Morgunblaðið - 01.10.1974, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. OKTÖBER 1974
37
Evelyn
Anthony:
LAUNMORÐINGINN
Jöhanna v
Kristjönsdöttir
þýddi ,
10
Þau settust á fyrsta farrými og
spenntu á sig öryggisbeltin. Á
meðan þau voru á leið innf vélina
hafði Elisabeth verið gripin
ákafri löngun til að reyna að
finna sæti sér einni til handa og
láta hann lönd og leið, en hún
skildi, að hún varð að standa við
gefin loforð.
Þegar hann hafði spennt á sig
beltið tók hann fram sígarettu-
pakka og eftir eilítið hik bauð
hann henni.
— Við megum ekki reykja fyrr
en vélin er komin I loftið, sagði
hún. — Þú sérð, að það logar á
skiltunum.
— Ég er ekki eins reyndur
ferðalangur og þú, sagði Keller.
— Og auk þess ferðast ég
sjaldnast á fyrsta farrými. En það
er óneitanlega reglulega þægi-
legt.
Hún svaraði ekki. Hún fann
ákaflega mikið fyrir nærveru
hans og sígarettulyktin fyllti vit
hennar. Hún mundi það, sem hún
hafði sagt við Eddi King.
— Ég mundi ekki vilja mæta
honum í myrkri... Hana langaði
alls ekki til að hafa hann nálægt
sér, en það var um seinan að
hugsa um það núna.
Vélin rann af stað eftir braut-
inni og sem hún hafði snúið við á
brautarendanum og geystist af
stað á fullri ferð og hreyflarnir
öskruðu svo að Elisabeth fékk
hellu fyrir eyrun, lokaði hún aug-
unum og kreppti hendurnar í
kjöltu sér.
— Þú ert þá hrædd...
Hún opnaði augun og leit á
hann. Hann hafði kalt andlit,
hugsaði hún ósjálfrátt. Það var
engin vorkunn í svip hans,
kannski öllu heldur undrunar-
vottur.
— Þetta lagast, strax og vélin
hefur hækkað sig.
Hún þá eintak af Life frá flug-
freyjunni og reyndi að lesa. Mað-
urinn hafði hallað sér aftur í sæt-
inu og augun voru lokuð, hann
virtist I svefni. Elisabeth las sömu
blaðsfðuna mörgum sinnum, án
þess að taka eftir efninu og gafst
sfðan upp. Hún gat ekki einbeitt
sér að neinu og auk þess leituðu
svo margar spurningar á huga
hennar, sem hana langaði að fá
svar við og enginn var til að veita
henni það. Það var ósköp auðvelt
fyrir Eddi King að segja henni að
skipta sér ekkert af ferðafélagan-
um en það er hægara sagt en gert
að sitja í tólf klukkustundir sam-
fleytt við hliðina á sama mannin-
um og láta eins og hann væri ekki
til. Alveg sérstaklega átti það við
um þennan mann. Meira að segja
fann hún fyrir nærveru hans þótt
hann svæfi.
Hver var hann — hvað var
hann og hvers vegna lagði frændi
hennar þetta mikla kapp á að
hann kæmi til Bandarfkjanna? I
þessu voru svo margar mótsagn-
ir. Og því meira sem hún hugsaði
um þetta þvf sannfærðari varð
hún um að för hans átti sér ákveð-
inn tilgang. Hann var að koma í
alveg sérstökum erindagerðum.
Vandinn var aðeins sá, að hún gat
ekki imyndað sér hverjar þær
voru. Hann var ekki sofandi.
Hann hafði opnað augun og
horfði á hana. Henni leið illa und-
ir augnaráði hans. Karlmenn
horfðu ekki á hana eins og hún
væri fiðrildi, sem þeir væru að
pilla vængina af sér til mestrar
ánægju.
— Ég veit ekki hvað þú heitir,
sagði Elizabeth. — Hvað á ég að
kalla þig.
Hann bjóst ekki við þessari
spurningu og vissi ekki gjörla
hvernig hann átti að bregðast við.
— Sumir kalla mig Bruno. Og
hvað heitir þú.
— Ég heiti Elisabeth Cameron,
sagði hún. — Ég geri ráð fyrir, að
ég ætti ekki að spyrja þig
spurninga, en mig langar samt að
vita eitt. Hvers vegna ertu að
koma til Bandaríkjanna?
I fyrsta skipti vottaði fyrir brosi
á vörum hans.
— Ég vonaði að þú gætir sagt
mér það.
— Ætlarðu að segja mér, að þú
vitir það e'cki?
— Mér var ekki borgað fyrir að
spyfja, sagði Keller, — né heldur
til að svara. Heldurðu ekki bara
við ættum þá að láta þetta liggja
milli hluta.
— Ég á víst ekki um annað að
velja, sagði Elizabeth. — En ég er
farin að sjá eftir því að ég skyldi
ekki spyrja fleiri spurninga fyrr.
Þetta hafði verið svo einfalt
þegar King lagði þetta fyrir hana.
Að koma til Líbanon i viku og
fara siðan heim aftur og sitja við
hliðina á manni, sém frændi
hennar vildi að kæmi til Banda-
rfkjanna. Fara gegnum tollinn á
Kennedyflugvelli með honum og
þar kæmi einhver og tæki á móti
honum. Þetta er allt fullkomlega
löglegt, hafði hann fullvissað
hana um. Hann hafði einnig beðið
hana að treysta sér og spyrja ekki.
En ekki á sama hátt og þessi mað-
ur. Hann hafði ekki verið kald-
hæðinn. Hún vildi óska, að King
væri hér nú til að stappa í hana
stálinu.
Flugfreyjan kom með matseðil-
inn og drykkjarvagni var rennt
eftir ganginum milli sætanna.
— Hefurðu það fyrir sið að
taka að þér ókunnuga menn í hin-
um ýmsu heimshlutum og fara
heim til Bandarikjanna með þá.
Hvað segir maðurinn þinn við
því?
— Eg á engan mann.
— Það var skrítið.
Ég hélt, að amerískar stelpur
væru alltaf að giftast.
— Alténd ekki ég,- sagði
Elisabeth. Hún þá kampavín hjá
flugfreyjunni og horfði á hann
skola niður tvöföldum vískí eins
og vatn væri.
— Þú þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur af mér, sagði Keller.
— Ég er góður drykkjumaður.
Segðu mér eitthvað frá sjálfri
þér. Þú átt ekki eiginmann. Þú
ert bandarfsk og þú ert rík.
— Hvernig veiztu það?
— Ég finn það á lyktinni, sagði
Keller. — Það er sérstök lykt af
fólki, sém á peninga og þeirri lykt
gleymir fátækur maður aldrei. Ég
fann þessa lykt, þegar þú komst
inn f bflinn. Hvar býrðu?
— I New York. Eg hef litla
íbúð f miðborginni.
— Og foreldrar þínir? Reyndar
var honum sama. Hann bar fram
I
I
I
I
I
spurningar ■ án þess að hlusta f |
raun og veru af nokkurri athygli .
á svör hennar. Hann langaði •
ekkert að vita neitt um þennan |
kvenmann. Stúlkan hans var í ■
Beirut. Stúlkan, sem elskaði '
hann. Hann dauðsá eftir að hafa |
setzt við hliðina á henni. Það yrði I
óbærilegt að vera nálægt henni í J
tólf klukkutfma samfleytt.
— Ég á ekki foreldra, svaraði |
Elisabeth. — Þeir fórust í flug- i
slysi fyrir nokkrum árum.
— Ertu þess vegna hrædd við I
að fljúga.
— Getur verið. Vélin þeirra I
sprakk f loft upp yfir Mexico. .
Hvað um sjálfan þig. Átt þú stóra *
fjölskyldu? |
— Ekki svo ég viti til, sagði i
Keller, — ég hef aldrei þekkt J
neina ættingja mina.
— Það var dapurlegt að heyra, |
sagðihún. — Ertu franskur?
— Samkvæmt vegabréfi mínu er I
ég Bandarfkjamaður, sagði hann. |
— Þú mátt ekki gleyma því. i
Segðu mér meira frá sjálfri þér. J
— Það er ósköp lítið um mig að I
segja, sagði hún. — Eg heimsæki I
frænda minn öðru hverju. Hann I
býr fyrir utan New York. Að öðru .
leyti bý ég ein. Hún brosti, eins og •
með sjálfri sér. — Og svo tek ég |
skrítna menn upp af götu minni, .
eins og þú sagðir réttilega.
— Og bara fyrir ánægjuna eina
saman, sagði Keller hugsi. —
Færð ekkert borgað fyrir það?
— Nei. Ég geri það bara upp á
grín. Eða sem greiða við frænda
minn.
Keller var nú farinn að leggja
við hlustirnar.
— Var hann með þér? Það hafði
verið stúlkan, sem var í Mercedes-
bflnum, svo mikið var hann viss
um.
— Nei, sagði Elisabeth. —
Hann fer aldrei í utanlandsferðir.
Ég kom frá Líbanon með vini
mfnum.
— Hvers vegna er hann ekki
með okkur? spurði hann.
— Hann átti einhver erindi í
Þýzkalandi. Hann gefur út tímarit
og fór að hitta einhverja sam-
starfsmenn sfna.
Keller kveikti sér í annarri síga-
rettu. Án þess að hugsa sig um
bauð hann Elisabethu einnig.
Fingurgómar þeirra mættust eitt
andartak. Hann ákvað að líta ekki
á hana. Hún var bara tengiliður
— hún skipti engu máli. Þegar
ferðin væri á enda myndu leiðir
þeirra skilja og þau sæjust aldrei
framar.
Og hann langaði ekkert til að
sjá hana aftur. Hann fann til
þreytu vegna heilabrota sinna.
Hann hafði verið að velta fyrir
sér, hver hefði ráðið hann og til
hvaða starfs og það bar ekki
nokkurn einasta árangur. Hann
vissi að vfsu hvert hlutverk hans
VELVAKANDI
Velvakandi svarar I slma 10-100
kl. 1 0.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Ruslið og
verzlunin
Borgari hefur beðið Velvak-
anda að koma þeirri spurningu á
framfæri við borgaryfirvöld,
hvort þau geti ekki meó bréfi
farið þess á leit við fyrirtæki f
bænum, að starfsmenn þeirra fari
að öllu með gát, þegar þeir eru að
taka utan af vörusendingum í
portum sínum eða jafnvel á gang-
stéttunum fyrir framan verzian-
irnar. Maðurinn fullyrðir, að
veruleg brögð séu að þvf, að um-
búðirnar vilja fara út í veður og
vind, eins og gerðist hér í mið-
bænum í rokinu siðastliðinn
föstudag.
Heimildarmaður okkar telur
líka, að sum fyrirtæki séu dálítið
óvarkár með sorpflát sfn. Þeim sé
til dæmis illa lokað, og fýkur þá
ruslið æði oft úr þeim aftur og
síðan út á göturnar. Þá eigi krakk-
ar oft greiðan aðgang að þessu
rusli, gramsi f því og þykist ætla
að hirða það, fleygi þvf siðan og
komi þvf þannig á göturnar, öll-
um til ama.
Þessum umvöndunum manns-
ins er hér með komið á framfæri
við rétta aðila. Hann sagðist full-
viss um, að ef hinum brotlegu
fyrirtækjum væri skrifað, mundu
þau flest bregðast vel við og kippa
þessum hlutum i lag hjá sér.
0 Auglýst eftir
mannvinum
J.Þ. skrifar:
I sumar birtuð þið í dálkum
ykkar orðsendingu til bæjaryfir-
valda i Kópavogi, þar sem spurt
var um, hvort enginn gæti aumkv-
að sig yfir fólkið, sem þarf að taka
Hafnarfjarðarvagninn, þar sem
hann stansar á mótum Hliðavegar
og Hafnarfjarðarvegar.
Viljið þið nú ekki endurtaka
betta f Velvakanda ykkar, þar
sem enginn hefur ennþá rumskað
hérna i Kópavogi. Þessi biðstaður
er samt á bersvæði og öll hús of
fjarri til þess að hægt sé að leita
skjóls undir þeim. Þessi aðstaða
er naumast boðleg manneskjum á
sumrin, hvað þá á veturna. Þarna
er oft hffandi rok og menn geta
rétt ímyndað sér, hvernig fólk er
til reika, þegar rigningin bætist
ofan á. Ef skepnur væru látnar
standa svona úti á berangri,
mundi eflaust einhver taka viö
sér.
Er enginn mannvinur hjá þeim
á bæjarskrifstofunum f Kópa-
vogi? Eða heyrir þetta mál ekki
undir þá þar? Hvert á þá að leita
til þess að fá það fram, að ein-
hverskonar skýli verði reist þarna
í skyndi? Við sem tökum Hafnar-
fjarðarvagninn á þessum stað
þraukum varla annan vetur.
0 Viðkvæmur
gróður
Verulega er farið að kólna og
gróður að hverfa. Þetta minnir
okkur á, hve erfitt jurtir og gras
eiga hér á þessu kalda landi með
stuttum sumrum. Þvi er veruleg
ástæða til að minna sjálfan sig á,
að gróður, sem býr við slíkar að-
stæður, þarf enn meira á nærgæt-
inni umgengni að halda en sá,
sem býr við sól og góðan hita.
Ef við lítum til dæmis bara á
gróðurblettina f Reykjavík, þá
þurfa þeir ákveðna hlífð haust og
vetur, þegar ýmist er blautt eða
snjór liggur yfir. Þó er langt frá
því, að borgarbúar taki tillit til
þess. Til dæmis vaða krakkarnir
nú þegar yfir nýræktina, sem bú-
ið er að gera við Dalbraut, þegar
þau eru á leið i skólann, jafnvel
hjóla yfir þennan veika svörð,
sem sáð var f seint f sumar. Og
blettirnir i Árbæjarhverfi, sem i
sumar voru farnir að grænka svo
fallega, voru allir troðnir eftir
hestamenn. Þeir komu með hesta,
jafnvel á skaflaskeifum, og tvo til
reiðar og spændu upp grasfletina
um leið og þeir riðu eftir þeim
endilöngum. Algert tilfinninga-
leysi fyrir gróðrinum og þessu
viðkvæma landi, sem við búum í!
Og loks vil ég minna jeppaeigend-
ur á það, hvernig allir grasfletir
og graseyjar á götunum litu út
eftir sfðastliðinn vetur, sundur-
ristar af hjólförum þeirra, sem
voru að stytta sér leið eða bara
skemma að gamni sinu.
MARGFALDAR
liMliWSI
Wi
MARGFALDAR
niIRVCGinG
bœtir nánast allt!
Brjótir þú skíóin þín í
Alpafjöllum, eöa Ártúnsbrekku
þá borgar ALTRYGGINGIN tjóniö.'
Veljió ALTRYGGINGU
fyrir heímílió og
ffölshylduna!
ÁBYRGÐP
Tryggingarfélag fyrir hindindiamenn
Skúlagötu 63 - Reykjavik Sfinl 2M22
/—
<VANDEHVELl)
\^Véfalegur^y
BENSÍNVÉLAR
Austin
Bedford
Vauxhall
Volvo
Volga
Moskvitch
Ford Cortina
Ford Zephyr
Ford Transit
Ford Taunus 1 2M, 1 7M,
20M
Renault, flestar gerðir.
Rover
Singer
Hilman
Simca
Skofia, flestar gerðir.
Willys
Dodge
Chevrolet
DIESELVÉLAR
Austin Gipsy
Bedford 4—6 cyl.
Leyland 400, 600, 680.
Land Rover
Volvo
Perkins 3, 4, 6 cyl.
Trader4, 6 cyl.
| Ford D. 800 K. 300
Benz, flestar gerðir
Scania Vabis
| Þ. Jónsson & Co.
Skeifan 17 — Simi
84515—16