Morgunblaðið - 26.10.1974, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. OKTÓBER 1974
Svona urðu
beltisdýrin til
Smásaga eftir
Rudyard Kipling.
Þýðandi
Ingibjörg Jónsdóttir
Þessi saga gerðist líka fyrir löngu, börnin ung og
smá. Þá var til broddgöltur, sem stakk og meiddi og
hann bjó á bökkum Amazon-fljóts og borðaði snigla
og annað slíkt. Hann átti vin, skjaldbökuna hægfara,
sem bjó á bökkum Amazon-fljótsins straumharða og
át kál og slíkt. Og því var allt í bezta lagi, börnin ung
og smá. Skiljið þið það ekki?
En á þessum liðnu öldum bjó hlébarði á bökkum
Amazons-fljótsins straumharða og hann borðaði allt,
sem tönn á festi. Gæti hann ekki veitt dádýr eða apa,
át hann froska eða bjöllur. Þegar hann gat ekki veitt
froska eða bjöllur fór hann til móður sinnar og hún
sagði honum, hvernig hann ætti að borða broddgelti
ogskjaldbökur.
HÖGGM HREKKVÍSI
Mig langar að fá samtal við þann í liðinu, sem þú telur
harðskeyttastan.
'C) 1974
McNought Synd., Inc. \
Um leið og hún veifaði skottinu tígulega sagði hún
hvað eftir annað við hann: „Hentu broddgeltinum í
vatnið, þegar þú finnur hann, sonur minn og brodd-
arnir linast. Veltu skjaldböku á bakið og éttu innan
úr skelinni, sonur sæll.“ Og það var rétt hjá henni,
börnin ung og smá.
Að kvöldlagi á bökkum hins straumharða Amazon-
fljóts rakst hlébarðinn á broddgöltinn, sem stakk og
meiddi, og á seinfara skjaldbökuna undir föllnum
trjábol. Þau gátu ekki flúið og broddgölturinn setti
upp broddana, en skjaldbakan dró höfuðið og lapp-
irnar inn í skelina eins langt og hún gat.
„Nú skulið þið hlusta á mig,“ sagði hlébarðinn,
„því að ég hef dálítið merkilegt að segja ykkur.
Móðir mín sagði mér að henda broddgelti í vatn, ef
ég fyndi hann, því að þá yrðu broddarnir mjúkir og
ég á að velta skjaldböku á bakið og éta innan úr
skelinni, ef ég rekst á hana. Hvort ykkar—“
„Heldurðu, að þetta sé rétt hjá þér?“ spurði hæg-
fara skjaldbakan. „Ertu alveg viss? Sagði hún ekki,
að þú ættir að vökva broddgöltinn með því að taka
hann með loppunni og skelfletta skjaldböku unz hún
vöknaði."
„Ég held ekki,“ sagði hlébarðinn hálfringlaður.
„Segðu þetta einu sinni enn.“
„Ef þú tekur vatn upp með loppunni áttu að stinga
þig á broddgelti,“ sagði sá, sem stingur og meiðir.
„Það er mjög mikilvægt."
„Þegar þú tekur upp kjöt með loppunni hendurðu
því í skelina á skjaldbökunni,“ sagði broddgölturinn.
„Skilurðu það ekki?“
„Ég er að fá höfuðverk,“ sagði hlébarðinn," svo vil
ég alls ekki hlusta á ráðleggingar ykkar. Ég vildi
bara fá að vita, hvort ykkar væri broddgöltur og
hvort skjaldbaka.“
„Ég ætla ekki að segja þér það,“ sagði sá, sem
stingur og bítur, „en þú mátt taka mig úr skelinni, ef
þú vilt.“
„Nú veit ég, hvort ykkar er skjaldbaka," sagði
hlébarðinn. „Þið helduð, að ég kæmist ekki að því!
Hafðu þetta!“
ANNA FRA STÓRUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDLJ OLD
eftir
Jón
Trausta
að, hvorki í „logana“ né höftin milli þeirra. Þótti það vaxtar-
prýði á þeim timum að vera mikill um mjaðmir, enda var
það ekki dæmalaust, að í einar buxur, sem þó náðu ekki
nema niður að hnjám, færu 300 álnir af silki. Fróðir menn
hafa auk heldur fimdið dæmi upp á 6—800 álnir.
Yfir þessa prýði var steypt kápu, sem náði í mesta lagi
niður á lendar, en oftast þó ekki nema niður á mit* bak. Var
hún krækt saman um hálsmálið, en hvergi annars staðar.
Ermalaus var hún ætíð, en stundum göt gegnum hana fyrir
handleggjunum, og voru brúnimar á þeim bryddar dýra-
skinnum. Oft var kápan öll fóðruð slíkum skinnum.
Á höfðum báru menn húfur úr fögru silkiflosi. Þeim var
oftast hallað út í hægri vangann, en í hinum vanganum dingl-
aði stór og mikil strútsfjöður. Enginn var þá svo hár í tign-
inni, að hann bæri gullborða á húfu sinni.
Neðan við hnén tóku við tiglóttir sokkar, svo aðskornir, að
þeir voru sem steyptir utan um kálfana. Skór vom þunnir og
léttir og náðu aðeins upp á ristina, bundnir um ökklana með
silfurofnum silkiþvengjum. Var því sem búkurinn, sem oft
var fyrirferðarmikill vegna „loga“ og „hnúða“ og „fellinga“,
gengi á tveim grönnum trumbustokkum.
Belti bám flestir um mittið, og hékk við það sverð í fagur-
búnum skeiðum, stundmn einnig pyngja eða sjóður, því að
vasar voru oftast engir á þessum fagurbúnu fötum.
Þannig vom mestu skartmennin á alþingi búnir, með höf-
uðsmanninn og sveina hans og leiguhermenn í broddi fylk-
ingar. Stöku fsiendingar öpuðu þennan sið eftir að nokkm
eða öllu leyti, eftir því sem þeir höfðu efni á og smekkvísi
til. Þannig dró smátt og smátt úr klæðaskartinu alla leið
ofan að bændum, sem gengu í kyrtlum og kápum úr vað-
máli, ýmislega litum, en þó helzt dökkum, heilum í bak
og fyrir, með víða höfuðsmátt, — líkum búning að lit og
sniði því, sem verið hafði á Sturlungaöld.
Meðal þessara mislitu manna gengu prestar í skósíðum
skrúða, dökkum og íburðarlausum, og pípukraga um háls-
inn, — likum búniijgi þeim, sem seinria átti að verða að lög-
boðnum helgiskrúða þeirra og standast allt hverflyndi tízk-
unnar um margar aldir.
Engir báru hjálma og herklæði á þinginu nema „stríðs-
menn“ höfuðsmannsins, — þessir kóngs-leigudátar, sem höf-
uðsmönnunum höfðu verið sendir árlega þau 14 ár, sem lið-
in voru frá siðaskiptunum, til þess að halda hinum uppreistar-
gjömu fslendingum í skák og sjá um, að höfuðsmaðurinn
kæmi því fram, sem hann vildi. En allir konunglegir léns-
menn og valdsmenn báru vopn við hlið sér, sem meira var þó
til skrauts en nytja.
Þannig var hópur sá, er Þingvöll við öxará traðkaði að
þessu sinni. Kvenfólk sást þar varla. Nú var ekki Þingvöllur
lengur gleðistaður, samkomustaður allrar æsku og fegurðar
landsins. Nú komu þar varla aðrir árlega af landslýð en
þeir, sem til þess voru neyddir að viðlögðum þingvítum og
miklum fébótum. Hinir, sem þingið sóttu, voru fylgismenn
og áhangendur höfðingjanna, vinir þeirra og sveinar, útlend-
ir kaupmenn, sem þangað komu fyrir forvitnis sakir, og út-
Þér megið nánast
legga yður allt til
munns, en ekki kyngja
því.