Morgunblaðið - 23.01.1976, Blaðsíða 28

28
MORC.UNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. JANUAR 1976
Risafuglinn
kæmi aldrei aftur. ..Konungurinn hefir
veitt mér svo mikinn myndugleika og
makt, að ég sigli þegar ég vil“, sagði hann
og skipaði að allir skyldu segja að hann
hefði frelsað konungsdæturnar en hver
sem annað segði, skyldi missa lifið.
Konungssynirnir þorðu ekki annað en
hlýða, og svo var siglt af stað.
Á meðan réri yngsti konungssonurinn í
land og gekk upp í höllina. Hann fann
skápinn með gullkórónunum i tók þær
og hélt aftur til strandar, en er hann kom
þangað, sem hann gat séð skipið var það
horfið. Hann skildi fljótt, hvernig þetta
hefði atvikast og sá strax að ekki var til
neins að reyna að róa á eftir skipinu, svo
hann sneri við og réri til lands aftur.
Han> va láh'tið smeykur við að vera einn
um nrcuna í höllínni, en þarna var ekki
annað húsaskjól að hafa og svo tók hann í
sig kjark og fór inn og læsti öllum dyrum
og lagðist svo til hvílu í herbergi einu,
þar sem stóð uppbúið rúm. En hræddur
var hann og varð enn hræddari, þegar
tók til að braka í veggjum og þaki, eins og
höllin ætlaði að hrynja. Allt í einu kom
eitthvað niður við hliðina á rúminu hans
eins stórt og heysæti. Þá dvínaði
hávaðinn, en hann heyrói rödd, sem bað
hann að vera ekki hræddan og bætti við:
,,Ég er risafugl og skal hjálpa þér. En
strax þegar þú vaknar í fyrramálið
verðurðu að fara út í geymsluna hérna í
höllinni og ná í fjórar tunnur af rúgi
handa mér það verð ég að fá í morgun-
verð annars get ég ekkert gert fyrir þig.“
Þegar konungssonur vaknaði sá hann
ógurlega stóran fugl, og aftur úr höfðinu
á honum stóð fjöður sem var eins löng og
ungt grenitré. Konungssonur fór nú út í
geymslu eftir fjórum tunnum af rúgi, og
þegar risafuglinn hafði étið allan þennan
rúg upp til agna, baó hann konungsson
að taka skápinn með kórónum konungs-
dætranna og hengja hann um hálsinn á
sér í bandi, en á móti átti hann að hengja
jafnmikið af gulli og gimsteinum. Svo
átti konungssonur að setjast á bak fuglin-
um og halda sér fast í löngu hnakka-
fjöðrina hans.
Svo flaug fuglinn af stað og ekki
fór hann hægt. Það leið ekki á löngu
þar til hann náði skipinu og fór fram
hjá því. Konungssonur vildi helst
komast á skipið þó ekki væri nema til
þess að ná sverðinu sínu, því hann var
hræddur um að einhver sæi það, og það
hafði risinn sagt, að enginn mætti, en
risafuglinn sagði að ekki væri hægt að
sinna því núna. „Ég býst ekki vió að
Svartur sjái það, bætti hann við, og ef þú
ferð niður á skipið þá býst ég við að hann
reyni aö ráða þig af dögum, því hann vill
sjálfur fá yngstu konungsdótturina, en
um hana geturðu verið öruggur því hun
sefur með nakið sverð fyrir framan sig í
rúminu hverja nótt“.
Eftir langt flug komu þeir til risans og
þar var tekið svo vel á móti konungssyni,
að það var eins og sonur risans væri að
koma heim og vissi jötuninn og fólk hans
ekki hvað það átti fyrir hann að gera
vegna þess, að hann hafði banað hinum
tólfhöfðaða og gert jötuninn sjálfan að
konungi, og vildi risinn gjarna gefa
honum dóttur sína og hálft ríki sitt. En
konungssyninum þótti svo vænt um
yngstu konungsdótturina, sem hann
hafði bjargað að hann var aldrei í rónni
fyrir hugsunum um hana, og ætlaði af
stað að leita hennar hvað eftir annað En
risinn sagði honum að vera rólegum,
kvað ekkert liggja á því að þeir á skip-
inu ættu enn eftir að sigla í sjö ár áður en
þeir kæmust heim. Og eins og risa-
fuglinn, sagði líka tröllkarlinn, að með
hana væri engin hætta, hún svæfi með
sverð fyrir framan sig í rúminu. — „En
annars“, bætti jötuninn við, „geturðu
sjálfur farið út í skipið þegar það siglir
hérna fram hjá og sótt sverðið og séð
hvernig allt er þar, — því sverðið verð ég
að fá aftur hvort sem er.“
Þegar skipið sigldi svo þarna fram hjá
hafði aftur verið mikiö óveður og er
konungssonur kom út í skipið, svaf allt
fólkið þar rétt einu sinni. Sá þá konungs-
sonur að allt var rétt sem risinn og
vUí>
MORö-ÖM
kaff/nu
Afskakið ráðherra. Þessi maður spvr hvort þér hafið
múrararéttindi?
— Heldurðu ekki að hílarnir
evðileggi ungu kvnslóðina?
— Nei, en unga kvnslóðin
eyðileggur hílana.
X
— Nú verð ég að fara heim
að búa til mat.
— Er konan þln veik?
— Nei, hún er svöng.
X
— Hvað ertu að gera við mat-
seðilinn?
— Ég er að strika út réttina,
sem kosta þúsund krónur og
þar yfir áður en unnustan mín
kemur.
X
Kennslukonan: — Hvað
hefur kötturinn mörg eyru?
Tommi litli: — Tvö
— Og hvað mörg augu?
— Tvö.
— Og hvað marga fætur?
V
— Hvernig er það, veiztu
ekkert um köttinn sjálf?
X
— Vill frúin sterka vindla?
— Já, eins sterka og til eru.
Maðurinn minn kvartar alltaf
yfir því, að þeir brotni í vasa
hans.
X
Norskt blað lagði eftir-
farandi spurningu fyrir lesend-
ur sína:
— Hvað mynduð þér gera, ef
konan yðar eignaðist fimm-
bura?
Einn lesandi blaðsins
svaraði:
— Slmatil Bréshnevs: Fimm
ára áætlun framkvæmd á einu
ári.
X
— Varð hún áslfangin af
honum við fyrstu svn?
— Nei, við aðra, þá kom
hann á nýja bílnum slnum.
Meö kveöju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns-
28
fvrir hvort Parsons var að dvlja
hann einhvers, eða hvort hann
roðnaði og varð óstvrkur vegna
þess það særði hann að fólk væri
að hnýsast f einkamál hans og nú
fannst honum það sérstaklega
átakanlegt. þegar hjónahands-
mvnd hans var f rúst.
— Hún var ekkert hýr yfir því
að búa í Flagford. Hún var heldur
mótfallin því að tala um það. svo
að ég var ekkert að ganga á hana
með það. Eg gerði ráð fyrir það
væri vegna þess hvað fólkið væri
snohbað og derringslegt með sig.
Eg virti hana fvrir hlédrægni
hennar.
— Talaði hún nokkurn tfma við
vður um gamla kunningja.
— Það var allt sem lokuð bók,
sagði Parsons. — Lokuð hók fvrir
okkur bæði. Eg VILDI ekkert
vita, skal ég segja vður.
Hann gekk út að glugganum og
starði út án þess að sjá nokkurn
skapaðan hlut.
— Við vorum ekki þannig fólk
— ekki þannig fólk sem lendir í
ástarævintýrum.
Hann þagnaði þegar hann
mundi eftir bréfinu og bætti við:
— Eg get ekki trúað því, sagði
hann. Eg get ekki trúað þessu á
Margaret. Hún var góð kona, góð
og ærleg manneskja. Ég get ekki
losað mig við þá hugsun að frú
Katz hafi einhverra hluta vegna
verið að skálda þetla upp, vegna
þess hve hún hefur fjiirugt
fmvndunarafl.
— Það getum við sennilega
da‘mt um betur, þegar við heyr-
um frá Colorado, sagði Wexford.
— Eg vona að við náum fljótlega í
bréfið sem kona vðar skrifaði
frænku sínni.
Parsons kvaddi, hikaði andar-
tak og gekk sfna leið.
Nú virtist þó aðeins sjást Ijós-
gla'ta í mvrkrinu, hugsaði Wex-
ford. Hann hafði nú að minnsta
kosti einhvern punkt sem hann
gat gengið út frá til að byrja með.
Hann tók upp sfmann og pantaði
samtal við Kandarfkin. Hann fór
síðan að hugsa um að frú Parsons
hefði verið einkennileg kona og
þó allra manna ólfklegust til að
lifa tvöföldu Iffi. Annars vegar
sómakær og heldur litlaus hús-
móðir sem lifði tilhrevtingar-
lausu Iffi með öllu. Og hins vegar
... Ilafði hún verið ástríðufull og
rómantfsk og dregizl gegn vilja
sfnum að manninum sem hafði
þráð hana f mörg ár og iöng.
9. KAFLI
Það var fált um ba>kur f íbúð
ungfrú Fowles. Burden sem fann
oft til þess að eins og ósjálfrátt
skipaði hann fólki á hása eftir
hókum þess hafði revnt að forðast
fvrirfram fordóma. Hann var
ákveðinn i að hugsa ekkert í þá
állina að ungfrú Fowles væri
skorpin piparjónka sem sæti inn-
an um handsaumaða púða og
kiukkustrengi og rókókóstólana
sfna og útskomu borðin með
bróderuðum dúkum undir gleri.
En svo reyndist allt vera eins og
hann hafði gert sér f hugarlund,
nema að stofan var enn þá
þrengri og fyllri af alls konar
munum en hann hafði getað látið
sér detta í hug.
— Veslings, veslings Margaret,
sagði ungfrú Fowler.
Kurden fékk sér sæti og ungfrú-
in settist í ruggustól á móli hon-
um og lagði fæturna upp á
skammel með krosssaums-
mynztri.
— Og veslings maðurinn henn-
ar! Hugsa sér! Eg er hérna með
listann sem þér báðuð um.
Burden leit sem snöggvast á
snvrtilega vélritað hlaðið.
— Segið mér frá henni, sagði
hann.
Ungfrúin hló hálf vandræða-
lega, beit á vör eins og hún vissi
ekki alls kostar hvernig hún ætti
að haga sér og sagði svo:
— I sannleika sagl man ég
fjarska lítið eftir henni, sagði
hún.
— Það voru svo margar slúlk-
urnar f skólanum. Við glevmum
þeim auðvitað ekki beinlínis. En
maður tekur auðvitað meira eftir
þeim sem skara fram úr f skólan-
um og komast svo eitthvað veru-
lega áfram f Iffinu. Það var reynd-
ar ekkert sérstakt við nemend-
urna þetta árið. Þær voru ágætis
stúlkur en það varð bara ekkert
úr þeim. Þér vitið kannski að ég
sá hana eftir að hún var flutt
hingað aftur?
— Hér? I Kingsmarkhara?
— Já, ég hugsa það sér varla
meira en mánuður sfðan.
Hún tevgði sig vfir á arinliill-
una eftir sfgarettum, hauð
Burden eina og sogaði hraust-
lega að sér reykinn.
— Það var f High Street, hélt
hún áfram. Rétt eftir skólann.
Hún var að koma út úr verzlun.
Hún sagði við mig: „Góðan dag,
ungfrú Fowler.“ Satt að segja
hafði ég ekki hugmynd um hver
hún var, en þá sagðist hún heita
Margaret Godfrey. Þær reikna
alltaf með að maður inuni að
minnsta kosti eftir nöfnunum.
— En hvernig gátuð þér ...
— Hvernig gat ég þá setl hana í
samhand við frú Parsons?