Morgunblaðið - 12.09.1975, Qupperneq 27

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12, SEPTEMBER 1975
27
Hólmfríður Jóhannesdóttir
Undhóli — Minningarorð
3. þessa mánaðar andaðist á
Sauðárkróksspítala Hólmfríður
Jóhannesdóttir fyrrverandi hús-
freyja á Undhóli í Óslandshlíð,
tæplega 87 ára að aldri. Með
henni er fallinn í valinn einn af
síðustu fulltrúum þessarar byggð-
ar, sem komnir voru til nokkurs
þroska um aldamótin, kona sem
aldrei stirðnaði 1 tímanum heldur
fylgdist vel með hinum breyttu
tímum eftir því sem við átti.
Hólmfríður var fædd 12. októ-
ber 1888 að Undhóli í Óslands-
hllð, dóttir hjónanna Jóhannesar
Eyjólfssonar og Jóhönnu Jónas-
dóttur en þau fluttust að Undhóli
1887 og bjuggu þar til 1910, að
Hólmfríður gifti sig og tók við
húsforráðum ásamt manni sínum
Páli H. Gíslasyni frá Tumabrekku
í sömu sveit. Gömlu hjónin voru
þó áfram á sama stað meðan þau
lifðu. Jóhannes andaðist 1914, en
Jóhanna 1932.
Páll maður Hólmfríðar var at-
gervismaður í sjón og raun, vel
gefinn, glaðsinna, traustvekjandi
og vildi allra vanda leysa. Þau
bjuggu snotru búi þótt jörðin
væri lftil. Hann fór vel með allar
skepnur og fékk þeim góðan arð.
Þau eignuðust ekki börn, en tóku
nokkur fósturbörn sem þau ólu
upp að nokkru eða öllnleyti. Auk
þess voru oft börn utan úr Deild-
ardal þar á vetrum sem sóttu
skóla á Hlfðarhúsinu. En Óslands-
hlíðingar munu hafa verið með
þeim fyrstu, er byggðu sérstakt
hús fyrir félagsstarfsemi og skóla
um, eða fyrir aldamót. Það mun
hafa verið bindindisfélagið, sem
stóð að þessari byggingu en það
var stofnað 1898. Síðan var
stofnað ungmennafélagið Gísli
sem starfar ennþá. Hlíðarbúar
munu hafa staðið einhuga að
þessum félögum. Þarna kom fólk-
ið saman til skrafs og ráðagerða
og til að skemmta sér. Hlfðarbúar
voru mjög samrýmdir og þarna
þroskaðist sérstakur menningar-
blær bæði í andlegu og verklegu
tilliti. Hólmfríður fylgdist vel
með þessu öllu og lagði þar gjörfa
hönd að. 1888 fór móðir mín
vinnukona til foreldra Hólmfríð-
ar, þá 17 ára, og var þar þangað til
hún giftist. Með henni og þessari
fjölskyldu tókst órefa vinátta sem
hélzt alla tfð. Það náði einnig til
okkar systkinanna, og að koma til
Hólmfrfðar og Páls var eins og að
koma í foreldrahús. Jóhannes og
Jóhanna tóku einn bróður minn á
bernskuskeiði og ólu hann upp að
öllu leyti, svo hann varð fóstur-
bróðir Hólmfríðar, en hún var
einbirni.
Eins og áður segir byrjuðu þau
Páll og Hólmfríður búskap 1910
og bjuggu til ársins 1929, en þá
afhentu þau jörðina fósturbróður
Hólmfríðar til eignar og afnota,
en voru kyrr á sama stað og höfðu
nokkrar skepnur. Páll vár svo
nokkur sumur vörður við Austur-
vatnabrúna á Héraðsvötnum hjá
Mæðiveikivörnum. En heilsan var
farin. Hann andaðist 1939, 61 árs
að aldri. Hólmfrfður var svo
áfram á Undhóli með nokkrar
kindur og heyjaði handa þeim á
sumrin og hirti þær sjálf á vetr-
inum. Hún var heilsugóð og hafði
mjög gaman af þessu, enda hélt
hún því áfram fram á sfðasta ár.
Um 1953 flytzt hún svo til fóst-
urdóttur sinnar, Þóreyjar Jó-
hannsdóttur, og manns hennar,
Þórðar Eyjólfssonar, sem þá voru
Minning:
Hinrik Thorarensen
verzlunarmaður
I»ú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér
þú logar enn, —
í gegn-um hárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá. sem barn ég þekkti fyrr.
M.J.
Hinrik varð bráðkvaddur
aðfaranótt sunnudagsins 31. ágúst
s.l. að heimili sínu að Ljósheimum
20 í Reykjavík. Hann var fæddur
á Siglufirði 12. febrúar 1948.
Hinrik Ölafur, en það hét hann
fullu nafni, var einkasonur hjón-
anna Guðrúnar og Odds
Thorarensen forstjóra þar.
Hinrik ólst upp á Siglufirði og
stundaði framhaldsnám í Reykja-
vík, þar sem hann lauk verzlunar-
skólaprófi.
Að loknu námi vann Hinrik við
fyrirtæki föður síns á Siglufirði í
2 ár. Síðan hélt hann til Englands
og dvaldist þar um eins árs skeið
við framhaldsnám i verzlunar-
fræðum. Fluttist hann síðan til
Reykjavíkur og vann þar lengi við
heildsölufyrirtæki. Síðustu árin
vann hann við Verzlunarbanka Is-
lands hf. Hafði hann þvf hlotið
góða starfsreynslu, sem vafalaust
hefði komið að góðum notum, ef
honum hefði orðið lengri lífdaga
auðið.
Áhugamál Hinriks voru líkt og
hjá öðru ungu fólki, skemmtanir,
ferðalög innanlands og utan og
lestur góðra bóka. M.a. fór hann f
tvær langferðir til Ameríku og
Israels.
Sem ömmubróðir Hinriks
kynntist ég honum þegar sem
barni f foreldrahúsum, og betur á
námsárunum í Reykjavík. Var
honum eðlileg þægileg, ljúfmattn-
leg og kurteis framkoma og með
hæfilegum glæsibrag þegar það
átti við. Hefðu leiðir okkar min
vegna gjarnan mátt liggja oftar
saman, en að sjálfsögðu sagði kyn-
slóðabilið til sín.
Hinrik var ókvæntur, en
eignaðist eina dóttur, sem heitir
Guðrún Jóna og er nú 4 ára.
Honum þótti mjög vænt um
dótturina og bar umhyggju fyrir
henni. Fór hann stundum í heim-
sókn norður á Siglufjörð til for-
eldra sinna með hana.
farin að búa í Stóragerði í sömu
sveit. Reyndust þau henni mjög
vel og eins börn þeirra hjóna eftir
að þau komust á legg.
Hólmfríður var mjög heimakær
og elskaði sveit sína, fannst hlfð-
in falleg eins og Gunnari forðum
og gat tekið undir orðin: Hér vil
ég una ævi minnar daga.
Þegar ég minnist Hólmfrfðar,
koma margar og bjartar stundir
fram á sjónarsviðið, t.d. þegar ég
var barn í foreldrahúsum og hún
kom í heimsókn, þá ung stúlka.
Henni fylgdi mikil, geislandi
birta og glaðværð, svo jafnvel
litla baðstofan varð eins og kon-
ungshöll og mamma í sinni fátækt
með sinn stóra barnahóp lék við
hvern sinn fingur og allar áhyggj-
ur fuku út í veður og vind.
Óg margar voru ánægjustund-
irnar á heimili hennar, þar sem
mér var alltaf tekið sem i for-
eldrahúsum væri.
Á kveðjustund er mér efst f
huga þakklæti fyrir alla vinátt-
una og allt sem hún gerði fyrir
mig og foreldra mfna.
Öllum aðstandendum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Jóhannes S. Sigurðsson
Hið sviplega fráfall Hinriks átti
sér aðdraganda, sem var hjarta-
galli, sem vart varð þegar á barns-
aldri. Samt sem áður kom andláts-
fregnin á óvart eins og oftast, er
menn falla frá í blóma lífsins. Sár
harmur er nú kveðinn að for-
eldrum hans, er þau verða að sjá á
bak einkasyni sínum, en litla dótt-
ir hans hefur þó þegar orðið þeim
til mikillar huggunar.
Hinrik var lagður til hinztu
hvíldar í Fossvogskirkjugarði 5.
þ.m. í heiðríkri birtu. Um hann
ríkja líka bjartar minningar.
Blessuð sé minning Hinriks
Thorarensen.
8.9. 1975.
Þórólfur Ólafsson hrl.
Steindór Péturs-
son — Kveðja
Fæddur 31. des. 1905.
Dáinn 19. ágúst 1975.
Þegar við hjónin fréttum, að
vinur okkar, Steindór Pétursson,
væri dáinn, urðum við harmi lost-
in. Við vorum nýfarin í ferðalag,
en vissum að hann var kominn
heim af sjúkrahúsi og vonuðumst
til að hitta hann hressan, þegar
við kæmum heim, en það fór á
annan veg, enginn veit hvað guð
ætlast til og enginn hindrar hann
þegar hans tími rennur upp.
Fyrir 30 árum, þegar við hjónin
fluttumst til Keflavíkur áttum við
heima á Austurgötu 23 og
kynntumst þá þeim hjónum
Guðrúnu og Steindóri. Það var
okkar lán, því betri og tryggari
vini hefðum við ekki getað
eignazt. Eg minnist helzt þeirra
tíma, er veikindi steðjuðu að á
okkar heimili. Þá kom bezt í ljós,
hve góður drengur Steindór var.
Hann og Guðrún hefðu ekki gert
meir þó þau hefðu verið foreldrar
okkar, og þannig var það alltaf.
Ekki munum við heldur gleyma
gleðistundunum með þeim
hjónum, sem voru dásamlegar,
því þau voru höfðingjar heim að
sækja og vil ég ekki síður þakka
þær stundir með þeim og börnum
þeirra, sem öll hafa fetað í fótspor
þgirra.
Með þessum fátæklegu orðum
vil óg þakka Steindóri góð kynni
og hjálp á liðnum árum mér og
fjölskyldu minni.
Guðrúnu, börnum og fjöl-
skyldum þeirra, votta ég mina
innilegustu samúð.
Guð blessi minningu hans.
Kristrún Helgadóttir.
Minning:
Jón Jónsson
framkvœmdastjóri
Fæddur 15. júlf 1926
Dáinn 5. september 1975
Okkur systkinunum langar til
að segja nokkur kveðjuorð að
leiðarlokum um Jón Jónsson
frænda okkar.
Við viljum þakka honum alla þá
hjálp og aðstoð sem hann veitti
okkúr. Alltaf var hægt að biðja
frænda, hann var ætíð reiðubúinn
að aðstoða okkur systkinin með
vandamál okkar. Við vitum að
skarð hans verður vandfyllt i
hjörtum okkar. Það verður erfitt
að geta ekki leitað til Jóns
frænda.
Við viljum biðja guð að styrkja
ömmu sem hefur misst sinn
einkason og einnig að styrkja
Gísla Þór, son hans, og móður
Í þeirra sorg.
Við munum ávallt minnast
frænda okkar af heilum hug.
Systrabörn.
Oftast virðist dauðinn fjarlæg-
ur, — en er þó svo nálægur. Hver
hefði trúað því fyrir nokkrum
dögum að Nonni frændi okkar
yrði allur fyrir lok fyrstu viku
septembermánaðar? Er við frétt-
um lát hans, setti að okkur tóm-
leika, í gegnum hugann flugu
minningar liðinna ára, — allt frá
þvi að við vorum smátelpur.
Minningar sem ylja og laða fram
þökk honum til handa, sem skap-
aði þær. Önnur okkar minnist
þess, er hann eitt sinn hringdi
og bað hana að gera sér dálítinn
greiða, þar sem hún var á förum
til Danmerkur, og sagðist ætla að
hitta hana við skipshlið. I ljós
kom að greiðinn var einf aldlega sá
að taka við því „lítilræði“ sem að
henni var rétt. Þetta lýsir Nonna
velgjafmildi hans og frændsemi í
okkar garð var einstök.
' Aftur og aftur rétti hann okkur
hjálparhönd hvort sem við vorum
hér heima eða erlendis, við eigum
honum mikið að þakka. Þessi fá-
tæklegu orð um góðan dreng, sér-
stakt snyrtimenni, og frænda,
sem skipar ákveðinn sess í hjarta
okkar, ná skammt í að tjá þær
tilfinningar sem að baki liggja.
Við þökkum Guði fyrir að hafa
gefið okkur slfkan frænda sem
Nonni var, og biðjum Drottin að
styrkja Önnu frænku og blessa
hana í sorg hennar.
Systurnar á Otrateig.
Mig setti hljóðan, er ég frétti
andlát vinar míns, Jóns Jónssonar
framkvæmdastjóra Langeyrar-
vegi lla, Hafnarfirði. Jón lézt að
heimili sínu föstudaginn 5. sept-
ember, aðeins 49 ára að aldri,
langt um aldur fram. Hans verður
lengi minnzt af venzlafólki, vinum
og samferðamönnum vegna
óvenjumikillar tryggðar, hjálp-
fýsi og góðsemi, sem allir urðu
aðnjótandi er á leið hans urðu, og
ég sem þessar línur skrifa varð
þess aðnjótandi að eiga Jóh að
vini frá fyrstu tíð til hinztu stund-
ar. Gott er slfks að minnast.
Jón fæddist í Hafnarfirði 15.
júlí 1926. Faðir hans var Jón
Gíslason útgerðarmaður, Jóns-
sonar hafnsögumanns og vita-
varðar í Hafnarfirði og konu
hans, Hallgerðar Torfadóttur.
Móðir Jóns, eftirlifandi eiginkona
Jóns Gislasonar, er Anna G. Jóns-
dóttir, Jónssonar frá Deild á
Álftanesi og konu hans, Þorbjarg-
ar Magnúsdóttur frá Dysjum í
Garðahverfi. Eldri Hafnfirðingar
minnast þessarra forfeðra Jóns
sem dugmikils myndarfólks sem
setti svip finn á Hafnarfjörð og
nágrenni á sínum tíma.
Jón ólst upp á ástrfku heimili
foreldra sinna að Merkurgötu 26.
Var heimili þeirra hjóna rómað
fyrir gestrisni og höfðingaskap og
varð því senmma sú fyrirmynd,
sem Jón hafði síðar, er hann
stofnaði sitt eigið heimili.
Jón var ekki langskólagenginn.
Mun þar aðallega hafa valdið
sjúkleiki á unglingsárum, en
síðar fór hann f Iðnskóla Hafnar-
fjarðar og lærði rafvirkjun. Lauk
hann sveinsprófi f þeirri grein en
réðst sfðan að útgerðar- og fiski-
vinnslufyrirtæki föður síns, sem
varð eins og kunnugt er eitt af
stærstu atvinnufyrirtækjum
sinnar tegundar, ekki einungis í
Hafnarfirði, heldur á öllu land-
inu. Þeir feðgar voru mjög sam-
hentir í uppbyggingu ogstjórnun
fyrirtækisins alla tíð. Stóðu þeir
einnig að stofnun og uppbyggingu
ýmissa fyrirtækja sem stofnuð
voru í tengslum eða til styrktar
útgerð í landinu.
Þegar Jón Gíslason féll frá árið
1964 var farið að þrengjast um
hag útgerðar i landinu, aðallega
sökum aflabrests. Voru næstu ár
þar á eftir mjög erfið og varð það
til þess, að Jón Jónsson hætti af-
skiptum af útgerð og fiskvinnslu
árið 1970. Siðan hefur Jón verið
að sinna málefnum fjölskyldu
sinnar, en mörgu þur-fti að sinna
og kippa í lag eftir erfiðan rekst-
ur og undirbúa nýjan framtíðar-
vettvang, sem hann gæti unað við.
Því miður entist honum ekki ald-
ur til þess.
Jón var góður meðalmaður á
hæð, samsvarandi sér vel, léttur í
skapi, — þó var hann fastur fyrir,
en fór þó með gát. Ilann var gott
snyrtimenni, prúður i framkomu,
tryggðin og hjálpfýsin slík, að
vart gat meiri verið.
Jón giftist árið 1961 Östu Faa-
berg frá Reykjavík. Þau slitu sam-
vistum eftir stutta sambúð. Eign-
uðust þau einn son, Gisla Þór,
sem nú er 12 ára gamall, mikinn
efnispilt. Var Jóni mjög annt um
son sinn og var gott með þeim
feðgum.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Jóni fyrir óvenjumikla og góða
vináttu og tryggð alla tíð. Við
erum lánsöm að hafa átt hann að
vini og við biðjum góðan guð að
geyma sál hans og veita hans
nánustu huggun í miklum missi.
Sízl vil ég tala um svefn vid þig.
Þrevttum anda er þægt að blunda
og þannig bfda sælli funda —
það kemur ekki mál við mig.
Flýt þ£r, vinur, í fegra heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vamgjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Bjarni Bjarnason.
Afmælis-
og minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á I mið-
vikudagsblaði, að berast í sfð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með gððu
línubili.