Morgunblaðið - 17.09.1976, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. SEPTEMBER 1976
Börnin 1
Bjöllubæ
eflir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
hafði lært þaó af konu dýralæknisins og
Möggu, dóttur hennar, en ekki af strák-
um dýralæknisins, því að þeir voru eins
og flestir aðrir strákar og blátt áfram
hötuðu allt, sem heitir sápa og vatn til
þvottar. Áttu bjöllustrákarnir ekki gott
að þurfa ekki að þvo sér um hendurnar
oft á dag? En, vitið þið hvers vegna
mamma þeirra gat ekki látið þá gera það?
Þeir höfðu engar hendur bara lappir og
tvo fálmara fram úr höfðinu. Þeir þurftu
ekki heldur að breiða ofan á sig, því að
þeir var ekkert kalt á nóttinni. Skelin
þeirra hlífði þeim svo vel. Þetta var
ástæðan fyrir þvi, hvað þeir voru fljótir
að komast í rúmið á kvöldin.
Jóa Gunna tyllti sér á baðmullarhnoðra
við hliðina á þeim, svo hóf hún söguna:
— Ég hef ekki alltaf getað talaö og
sungið, sagði hún. — Þið munið ekki eftir
ykkur öðru vísi, en þegar ég var minni
átti ég heima undir skápnum þarna í
horninu (hér benti Jóa Gunna með öðr-
um fálmaranum og strákarnir litu strax
þangað. Gott, gott, hugsuðu þeir allir.
Það er alltaf gaman að heyra sögur um
mömmu og pabba, þegar þau voru litil).
— Ég hætti mér aldrei fram á gólf. Ég
gat lítið sem ekkert hugsað, en ég hafði
þó óljósa hugmynd um, að það væri stór-
hættulegt. Stóri bróðir minn fór einu
sinni fram undan skápnum og hann kom
aldrei aftur, en ég heyrði hann hljóða. Ég
vissi ekki fyrr en seinna, að köngurlóin
hefði auðvitað náð í hann og étið hann
upp til agna eins og köngurlóa er siður.
Mamma var horfin líka og ég hef aldrei
komist að því, hvað um hana varð, svo að
ég var þarna alein og ósköp hrædd. Ég
hafði oft lítið að borða og eitt kvöldið —
ég veit eiginlega ekki, hvers vegna ég
gerði það — fór ég út undan skápnum og
fram á gólf. Ég fékk ofbirtu í augun af
þessu bjarta ljósi, sem þið sáuð áðan og
er allt öðru vísi en venjulegt stofuljós og
á meðan ég var að venjast ljósinu varð
mér svo undarlega heitt. Ég steinsofnaði
og þegar ég vaknaði aftur var ég fótbrot-
in. Ég vissi, að ég varð að komast til
læknis og ég vissi líka, að ég átti að tala
við dýralækni, því að ég var dýr en ekki
maður. Það var einkennilegt, hvað ég,
þessi litla brúna bjalla, vissi annars
margt og mikið. Ég varð að hringja til
Þetta er alveg
vonlaust fyrir
mig. Hún sofn-
ar aldrei fyrr
en ég er kom-
inn heim.
VI £9
MORÖdNí
KAfp/no
GRANI göslari
Maðurinn minn skilur mig
ekki lengur?
Ungi maðurinn hafði farið
að heimsækja stúlkuna sina
eina kvöldstund. Þegar hann
lagði af stað, var ekkert ský
sjáanlegt á himninum, svo
hann athugaði ekki að hafa
með sér regnhlff. Klukkan tfu
var komin úrhellisrigning og
varla hundi út sigandi.
— Herra minn trúr, sagði
stúlkan — ef þú ferð út 1 þessu
veðri, ertu viss með að fá
lungnabólgu og deyja.
— Jæja, nú skal ég segja
þér, hvað þú ættir að gera, þú
ættir bara að vera hér ( nótt,
þú getur fengið herbergið
hans Nonna bróður, hann er
hvort sem er ekki 1 bænum.
Sfðan þaut hún upp stigann
Ég held endilega að hann sé
starfsmaður á Veðurstofunni.
til þess að athuga hvort ekki
væri allt f lagi með herbergið
hans Nonna. Eftir litla stund
kom hún niður aftur til þess að
láta unga manninn vita, að nú
væri allt til reiðu, en Romeo
var hvergi sjáanlegur. Nokkru
sfðar kom hann þó f Ijós, allur
holdvotur eins og hundur af
sundi með böggul undir hend-
inni.
— En Kalli, hvar hefur þú
verið, hrópaði hún.
— Ég skrapp heim að sækja
sloppinn minn.
Tfzkulæknirinn strunsaði
inn f herbergið til frúarinnar
og spurði:
— Jæja, frú mfn, hvað get ég
gert fyrir yður f dag?
— Svei mér, ef ég veit það.
Hvað er nýtt?
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
23
Ifka. Annars Ijúkum við þessu
aldrei.
Percy nuddaði á sér nefbrodd-
inn.
— Ég vona þér gætið vel að öllu
sem þér skrifið niður og öllu sem
viðkemur þessu máli. Ég vona þér
látið þetta ekki liggja á glám-
bekk, svo að aðrír komist í það.
— Þér skuluð ekki hafa áhyggj-
ur af þvf. Að öllu er gætt vel og
vandlega. Meira að segja á skrif-
stofunni getur enginn komizt
með puttana f það.
— Prýðilegt. Prýðilegt. Ef eitt-
hvað birtíst f blöðunum um þetta
væri Iff Jamie.f hættu.
I forsalnum sló klukka stundar-
f jórðung í eitt. Percy lyfti sér upp
úr stólnum og gekk þynglsalega
um borðstofuna. Hann sagðist
geta farið allra sinna ferða. En
hann ætti bara að taka Iffinu með
ró um hrfð.
— 1 næstu viku hafa læknar
mfnir meira að segja lofað mér að
ég megi vera a skrifstofunni fá-
einar klukkustundir á dag.
Dagstofan var glæsileg en á
engan hátt frábrugðin því sem
gerist hjá efnamönnum. Málverk
á veggjum og húsbúnaður allur
vandaður og dýr.
Percy settist við borðsendann
og Jack honum á hægri hönd.
— Ég verð óstyrkur af þvf að
sitja hér, sagði hann þegar þeir
voru byrjaðir að borða. — Ég er
vanur að hafa töluvert marga
gesti hér, meira að segja eftir
skilnað minn Ifka, en sfðustu árin
er ég orðinn leiður á gestum. Eig-
ið þér fjölskyldu?
Jack fann til torkennilegs sárs-
auka innra með sér.
— Konan mfn og ég erum skil-
in. Hún býr f Boston.
— Æ, allt slfkt er ósköp leiðin-
legt. Konan mfn tók börnin vitan-
lega með sér. Þau uxu upp vfðs
fjarr* mér. Þau eru gift núna og
ég hitti þau aldrei.
Hjónabandsraunirnar tengdu
þá meira saman að matí Jacks. En
það hlaut að vera enn þungbær-
ara að vera aleinn f slfku dýrindis
húsi heldur en að búa f viðkunn-
anlegri piparsveinafbúð inni (
borginni.
Meðan þeir voru að borða talaði
Percy mest um Everest. Jack
hafði óskað sér að fá eitthvað um
hann að vita og nú varð honum
loks eitthvað ágengt hvað það
snerti.
— Þegar Jamie kom f fyrsta
skipti til mfn með handrit var
hann bara ungiingur. Nitján ára.
Hann var gæddur snilligáfu og ég
skynjaði það strax, enda þótt til
beggja vona gæti brugðið um
hvernig hann ávaxtaði sitt pund.
Ég fékk einhvers konar föðurtil-
finningar til hans enda átti hann
vfst ekki mikið sameiginlegt með
sfnum eigin föður, svo að hann
tók vinsemd minni og leiðsögn
feginsamlega. Eg held ekki að
Will White hafi nokkurn tfma
lesið bók ...
Hver endurminningin rak aðra.
Það varð æ bersýnilegra að Ever-
est og Percy voru ekki hvor öðru
aðeins rithöfundur og forleggjari
heldur voru þeir nánir vinir.
Hann hafði dvalið margsinnis
annaðhvort á búgarðinum f
Hardy eða f sumarhöllinni f
Mexico. Þangað til hann fékk
hjartaáfallið.
— Það er stórkostlegt umhverfi
við sumarhúsið hans — Baja.
Hafið og eyðimörkin renna sam-
an f eitt. Það er hrjúft og tignar-
legt. Langur tangi sem gengur út
f Kyrrahafið frá strönd Kali-
fornfu. Umhverfis er úffð kletta-
svæði og erfitt að komast þar leið-
ar sinnar og um megnið af þvf
engir vegir. En allt breytist þetta
mjög þegar þeir Ijúka veginum
sem á að tengja norður- og suður-
hluta svæðisins. Þá munu og
ferðamenn taka að streyma á
staðinn. Eins og nú háttar til er
aðeins hægt að koma að úr suðri
annaðhvort á báti eða ( flugvél,
svo að nánast er þetta eins og
eyðiey.
— Eg hélt að þarna væri eins
konar þjóðvegur sem Iægi f norð-
ur?
— Að vfsu. Eins konar hring-
vegur sem liggur frá La Paz og
suðureftir. En eins og ég sagði er
umhverfið ákaflega frumstætt og
hrjóstrugt og eina samgöngutæk-
ið sem þarna kemur að gagni er
asninn. Á mörgum stöðum endar
vegurinn einhvers staðar inni f
eyðimörkinni og maður verður að
vera þaulkunnugur þarna til að
villast ekki. Fólk hefur horfið þar
sporlaust að þvf er ég hef heyrt.
Vatnsbirgðir þrutu og fólkið dó.
— Jamie fer auðvitað fljúgandi
þangað. Hann á sfna eigin vél. 1
raun og veru er Cabo San Lucas
orðinn hreinn unaðsreitur fyrir
frægt fólk sem á flugvélar og vili
komast á brott frá skarkalanum.
Þó nokkrir kvikmyndaleikarar
sem eiga sfnar vélar fara þangað.
Einn kom f heimsókn ti> Jamie
þegar ég var þar sfðast, Erin
Bruce. Helene hafði boðið hon-
um. Ég veit ekki hvar er hægt að
grafa menn á borð við hann upp
— hann er einhvern veginn ekki
raunverulegur — en hann er eng-
inn bjáni þrátt fyrir útlitið. Eg
varð mjög hissa á þvf þegar ég
varð þess áskynja að hann var
skfnandi góður Ijósmyndari.
Hann tók mjög góðar myndir af
f jöllunum og kaktusunum. Jamie
var sérstaklega hrifinn af nokkr-
um myndum, sem hann tók af
fiskunum.
— Það hefur Verið hann sem
tók fiskamyndirnar sem ég sá f