Morgunblaðið - 28.04.1976, Síða 28

28
MORGUNBLÁÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. APRtL 1976
Á hættu-
slóðum í
ísrael™' S
Sigurður
Gunnarsson þýddi
Þá herti Óskar sig upp og sagði: „Ég
gæti þá kannski fengið leyfi til að vera í
landi þessar þrjár vikur?“
Skipstjórinn góndi á hann, orðlaus af
undrun. Hér var kominn til hans stroku-
piltur með tvo vopnaða menn, og hann
fékk góðar móttökur og veitingar í klefa
skipstjórans. Og þegar hann hafði lokið
við af kökufatinu, fór hann strax fram á
landvistarleyfi.
Miron virtist allt í einu eiga mjög ann-
ríkt og fór að fitla við eitthvað í vasanum.
Hann kunni dönsku, svo að hann skildi
allt, sem þeir sögðu. En Jesemel, sem
hins vegar skildi ekki neitt, fór að alveg
r COSPER-------------\
Tilbúinn að skjóta — Það kemur tigrisdýr á
fullu.

eins og Míron, — hann setti upp strangan
alvörusvip, eins og hann gerði jafnan,
þegar hann var að æfa sig í að borða með
gaffli.
En nú stóð skipstjóri upp, opnaði
borðskúffu og tók upp úr henni
skammbyssu, veifaði henni og sagði
glettnislega:
„Þið skuluð ekki halda ungu menn, að
þið hræðið mig, norskan skipstjóra." Síð-
an settist hann aftur í stólinn og hló
jafndátt og fyrr. Jafnframt sló hann fast
á öxl Óskars, sem sárfann til í viðbeininu,
og sagói:
„Þú ert sá mesti gikkur, sem ég hef
nokkru sinni hitt, síðan ég gerðist sjó-
maður. Farðu tafarlaust í land og taktu
með þér þessa vopnuðu náunga. En þú
færð engin laun þessar þrjár vikur.“
Hann þagnaöi stundarkorn og hugsaði
sig um, en sagði síðan:
„Jæja, hver veit nema þú fáir nú samt
sem áður eitthvað, — við skulum sjá til.
En þú verður að lofa mér því, að þegar
þú kemur aftur, hafirðu engin vopn með-
ferðis.“ Og svo hló hann enn sinn létta
hlátur, dró Óskar með sér lítið eitt afsíðis
og hvislaði:
„Satt bezt að segja var ég líka dálítiö
hræddur við brytann. Mér líkaði alls ekki
við kónann. Og ég skal segja þér, að
þegar ég var á þínum aldri, strauk ég
einu sinni af skipinu, sem ég var ráðinn
á...það var í Marseille.Já, þannig var nú
það,.. en þú mátt ekki segja nokkrum
lifandi manni frá þessu....“
Og svo fóru þau í land á ný og kvöddu
skipstjórann. Óskari fannst það undur-
samleg tilhugsun að fá að vera þrjár
vikur í viðbót með þeim Jesemel,Míron,
Maríu og Ester — og þeim öllum hinum.
vút>
MORöíJK/-
xaff/nu
-k
Hann sagði f dag fyrsta orðið:
Olfa!
Afsakaðu! — afsakaðu!
Þjónninn: — Væri yður sama
þótt þér borguðum reikninginn
yðar strax. Við erum að loka.
Gesturinn: — Fari það bölv-
að, það geri ég ekki. Eg er ekki
búinn að fá mig afgreiddan
ennþá.
Þjónninn: — Nú, jæja, þá
eru það aðeins drykkjupening-
arnir.
Hann: — Ég hef kynnzt
tveimur stúlkum, sem ég álft
sérstaklega laglegar.
Hún: — Ilver er hin?
Spakmæli: — Þegar eldsneyt-
ið þrýtur, slokknar eldurinn, og
þegar enginn er rógberinn,
stöðvast deilurnar.
En samt fannst honum eins og eitthvaö
vantaði. Já það var Andrés. Hann var
bezti æskuvinur hans, og Óskar hefði svo
gjarna kosið, að hann hefði kynnzt þessu
góða fólki hér og dvalið meó því þennan
tíma sem þeir þurftu að bíða. En því
miður var alls ekki um það að ræða.
Hann lá á sjúkrahúsinu í Marseille — og
og mundi líklega aldrei verða gestur
landnemanna við Djúpavatn.
Þau óku aftur gegnum götur Haífa,
sem ómuðu af lífi og fjöri eins og fyrr.
Óskar og María sátu nú í aftursætinu.
Mamma: — Það er kominn
tfmi til þess að þú farir að
klæða þig. Það er langt sfðan
fuglarnir vöknuðu.
Tommi: — Það þykir mér
ekkert skrftið. Ef ég myndi
sofa f hreiðri gerðu úr kvistum
og </tráum, er ég viss um að ég
hafði vaknað eins snemma og
þeir.
X
— Pabbi, má ég spyrja þig
einnar spurningar?
— JÚ, auðvitað, drengur
minn.
— Hvar er vindurinn, þegar
hann blæs ekki?
X
Móðirin: — Hvers vegna
viltu ekki koma með mér til
þess að heimsækja Helgu
frænku.
Dóttirin: — Dúkkan mfn á
ekkert almennilegt til þess að
fara f.
X
Arni: — Ef ég hefði vitað, að
þú værir svona eyðslusöm hefði
ég aldrei gifzt þér.
Stfna: — Ef ég hefði ekki
verið það, hefði pabbi heldur
aldrei gefið samþykki sitt til
þess.
Arfurinn í Frakklandi
51
Langur vegurinn teygðist enda-
laust framundan þéim, Ijós komu
þjótandi móti þeim og fóru hjá,
lftil þögul og dimm þorp þar sem
undir tók f götunum er hfllinn ók
um. Helen að tala við hann, tala
glaðlega um þeirra fyrsta fund,
segja honum sögur úr leikhúsinu.
Og hann með aðra höndina á stýr-
inu og hafði beðið Helen f guð-
anna bænum að tala stanslaust til
að halda honum vakandi og þegar
hann fann að sér hafði aukist
þróttur og hann hafði vald á
hreyfingum sfnum og öðlast lag á
að stjórna bílnum með annarri
hendinni, sagði hann henni að fá
sér blund.
Þau höfðu rifist um hvort hann
ætti að aka. Þau höfðu staðið and-
spænis hvort öðru eins og reiðir
hanar f herberginu hans og hreytt
hvfslandi út úr sér hvort framan f
annað, en hann hafði unnið vegna
þess að Helen hafði játað að hann
myndi ekki stefna sér og henni f
hættu að ósekju.
— fig þarf á þér að halda til að
aka sfðari hlutaleiðarinnar. sagði
hann. — Eg get ekki ekið þegar
við komum upp í fjöllin og króka-
stígar taka við. Eg get sem hægast
ekið á meðan vegurinn er beinn.
Hann hafði tekið höndina úr
fatlanum og hún hafði hjálpað
honum að fjarlægja leifarnar af
jakkanum og skyrtunni. Svo hafði
hún skoðað sáraumbúðirnar og sá
ekki að blætt hefði f gegn. Hún
hafði baðað andlit hans úr köldu
vatni og hjálpað honum f hreina
skvrtu og peysu sem hann hafði
meðferðis. Hann sagði henni ekki
hversu örþreyttur hann varð við
þessar hreyfingar einar. Hann
þurfti þess heldur ekki. Ilún tók
fram kvalastillandi töflur sem
læknirinn hafði skilið eftlr handa
honum og lét hann taka tvær f
viðbót og drekka svart kaffi með
og svo hafði hann sest sér til
hvfidar í hægindastólinn á meðan
hún gerði annað það sem gera
þurfti.
Helen skildi hvers vegna hann
gat ekki afborið að bfða til
morguns, hvers vegna hver töf
var honum meiri raun en nístandi
kvalirnar f handleggnum. Að lifa
í slfkri óvissu. að brjóta heilann
um hvort hann vrði tilneiddur að
viðurkenna náin tengsl við mann
sem hann vissi sér ekki að skapi
og við konu sem hann hafði ekki
heyrt nefnda fyrr en nokkrum
dögum áður. Við mann sem við
slfkt átti að glfma var ekki hægt
að segja að bfða rólegur, brenn-
andi þörfin að vita rak hann
áfram og logaði f augum hans.
Hún setti niður f litla tösku
meðan hann reyndi að slaka á og
hún mundi eftir að setja niður
eins mörg handklæði og hún
fann, ef aftur færi að blæða úr
sárinu. Hún tók sykurmola úr
karinu og vafði þeim inn f servi-
ettu. Henni hugkvæmdist að gott
væri að taka vatn með en fann
engin flát og hugsaði sem svo að
þau myndu aka framhjá ótal
krám á leiðinni og þar gætu þau
fengið vatn.
Klukkan var þrjú um nóttina
þegar þau lögðu af stað. Nætur-
vörðurinn svaf sætt og rótt f stúku
sinni. Þau tóku stefnuna á Barce-
lona.
Lazenbysystkinin, sagði Helen
allt f einu — myndu áreiðanlega
geta sagt okkur nákvæmlega hver
væri leiðin til Lerida og kannski
einnig nákvæmlega hvar Cafe
Madrid er á þeim stað.
— Hvað heldurðu annars um
þau? spurði David.
— Mér finnst þau ákaflega sér-
kennileg svo að ekki sé nú meira
sagt, en á hitt er að Ifta að þau eru
svo sérkennileg að það er einnig
til f dæminu að þau séu einmitt
það sem þau segjast vera.
— Kannski. En ég held að þau
hafi verið á gægjum þegar við
fórum af stað.
Eftir klukkustund lét hann
Helen taka við um stund. Þegar
þau stöðvuðu bflinn til að skipta
um sæti, tók hann hlfðlega utan
um hana og kyssti hana.
— Þakka þér fyrir, sagði hann.
Hún sagði ekkert.
— Og þakka þér fvrir að segja
ekki „fyrir hvað“ bætti hann við.
Þau sáu að bensfnið var farið að
minnka. Þau voru alveg að verða
bensínlaus þegar þau komu loks
að bensfnstöð þar sem opið var
allan sólarhringinn. Þau teygðu
úr sér á meðan tankurinn var
fvlltur. Handan við var himinn-
inn að lýsast. Nóttin var að kveðja
og þau skynjuðu návist nýs dags.
Helen geispaði og fann að það fór
hrollur um hana.
— Er nokkur kaffistofa opin
hér f grenndinni, spurði David
afgreiðslumanninn.
— Ekkert að fá hér í nánd. ^
— Er hægt að fá að drekkal þér
hafið ekki kaffivél hérna?
Maðurinn var Ifka þrevttur eft-
ir nóttina. Hann hristi höfuðið.
— Kannski þér vilduð hjálpa
okkur um vatn . . .
Maðurinn leit sem snöggvast á
handlegg Davids og svo á þreytu-
legt andlit Helenar og þegar hann
kom til að gefa þeim til baka fyrir
greiðsluna hélt hann á átekinni
bjórflösku.
— Ég á ekki annað en þetta. Ég
var búinn að fá mér sopa.