Morgunblaðið - 26.10.1974, Blaðsíða 24

24 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. OKTÓBER 1974
í
BRUÐKAUPSFERÐ
Ég man þau fyrsta kvöldið
í ferðalagi hópsins til Parísar.
Þau sátu við borðið innst í
salnum nær glugganum, ská-
hallt við borðið okkar, svo
auðvelt var að virða þau fyrir
sér, hvort fyrir sig.
Hann var hár í meðallagi
og fremur grannvaxinn, án
þess að vera mjósleginn.
Ennið hátt og gáfulegt, hárið
jarpt, en skeggið Ijósleitt, já,
hann hafði yfirvararskegg,
meira að segja dálítið upp-
sveigt yfir munnvikum. Fríð-
ur sínum og svipheiður,
brosið hlýtt og fjarrænt.
Augun voru þó sérstæðust,
grá, stór augu og svo fjarræn
að þau virtust líkt og í draumi
langt í burtu. Hann var í
grárúðóttum ferðafötum eftir
nýjustu tízku.
Hún var fremur lágvaxin
og Ijósá hörund. Ung nútíma
Mona-Lisa, með Ijósgult hár,
slegið um vanga og axlir,
dálítið niðurlút og feimnisleg,
auðmjúk og fálát, með brún
augu og varir, sem alltaf
brostu án þess að það yrði
reglulegt bros. Hún var
fremur smávaxin í aðskorinni
blússu og hálfsíðu pilsi. Um
hálsinn bar hún mjóa gull-
festi, sem á var dálítið kross-
mark líkt og börn hafa við
skírn og armbandið hennar
virtist líka úr gulli, en annars
einfalt og á baugfingri bar
hún steinhring, sem glóði við
og við eftir Ijósinu, hvernig
það féll á hann. Hún var ekki
búin eftir tízku. Hafði ekki
einu sinni skó með hnall-
botnum.
Þau vöktu strax athygli
mtna, af því að þau virtust
svo hamingjusöm, horfðu
hvort á annað eins og lífið,
ferðalagið, kvöldið væri
þeirra heimur, gerður til að
gefa þeim hamingju.
Hann rétti henni diskinn
sinn og hún skammtaði
honum á hann. Hann horfði
á handtök hennar og brosti
þessu hreina bjarta brosi,
sem ekki færði þó draum
augna hans einu feti nær.
Það var eins og hann dáðist
að því, að handtök hennar og
val hennar af borðinu fyndu
alltaf hvers hann óskaði sér
helzt. Hvorugt sagði orð.
Næsta dag var hún ein við
borðið. Hún leit ekki upp, en
hvarflaði þó eins og í leynum
augum til dyra. Og þótt allir
tækju til matar var líkt og
máltíð væri henni fjarri. En
allt í einu fór eins og sólar-
uppkoma um andlit hennar.
Það varð allt eitt bros án þess
að varirnar bærðust. Hann
kom inn úr dyrunum eða að
borðinu með fallega rauð-
vínsflösku og setti hana við
diskinn hennar, þetta vín,
sem minnir á blóð og fólk I
suðrænum löndum kallar
„blóð móður jarðar".
Síðan allt sem áður, nema
nú hellti hann víninu í glösin
handa báðum, svo dreyptu
þau á, horfðust í augu með
þessari undursamlegu að-
dáun, sem engin orð geta
lýst.
Næst höfðu þau fært sig
að öðru borði. Ferðafélag-
arnir áttu nefnilega að skipta
um borð öðru hvoru til þess
að fleiri gætu kynnzt.
Ég gat ekki séð þau þaðan
sem við sátum. En þegar ég
gekk fram að lokinni máltíð,
var hann að skoða arm-
bandið hennar líkt og hann
hefði aldrei séð það áður, og
augun dreymnu lýstu að-
dáun, sem vafalaust var
sprottin af því samræmi, sem
var milli glóandi gulls bands-
ins og fíngerðs hörunds arms
hennar. Svo snart hann gim-
steininn í hringnum. Hún leit
í augu hans. Þau stóðu bæði
upp eins og hrærð sama afli.
Hann tók sterkum handlegg
um herðar hennar og þau
gengu tengdum mundum til
dyra og herbergis síns.
Síðasta daginn sátu þau
við sama borð og við. Það
var eins og í ævintýri. Og
rauðvínsflaskan góða, stóð
við diskinn hans.
við
gluggann
eftirsr. Árelíus Nielsson
Ég spurði hann, hvort þau
hefðu komið í Luxemborgar-
garðinn, sem er frægur úr
sögu Victors Hugo um
Cosettu og Marius. Hann
sagði svo vera og dáðist að
fegurð garðsins og hve frið-
sælt væri í svo fjölmennri
borg að sitja þar á bekk í
forsælu trjánna.
Allt í einu fannst mér, að
þarna væru þau Mariús og
Cosetta Ijóslifandi fyrir aug-
um okkar.
Hvort hann hefði lesið
Vesalingana, þessa óvið-
jafnanlegu skáldsögu?
Það hafði hann ekki gert.
Ástin þarf ekki kennslubæk-
ur, hugsaði ég.
Allt í einu sagði hann:
„Megum við ekki hella í glös-
in ykkar úrflöskunni okkar?"
Og án þess að bíða eftir
svari framkvæmdi hann
þessa ósk gestrisni sinnar og
hún horfði á með sínu dular-
fulla Mona-Lisu brosi.
Mér fannst þetta eins og
altarisganga við sjálft altari
ástarinnar, og sagði: „Við
drekkum þá ykkar skál og
biðjum allra heilla. Þið eruð
auðvitað í brúðkaupsferð?"
„Nei, sagði hann, við erum
ekki einu sinni gift, en höfum
átt heimili saman I sjö ár."
„Það sem Guð hefur tengt
saman," hugsaði ég. Vegir
ástarinnar eru sem vegir
Guðs, órannsakanlegir. Síð-
ast sá ég þau á bekk í flug-
stöðinni. Þau héldust í
hendur og horfðu hvort á
annað.