Morgunblaðið - 04.02.1976, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. FEBRUAR 1976
Bjöminn og refurinn
EINU SINNI var bjarndýr, sem lá í
brekku móti sól og svaf. Refur kom þar
framhjá og sá hvar bangsi lá.
„Liggurðu þarna I leti, bangsi sæll“,
tautaði refurinn.
„Nú skal ég þó gera þér grikk“. Svo
veiddi hann þrjár skógarmýs og lagði
þær á trjábol, rétt við nefið á birninum
og æpti svo „Bangsi, bangsi, vaknaðu,
hann Pétur skytta liggur bak við næsta
tré“. Og um leið og refurinn hafði sagt
þetta, tók hann á rás inn í skóginn.
Björninn vaknaði við vondan draum,
og þegar hann sá mýsnar þrjár, reiddist
hann svo, að hann lyfti hramminum og
ætlaði aldeilis að lúskra þeim, því hann
hélt að þær hefðu kallað til sín og vakið
sig.
En þá kom hann auga á skottið á
refnum milli runnanna, og elti hann svo
hratt, að allt kjarrið lagðist um, þar sem
hann fór, og komst svo nærri rebba, að
hann náði í annan afturfótinn á honum
um leið og hann ætlaði að skjótast niður í
holu undir rótum grenitrés eins. Þar var
nú rebbi kominn I klípu, en ekki var
hann ráðalaus. Hann hrópaði.
„Slepptu grenirót og taktu í refafót".
Og þá sleppti björninn löppinni á honum.
En um leið skaust refurinn niður í hol-
una og tók til aö skellihlæja þar niðri og
sagði svo. „Heldur lék ég laglega á þig
núna, bangsi sæll“*
„Geymt er ekki gleymt“, sagði bangsi.
Um morguninn daginn eftir, kom
bangsi vagandi yfir mýrina með feitt
svín, sem hann hafði veitt og sat þá
refurinn á steini við mýrarjaðarinn.
„Góðan daginn, gamli minn“, sagði ref-
urinn, „hvaða lostæti ertu með þarna,
karlinn?"
„Flesk“, sagði björninn.
„Ég á nú líka dálítið, sem er bragð-
gott“, sagði refurinn.
„Hvað er það! “ spurði björninn.
„Það er stærsta býflugnabú, sem ég
hefi séð“, sagöi rebbi.
„Einmitt það“, sagði björninn og
sleikti út um, því ekkert þótti honum eins
gott og hunang. „Eigum við að skipta?“
spurði hann.
„Nei, það geri ég ekki“, sagði refurinn.
En svo veðjuðu þeir og samdist um það,
að þeir skyldu nefna þrjár trjátegundir.
Gæti refurinn sagt þessi þrjú trjáheiti
fljótar en björninn, átti hann að fá væn-
an bita af svínakjötinu, en ef björninn
yrði fyrri til, þá átti hann að fá hunang
úr býflugnabúinu. Og bangsi hugsaði sér,
að ef hann fengi að sjúga úr búinu, skyldi
ekki verða mikið hunang eftir í því.
„Jæja“, sagði refurinn, „þetta er nú
ágætt allt saman, en eitt skal ég segja
þér, að vinni ég, þá ert þú skyldugur til
þess að rífa burstana af svíninu, þar sem
ég á að bíta“.
„Já, ætli ég verði ekki að hjálpa þér,
fyrst þú getur það ekki sjálfur“, sagði
björninn.
Svo áttu þeir að nefna trén.
„Þollur, fura, greni“, urraði björninn,
dimmraddaður var hann. En þetta voru
bara tvö tré, því Þollur er ekkert annað
en fura.
„Askur, beiki, eik“, skrækti refurinn,
svo að bergmálaði í skóginum. Þá var
hann búinn að vinna og þaut niður og
reif hjartað úr svíninu í einu vetfangi og
ætlaði að stökkva á brott. En þá reiddist
bangsi, af því refurinn tók það besta af
öllu svfninu, náði í skottið á refnum og
hélt honum föstum.
„Nei, bíddu örlítið“, urraði bangsi og
var reiður.
„Já, ef þú vilt sleppa mér, skal ég lofa
þér að bragða á hunanginu mínu“, sagði
refurinn.
Þegar björninn heyrði þetta, sleppti
hann takinu og svo lögðu þeir af stað að
býflugnabúinu.
„Hér í þessu býflugnabúi, sem er undir
blaðinu, sem ég held á“, sagði refurinn,
„er fullt af hunangi og á því er gat, sem
þú getur sogið í gegnum“, sagði hann og
um leið kippti hann burtu blaðinu, stökk
upp á stein rétt hjá og tók þar til að góla
og gala, því þarna var hvorki býflugnabú
eða hunang, heldur vespuhreiður, stórt
eins og mannshöfuð, og nú þutu vespur-
nar út í stórum flokkum og stungu björn-
VtED
MORö-JK/
kafpinu
Pabbi get ég fengid 1000 kall-
inn núna sem ég á að erfa eftir
þig?
smástund? Það er ðfreskja í
sjónvarpinu mfnu.
Ertu viss um, að móðir þín
hafi ekki líkst þér þegar hún
var ung?
Jæja, þú ert ungi maðurinn
sem langar til að giftast dóttur
minni.
— Jæja, svo að þú starfar
ekki neitt.
— Nei, I hvert skipti, sem
mér byðst atvinna, dettur mér I
hug, hve margir menn ganga
atvinnulausir f heiminum, og
þá hef ég ekki brjóst f mér til
þess að taka stöðuna.
X
Skotar eru skemmtilegir
náungar og búa sjálfir til flest-
ar Skotasiigurnar. Ifér er ein
eftir Harold $tuart:
— Ef Skoti sér götuócirðir
einhversstaðar, er hann óðar
þotinn inn í miðja þvöguna til
þess að fá fötin sfn pressuð
endurgjaldslaust.
X
Skoti og vinur hans voru að
Ijúka miðdegisverði í matsölu-
húsi. Þegar þjónninn kom með
reikninginn, heyrðist Skotinn
segja:
— Eg borga.
Daginn eftir var svohljóðandi
fyrirsögn í blöðunum:
— Skoti drepur húktalara.
X
— Hvað eru fimm prósent,
pabbi?
— Allt of irtið, drengur
minn, alltof Iftið.
X
Efiglendingur var að missa
hárið. Hann eyddi stórum fjár-
fúlgum tii þess að fá hárrotið
læknað.
Skoti varð sköllóttur. Hann
seldi greiðuna sína og hár-
hurstann.
X
— Asbjiirn var sá bezti
maður, sem uppi hefur verið.
— Hvernig veiztu það.
— Eg giftist ekkjunni hans.
Meö kveðju fra hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns-
38
gerð höfðaði sérstaklega til
Margaret Parsons og kannski
hafði hún valið eiginmanninn
vegna þess, að hann minnti hana
á gamlan ástmög.
Ifann kveikti Ijósin á bflnhm,
setti vinnukonurnar af stað og ók
afturtil Kingsmarkham.
12. kafli.
Húsið virtist hálfógnvekjandi í
dimmunni. Það voru svnilega
gestir hjá hjónunum. Wexford
stöðvaði bílinn við hliðina á
svarta Daimlér-bflnum og gekk
upp tröppurnar. Ifann hringdi
bjöllunni hvað eftir annað og loks
var dvrunum lokið upp, eins og
hikandi og treglega og þar stóð
Douglas Quadrant í eigin persón-
u.
I kvöidverðarboðinu hjá Ileien
Missal hafði hann verið í jakka-
fötum. Heima hjá konu sinni og
gestum sfnum klæddist hann
smókingfötum. En það var ekkert
ruddalegt f fari hans, ekkert
ósmekklegt eða yfirgengilegt.
Allt var svo slétt og fellt f fari
þessa manns að með ólfkindum
var.
Quadrant sagði ekkert en engu
var Ifkara en hann horfði þvert f
gegnum Wexford og út í skugga-
legan garðinn að baki hans. Það
hvfldi yfir honum einhver ó-
hagganleg reisn og virðuleiki og
þó hafði Wexford sterklega á til-
finningunni, að maðurinn þyrfti
að beita afli til að sýna ekki á sér
nein merki geðshræringa.
— Mig langar til að segja orð
við eiginkonu vðar, Quadrant,
sagði Wexford.
— A þessum tíma sólarhrings‘>
Wexford leit á klukkuna sfna
og samtfmis lyfti Quadrant arm-
inum tignarlega og horföi fullur
vandlætingar á armbandsúr sitt.
— Það er alveg sérstaklega ó-
heppilegt. sagði hann og sýndi
engin merki þess, að Wexford
mætti koma inn.
— Konan mfn er ekki sérstak-
Iega hraust og svo vill til að
tengdaforeldrar mfnir eru f
heimsókn.
En Wexford skeytti þvf engu,
bað ekki afsökunar og stóð þver-
móðskufullur á tröppunum og
hvikaði hvergi.
— Nú, jæja, komið þér þá
inn, sagði Quadrant. — En mér
þætti vænt um ef þér vilduð vera
stuttorður.
Einhver hrevfing var f forstof-
unni. Wexford sá bregða fyrir
brúnklæddri veru, sem hraðaði
sér á braut. Það var gamla
harnfóstran hennar Fabiu
Quadrant sem hvarf þar sjónum.
— Þér skuluð koma hér inn f
bókaherbergiö. Quadrant vfsaði
honum inn í herbergi, búið
bláum leðurhúsgögnum.
— Eg ætla ekki að bjóða yður
upp á drykk, þar sem þér eruð
hér í embættiserindum.
Þetta hljómaði dálftið ósvffnis-
lega, hugsaði Wexford, en svo leit
Quadrant undirfurðulega á hann,
brosti og sagði.
— Afsakið mig. En nú sæki ég
konuna mfna.
Ilann sneríst á hæli og gekk á
braut og lokaði dyrunum á eftir
sér.
Hann vill sem sagt ekki fá mig
askvaðandi inn f fjölskylduboðið,
hugsaði Wexford. Maðurinn var
skelfdur og reyndi að leyna skelf-
ingu af hvaða toga sem hún var
spunnin. En menn eins og hann
hafa meiri stjórn á sér en svo, að
unnt sé að átta sig á þvf, hvað
innra með þeim bærist.
Meðan hann beið renndi hann
augum yfir bókahillurnar sem
þöktu veggina. Fjöldinn allur af
gömlum og væmnum Ijóðum og
fburðarríkum skáldsögum.
Wexford yppti öxlum og hrökk
aðeins við þegar Fabia Quadrant
stóð allt f einu rétt við hlið hans
án þess hann hefði hevrt hana
koma inn.
Hún var f svörtum sfðum kjól,
andlit hennar var glaðlegt að sjá,
kannski var glampinn í augunum
cinum of áberandi og kinnarnar
of rjóðar. En hún heilsaði lionum
kurteislega og allt að þvf alúölega
og sagði.
— Sælir aftur, lögregluforingi.
— Eg skal ekki tef ja yður lengi,
frú Quadrant.
— Má ekki bjóða yður sæti?
— Þökk fyrir, kannski
augnablik.
Hann virti hana athugull fyrir
sér hvar hún settist niður og
spennti greipar f kjöltu sér. Það
glóði á demantshringinn á vinstri
hönd hennar.
— Mig langar að biðja yður að
segja mér allt sem þér getið
rifjað upp um Dudley Drury,
sagði hann.
— Það var f sfðasta bekknum
okkar, sagði hún. — Margaret
sagði mér að hún hefði eignast
vin — það hefur kannski verið f
fyrsta skipti sem hún komst f
kynni við pilt. Eg veit það ekki.
Það eru aðeins tólf ár síðan en við
vorum ekki eins og ungu stúlk-
urnar núna. Það var ekkert
athugavert við það þá þótt maður
væri ekki á föstu. Nú þykir það
meiriháttar mál. Skiljið þér hvað
ég á við?
Hún talaði hægt og greinilega
eins og hún væri að skýra þetta