Morgunblaðið - 09.03.1975, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. MARZ 1975
33
veiðum eingöngu þorsk hér,
eigum tvær trillur. Upp á síð-
kastið hefur veiðst myndarleg-
asti þorskur.“
„Er stöðug ásókn af tófu og
mink?“
„Tófan kemur í gusum, en
minknum fjölgar alltaf, mink-
urinn fer illa með fuglalífið. En
það er skemmtilegt fyrir veiði-
mann að vera hér og ég held að
það væri lfka gott fyrir Reyk-
víkinga, það ætti að reka þenn-
an lýð sem rambar atvinnulaus
um göturnar, reka hann upp í
sveit. Það mun aldrei allt fást
með eilífu gluggi í langskólum.
Hér eru ekki vandræðin með
börnin, nema að það er erfitt
um skólahald."
Bæjarhúsin á Munaðarnesi og bunukast á hlaðinu. Gáð til veðurs.
flóa, náðum þvi, og það gefur
okkur kúlur og nælonkaðla.
Það nýtist ýmislegt úr svona að
auki, smálásar og annað drasl.
Annars er það til mikillar ar-
mæðu þegar netin rekur, kind-
ur festast og drepast, þannig að
í heild er tjónið meira en gróð-
inn.“
„Tófuveiði er erfið veiði-
mennska.-
„Já, vægast sagt. Það getur
stundum tekið upp í þrjá sólar-
hringa að liggja fyrir greni. Áð-
ur lá maður bara undir sæng,
en nú hefur maður tjald og
annan lúxus. Stundum er gren-
ið líka grafið upp, stundum
þarf maður að pina yrðlingana
komnir með vetrarhár. Við
skulum líta á greyin."
Rétt uppi i hlíð voru þeir 6
saman i einu búri og Jens fór
strax að leika sér við þá og
hleypti þeim út. Það var
kynlegt að sjá villtar tófur
elta mann eins og hunda
meira að segja inn í eldhús.
Það er Jens eðlilegra hlut-
verk i þessunt efnum að
vera á eftir lóiunni en aö sjá
hana elta hann Svo lék hann
sér við heimaiingana, gældi við
þá og kjassaði, en það lýsti vel
næmri tilfinningu og raunsæi
veiðimannsins, þegar Jens var
með tvær tófur í fanginu, brosti
sinu blíðasta til þeirra og klapp-
aði þeim og klóraði um leið og
Elzti sonur Guðmundar á
heimasmíðuðu hafskipi sínu,
Blönduðum áburði.
„Er mikill reki hér?“
„Það er mikill reki á köflum,
ávallt einhver. Við vélsögum
rekann í girðingarstaura. Not-
um dráttarvélina til þess að_
hífa upp úr sjó og einnig til að
drífa sög á staurana. Bezti reki,
sem við höfum fengió lengi
kom á nokkrum dögum í haust.
Þeir ruddust hérna upp fjöruna
staurarnir, alveg eins og í
gamla daga. Við fengum efni þá
í 300 staura á nokkrum dögum í
norðankælu. Allt kostar þetta
feikilega vinnu, en það gefur
lífinu gildi að vinna við þetta.
Það myndi enginn maður lifa
hér með því að vinna aðeins 8
tima á dag, þá myndi maður
detta niður fljótlega og það
væri eins gott að panta kistuna,
þótt maður ætti ef til vill spýtu
i garminn.
Það ber sitthvað að hér. Við
fundum til dæmis fyrir stuttu
hálft togaratroll, hér frammi á
hlaði
með Jens
fjallahind
og veiðimanni
í Munaðarnesi
Tilhögginn rekaviður, trillurnar og séð út Strandir.
til þess að hinir komi að og
stundum notum við lika boga til
þess að ná þessu út. Refurinn
drepur fé hér. Ég er veiðimað-
ur og áóur fyrr var ég oft gapi i
þeim málum, fór oft allt að þvi
illa að ráði minu, en þannig er
að vera veiðimaður. En maður
lærir þetta með reynslunni og
ef það skeður eitthvað hefur
maður gaman af þessu til aó
rifja upp. Hann er slóttugur
refurinn. Yfirleitt er allt miðað
við manninn, en það er sagt að
sumir menn séu slóttugir eins
og refir, en þaó er skemmtilegt
aó fást við helvitið og oft er líka
erfitt að keppa við radarinn
hans. Af þeim 11 yrólingum
sem ég tók i vor, ól ég 6 upp,
þeir eru gæfir eins og hundar,
skemmtilegir greyin, en ég verð
vist að drepa þá þegar þeir eru
hann sagði: „Elskurnar mínar,
ég verð víst að drepa ykkur í
vetur.“
„Kannski drep ég nú ekki
alla, þótt skinnin verði orðin
góð, því litlu strákarnir eru að
biðja mig að láta tvo lifa, þeir
hafa svo gaman af elsku greyj-
unum."
„Rekist á nokkuð á heiðum?"
„Ég var póstur frá Munaðar-
nesi aó Dröngum í 16 ár og þá
voru oft erfióar ferðir urn
Drangaskörðin, lá oft úti og
veiddi á leiðinni. Aldrei só ég
þó draug, held að þeir séu ekki
til. Þeir væru ábyggilega búnir
að drepa mig hefðu þeir verið
til. Nei, maður hefur haldið sig
við lif þessa heims og 9 ó ég
börnin, hef framleitt allt fyrir
Reykjavík, nema 2, það er nú
meira."
Indriði, Guðmundur og Jens.
. ■■