Morgunblaðið - 20.09.1975, Side 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. SEPTEMBER 1975
Aleinir heima
Hann gat ekki annað en hlegið af
Surtlu. Eftir hvern bita sem hún kyngdi,
krafsaði hún I fætur hans, með öðrum
framfæti sínum, og var eins og hún vildi
segja. „Gef mér meiri kartöflur!“
Allt í einu tók hann eftir því að það var
sár á hnakkanum á henni þar sem keðjan
var. Án þess að kalla á Óla; leysti hann
keðjuna varlega.
„Þú þarft ekki að vera tjóðruð, þú ert
svo góð“, sagði hann við hana.
Surtla horfði á hann, með skýru og
innilegu augnaráði sem gaf til kynna að
hún var honum sammála.
Hann sat kyrr hjá indælu geitunum
sínum, alveg þangað til nágrannakonan
hafði lokið við að mjólka og var farin, og
Óli tók luktina niður af króknum því
hann var líka að fara. Henry þurfti að
slíta sig frá geitunum en hann sagði Óla
að hann gæti vel hugsað sér að hafa
lítinn bás, fyrir sig, við hliðina á þeim,
því þær væru svo sætar.
Óli hélt á mjólkurfötunni í annarri
hendi og luktinni í hinni.
„Lokaðu hurðinni” sagði hann við
Henry.
Þeir urðu nú samferða út í hænsnakofa
til að slökkva á luktunum og dreifa svo-
litlu korni fyrir hanana svo þeir gætu
fengið sér bita strax og þeir vöknuðu um
morguninn.
/^COSPER----------------------\
Hænsnin tvístigu á slánum um leið og
þær komu auga á Henry. Hann hafði
nefnilega komið nokkrum sinnum í
hænsnakofann til að athuga stélin á
hænsnunum, hvort fjaðrirnar væru fast-
ar. Hann langaði svo að fá margar og
stórar fjaðrir með sér í kaupstaðinn fyrir
Indíánaskraut, sagði hann.
„Af hverju þurfa þær að hafa ljósker?"
spurði Henry. „Er það svo þær sjái betur
þegar þær verpa?“
„Einmitt“ sagði Óli og hló „Og svo er
það líka vegna hitans, það hlýnar svolítið
við að hafa ljósker þegar er reglulega
kalt.“
Þetta fannst Henry kjánaleg hugmynd,
honum fannst hænsnin eiga betra skilið.
Af hverju þurftu hænsnin að sitja hér
saman þjöppuð á priki í kuldanum, aum-
ingjarnir! Það hlýtur að vera eitthvað
hægt að gera fyrir hænsnin án mikils
kostnaðar...
Þegar Óli og Henry komu inn voru
hinir strákarnir steinsofandi.
Óli bauð kvöldmat, en Henry gekk um
gólfið og kreppti henduroar hvað eftir
annað, eins og hann vantaði eitthvað til
að halda í. Nei takk, hann neyddist til
að fara, sagði hann. Það var ekki nauð-
synlegt að vekja Jakob þess vegna, hann
gat bara komið seinna.
Jæja, Óli fékk sér svolítið að borða og
kom sér síðan þægilega fyrir á legu-
bekknum. Hann leit á klukkuna. Hann
átti ekki von á foreldrum sinum og systr-
um fyrr en eftir klukkustund, svo nú
loksins hafði hann tíma út af fyrir sig, og
gat þá lesið „Morðið í myrkrinu" sem
hann hafði óskað sér í jólagjöf.
/-------------------------------\
— Geturðu alls ekkert sungið
annað en drykkjuvfsur.
„Snúlli kvennagull?“ Nei, herr-
ar mfnir, þið farið örugglega
húsavillt!
Það kom í ljós að þetta morð var mjög
alvarlegt, myrkrið var svo hræðilega
dimmt, maður skynjaði ekki annað en föl
afmynduð fantaandlit, og það var blóð í
fótsporunum þar sem maður gekk.
Ef lampinn hefði ekki logað svona
skært hérna á borðinu og klukkan á
veggnum ekki tikkað svona heimilislega,
og kisan hefði ekki legið við hliðina á
honum á legubekknum, þá hefði það svo
sannarlega orðið hrollvekjandi fyrir Óla
Hvað var þetta? Hann kipptist við. Var
ekki einhver hreyfing frammi í gangin-
um! Jú, og aftur núna! Bókin datt úr
máttlausum höndum hans og féll á gólfið
með hávaða — hann hefði getað æpt við
lætin. Hann þorði ekki að beygja sig eftir
bókinni. Hann gat það heldur ekki, því
það var eins og nístandi kuldi færðist upp
í hvifilinn og reisti hvert einasta hár upp
í loft, og breiddi því næst úr sér niður
eftir hryggnum, svo að allur líkaminn
stirðnaði.
Nú heyrði hann mjög greinilega óá-
kveðið þrusk frammi í ganginum, rétt
fyrir utan stofudyrnar. Svo fjarlægðist
EÍHS. MANN MEFUR EKKl y
KOMÍO HINQAD Bö/T
r 1 { UANN ER ÖA KOMÍNN '/ BRENNSLIWA ;
' i , 1 í TONNURNAR VORU LOSAÐAR '/ HORGUN

Kvikmyndahandrit aö moröi
Eftir Lillian
O’Donnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
51
— Einmitt. Og hvar er þetta
plagg núna?
— Ég veit það ekki. Ungfrú
Shaw var ' myrt á mánudags-
morgun — ja, ég frétti auðvitað
ekki af því fyrr en á þriðju-
deginum. Og eins og á stóð hikaði
ég við að hafa samband við
Talmey um málið, en þegar ég sá
sfðan f blöðunum f kvöld að hann
hefði einnig verið myrtur... vissi
ég ekki til hvaða ráða ég átti að
grfpa... Eg gat ekki komið auga á
að játning mfn skipti máli... En
ég vissi lfka að fyndi lögregian
þessa játningu, þá... já, og svo
komuð þér á vettvang og ég héit
auðvitað að þér væruð búnir að
finna játninguna... En þar sem
mamma var ekki lengi að losa sig
við yður og mér datt í hug að
kannski hefði ég haft heppnina
með mér og þér vissuð ekki neitt.
En ég skildi að ég varð að klófesta
bréfið og það þoldi enga bið. Já,
auðvitað bið ég yður að afsaka að
ég varð að lemja yður svona rösk-
lega, Link!
David drap illskulega f sfgar-
ettunni sinni og starði f augun á
piltinum;
— Haldið þér að ég hafi orðið
vitlaus af þessu höggi? 0, nú skal
ég segja yður nefnilega hvernig
þetta gekk til f raun og veru: ég
staðhæfi að það hefur aldrei verið
meiningin hjá Talmey að láta
yður fá þessa játningu aftur. Það
getur verið að hann hafi lofað
yður því — og það kann að vera
hann hafi alls ekki gert það —
enda skiptir það ekki meginmáli.
Það sem skiptir öllu er að þér
kröfðust þess að fá játninguna
aftur, og hann neitaði eindregið.
Og til þess að geta varðveitt
áfram þetta ægilega leyndarmál
sem hvfidi á yður eins og mara og
hafði gert árum saman myrtuð
þér hann með köldu blðði. Sfðan
áttuð þér ekki annarra kosta völ
en drepa ungfrú Shaw ifka, þvf að
vel gat hugsazt að hann hefði sagt
henni frá þessu! Eftir að hafa
drepið þau bæði sneruð þér öllu á
annan endann f fbúðinni hennar
til að leita að játningunni á sama
hátt og þér gerðuð f fbúð prófess-
orsins í kvöld.
— Það er ekki rétt! Eg sver að
það var ekki svoleiðis!
— Ætlið þér að neita þvf að
hafa ieitað f fbúð hennar?
— Það er ekki rétt að ég hafi
drepið hana! Hún var dáin þegar
ég kom! Ég sver það! Og ég
hreyfði ekki nokkurn skapaðan
hlut f íbúðinni hennar. Ég hcfði
ekki kjark til að hrófla við neinu
— ekki eins og aðkoman var ...
blóð upp um allt. Ég varð viti
mfnu fjær af skelfingu. Ég viður-
kenni að ég kom f fbúðina hennar
en ég drap hana ekkf — og heldur
ekki Talmey. Ég hafði reynt að
hringja til hans á sunnudags-
kvöldið vegna þess að þó nokkrir
dagar voru liðnir frá þvf hann
hafði fengið játningu mfna f
hendur og ég var orðinn kvfða-
fullur vegna þess að hann lofaði
að láta f sér heyra fljótlega. Ég
vissi að vfsu að hann var önnum
kafinn, af þvf að ungfrú Shaw var
að búa sig undir að snúa aftur til
HoIIywood, en ég var staðráðinn f
að ná játningunni frá honum
aftur. Morguninn eftir hringdi ég
svo f skólann og þá var mér sagt
að hann hefði fengið orlof um
óákveðinn tfma og ég vissi ekki
hvað ég átti til bragðs að taka. Þá
ákvað ég að fara með lestinni til
New Vork og hitta ungfrú Shaw
að máli.
— Ég man ekki betur en þér
hefðuð sagt að þér veigruðuð yður
við að hitta hana?
— Þegar þarna var komið sögu
var ég hræddari við að fá EKKI
tækifæri til að hitta hana að máli.
Ég gat ekki afborið þá tilhugsun
að þetta plagg myndi lenda hjá
einhverjum óviðkomandi aðila.
Þegar ég kom til New York vildi
ég ekki eyða tfmanum með þvf að
hringja til hennar fyrst, þvf að ég
hugsaði sem svo að hún myndi ef
til vill neita að hitta mig. Þess f
stað fór ég rakleitt til heimilis
hennar og þegar enginn svaraði
er ég barði að dyrum, fór ég inn
og kom auga á... já það lá við að
það liði yfir mig að sjá þann
hrylling sem við mér blasti.
David lét enga meðaumkun f
ljósi með honum.
— Og þannig fékk hún að liggja
án þess nokkur skipti sér af henni
framundir miðnætti! Hvers vegna
létuð þér ekki lögregluna vita?
Það var það minnsta sem þér
hefðuð getað gert!
14. KAFLI
Þetta var áþekkt þvf að spila f
happdrætti, maður dró númer út
og vonaðist eftir að lánið léki við
mann, án þess að trúa þvf f neinni
alvöru að vinningurinn myndi
falla manni í skaut. Eftir langa
mæðu tókst David að ná tali af
forstjóra járnbrautargeymslunn-
ar og sannfæra hann um að allt
væri löglegt og réttmætf. Þvf næst
fengu þau allra náðarsamlegast
aðgang að þeirri deild geymsl-
unnar, þar sem gleymdir munir
höfðu verið settir. David starði
örvinglaður á háa töskustaflana
meðfram vcggjunum, pinkla,
poka og fleiri töskur um allt gólf-
ið. Hvernig f ósköpunum áttu þau
að byrja?
— Hvernig f ósköpunum farið
þið að þvf að finna tösku, þegar
eigandi kemur og spyr eftir