Morgunblaðið - 01.04.1976, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. APRlL 1976
A hættu-
slóðum í
Ísraelli'íK5r'
Sigurður
Gunnarsson þýddi
á ný og vissum ekkert, hvaðan á okkur
stóð veðrið.
Ég held ég hafi aldrei fyrr orðið jafn
hræddur. Einmana konuvesalingur, sem
kom og fór. — Við vildum ekki veita
henni eftirför, — og við höfðum ekki
hugmynd um, hvað hún var að reyna aö
segja okkur. Það hafði miklu verri áhrif
á mig en þegar hleypt er af skoti.
Viö félagarnir vöktum og töluðum
saman um þessa heimsókn, þangað til
birti af degi. Ef til vili kom konukindin til
þess að vara okkur við. Já, við höfðum
svo sem heyrt því fleygt, að Arabar
heföu íllt í hyggju. Þeim geðjast ekki að
framræsluframkvæmdum ykkar Gyðinga
við Djúpavatn. Ef til vill hefur hún vitað
um árás, sem var í undirbúningi, og
viljað láta okkur fylgjast með henni. Já,
hver veit...?
Petterson var orðinn alvarlegur á ný.
Risinn með efrivararskeggið stóra og
röddina háværu, var nú allt í einu orðinn
gjörbreyttur maður, — mjög alvarlegur
og með ríka ábyrgðarkennd.
Hann leit á Míron, því næst á Jesemel
og loks á stúlkurnar tvær.
„Ég skil ykkur vel,“ sagði hann, ,,og
fylgi ykkur að málum við það verk, sem
þið nú vinnið: að breyta eyðimörk og
óræktarmýrum í akurlönd. En ég óttast
launin, sem þið munuð fá frá þeim, er
geðjast ekki að þessu verki ykkar.“
Þau sátu í skugga tjaldsins, og nú kom
allt í einu maður út í tjalddyrnar. Hann
var á allan hátt mjög ólíkur Petterson.
Þetta hlaut að vera McLean. Hann var
fjarska lítill og lágvaxinn, alveg skegg-
laus og með unglingslegt bros á vörum.
Annars var hann áberandi beinn í baki,
hefur líklega vanið sig á að ganga þannig,
vegna þess, hve lágur hann var. Piltur-
inn sagði mjög ákafur:
„Þið drekkið upp allar birgðirnar, sem
við eigum af kóka kóla?“ Því næst settist
hann við hliðina á Maríu og spurói, hvort
hann mætti ekki drekka úr flöskunni
með henni. Og auðvitað leyföi Maríaþað.
Hann var í eldrauðum náttfötum.
Óskar hafði oft hugsaó um, að hinir
hraustu hermenn Sameinuðu þjóðanna,
sem störfuöu hér um slóðir, væru sér-
stæðir á margan hátt og búnir furðu-
legustu tækjum. En aldrei hafði honum
dottið í hug, að hann mundi mæta einum
þeirra í eldrauðum náttfötum.
Petterson ávítaði McLean fyrir það að
hafa íarið úr rúminu án leyfis. En
McLean sagði, að hann hefði einni rönd
fleira á einkennisbúningi sínum, svo að
það væri vissara fyrir Petterson aó gera
sér grein fyrir, að hann ætti að hlýða sér.
En Petterson svaraði þannig, aö hann
hefði ennþá fleiri rendur í náttfötum
sínum, og þess vegna væri líka McLean
undir eftirliti.
Þau sátu um það bil klukkustund í
skugga tjaldsins og spjölluðu saman.
Flest þeirra kunnu ensku, en sum töluðu
þó á Norðurlandamálum. Allt í einu tóku
þau eftir því, að McLean fór að tala
óráð. . .
Hann tók að segja þeim furðulega sögu
um regnhlíf sem hann gekk eitt sinn með
kaff/nu w r*
Ja‘ja, Siggi, íg hef engar gleðifréttir að segja þér núna: Eg ætla
bara að kaupa mér nýjan bfl!!

Hann vinnur á Veðurstofunni.
Maður nokkur kom inn í eitt
af kunnustu brauðgerðarhús-
um í New York og bað um að
hökuðyrði fyrir hann afmælis-
kringla, en hún yrði að vera
eins og „s“ I laginu. Hann bað
um að hún yrði fallega skreytt,
og sagði hvaða dag hún yrði að
vera lilbúin.
Daginn fyrir hinn tiltekna
dag kom maðurinn í
brauðgerðarhúsið til þess að
fregna, hvort allt væri ekki f
lagi með kökuna. Ilonum var
sagt að þegar væri búið að
baka kökuna I laginu eins og
stúrt „S“ en ég vil að hún sé
eins og lítið „s“. Það verður að
laga þetta, og kakan verður að
vera tilbúin á morgun.
Bakarameistarinn sá, að
maðurinn var svo æstur, að
tilgangslaust va>ri að malda
neitt í móinn. Ilann sagði því,
að þetta væru mistök sem
reynt yrði að bæta eftir mætti.
Daginn eftir kom svo
maðurinn enn. Var þá búið að
breyta kökunni og gera úr
henni lítið „s“.
— Þetta er ágætt, hrópaði
hann. Þetta er einmitt hin
rétta lögun.
Sfðan dró hann upp veskið
og borgaði kökuna.
— Herra, sagði hakara-
meistarinn, hvert á svo að
senda kökuna, eða ætlið þér að
taka hana með yður?
— Ó, það er allt í lagi með
það, sagði maðurinn og band-
aði frá sér með hendinni, ég
borða hana bara hérna.
Arfurinn 1 Frokklondi r:rrrr:;r:,sr"
33
— Allt f fagi, sagði hann aftur.
— Við skulum ekki tala um þetta
meira.
Hann nam staðar til að taka
bensfn skammt frá þorpinu sem
Boniface bjó f. Nicole fór inn á
snyrtiherbergið og þegar hún
k'om aftur veitti David því athygli
að hún hafði endurbætt snyrting-
una og greitt hárið og virtist nú
öll hressari f bragði.
— Gettu hverja ég sá þarna
inni, sagði hún. — Enska drekann
frá hótelinu. Mér drauðbrá að sjá
hana sitja þarna sallarólega.
— Þau eru að skoða gamlar
rústir, sagði David. — Það hljóta
að vera einhverjar slfkar hér í
grenndinni.
— Kg hef aldrei heyrt um það,
sagði hún, — En þá er þess að
geta að ég hef aldrei spurt vegna
þess ég hef engan áhuga á slfku.
Þarna fara þau!
BfUinn geystist framhjá. Hann
hafði verið f hvarfi handan við
aðra bifreið. Miles Lazenby sat
við stýrið, með sólgleraugu og
stráhatt eins og sæmir túristum.
Anya veifaði þeim glaðlega.
—Eru allar enskar konur
svona, spurði Nicole.
— Var sfmi inni f sjoppunni?
spurði Ilavid.
— Já. Þarftu að hringja.
• — Nei, ég íorðast sfma f Frakk-
landi eins og heitan eldinn. Eg
skil aldrei hvernig fólk fer að þvf
að ná sambandi. Eg hef aldrei
vitað neinn eins snjallan og
Jacques Gautier. Hann virðist
ekki þurfa annað en lyfta tólinu
þá nær hann sambandi.
— Fyrst þú ætlar ekki að
hringja hvers vegna varstu þá að
spyrja mig hvort hefði verið sfmi
þarna?
— Ég var að velta fyrir mér við
hvern þú hefðir verið að tala,
fyrst þú hefur hresstst svona
mikið. „Hafðu engar áhyggjur“
hefur þú sagt, „hann veit ekkert",
og röddin svaraði: „Gott hjá þér.
Stattu þig nú vel“
— Ég skil þig ekki, sagði hún
önuglega.
— Vertu ekki svona fýluleg f
hádegismatnum, sem okkur
verður hoðið uppá, sagði David.
— Ég þarf að tala við Boniface
undir fjögur augu og þú getur
verið eins og þú vilt á meðan, en
reyndu að vera aðeins glaðlegri
þegar við göngum til boðs.
Én svo fór að hann talaði aldrei
við Boniface, hvorki undir fjögur
augu eða við aðrar aðstæður.
David var sannfærður um að
þegar hann sá fólkið við hliðið að
þetta væri húsið, jafnviss var
hann f sinni sök þegar hann sá
sjúkrabflinn bruna framhjá þeim
á miklum hraða. Hann stöðvaði
bflinn. Hann vissi hvað hafði
gerzt og það fór hrollur um hann
allan. Guð minn góður hugsaði
hann gefðu að ég beri ckki ábyrgð
á þessu Ifka. Ilugsaði hann.
— Hvað er að? spurði Nicole.
Erum við komin.
— Ég er að bfða eftir að mann-
söfnuðurinn fjarlægi sig.
— Ég skil ekki. Hvaða fólk?
— Gestirnir, sagði hann þreytu-
lega. — Þú sérð þá þarna fyrir
handan.
— 0... Hann skynjaði fremur
en sá hversu henni hnykkti við.
Loks sagði hún:
— Þú heldur að eitthvað hafi
komið fyrir M. Boniface?
Hann sneri sér að henni.
— Heldur þú það ekki Ifka.
Hún svaraði ekki. Þau sátu
þegjandi meðan fólið dreifðist
smám saman. Allir voru alvöru-
gefnir á svip og hristu höfuðið
meðan þeir skiptust á orðum.
Loks ók sjúkrahfllinn af stað á
ný.
— Jæja þá sagði David. — Nú
skulum við koma heim að húsinu.
Þau óku inn heimkeyrsluna og
garðurinn stóð f blóma. Augljóst
var að einhver hafði hlúð að
honum af mikilli umhyggju og
smekkvfsi. David ályktaði sem
svo að Boniface hefði haft gaman
af þvf eftir að hann hætti störf-
um, að vinna í garðinum. Og
húsið var reyndar eins og Dvaid
hafði dreymt um að hinn franski
arfur hans væri, snyrtilegt og hlý-
legt og virtist fagna gestum
sfnum og gangandi.
— Það er bezt að þú sért kyrr f
hflnum, þangað til ég hef gengið
úr skugga um hvað hefur komið
fyrir, sagði hann við Nicole.
Dyrnar voru opnaðar áður en
hann hafði barið.
Kona gægðist út.
— Mme Bonifaee? spurði hann.
Konan var þéttholda, miðaldra
kona. Hún virtist sérlega vinaleg
og gcislaði af góðmennsku og
mannkærleika. En nú hvfldi
skuggi yfir björtu andliti hennar.
Hún kreppti hnefana undir svunt-
unni þcgar hún talaði.
— Ég cr ráðskonan. Það er
engin Mme Boniface. Eruð þér
frá lögreglunni?
— Ég hciti David Ilurst. Ég
hafði fengið tfma há M. Boniface
f dag. En ég virðist hafa komið á