Morgunblaðið - 13.01.1976, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 13. JANUAR 1976
Barbara M. W. Árna-
son — Minning
Barbara Moray Williams Árna-
son listmálari er öll. Hún lézt á
gamlársdag 1975. Með Barböru
kveðjum við mikla og hæfa per-
sónu og góða konu. Ég votta eigin-
manni hennar, Magnúsi Á. Árna-
syni. syni þeirra Vffli og öllum
ættingjum dýpstu samúð mína.
Það er erfitt að trúa því, að hún
Barbara sé farin frá okkur að
fullu. Mér finnst hún aðeins hafa
skroppið bæjarleið, því að þannig
var Iíf hennar eins og Iíf fugla
himinsins, sífellt á ferð og flugi,
en samt var hún alltaf hjá okkur í
huganum, í nálægð og fjarlægð.
Þannig man ég eftir henni.
Lífið, starfið og ferðalög voru
yndi hennar og alltaf gat hún
miðlað öðrum úr gnægtabrunni
listanna. Þannig lauk hún upp
augum okkar og sýndi okkur
heiminn í nýju Ijósi. Barböru var
gefin snilligáfa listamannsins í
vöggugjöf, sem hún hlúði síðan
að, og með alúð, sjálfsaga og mik-
illi vinnu, tókst henni að skapa
undraheim sem gerir hana ódauð-
lega.
Brottför Barböru finnst mér að
hljóti að vera ferðalag. Ef einhver
segði mér, að hún hafi flogið með
vestanvindinum til ævintýrahall-
arinnar Soria Moria, mundi ég vel
geta trúað því og reiknað með, að
hún hefði farið þangað, til að taka
þátt í sköpun litla regnbogans. Ég
hefði haft gaman af því að vera
þar með, og ég er viss um, að hún
Barbara hefði síðan getað setzt
upp á regnbogann með okkur
öllum og skemmt sér við að renna
sér eftir honum og hlegið dátt.
Slík var gleðin sem Barböru var
eiginleg, og allt sem var í þeim
dúr að skapa og taka þátt í
einhverju nýstárlegu og skemmti-
legu vakti henni gleði. Að vekja
öðrum gleði kætti hana hvað
mest. Hún var barn lífsgleðinnar.
Barbara kom ung til íslands.
Hún var Englendingur að upp-
runa; að ætt hálfur Skoti, hálfur
Englendingur. Magnús Á. Árna-
son varð ástmögur hennar og lífs-
förunautur. Alltaf voru þau sam-
nefnari, eitt í öllu, allt í einu,
góðir samherjar. Hún ílentist á
Islandi og tók ástfóstri við land og
þjóð og mega íslendingar vera
auðmjúkir að hreppa slíkt hnoss.
ísland er land dulúðar og seið-
magns einkum i landslagi sinu.
Barbara fann sér oft starfsvett-
vang í þessu umhverfi en
jafnframt leitaði hún viðar og fór
oft ótroðnar slóðir, e.t.v. þær
sömu, sem liggja til ævintýra-
hallarinnar fjarlægu, þar sem
regnboginn byrjar og endar. Með
meistarahöndum og anda skóp
hún listaverk, sem alla hafa heill-
að, nær og fjær, og prýða m.a.
mörg fræg söfn.
Því miður er lífið stutt, en listin
hins vegar löng og lifir manninn.
Við, sem horfum á eftir þeim, sem
kveðja hryggjumst í smæð okkar
og vanmætti, en við gleðjumst
líka yfir kynnum og góðum
vinum.
Lives of great men all
remind us
We can make our lives
sublime,
And, departing, leave
behind us
Footprints on the sands
of time.
Páll B. Helgason.
Gæi, eins og Garðar Stefánsson
var jafnan nefndur, af þeim, sem
þekktu hann vel, var mjög ein-
stæður persónuleiki. Ekkert
mátti hann aumt sjá, og engum
lagði hann orð til í mínus. Engan
vissi ég meiri vin smábarna, eða
barna yfirleitt, en hann. Þau áttu
allan hans hug og hjarta. Nú ert
þú horfinn, og ekki auðvelt að
sætta sig við það. En hvað skal
segja. Megna orð nokkurs? Ég efa
það. Alltaf er maður jafn óvið-
búinn láti vinar eða ættingja.
En það er sagt að vegir Drottins
séu órannsakanlegir, og er það
sennilega rétt. Hvers á að
minnast, og hvar á að byrja?
Þetta er spurning, sem leitar á
hugann. Af mörgu er að taka.
Vildi ég þa helzt taka af ein-
Garðar Stefánsson
Neskaupstað - Minning
hverju, sem skipti samveru okkar
í Gagnfræðaskóla.
Oft var kátt á hjalla, og oft voru
ýms smá prakkarastrik höfð í
frammi, eins og gengur og gerist
og hefur alltaf átt sér stað í skól-
um. Snemma fundum við skóla-
systkini Gæja, að hann var ofur-
lítið öðruvísi en aðrir, átti létt
með ýmsar námsgreinar, svo sem
reikning, sögu, landafræði o.fl.
Teikning var honum sérlega
hugleikin. Man ég það, hvað ég
dáðist að meðferð lita, sem hann
meðhöndlaði. Minnisstæð er mér
ein sýning, sem haldin var í
skólanum og Gæi átti þar nokkur
„málverk". Ein myndin var af
sökkvandi skipi og fólk sýnt í
björgunarbátum. Önnur var af
kvöldi við höfnina í Reykjavík.
Hún var undir gleri, og inn-
römmuð. Maður úr bænum, sem
var á sýningunni kom til Odds
skólastjóra og sagði: „Oddur,
þetta er ekki teiknað, þetta er
ljósmynd.“ Eg hef oft hugleitt það
síðan, að sennilega hefur enginn f
heiminum komist jafn nálægt því
að gagnrýna í plús, eins og þessi
góði maður.
Við skólasystkinin gerðum oft
grín að því hvað Gæi skrifaði illa,
en þetta átti eftir að breytast.
Fyrir nokkrum árum, átti ég sam-
tal við mann úr Reykjavík, og þá
hafði hann þetta að segja um
skriftina: „Ef englar eru til, og
þeir geta skrifað, þá skrifar
Garðar eins og engill.“ Upphaf
minnar greinar, var það að Gæi á frásögnina.
súkkulaðistykki, molapoki, eða
eitthvað annað.
Eg vil þakka Gæja vini mínum
þær ánægjustundir, sem hann
veitti okkur, og okkar börnum.
Bókhaldskunnátta hans var með
eindæmum, og efast ég um að
aðrir hafi verið þar framar. Hver
skrifar nú öll bréf til útlanda
o.s.frv.
Það er sagt að maður komi í
manns stað og auðvitað væri
annað óeðlilegt. Þó getur stund-
um reynst erfitt að finna mann í
manns stað, og ég held að það
verði nú.
Eitt átti ég eftir að minnast á,
en það eru þeir frásagnarhæfi-
leikar, sem Gæi átti f rfkum mæli.
Þegar hann hóf frásögn af ein-
hverju, stóð maður skyndilega
sjálfan sig að því að vera með
galopinn munn og eyru og
reyndar augu líka.
Auðvitað ýkti hann stundum,
eins og vera ber, annars hefði
ekki verið neitt gaman að hlusta á
hefði ekkert mátt aumt sjá, og
börn hefðu átt hug hans og hjarta.
Þegar ég og konan mín og börn
áttum heima í Brennu, kom hann
oft þangað. Aldrei kom hann svo
að hann hefði ekki eitthvað til að
gleðja börnin. Konfektkassi,
Ég vil að endingu þakka Gæja
samferðina á lífsleiðinni.
Votta ég svo öllum, sem hlut
eiga að máli, mína dýpstu samúð.
Vinur og frændi
Oskar Björnsson.
Bjarni Bjarnason
lœknir — Kveðja
Fæddur 29.10. 1901.
Dáinn 23.12. 1975
Þegar menn kveðja hinstu
kveðju minnumst við þeirra f
huga okkar hvert og eitt á þann
veg sem lífið hefur gefið okkur
tilefni til. Ég minnist og þakka
Bjarna Bjarnasyni fyrir það sem
hann á sfnum tíma gerði fyrir
refsifanga á Litla-Hrauni. Yfir
mitt þakklæti á tungan raunveru-
lega engin orð, veit heldur varla
hvort Bjarni Bjarnason kærði sig
nokkuð um þakklæti. Mér virtist
hann maður hafinn upp yfir alla
hégómagirnd. Bjarni Bjarnason
veitt um ára-bil hjálp mönnum
sem aðrir Iæknar vildu ekki veita
sjúkrahúsvist. Hann veitti sjúk-
um refsiföngum þá hjálp sem
ekki var annars staðar fáanleg,
það vita þeir sem reyndu.
t Eiginmaður minn og sonur, ÓLAFUR Þ. MAGNÚSSON, Melgerði 16, Reykjavik, lézt í Landsspítalanum 10 janúar t ELLERT HARALDSSON, Reynir Innri-Akraneshrepp, andaðist að Sjúkrahúsi Akraness 1 1 þ.m
Guðbjörg Hannesdóttir, Sigurveig Jónsdóttir. Svanhvlt Magnúsdóttir.

t Eiginmaður minn, BALDURJÓNSSON, Dvergabakka 36, lézt 10 þ m Guðrún Erla Jónasdóttir og aðrir aðstandendur. t Eiginmaður minn, GUNNLAUGUR ÁSGEIRSSON kaupmaður verður jarðsettur frá Fossvogskirkju, mánudaginn 1 2 janúar kl. 3. e h Blóm vinsamlegast afbeðin Valgerður Andrésdóttir

t Eiginkona mín, ÓLÖF SIGURJÓNSDÓTTIR, Hlíðarveg 7. Kópavogi, andaðist i Borgarsjúkrahúsinu 10 janúar t Útför mannsins míns, ÞORLEIFS GÍSLASONAR, Hraungötu 81, fer fram frá Fossvogskirkju, miðvikudaginn 14.janúarkl 13.30 Blóm eru vinsamlega afþökkuð
Böðvar Eyjólfsson. Kristln Valentlnusdóttir.

t Faðir okkar, SIGURÐUR MAGNÚSSON, frá Stardal lézt i Landspítalanum 10 janúar t Útför móður okkar, BRÍETAR ÁSMUNDSDÓTTUR, Urðarstlg 9, fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 14 janúar kl. 3 síðdegis
Dætur hins látna. Karl Benjamlnsson, Ásta Benjaminsdóttir, Hans Benjaminsson.
Til eru þeir í dag úr þeim hópi
sem eiga honum að þakka líf sitt
og allt sem þeir eiga. Niðurbrotn-
ir og örmagna bæði andlega og
líkamlega söfnuðu þeir kröftum í
skjóli Bjarna Bjarnasonar og öðl-
uðust þá von og trú að einhvern-
tíma gætu þeir lifað frjálsir og
sjálfbjarga. Þeir fóru aftur til
fangaklefa sinna heilbrigðari og
bjartsýnni menn. Þessi hjálp var
ekki aðeins mikið mannúðar-
mál, hún var einnig félagslega séð
mikil framsýni og hefui* sparað
þjóðfélaginu peninga.
Hann gaf dæmdum mönnum
með þessu tækifæri til að sýna
hverjir þeir voru. Þessi hjálp er
geymd en ekki gleymd, til hans er
hugsað með þökk og virðingu frá
fólki sem hann hjálpaði sem
læknir og sem maður, sem hafði
ásamt starfsliði sínu, þrek og
kjark til að gera það sem aðrir
gátu ekki.
Þuríður Jónsdóttir.
t
Konan mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
LAUFEY EINARSDÓTTIR,
Lækjarfit 1, Garðabæ,
lézt að Borgarspltalanum aðfar-
arnótt 10. janúar.
Snorri Jónsson,
börn, tengdabörn og barna-
börn.
Útfaraskreylingar
blómcwd
Groðurhusið v/Sigtun simi 36779