Morgunblaðið - 31.08.1975, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 31. AGUST 1975
37
barna sinna. Á þann hátt renndi
hún um leið traustari stoðum und-
ir vináttusamband barnanna og
þeirra vina, skóp úr æskusam-
bandi skólavina heilsteypta fram-
tíðarvináttu.
Lok skóladaganna og aðrir lífs-
ins atburðir urðu til þess að sið-
ustu árin bar fundum okkar Inu
sjaldnar saman en áður. En ætið
stafaði frá henni sama hlýjan og
elskulega viðmótið sem fyrr,
hvort sem fundum bar suman
fyrir tilviljun eða af sérstöku til-
efni.
Börnum hennar, tengdabörn-
um, eiginmanni og öðrum ættingj-
um votta ég innilega samúð vegna
hins óvænta og sorglega fráfalls
ómetanlegs ástvinar þeirra.
Hörður Einarsson.
Þegar ég minnist vinkonu
minnar, Inu Edvald, koma um
leið fram í hugann menntaskóla-
árin og sú gleði og áhyggjuleysi
sem þeim fylgdi. Ég á því láni að
fagna að eiga börn Inu að vinum
og mér sem öllum hinum störa
vina- og kunningjahópi stóðu allt-
af dyrnar á Frakkastíg opnar upp
á gátt og þar fór saman stórt hús
og stór hjörtu húsráðenda, sem
tóku óspart þátt f gleði og gáska
unga fólksins. Svo liðu mennta-
skólaárin og allir menntafuglarn-
ir flugu út og suður, en unga-
mamman sat eftir. Þegar ég nú sé
á eftir Inu vinkonu minni trega
ég að hafa ekki sýnt henni þá
ræktarsemi sem hún átti skilið af
mér og sjálfsagt mörgum öðrum
en bið henni og aðstandendunum
allrar blessunar.
-ihj.
Það mun hafa verið fyrir rösk-
um tólf árum, að nýr starfskraft-
ur var kominn á vinnustaðinn,
þegar ég mætti til vinnu einn
morguninn. Þetta var fremur lág-
vaxin kona en samsvaraði sér vel,
klædd í ijós-drapplitaða dragt, veí
snyrt og í senn hýrleg og virðuleg.
Ég kom þegjandi að borðinu, en
hún spratt upp kvik og ung í
hreyfingum, þótt hún væri á miðj-
um aldri, rétti mér höndina og
sagði: „Komdu sæll, ég heiti Ina
Edwald.“
Ekki grunaði mig þá, að þetta
stutta handtak þarna um gráan
morguninn væri upphaf að vin-
áttu sem entist unz yfir lauk, vin-
áttu, sem á margan hátt var betri
en gerist. En þannig var Ina. Hún
gerði aldrei neitt til hálfs. Ef hún
var vinur þinn, þá var hún vinur
þinn. Sú vinátta spannaði yfir alla
þfna fjölskyldu og frá hennar
bæjardyrum séð hlaut hennar
fjölskylda líka að vera innifalin.
Örlögin og Ina höguðu því svo
til, að seinna þetta sama ár flutt-
um við hjónin með son okkar, sem
þá var eina barnið, i húsið til
hennar, íbúðina beint yfir
hennar. Þar með urðu kynnin
ennþá nánari og á þau og sambýl-
ið bar ekki skugga. Það var ekki
hægt annað en láta sér þykja
vænt um þessa konu. Hún var
öllum góð, vildi hvers manns
vanda leysa og gerði það með
þessum snöggu, kviku hreyfing-
um, hvort heldur það var stór
vandi eða aðeins að sækja manni
kaffibolla, sem manni hefði verið
f lófa lagið að gera sjálfur.
Upphaflega mun hafa verið
gert ráð fyrir því, að hún leysti
aðeins af í sumarleyfi á vinnustað
okkar Hilmi h.f.. Hún las prófark-
ir og aðstoðaði við auglýsingaöfl-
un, en var svo fjölhæf og velvirk
að það kom af sjálfu sér að hún
ílentist. Áður en varði var hún
farin að vinna á ritstjórn, og var
jafnliðtæk við það og annað.
Stundum sagði hún við okkur
vinnufélagana, að hún væri varð-
hundurinn okkar, og það er vist
og satt, að hún hugsaði svo um
alla okkar velferð, að ekkí varð
betur á kosið. Innan fárra ára var
hún farin að stunda hvers kyns
blaðamannsstörf og hélt því
áfram til hins sfðasta.
Ég ætla ekki að rekja ævisögu
hennar. Það gera mér færari
menn. En þegar kynni okkar hóf-
ust, hafði hún nýlega misst fyrri
mann sinn, og átti við ýmsa erfið-
leika að strfða. Hún Iét þá ekki
buga sig eða koma niður á okkur,
sem umgengumst hana daglega.
Við fengum aðeins að njóta glað-
lyndis hennar og örlætis, og börn-
in litu takmarkalaust upp til
hennar.
Það hljóta að hafa verið mikil
viðbrigði að verða snögglega
tekjulítil ekkja, eftir að hafa
verið húsmóðir í góðum efnum
um langa hríð. Fljótlega seldi hún
þær eignir, sem hún og fjölskylda
hennar höfðu haft að lifibrauði,
meðan maður hennar var á lífi, og
keypti sér notalega íbúð í blokk.
Eftir nokkur ár kynntist hún svo
siðari manni sínum, og fyrir ekki
löngu seldu þau íbúðina og
keyptu sér snoturt einbýlishús úti
í Garðahreppi. Síðan unnu þau að
þvf að koma húsinu í það horf,
sem þau kusu, og sáu fram á að
ljúka því undir veturinn. En þess
fær hún ekki notið. Á ferðalagi í
sumarfríi barði sá að dyrum, sem
völdin hefur, og fór ekkí erindis-
leysu fremur venju.
Nú meðan ég skrifa þetta,
finnst mér sem Ina standi við hlið
mér og biðji mig að fara nú ekki
að sjóða neina sætsúpu. Slík
grautargerð var ekki henni að
skapi. En ég hef margs að minn-
ast frá kynnum okkar. Ég man,
meðan hún átti ennþá sumarbú-
stað með skóglendi, og hún setti
mig upp í vörubfl því nú skyldum
við fara til og höggva okkur jóla-
tré til hátíðanna. Það er f hið eina
sinn, sem ég hef sjálfur valið og
höggvið mitt eigið jólatré. Ég
man, þegar hún vildi losna við
innbyggðan svefnherbergisskáp
úr íbúðinni sinni. Stórar, fallegar
mahóníhurðirnar af honum loka
nú einum veggnum í svefnher-
berginu heima hjá mér og minna
okkur á gefandann. Ég man,
þegar við héldum upp á áramótin
í gömlu íbúðinni hennar, og bið-
um þess að gamla afaklukkan
hljómaði nýtt ár, eins og hún
hafði ævinlega gert af stakri
skyldurækni undanfarna áratugi.
Að þessu sinni þagði klukkan —
það voru siðustu áramótin hennar
Inu í þessu gamla húsi, sem hún
hafði svo lengi átt heima f. Börnin
mín muna þessa höfðinglunduðu
konu, sem hélt áfram að senda
þeim glaðning við og við, þótt
leiðir hefðu skilið að sinni og við
flutt í annan landshluta. Og hver
ætli það hafi verið önnur en hún
Ina min, sem tók að sér óbeðin að
gæta að póstinum mínum og öðru
þvflíku, þegar ég var aftur kom-
inn að hluta inn í fyrirtækið, sem
ég hafði yfirgefið um hríð en hún
aldrei?
Já, samgangurinn varð strjálli
síðustu árin. Við bjuggum uppi f
Borgarfirði og það varð heldur
lengra á milli. En nú stóð til að
breyta þessu öllu, og i september
ætluðum að skoða hvors annars
heimkynni á ný. I september.
Einhvern tíma kemur sá sept-
ember, að við hittumst að ný. Þá
veit ég, að Ina tekur á móti mér
eins og hún gerði svo oft hérna
megin, tyllir sér á tá, tekur um
hálsinn á mér og kyssir mig á
kinnina. Hún gerði það með þeim
hlýleik, að manni hlýnar um
hjartaræturnar.
Á morgun verður hún lögð til
hinztu hvílu. Henni fylgja kærar
kveðjur og þökk fyrir samfylgd-
ina frá okkur hjónunum og börn-
um okkar, líka henni systur
minni, sem einnig fékk að njóta
kunningsskaparins og vinátt-
unnar við Inu. Ástvinum hennar
sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur. Sigurður Hreiðar
Minning
Sigurður Egleifs-
son, skipstjóri
Sigurður Eyleifsson skipstjóri
var jarðsettur frá Dómkirkjunni í
Reykjavík s.l. miðvikudag. Fjöl-
mennt var við útförina, enda Sig-
urður vinmargur og vel látinn af
öllum, sem til hans þekktu.
Hann var fæddur 6. júlí 1891 í
Gesthúsum á Seltjarnarnesi og
voru foreldrar hans þau hjónin
Eyleifur Guðmundsson skipa-
smiður og Kristjana Margrét Sig-
urðardóttir. Hann andaðist á
heimili sínu Sólvallagötu 5A, 17.
ágúst s.l., en þar bjó hann síðustu
árin í skjóli dóttur sinnar Helgu.
Sigurður var tvíkvæntur. Fyrri
konu sina Einhildi Þóru Jóns-
dóttur, missti hann eftir 8 ára
hjónaband frá fjórum ungum
börnum. Síðari kona hans var Óla-
vía Steinunn Ingimundardóttir,
en þau slitu hjónabandi sínu eftir
langa sambúð. Þá stóð Marta Ár-
mannsdóttir fyrir heimili Sigurð-
ar í um tvo áratugi og var dóttir
hennar Elín með henni i vistinni.
Nú, þegar Sigurður er lagður
frá landi í sina hinstu ferð, rifjast
upp gömul kynni við þennan
trausta mann, Leiðir okkar lágu
fyrst saman þegar ég var 12 ára
gamall, en þá fluttist ég á Sólvell-
ina í næsta nágrenni við Sigurð og
fjölskyldu hans. Það voru kátir og
ærslafullir krakkar, sem settu
gjarnan,svip sinn á Vesturbæinn í
þá daga og voru börn Sigurðar
gjarnan framarlega í þeim glað-
væra hópi.
Það var jafnan allmikil tilhlökk-
un hjá krökkunum í hverfinu,
þegar von var á Sigurði frá út-
löndum, þvi oftast var þá á ein-
hverju góðgæti von, sem hann lét
börnin sín gefa leikfélögunum.
Þetta var kærkominn munaður
sem fáir gátu veitt sér á þessum
árum.
Svo sem títt var um tápmikla
unglinga upp úr aldamótunum
sfðustu fór hann ungur á sjóinn.
Hann mun hafa kynnst allnáið
skútuöldinni svo nefndu, en var
þó lengstum starfandi á togurum.
Hann mun hafa verið skipstjóri í
um tvo áratugi og þótti farsæll í
því starfi.
Þeir sem völdu sér sjómennsku
að atvinnu á þeim árum, báru það
með sér jafnan siðan, að ekki
hafði alltaf verið farið um þá
silkihönskum, eða starfið verið
dans á rósum. Þetta voru þrek-
miklir menn og válynd veður
norðurhafa höfðu rist andlit
þeirra djúpum rúnum karl-
mennsku og skapfestu. Æðru-
lausir sóttur þeir sjóinn á hverju
sem gekk. Þeir voru mótaðir af
tíðarandanum, vissu ekki hvað
það var að gefast upp og kjarkur-
inn var ódrepandi. Þeir hugsuðu
um það eitt að vinna hörðum
höndum til að geta séð sæmilega
fyrir fjölskyldum sínum og fært
þjóðfélaginu í heild björg í bú. Á
þrotlausu starfi þessara manna
byggðist hagur þjóðarinnar og
uppbygging atvinnuveganna að
verulegu leyti.
Upp úr þessum jarðvegi var
Sigurður vaxinn. Hann gat verið
harður f horn að taka ef svo bar
undir og er mér minnisstæður at-
burður, sem ef til vill gefur all-
góða hugmynd um það kapp og bá
hörku sem bjó hið innra með hon-
um. Sumarið 1929 var ég
„hjá!parkokkur“ á Þórólfi og var
þá Kolbeinn Sigurðsson skip-
stjóri. Við vorum á síldveiðum og
var lagt upp á Hesteyri. Veiðarnar
voru stundaóar af kappi og er
skipin höfðu verið fyllt, var þegar
haldið til hafnar með farminn.
Oft var barizt af hörku um
bryggjuplássin og vel kynt undir
kötlunum á leiðinni til lands. Ein-
hverju sinni þegar Þórólfur var á
innleið, vildi svo til að við lentum
Framhald á bls. 32
Okkur setti hljóðar, er við frétt-
um lát Inu, sem lést á Borgar-
spftalanum 22. ágúst, eftir
skamma legu.
Við, sem þessar línur ritum,
áttum því láni að fagna að kynn-
ast henni, þegar við sátum í sama
bekk og dóttir hennar, Ragna
Lára, í menntaskóla. Þau kynni
urðu okkur dýrmætari en orð fá
lýst, svo sérstök kona var Ina.
Heimili hennar og Ragnars
heitins Kristinssonar, fyrri eigin-
manns hennar, að Frakkastíg 12,
stóð okkur ætfð opið og voru þau
hjón mjög samhent í því að láta
okkur líða vel. Þar var ávallt
margt um manninn og þá nutu
hæfileikar þessarar góðu konu sín
vel, því mikil var gestrisnin og
höfðingsskapurinn.
Ina var mjög gáfuð og fjölhæf
kona og hafði hlýja hennar og
einlægni djúpstæð áhrif á okkur.
Hún skildi okkur og tók ríkan
þátt i gleði okkar og sorg, hverrar
fyrir sig. Vinátta hennar var okk-
ur ómetanleg á þessum árum og
hélst fram á þennan dag. Við
þökkum henni af alhug þær fögru
endurminningar, sem við eigum
frá samverustundum okkar.
Fyrri mann sinn, Ragnar
Kristinsson, missti Ina árið 1962,
en samheldni barna hennar og
dugnaður hennar sjálfrar hjálp-
uðu þeim öllum yfir erfiðasta
hjallann.
Siðar hóf Ina starf sitt við viku-
blaðið Vikuna og starfaði þar
fram á siðasta dag, við þýðingar,
prófarkalestur og fl.
Árið 1972 giftist Ina eftirlifandi
manni sínum, Ragnari Þorsteins-
syni, rithöfundi og starfsmanni
Seðlabankans. Var hann henni
mikil gleði og styrkur síðustu
árin.
Mestur er harmur ástvina
hennar, en við biðjum guð að
styrkja Ragnar, börn hennar,
tengdabörn og barnabörn í sorg
þeirra.
Blessuð sé minning hennar.
Vinkonur.
Opiö í Kvöld Opiö í kvöld Opið í kvöid
AÐEINS ÞETTA EINA SKIPTI í REYKJAVIK.
Allir yfir 20 ára með nafnskírteini og smekklega
klæddir, velkomnir. Húsinu lokað klukkan
ellefu þrjátíu. Borðapantanir í sima 20021.
Skemmtum okkur á stórkostiegum stað með
frábærum skemmtikröftum.
Miðaverð kr. 600.—
eman
CGISQATA KX SÍMI 15922. RVt
HÖT«L /A«A
SÚLNASALUR
STÓRHÁTlÐ AÐ
HÓTELSÖGU
sunnudagskvöld 3. ágúst
Stuðmenn
White Backmann Tríó
Steinunn Bjarnadóttir,
Baldur Brjánsson
Opið í kvöld Opið í kvöld Opið 1 kvöld^