið
var brátt komið á meira dýpi. Valtýr náði þó ekki
Víkingi, því að Víkingur sigldi miklu hraðar.
Þegat hann náði ekki lengur til botns með prikinu,
fór hann að verða hræddur og tók að hrópa fullum
hálsi.
Til allrar hamingju vaknaði Jónas. Hann rak upp
stór augu, þegar hann sá vaggandi trog langt út á
vatninu og í því æpandi dreng.
DRÁTTHAGI BLYANTURINN
ANNA FRÁ STÓRUBORO - SAGA FRA SEXTÁNDU ÖLD
eftir Jón
Trausta.
sem verið var að raka saman, og dreifði þeim aftur. Hann
henti sér ofan á hrífuhausana í höndunum á vinnukonunum
og skildi þar engan tind eftir óbrotinn, og hann ramflækti
reipin fyrir vinnumönnunum.
Allir umbáru honum þetta með þögn og þolinmæði, hús-
móðurinnar vegna, — allir, nema ráðsmaðurinn. Hann gat
ekki stillt sig.
„Nægir þér ekki, landeyðan þín,“ mælti hann, „að lifa
eins og snikjudýr á því brauði, sem þetta fólk þrælar fyrir
með súrum sveita, nema þú gerir þér það að leik að tefja
fyrir því og gera því margfalda fyrirhöfn?“
Hjalti roðnaði, en svaraði engu. Hann hvarflaði út yfir
túnið og kom ekki aftur í bráð.
Fyrst varð hann sneyptur og fann, að þetta var satt, en
svo sárnaði honum við ráðsmanninn og langaði til að gera
honum einhverja litils háttar glennu.
Þegar hann nálgaðist fólkið aftur, gekk maður á stað til
heygarðsins með gríðarstóran töðubagga á háhesti sínum.
Hjalti þóttist kenna þar ráðsmanninn. Hljóp hann þá rösklega
til, hóf sig hátt í loft upp á stönginni og kom niður á hey-
baggann.
Maðurinn, sem undir bagganum var, missti jafnvægið og
steyptist áfram og bagginn á hann ofan.
Lengi lá hann og brauzt um með baggann ofan á höfðinu,
áður en hann fékk velt honum af sér. Hjalti stóð á meðan og
hló að honum.
En þegar maðurinn var laus undan bagganum og reis upp,
sá Hjalti, að það var ekki ráðsmaðurinn, heldur einn af land-
setum húsmóðurinnar, sem Eyvindur hét. Hann var þar í
vinnu um daginn. Það var gamall maður, stór vexti, hægur
og hversdagsgæfur, en þungur á brúnina og illur, ef hann
reiddist.
„Bíddu við, Hjalti minn!“ mælti hann blár og þrútinn í
framan, og röddin skalf af reiði. „Seinna koma sumir dagar,
en koma þó. Hamingjan hossar þér hátt núna, en svo verður
ekki alltaf. Einhvern tíma leggur guð hönd sína á þig. Þá
kanntu að minnast þess, hvað það er að særa gamlan mann.“
Meira fékk hann ekki sagt að sinni, því að hann fékk
hóstahviðu og hóstaði upp blóði.
Hjalti stóð höggdofa og ráðalaus. Þessum manni hafði
hann ekkert illt viljað gera. Hann færði sig hægt nær hon-
um og langaði til að biðja hann fyrirgefningar.
„Farðu bölvaður!“ æpti Eyvindur gamli af mikilli reiði
og steytti að honum hnefann. 1 því kom önnur blóðgusan
fram úr honum.
Hann hneig niður, og fólkið þyrptist í kringum hann til
að vita, hvað um væri að vera, og hjálpa honum. Enginn
yrti á Hjalta, en augnatillitin, sem honum voru send, sögðu
öll eitt og hið sama: Ólánsgreyið þitt! Guð hjálpi þér! Þar
ffleÖmorgunkctffinu
m fi ii'
L'ii
— Herra forseti, virðu-
lega forsetafrú,
heiðruðu gestir, dömur
mínar og herrar; — Ef
nokkuð er eftir í flösk-
unni þarna á hinum
endanum, vilduð þér
gjöra svo vel að rétta
mér hana, takk....
mmi
f
Jt
P < y
£

zsse-
— Svona er það alltaf
þegar maður þarf á
gfröffunum að halda, —
þá sjást þeir aldrei....