Morgunblaðið - 04.02.1976, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. FEBRUAR 1976
DAVID Zrevlin er nýr
sendiherra ísraels á
fslandi. Hann hefur að-
setur í Osló en áður en
hann tók við starfi sínu
þar var hann aðalræðis-
maður fsraels í New
York um fjögurra ára
skeið.
Hann kom til Islands í fyrsta
skipti nú í vikunni og átti þá tal
við fréttamenn. Hann var m.a.
| spurður álits á ástandinu í
l Líbanon. Sagði hann Israels-
f menn hafa miklar áhyggjur af
ástandinu þar og óttuðust þeir
að landið kynni að verða enn
eitt vígi kommúnistiskra árás-
; arafla í Miðausturlöndum og
af þessari ástæðu létu Israels
menn framvindu mála í Líban-
on sig miklu varða. Ennfremur
lagði hann áherzlu á að útilokað
væri fyrir Israelsmenn að sitja
aðgerðalausir ef i ljós kæmi að
| Sýrlendingar væru að ná yfir-
ráðum í Líbanon eins og margir
óttuðust. Þá sagði hann: „En
meðan styrjöldin í Líbanon
stendur aðeins milli ibúa lands-
ins og utanaðkomandi aðilar
! hafa ekki afskipti af þeim,
munu Israelsmenn halda að sér
höndum, en heldur ekki leng-
ur.“
Talið barst að vandamálum
Paiestínuaraba, og sagði David
Zrevlin m.a. í því sambandi:
■ „Það vill oft gleymast, að það
eru ekki tsraelsmenn, sem eiga
upptökin að ófriðnum fyrir
I botni Miðjarðarhafs. Arabar
( réðust á ísraelsmenn árið 1967
I og þá náðu Israelsmenn á sitt
„EfArabar
segðu að
jörðin vœri
vald landsvæðum sem nú er
látið í veðri vaka að séu aðal-
deiluefnið og jafnvel kjarni
málsins. Þannig horfir málið
bara alls ekki við heldur eru
Israelsmenn nú reiðubúnir að
teygja sig mjög langt og láta af
hendi ákveðin landsvæði. Þetta
munu þeir þó því aðeins gera að
trygging fyrir því að friðar-
samningar verði haldnir sé fyr-
ir hendi, en meðan það liggur
fyrir að viðsemjendur okkar
vilja ekki viðurkenna tilveru
rétt Israelsríkis þá er sam-
komulagsgrundvöllurinn hæp-
inn, svo ekki sé meira sagt.“
Um PLO sagði sendiherrann:
„I stofnskrá PLO eru skýr og
afdráttarlaus ákvæði um að
samtökin viðurkenni aldrei
Israelsríki en muni berjast
gegn því með öllum tiltækum
ráðum unz yfir líkur. Vandamál
Palestínuaraba viljum við leysa
á mannúðlegan hátt. Við höfum
fullan skilning á því en það er
engan veginn kjarni málsins.
Kjarni málsins er sá hvort
Arabar vilja viðurkenna
tilverurétt Israelsríkis eða
ekki. ísraelsmenn fremja ekki
sjálfsmorð, með því að gera
friðarsamninga, sem enginn
yy
trygging er fyrir að haldnir
yrðu. Palestínuvandamálið
verður ekki leyst öðru vísi en
með friðarsamningi Sýrlands
og Israels
PLO er ekki annað en hand-
bendi kommúnista og þá alveg
sérstaklega Rússa, sem leggja æ
meira kapp á að auka áhrif sín í
Miðausturlöndum. Astæðan?
Rússar berjast gegn vestrænni
menningu, vestrænu Iýðræði og
öllu, sem vestrænt er. Á sínum
tíma studdu Rússar stofnun
Israelsríkis með ráðum og dáð.
Þeir gerðu sér vonir um að þar
yrði sósíalistaríki. Þeir gerðu
sér líka vonir um að Israels-
menn mundu stuðla að því að
koma Bretum frá þessum
heimshluta, Síðan varð Rússum
ljóst að þeir höfðu reiknað
dæmið skakkt og Israelsríki er
nú hið eina í Miðausturlöndum,
sem býr við vestrænt lýðræði
og menningu. Rússar vilja eyða
þessum áhrifum í Miðaustur-
löndum eins og annars staðar
og þess vegna leggja þeir sitt af
mörkum til að gera Israelsríki
að engu.
Gaddafhi er ekki kommunisti
enda þótt hann láti nota sig í
þágu kommunista. Gaddafhi er
Rætt við
David Zrevlin,
sendiherra
r
Israels
fyrst og fremst trúarofstækis-
maður sem hatar allt sem ekki
er í anda múhameðstrúar.
Hann hefur á bak við sig git-
urlega fjármuni sem hann not-
ar til þess að berjast gegn
menningu og þjóðfélagi sem
ekki er í samræmi við trúar-
skoðanir hans. Rússarkunna að
notfæra sér þetta og allir, sem
eru á móti vestrænni menningu
og kristinni trú eru vinir
Gaddafhis meðan hann hefur
hag af slíku vinfengi. Þarna
fara hagsmunir Gaddafhis og
Rússa saman. Það er ekki
einungis i Miðausturlöndum,
sem Rússar seilast til áhrifa og
valda. Þeir sitja um hverja
glufu og smugu. Lítum á
Líbanon, Spitzbergen og
Angóla. Um leið og einhvers
staðar er veikur hlekkur, eru
Rússar komnir þangað. Tökum
sem dæmi bandalag vestrænna
þjóða. I suðri er missætti
Tyrkja og Grikkja sem óhjá-
kvæmilega hlýtur að veikja
bandalagið. I norðri er þorska-
stríðið. Hvorugt fer fram hjá
Rússum, heldur reyna þeir að
notfæra sér aðstæður eftir
megni."
Sendiherrann hélt áfram að
tala um Palestinuaraba og
sagði: „Palestínuarabar eru nú
á sama báti og maður sem
myrðir foreldra sina og kemur
svo til yfirvalda og biður um
styrk af því að hann sé
munaðarlaus. Palestínuarabar
virðast eiga samúð allra, en ef
Arabaríkin hefðu gert það
sama fyrir þá og við tsraels-
menn höfum gert fyrir þá
flóttamenn, sem hafa komið frá
Arabaríkjunum til Israels, þá
Tónlistar-
viðburður
Elfa eftir Mendelssohn □
Oratoría fyrir einsöngvara og
kór og hljómsveit, flutt af
kennurum og nemendum Söng-
skólans I Reykjavík og Sin-
fónfuhljómsveit Reykjavíkur,
undir stjórn Garðars Cortes.
Þeir, sem muna fyrstu til-
raunir hérlendis á flutningi
stærri verka og einnig tónflutn-
ing Hljómsveitar Reykjavíkur,
þegar bætt var úr vöntun á
hljóðfærum og hljóðfæraleik-
urum með því að leika radd-
irnar á orgel eða pianó, endur-
lifðu þessa tíma á tónleikum
Söngskólans og Sinfóníuhljóm-
sveitar Reykjavikur s.l. föstu-
dag. Það er táknrænt, að á
þessum tónleikum var Þór-
arinn Guðmundsson tónskáld
og fyrsti menntaði fiðluleik-
arinn á Islandi meðal áheyr-
enda og i hljómsveitinni sitja
hljóðfæraleikarar, sem með
ýmsu móti tengja saman þessa
atburði. Má þar meðal annarra
nefna Þórarinn Kristjánsson,
símritara og Óskar Gíslason,
gullsmið. Núverandi hljóðfæra-
menning er róttengd umsvifum
þeirra manna sem létu ekki
gagnrýni, skammir eða að-
stæður buga sig og þó aðstæður
í dag séu allt aðrar, ber að
fagna stofnun Sinfóníuhljóm-
sveitar Reykjavíkur, sem getur
orðið isl. tónlistarlífi lyftistöng.
Að lengd til er söngverkið
Elía talið til meiriháttar tón-
verka, en að formi og stil á
köflum nokkuð sundurlaust og
sviplítið. Þó hafa verið gerðar
tilraunir til að sviðsetja það, en
heldur hafa þær tilraunir þótt
lítil viðbót, þó verkið sé víða
leikrænt. Þvf hefur verið
haldið fram að tónhugsun
manna mótist af leiktækni
þeirra. T.d. að Chopin hafi fat-
azt flugið, er hann vildi kveða á
önnur hljóðfæri en píanó.
Þannig var söngröddin það
hljóðfæri, sem með einhverjum
hætti fjötraði tónhugsun
Mendelssohn. Þrátt fyrir það að
söngverk Mendelsohn séu ekki
talin hans bezta tónlist, eru til
eftir hann söngperlur eins og
t.d. nokkrar arfur úr Elía.
„Lord God of Abraham“ og „Is
not His word like a fire“, sem
Guðmundur Jónsson söng, „It
is enough", sem Kristinn Halls-
son söng og „O rest in the
Lord“, sem Rut Magnússon
söng, eru vel þekktar aríur og
oft sungnar, einkum af enskum
söngvurum. Einn fegursti
kaflinn í verkinu er „Lift thine
eyes“ sem hluti kvennakórsins
söng mjög vel og þá er „He that
shall endure to the end“ einnig
mjög fallegur kór og var auk
þess mjög vel fluttur. Um flutn-
ing óratoríunnar í heild er pað
helzt að segja að kórinn var
Tónlist
eftir JÓN
ÁSGEIRSSON
víða mjög góður og sömuleiðis
einsöngvararnir. Það var eftir-
tektarvert hve samspil hljóm-
sveitar og kórs var viða gott, en
leikslysin voru tíðari i undir-
leik einsöngvaranna, sem gæti
stafað af of fáum æfingum með
þeim og einnig af ónákvæmu
taktslagi stjórnandans, en það
hlýtur að vera mikil þörf fyrir
nákvæmni í slagi þegar um er
að ræða reynslulitla hljóðfæra-
leikara.
Auk fyrrnefndra söngvara
komu fram Ólöf K. Harðar-
dóttir, Sigriður E. Magnús-
dóttir Magnús Jónsson og
nemendur Söngskólans, Unnur
Jensdóttir og Halldór Vil-
helmsson. Þessir tónieikar
eru mikill tónlistarviðburður,
ef svo tekst til, sem allir vona,
að Sinfóníuhljómsveit Reykja-
vfkur eigi eftir að skapa sér
nafn í ísl. tónlistarsögu með
áframhaldandi starfi. Einstakir
tónleikar, þó vel hafi heppnazt,
missa gildi sitt er frá líður, en í
lifandi starfi er menningin í
stöðugri umsköpun og þróun.
I þeirri von að svo verði, óska
ég aðstandendum þessara tón-
leika til hamingju og þá sér-
staklega Garðari Cortes, sem er
gæddur hugrekki og hæfi-
leikum til að móta samtíð sína,
þegar aðrir sitja og horfa i
gaupnir sér.