Morgunblaðið - 10.08.1975, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. AGÚST 1975
Pétur prangari
„Æ, ég svaf svo illa,“ sagði konungs-
dóttir, og svo dreymdi mig svo undarleg-
an draum.
„Hvað dreymdi þig þá?“ spurði drek-
inn.
„Mig dreymdi að það kæmi til min ein
hver konungur, og þú værir hér líka, og
konungurinn spyrði þig, hvernig hann
ætti að fara að því, að fá vatnið hreint í
brunninum sinum.“
„Æ, það ætti hann að vita sjálfur,“
sagði drekinn, „Ef hann grefur upp
brunninn og lætur taka upp gamla fúna
viðardrumbinn, sem liggur á botninum,
þá verður vatnið hreint og tært, en
reyndu nú að sofa.“
Þegar nokkur stund var liðin, fór
prinsessan að bylta sér, og svo hrópaði
hún aftur upp yfir sig: ,,Ó, ó!“
„Hvað gengur nú að þér?“ spurðijdrek-
inn.
„Æ, mig er alltaf að dreyma svo undar-
lega,“ sagði konungsdóttir.
„Það er meira draumaruglið i þér
manneskja," sagði drekinn. „Hvað
dreymdiþig nú?“
„Mig dreymdi að hingað kæmi konung-
ur og spyrói sig, hvað væri orðið af
Nei, ég gjóaði ekki augunum til hennar. —
Sætar stelpur hafa ekki verið mitt vandamál.
V_______________________/
dóttur hans, sem horfið hefði fyrir mörg-
um árum,“ sagði kóngsdóttir.
„O, það ert nú þú,“ sagði drekinn, „en
hann fær aldrei að sjá þig framar. En nú
ætla ég að biðja þig að lofa mér að hafa
svefnfrið, annars verð ég að taka í lurg-
inn á þér.“
En konungsdóttir hafði ekki sofið
lengi, áður en hún fór að bylta sér aftur,
allt í einu kipptist hún við. „Ó, ó,“ sagði
hún.
„Nú ertu byrjuð aftur,“ sagði drekinn.
„Hvað gengur eiginlega á?“ Nú var hann
svo reiður og úrillur, að hann var nærri
rokinn upp.
„Æ, þú mátt ekki verða reiður,“ sagði
konungsdóttir, „en mig dreymdi svo und-
arlega.“
„Þetta er nú ljóta draumaruglið á þér.
— Og hvað dreymdi þig nú?“
„Mér þótti koma hingað drottning, sem
spurði þighvortþúgætirsagthenni hvar
hún gæti fundið gulllyklana, sem hún
týndi einhvern tima fyrir nokkuð löngu.“
„Æ, ætli það sé ekki best fyrir hana að
leita að þeim í rjóðrinu úti í skógi, þar
sem hún lá einu sinni, hún man leíklega
eftir því,“ sagði drekinn. „En lofaðu mér
jú að vera í friði.“
Enn sváfu þau um stund, en svo fór
konungsdóttir að láta illa í svefni enn
einu sinni, og allt í einú æpti hún upp_
yfir sig.
„„Þetta batnar sjálfsagt ekki fyrr en
ég hálsbrýt þig,“ gargaði drekinn. Hann
var svo reiður, að það hrukku af honum
eldneistar í allar áttir. „Hvað gengur nú
að þér?“
„Æ, þú mátt ekki vera svona vondur
við mig,“ sagði hún, „en mig dreymdi svo
einkennilega."
„Mér finnst þú ættir að hafa eitthvert
hóf á þessu draumastagli," sagði drekinn.
„Jæja, hvað dreymdi þig þá?“
„Mér fannst ferjumaðurinn við ána
hérna fyrir neðan, vera kominn hingað
og svo spurði hann þig, hve lengi hann
ætti að vera að ferja fólk yfir ána,“ sagði
kóngsdóttir.
„O, bjáninn sá, hann gæti nú sloppið
fljótt,“ sagði drekinn. „Ef hann er að
bera einhvern yfir ána og kastar honum
af sér og niður í vatnið og segir: Ferja þú
nú yfir, þangað til einhver kemur og
leysir þig af hólmi! Þá verður hinn að
gera það, og karlinn losnar. En ef þú
vttt>
MORö'JM-
RAFFÍNO
— Finnst þér ekki, að við ætt-
um að fá okkur nýja peninga-
geymslu fyrst fyrirtækið er
orðið það skatthæsta?
— Hefðirðu ekki átt að gefa þjóninum drykkjupen-
inga?
Kvikmyndahandrit að morði
Eftir Lillian
O'Donnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
17
liiðí eflir liiiiiiiiu í einkaskrifslofii
lians.
Lniliaiiili iiraðaði Kroneherg
sér IiI skrilslofu siimar og slóð
þruiini losliim í it> runiiin slarði á
liagen. Aiiillilsilra'llir iiianilsins
voru siappir og iilikið i iHiguiiuin,
sem teujuiega var árwikull var
sljólegl og sw'liiin wrlisl hoga af
llOIIII III.
— Kg . .. ég kom fyrr en lalað
lar ii in. lóksl Ilagen loks að
slj nja upp.
— Og livers vegna ef inér
le> fisl að spvrja?
— Vegna þess að liún . . . Mari-
ella ... ja. ég þurfli sem sagl að
úlrélla fmislegl hérna...
— Fg liafði gefíð yður ák\ eðin
fw inna'li tirtl að ..... nieð lieimí
liingað! llvei kemur þá með
lienili? Kg vunu ao péi séuð ekki
sá hlálijáni að lála liana koma
eina síus liðs...
— \ei . .. nei. auðv ilað ekki, en
— Kii livað? Hvað er eiginlega
að yður? Þér eruð ekki vaiim að
liaga yður á þeiinan liáll, Bill. Kl'
áa'llanirilar liafa lirevsl liefðuð
þér áll að lála niig vila. I»ér vilið
þö að þér gelið alllaf náð í inig
annaðhvort hér eða í Palm
Springs. .Ia*ja áfrain nú ... Svona
komið því úl úr yður. maður!
llvað er að?
liagen ra'skli sig mæðulega og
var engu likara en hann væri i
þann veginn að liresla í grál.
— Ifúu keinur ekki...
Andarlak fór eins konar
krainpí iim andlil Kroneliergs.
— Hvað i fjáraiium eigið þér
við með því að hún koini ekki?
Hvað skyliii iiindra liana í þvf?
Komið yður að efuinu? Hvað
hefur gersl?
— Hún keiimr alls ekki, JK.
Marietla er dáin... myrl!
Tár hans hlöndnðtisl svila-
dropuiium á kringluleilu og
skvapkeinidu aiidlilinu.
— K an nsókn ai jögregl u m aðu r
heið el'lir mér. þegar ég leuti á
fIugvelIintiiii og liauii sagði inér
það. I»eir liöfðu fuudið lík al' konu
í íliúð í New Vrok á inámulags-
kvöldið... Andlíl liennar hafði
verið lamið I klessu, en lalið er
uær öruggl að hún sé sama konan
og gekk uiidir nafninu Mary
Iludgiii. Kins og þér vilið var það
hið rélla nafn Mariettu og uafuið
sem liún rtolaði þegar húii fékk
hlulverkið í leikritinu siðasia.
Heimilisfangið kom líka heim...
ég hef mörgum sjuiiuin komið lii
hentiar.
Hagen kyngdi með erfiðismun-
um.
— Og rannsóknir la'kna slað-
fesla að það er hún. Gerðnr hefur
verið samanhurður á örumiin á
ifkinii og þeim sem eru skráð á
sjúkraskýrslum eflir að hún lenli
I slysiuu og fingrafiir hafa verið
horið sainan. AIII kemur lieim og
samán... það getur ekki leikið á
þvi injnnsli v afi að það er hún!
Kroneherg sem frain að þessti
liafði lialdið sér upprétlum ineð
því að slvðja sig við skrifhorðið
riðaðí lil. Ilöfuðið seig niður á
hringu og axlirnar skulfu og
vöðv arnir í andliti hans slöknuðu.
Ila'gl og seínlega iiallaðist lianii
fram og hefði lenl á gólfinu ef
Hagen hefði ekki gripið liaiiu á
síðuslu slundu.
Hann stundi upp fáeinum orð-
um, sem varla skildust:
— Kg víl fara heim ... strax!
Það liefði getað farið iniklu
verr, það v issi Link fullvel og
hanii var Felix þakklátur. Link
liafði i aðra röndina verið við
þessu liúiini. Samileikurinii var
bara sá að liingað tii hafði hann
aldrei fengið aðfinnsiur frá yfir-
ÍHiðurum sfnum, aðeins lofsyrði.
Loksins lagði Felix 'skýrslu
Davids frá sér og leil fránum aug-
um á rannsókiiaijögreglumann-
inn.
— Það er f sjálfu sér golt og
hlessað að sýna mér þá tillílssemi
að ónáða mig ekki, Línk, en það
vill nú svo 111 að ég þigg laiin
fyrir að vera aillaf viöbúimi kalli.
Lögreglula'knirinn hafði sinnu á
því að hafa samhand við inig áður
en ijósl var að slúlkan hefði verið
fra*g leikkona. Kg skal virða það
yður lii vorkumiar að þér eruð
nýr hér í deildinni. Seimia þegar
dómgreiml yðar hefur skerpsl
lílillega og er öruggari orðin —
segjum eflir l'iiiim lil líu ár —
getið þér fengið að stjórna upp á
eigin spýtur og ákveða sjálfur
hvorl þér liafið samhand við mig
eða ekki. Kn fram að þeiin líma
eruð þér skyldugur lil að hringja
í inig á nóilu sem degi sama hvað
er um að vera. Kg vona þér skiljiö
hvað ég er að fara?
— Já, sagði David sköinimislu-
legur.
— Goll! Þá skulum við (aka
málið með Talmey prófessor
fyrst: Þér höfðuð ekkert leyfi til
að láta hjá llða að skiija vörð eflir
á slaðnum og þegar þér léluð það
nú vera hefði verið lágmarks-
krafa að þér fa-ruð ekki af slaðn-
um. Knginn veil, neina prófessor-
inn hafi komið og farið aflur.
Persónulega er ég ekki trúaður á
það. en við gelum ekki lokað
augunuin fyrjr þeim möguleíka.
Næsla alriði: Ja, við skulum
sleppa að lala um að þér sofnuðuð
f íbúöinni. það er afsakanlegl,
sérslaklega al' því að þér voruð
einn. Það var réll hjá yður að
hringja á öll sjúkrahús, þegar