Morgunblaðið - 30.05.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. MAl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
kunnu, og var þetta eitt af því, sem þeir
fóru með:
Ö, fögur er vor fósturjörð
um fríða sumardaga,
er laufin grænu litka börð
og leikur hjörð í haga,
en dalur lyftir blárri brún
mót bliðum sólar loga
og glitrar flötur, glóir tún
og gyllir sunna voga.
Og vegleg jörð vor áa er
með ísi þakta tinda,
um heiðrík kvöld að höfði ser
nær hnýtir gullna linda
og logagneistum stjörnur strá
um strindi, hulið svellum,
en hoppa álfar hjarni á,
svo heyrist dun í fellum.
Þú, fósturjörðin fríð og kær!
sem feðra hlúar beinum
og lifið ungu frjóvi fær
hjá fornum bautasteinum;
ó, blessuð vertu, fagra fold,
og fjöldinn þinna barna,
á meðan gróa grös í mold
og glóir nokkur stjarna.
Þessar vísur sungu þeir piltar tvisvar
eöa þrisvar sinnum, og var það auðséð, að
þeir einkum völdu þær fremur en aðrar
—COSPER-------------------------------
Ég sagði það, Söfus, aö eitthvað hefði klikkað þegar
þú tökst mig á hrygginn, á dögunum.

vísur, er skólapiltar voru vanir að syngja,
af því að þeim þóttu þær helzt lýsa til-
finningu sinni það skipti, en ekki fyrir
því, að þær séu eins vel gjörðar og margt
annað, er kveðið hefur verið um fóstur-
jörð vora. Á meðan þeir sungu, gengu
þau Möller öll hægt fram með tjörninni
og hlustuöu þegjandi á, en piltar stefndu,
sem áður segir, suður eftir miðri tjörn,
og smám saman miðaði þeim svo áfram
og fjarlægðust, að loksins heyrðu þau
ekki annað en eiminn í loftinu af söngn-
um, og um síðir dó hann og með öllu.
Snúa þau þá öll saman aftur á leið til
bæjarins og gengu þannig, að kaupmaður
Á. og kona hans fóru kippkorn á undan,
þar á eftir gengu þau Kristján og Guð-
rún, og Möller og Sigríður lengst á eftir
og góðan spöl eftir þeim Kristjáni og
Grunnhyggnu kerlingarnar
sagði slátrarinn, bauð kerlingunni inn og
gaf henni mat og skenkti henni svo mikið
vín, að hún varð drukkin og snarringluð í
höfðinu.
Meðan kerlingin var að sofa úr sér
vímuna, tók slátrarinn hana, dýfði henni
í tjörutunnu og helti yfir hana úr fiður-
poka, sem hann átti.
Þegar kerlingin svo vaknaði aftur, var
hún öll í fiðri og fór að hugsa um, hverju
þetta sætti: Er þetta ég eða ekki ég? Nei
það er ómögulegt að þetta sé ég, þetta
hlýtur að vera einhver stór og undar-
legur fugl. En hvernig á ég að fara að því
að vita hvort þetta er ég eða ekki ég. —
Jú nú veit ég það, ef kálfarnir sleikja mig
og hundurinn geltir ekki að mér, þegar
ég kem heim, þá er þetta ég sjálf.
Hundurinn hafði varla fyrr komið auga
á slíkt ferlíki, en hann tók að gelta eins
og vitlaus væri, eða eins og þjófar og
ræningjar væru að koma heim að bæn-
um. „Nei, þetta getur víst ekki verið ég,“
sagði kerling þá. Þegar hún kom inn í
fjósið, vildi kálfurinn ekki sleikja hana,
þegar hann fann tjörulyktina. „Nei,
þetta getur ómögulega verið ég, þetta
hlýtur að vera undarlegur fugl,“ sagði
hún. Svo klifraði hún upp á skemmuþak-
ið og fór að baða út höndunum eins og
það væru vængir og hún ætlaði að fljúga
upp.
Þegar maðurinn sá þessa ófreskju, fór
hann inn og sótti byssuna og tók til að
miða.
Kjötmatið???
lBER-
Nei, vinur, ég kemst
ekki núna, ég er að þvo
sokkaplöggin mín skil-
urðu.
WVERNÍO ÁTT ÞÚ AB GETA FARÍÐ j PfíPXÝ)
~\ AN ÞESS AB pét? UM - f
' ---------—' HLEMMANA - ''
EFTÍR PRÍÐJA SjÚSS ERTU FARÍNN
AÐ 5TANDA A )-|AU5 OGr pÁ
\ Bí-ASÍR OSOMÍNN VIE>
'ÖLLUM /
^tQNlUND
-i-------------------..........., „ — - -- -- - •-
Líkið ö grasfletinum
-_________
67
brosti við. — \ð minnsta kosti
tvær persónur voru á réttri sióð.
Wilhelm Holt... og Jóhannes
nokkur Ekstedt...
— Hm, Hm. 1 mínu tilfelii var
aðeins um að ræða mjög ótraustar
grunsemdir. En það er rétt að ég
fylltist tortryggni eftir atburðinn
með Thotmes.
l'mtalaður köttur sem lá á eld-
húsbekknum við hlíðina á föður
mínum opnaði annað augað og
horfði á föður minn með velþókn-
un og hélt svo áfram að mala.
Christer hafði lokið við að troða
sér I pipu.
— Ég verð að viðurkenna. sagði
hann, — að ég hefði ekki getað
komið fram fyrir dómstól með
þessar sannanir, sem ég taldi mig
hafa gegn Margit Holt. Þær voru
alltof lausar í reipunum og
óbeitnar. Ef hún hefði tekið þá
stefnu að neita öllu, hefði senni-
lega ekkert getað fellt hana —
nema sennilega Wilhelm eftir að
hann varð var við jakka Tommys f
kústaskápnum. En nú kom hún
reyndar af fúsum og frjálsum
vilja og bar fram játningu sína...
— En þið megið ekki gleyma að
ekki er nema sólarhringur síðan
ég gekk í þennan leik. Það er ekki
ýkja margt, sem ég hef jjersónu-
lega verið vitni að. Hvarf Elisa-
betar, morðtilraunin á
Thotmes... og svo þessar f jóru
furðulegu játningar...
Af öliu þessu voru játningarnar
óneitanlega það sem var mest
áþreifanlegt. Það var ljóst að all-
ar sögurnar fjórar gátu verið til-
búningur, en það merkilega var
að allar virtust þær rúma ákveðin
brot af sannleikanum...
Yngve Mattson var víst sá sem
fjarlægastur var sannleikanum.
Ég trúi því reyndar að hann hafi
hlerað samtalið fy;ir utan glugga
Elisabetar og ég hallast einnig að
þvi að liann hafi læðst hér
í kringum húsið... og heyrt
Puck og Einar tala saman
uppi I svefnherberginu...
og eftir ýmsum sólarmerkj-
um að dæma virðist hann
hafa komið að líkinu. Hann
fullyrti að hann hefði tekið hnlf-
inn á borðinu úti í forstofunni, og
enda þótt það væri ekki sennilegt
var ekki hægt að vfsa þeirri full-
yrðingu einhiiða á bug. En þegar
hann kom að því sem máli skipti í
þessu öliu — morðinu sjálfu —
gat hann ekki lýst neinum smá-
atriðum og auk þess var tfma-
ákvörðun hans greinilega röng og
það vissi ég.
En hvers vegna kom hann og
gaf þessa játningu? Svarið við
þeirri spurningu er I raun og veru
ofureinfalt. Hann hefur — ef ég
hef skilið málin rétt — frá byrjun
reynt að gefa Lou fjarvistarsönn-
un og það sýndi að í fyrsta iagi
grunaði hann hana um að hafa
framið verkuaðinn og í öðru lagi
var liann þrátt fyrir allt fús að
leggja allt f sölurnar fyrir hana.
Þegar hún var svo handtekinn
jókst bæði kvfði hans sjálfs og
ákefðin til að hjálpa henni. 1 gær-
kvöldi þegar hann hefur ekki get-
að sofið, tók hann ákvörðun.
Hann fór á fætur og gekk niður á
lögreglustöð til að gefa sig fram
sem morðingja. En hvorki
Berggren né lögreglustjórinn
voru á staðnum, svo að hann hlaut
að biða til morguns. A heimleið-
inni hitti hann svo Einar, sem
sagði honum að ég væri kominn
og þegar við hittumst gat hann
ekki stillt sig um að „reyna“ sög-
una sína á mér. Það var svo aug-
ljóst að hann vissi ekkert hvorki
um Elisabet, Thotmes né jakkann
og það varð til þess að rýra mjög
gildi þessarar fyrstu játningar.
Við skulum sfðan víkja að
Börje Sundin. Það eina sem virt-
ist dagsatt í frásögn hans var að
hann hafði verið á staðnum og
hann hefði séð mann, sennilega
Yngve svo og Lou Mattson og síð-
an Thotmes, þarna um hálf eitt
leytið. En samkvæmt frásögn Lou
vitum við að þá var Tommy dá-
inn, svo að það sannar ekkert
varðandi morðið. Þar sem Sundin
vissi vel um jákva-ða afstöðu
Tommys til þeirra beggja tveggja
elskendanna gat ég heldur ekki
komið auga á neina sennilega
skýringu á því að hann fa'ri
að slást við hann og enn síður
hann ræki f hann hnffi, sem
hann sagðist hafa fundið.
Það var dálftið afgerandi
hvernig hann viðurkenndi hann
hefði kyrkt Elisabetu og ann-
aðhvort býr maðrinn yfir frjórra
fmyndunarafli en ég ætla honum
eða hann er iðninn við að lesa
leynilögreglusögur ekki síður en
Olivia Petren. En að hann hafi
verið æstur í að fara f fangelsi ef
það gæti orðið Agnetu til hjálpar
held ég sé hafið yfir allan vafa.
— Mér líkar vel við þau bæði,
sagði ég hlýlega.
— Ég vona þau fái nú að eigast,
svo að eitthvað jákvætt komi að
minnsta kosti út úr þessum harm-
leik. En Einar hristi höfuðið og
var ákaflega hugsi á svip þegar
hann sagði:
— Hugsa sér að hún Agneta
litla skuli vera svona stór og
kjörkuð eins og komið hefur í
Ijós... já, músin sem læðist...—-
Já, hvað með það, spurði ég áköf
— Hvar var hún siðustu nótt?
— O
Christer horfði strfðnislega á
mig.
— Og það spyrð þú um, sem ert
annars svo nösk á ástamál og
slfkt.