Morgunblaðið - 28.12.1975, Blaðsíða 24

Morgunblaðið - 28.12.1975, Blaðsíða 24
24 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. DESEMBER 1975 Mœrin á glerfjallinu EINU SINNI var maður, hann átti engi, sem var hátt uppi í hlíð, og á enginu var heyhlaða, sem hann geymdi heyið af enginu í. En það hafði ekki verið mikið í hlöðunni þeirri síðustu árin, því hverja Jónsmessunótt, þegar átti að fara að slá og grasið var orðið vel sprottið, þá bar svo við, að allt engið var uppnagað, eins og gengið hefði á því fjöldi fjár dögum saman. Þetta kom fyrir einu sinni og það kom fyrir aftur, en svo varð maðurinn leiður á þessu, og sagði við syni sína, en af þeim átti hann tvo, — að nú yrði annar þeirra að gæta engisins um Jónsmessu- nóttina, því sér fyndist alveg ógerlegt að láta éta upp allt þetta indæla gras fyrir sér enn eitt árið. — Nú varð að gæta vel að, sagði maðurinn. \ Jæja, nú vildi sá eldri fara að gæta engisins, og hann hét Páll. Hann sagðist skyldu gæta þess, að ekki yrði bitið upp allt engið, gæta þess svo vel, að hvorki menn, skepnur, né skollinn sjálfur fengi eina einustu heytuggu. Þegar leið að kvöldinu, labbaði Páll sig út á engið og settist inn í hlöðu, en þar fór hvorki betur né verr fyrir honum en að hann sofnaði, en þegar skammt var liðið á nóttu, kom svo mikill jarðskjálfti með braki og brestum, að Páli varð ekki um sel og tók til fótanna eins hratt og hann komst, hann þorði ekki einu sinni að líta við, og auðvitað var ekki stingandi strá eftir á enginu um morguninn, frekar en vant var. Næsta Jónsmessukvöld, sagði bóndinn aftur, að það gæti ekki gengið að missa svona heyið af enginu ár eftir ár, og nú væri ekki um annað að gera, en að yngri, sonurinn, hann Pétur, vekti yfir enginu þessa nótt. Páll, eldri bróðirinn hló að honum, þótt honum hefði farist varslan óhönduglega árið áður. „Ja, ekki held ég að þú getir mikið gætt engisins,“ sagði hann glottandi. „Aldrei gæti ég þess þó verr en þú gerðir", svaraði Pétur, og af stað hljóp hann, því það var farið að kvölda og skuggarnir að lengjast í dalnum. Fyrst fór hann inn i hlöðuna og lagðist þar út af, en þegar lítil stund var liðin, byrjaði að braka og bresta, svo honum fannst það ekki beinlínis skemmtilegt. — Verði það ekki verra, get ég sjálfsagt þraukað hér, hugsaði hann með sér. Rétt á eftir tók til brakið aftur og kom jarðskjálfti slíkur, að Pétur hélt að hlaðan ætlaði að hrynja yfir hann. — O, ætli ég þrauki ekki, ef þetta versnar ekki mikið, hugsaði hann. En rétt í því byrjuðu ólætin aftur og voru verri en nokkru sinni áður. Pétur fór nú að skreiðast til dyra, því hann var viss um aó hlaðan stæðist ekki þetta, en um DRÁTTHAGIBLÝANTURINN ((Ím Þessi hér f miðjunni er fvrir ianga og trvgga þjónustu. Ég myndi f yðar sporum alveg hætta að kyssa páfagaukinn góða nótt. Ef þú sleppir öllum kaffitím- Góða mamma, Snúili er hvorki unum, kemst þú þrem árum sá fyrsti eða sá bezti — blessuð fyrr en ella á eftirlaun? slappaðu af. Þrekinn þriggja álna maður stanzaði eitt sinn smávaxinn náunga á götu og ávarpaði hann svofelldum orðum: — G-g-etið þér g-gert s-svo vei og s-s-sagt mér, hva-hvar rá- ráð-h-húsið er? Litli maðurinn góndi á þann stóra, en tók sfðan til fótanna. Hinn fylgdi á eftir, og svo fór að lokum að risinn náði dvegn- um og greip f handlegg hans. — Hva-hvað á þ-þetta að þýð- þýða, þé-þér h-hlaupið b-burt, þeg-þegar þ-þér er-eruð sp- spurðir al-almennra spurn- spurninga? Smávaxni maðurinn svaraði: — É-ég þor-þorði e-ekki að hæ-hætta á að svar-svara yð- yður. Ég sta-stama ein-eins og þé-þér. X Læknir, húsameistari og stjórnmálamaður sátu og voru að þrefa um það, hvers staða væri elzt f veröldinni. — Eva var gerð úr rifjum Adams. Það var læknísverk, sagði læknirinn. — Getur verið, sagði húsa- meistarinn. En áður en það gerðist hafði jörðin verið sköpuð úr glundroða. Það var skipulag. — Má vera, sagði stjórnmála- maðurinn, en einhver hefur þó orðið til þess að valda glundroðanum. X Fræg frönsk leikkona sagði eitt sinn, þegar hún talaði um leiksýningu þar sem hún lék aðalhlutverkið: — Mon dieu! Þegar ég kom inn á leiksviðið, göptu áhorf- endurnir beinlfnis af hrifn- I ingu. — Hvaða vitleysa, sagði I önnur prfmadonna, þeir fóru I að geispa þegar f stað. 3 J Með kveðju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns 8 aðstoðarmenn, svo og Ijósmvnd- ari og læknirinn dr. Crocker. Prewett og kúasmalinn Bvsouth sem hafði lært ýmislegt af sakamálamyndum. sem hann hafði séð í sjónvarpinu. höfðu gætt þess að hrófla ekki við neinu og Margaret Parsons lá því í sömu sfellingu og Bvsouth hafði fundið hana — eins og rök hómullar- hrúga og guli peysujakkinn dreginn upp fvrir höfuðið. Burden lyftf greinunum til hliðar og hann og Wexford gengu nær. svo að þeir gætu kannað þetta betur. Frú Parsons lá rétt við ra-tur á stóru tré skammt frá lítilli tjörn. fireinar trésins uxu úl á við. svo að þarna sem hún hafði lagt sig eða verið lögð var bæði skýlt og eiginlega mest fvrirtilviljun að sögn Bvsouth að hann kom auga á hana, þegar hann var að leita að kúnum. Wexford bevgði sig niður og lyfti gætilega gula pevsujakk- anum. Nýi kjóllinn var fleginn í hálsinn. Umhverfis hálsinn var mjó og bláleit rönd. Burden starði á hana og það var eins og blá augu dánu konunnar sem voru galopin horfðu á hann full undrunar vfir þessum ósköpum sem þarna höfðu gerzt. Gamal- dags andlit, hafði konan hans sagt. Andiit sem maður glevmir þó ekki. En með tímanum mvndi hann glevma því eins og öllum öðrum andlitum. Enginn sagði neitt. I.íkið var Ijósmyndað frá öllum sjónarhornum og læknir- inn rannsakaði þrútið andlitið. Svo lokaði hann augum Ifksins og Margaret Parsons horfði ekki á þá lengur. —læja. jæja, sagði Wexford. Hann hristi dapurlega höfuðið. Hvað var svo sem að segja þessa stundina? Wexford kraup við hlið líksins og þreifaði í kringum það. Það var óþægilega innilokað þarna f lundinum. en það var ekkert sér- stakt þarna að sjá. Wexford var að vona hann fvndi hudduna hennar þarna. Burden sá hann taka eitthvað upp. Það var brunn- in eldspýta. Þeir stigu aftur til hliðar og Wexford sagði við kúasmaiann. — Hvað haldið þér að sé langt síðan kýrnað komu hingað? — Það hljóta að vera minnsta kosti þrír klukkutfmar. Wexford leit mæðulega á Burden. Þá var borin von að þeir fvndu nokkur fótspor sem eitt- hvað væri upp úr leggjandi, hér var allt útsparkað eftir hlessaðar kýrnar. Enda þótt hér hefðu átök orðið var vonlaust að greina nokkur merki um slfkt núna. Wexford skipaði aðstoðarmönn- unum að leita milli fallinna laufa og í grasinu ef vera kynpi þeir fvndu eitthvað sem vfsbendingu gæti gefið. Hann og Burden gengu aftur f áttina að bifrciðinni ásamt bóndanum Prewett. Prewett var revndar aðallega bóndi að nafninu til, enda var hann búinn eins og borgarbúi og leðurstígvélin hans voru glans- andi og jakkinn klæðskera- saumaður. — Hver notar helzt þennan veg sem liggur hingað. — Venjulega er sauðahópur rekinn eftir honum, sagði Prewett. — Bvsouth rekur hópinn á beit eftir honum á hverjum' morgni og svo aftur sfðdegis. Stundum ökum við eftir veginum á dráttarvél. — Gæti verið að elskendur sæktu hingað? — Það kcmur fvrir, sagði Prewett með augljósri vandlæt- ingu. — En þetta er einkavegur og fólki er fullkunnugt um það. En hver virðir einkaréttinn nú á dög- um. Annars held ég ekki að fólk komi hingað gangandi. Það kem- ur oftar á bfluni og fær sér svo göngu um nágrennið. Það getur hver og einn farið þessa leið án þess við heima á bænum veitum þvf nokkra athvgli. — Þér hafið væntanlega ekki séð nein merki eftir bíldekk á þriðjudaginn? — Nei, heyrið þér mig nú! Prewett leit gremjulega á hann og Burden skildi ofur vel hvað hann átti við. Þarna var allt mor- andi í hjólförum og förum eftir kýr og kíndur. — En þér hafið bll sjálfur. Fvrst umferðin er svona mikil á aðalveginum er einkennilegt að enginn skuli hafa veitt athvgli nokkru óvenjule'gu. — Þér verðið að muna ?ð þetta er aðeins hliðarvegur. Fólkið sem ég hef f vinnu hefur nóg að gera og vinnur vel. Það fer ekki hingað ao þessum lundi nema það eigi erindi og það er hrein slvsni að kýrnar skvldu komast hingað f dag. Og þér þurfið vfst ekki að reikna með mér og konunni minni. Við höfum verið f London frá þvf á mánudaginn og þangað til f morgun og við notum aðal- lega stóru innkevrsluna heim að bænum. Hann þagnaði. Wexford rannsakaði hjólförin betur og sá að þar voru greinileg merki eftir traktor. Hann ákvað að bfða með að tala við vinnu- menn Prewetts og stúlkuna sem hjá honum vann, þangað til úr- skurðað hefði verið hvenær frú Parsons hefði dáið. Burden fór aftur til Kings- markham til að skýra Parsons frá

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.