Morgunblaðið - 08.04.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. APRlL 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón
Thoroddsen
býr yfir einhverju; hann kastar þá glaölega oröum á
Orm og segir:
Hvaö gengur aó þér, lagsmaóur? Mér sýnist þú
vera daufur, allt eins og þú heföir fengið bréf frá
henni móöur þinni og hún hefði húósneypt þig fyrir
leti, slark og hiróuleysi.
Þú heldur sem sé, sagöi Ormur, að þaó mundi
koma út á mér tárunum? Ég segi þér satt, annað-
hvort iæsi ég ekki þess háttar bréf, eöa ef ég á annaó
borö læsi þau, mundi ég leggja höndina á brjóstið og
segja meö sálmaskáldinu: Hvar samvizkan er glöð og
góö. En það er ööru nær en ég fái þess konar bréf frá
henni mömmu, enda get ég ekki skilið í öðru en aö
hún megi vera ánægö meö mig; um siðferðið vita
allir, hversu heiðarlegt það er, og iðnina og ástund-
unina geta allir séð af því, að ég er þó alltaf að færast
upp á vió.
Þeir verða hærri í lofti, sem hlaðið er undir, og svo
er um þig, lagsmaður! Það koma ætíð einhverjir
nýir á haustin, sem ýta þér upp á við, en ekki hefur
þú hingaó til lyft þér hátt sjálfur.
Ég hef átt viö ramman reip aö draga, lagsmaður,
þar sem mér alltaf hefur verið aö förla með gáf-
urnar, síöan ég kom í skóla; haustió, sem ég kom
hingað og settist efstur af busunum, var ég ágætlega
gáfaóur, en síðan hrapaði ég um miójan veturinn og
skemmdi svo í mér gáfurnar, að þær hafa aldrei náð
sér aftur; lengi varð.ég að láta mér lynda að vera
sæmilega gáfaöur, og nú er ég fyrst ögn farinn að
rétta við aftur, og er það ef til vill meira að þakka
HÖGNI HREKKVÍSI
5-24
1975
MeNaught
Syndirate, Inr.
Hefur nokkur séð bókina sem ég var að lesa?
Nei, þetta er ekki sú bók!
sætinu, sem ég sit í, en sjálfum mér, því nú trúi ég,
að ég sé orðinn vel gáfaður.
Nú, þá máttu vera ánægður, sýnist mér, sagði
Þórarinn.
Nei, til þess, sem ég á nú að gjöra og úr að ráða,
finnst mér þurfa meira en aó vera vel gáfaður.
Hvaða vandaverk er það?
Ekki annað en þaö að útvega henni Sigríði systur
minni góðan samastað einhvers staðar í Reykjavík.
Er hún skilin við manninn?
Nei, það er saga að segja frá þvi; hún sagði skilið
við mannsefnið, og nú skilst mér, að svo liggi í því, að
hún eigi varla vært þar eystra út úr öllu klórinu, og
af því veró ég að drekka; vandanum er hrundið á
mig.
Mér sýnist vandinn ekki stór; viljir þú ekki láta
Skarfarnir frá Útröst
Piltur fór nú út í hesthúsið aftur og var stúrinn og
sorgmæddur, eins og við er að búast. Þar sagði hann
Skjóna frá því, að nú hefði konungur krafist þess af
sér, að hann útvegaði konungsdóttur jafn stóran og
stæðilegan brúðarhest, eins og Skjóni væri
brúðgumahestur, annars skyldi hann engu fyrir tína
nema lífinu. „Þetta býst ég við að verði erfitt“, sagði
piltur, „því þinn líki er ekki til í heiminum".
„Ó-jú, til er minn líki“, svaraði Skjóni, „en það er
ekki neinn leikur að ná í hann, því hann er í víti,
klárinn sá. En reyna verður við þetta þó. Nú skaltu
fara til konungsins og biðja um nýjar skeifur handa
mér, og í þær þarf enn tuttugu pund af járni og tólf
af stáli, og tvo smiði, annan til að smíða, hinn til að
járna, en gættu vel að því, að skaflarnir verði bæði
sterkir og hvassir, og tólf tunnur af rúgi og tólf
tunnur af byggi og tólf uxaskrokka verðum við að
hafa með okkur, og allar tólf húðirnar af uxunum. í
gegnum hverja húð skaltu láta reka tólfhundruð
nagla, og hafa þá fasta í húðunum, en vel verðurðu
að sjá um að allt verði eins og ég hefi sagt, annars fer
illa fyrir okkur, og ennfremur verðum við að hafa
með okkur tjörufat, sem tekur tólf tunnur af tjöru“.
Piltur fór nú til konungs og bað um allt, sem
Skjóni hafði sagt honum, og enn fannst konungi
skömm að neita honum um þetta og lét hann hafa
allt, sem hann bað um.
Síðan steig piltur á bak Skjóna og hélt af stað, og
er hann hafði farið langar leiðir um fjöll og heiðar,
spurði Skjóni: „Heyrir þú nokkuð?“
„Já, ég heyri ferlegan þyt í loftinu, hann er svo
óttalegur, að það fer hrollur um mig“, sagði pilt-
urinn.
„Það eru allir fuglar skógarins, sem eru á eftir
okkur“, sagði Skjóni, „þeir hafa verið sendir til þess
að stöðva okkur. Skerðu nú gat á kornsekkina, þá fá
fuglarnir svo mikið í gogginn, að þeir gleyma að
eltast við okkur“.
FERDINAIMD
h.

m<6lmoí9unkQflinu
George er enn að
byggja og bæta við hjól-
hýsið okkar.
Æi, góði, — þetta er
bara fyrri maóurinn
minn.
sækja blaðið að útihurð-
inni þeirra.
Ég held að pabba þinn
gruni eitthvað, hann
veit sem er að grimu-
balla-vertíðinni er fyrir
löngu lokið.