Morgunblaðið - 08.12.1976, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 8. DESEMBER 1976
Ertu búinn að fá í hálsinn
. aftur? ____________
Austur
S. ÁKD3
H.4
T. DG1063
L.876
BRIDGE
í UMSJA PÁLS
BERGSSONAR
Oft er erfitt að staðsetja háspil-
in á höndum andstæðinganna. En
i spili dagsins reyndist sagnhafa
það auðvelt. Það kom fyrir í
Reykjavíkurmótinu í tvimenning,
sem lauk á dögunum. Gjafari
austur, norður-suður á hættu.
Norður
S. G 10765
H. KD2
T. 97
L. K93
Vestur
S. 842
H.105
T. AK84
L.D1042
Suður
S. 9
H.ÁG98763
T. 52
L.ÁG5
Spilararnir sögðu þann-
ig:
Vestur Norður Austur Suður
3 tíglar 3 hjörtu 1. tígull 2 hjörtu
dobl pass 3 spaðar 4 hjörtu
pass pass
Vestur tók á tvo hæstu i tigli og
skipti i tromp. Við sjáum, að i
spilinu eru þrír tapslagir beint og
laufsvíning virðist vera nauðsyn-
leg. En sagnhafi kom auga á ann-
an möguleika. Austur hlaut að
eiga a.m.k. ás og kóng I spaða en
hvar voru spaðadrottning og átta.
Hann tók hjartaspil vesturs með
ás og spilaði spaðaniu.
Austur tók slaginn á drottn-
ingu, spilaði laufi og tía vesturs
var tekin með kóng blinds. Nú
spilaði sagnhafi spaðagosa frá
borði og þar með var spilið unnið.
Austur lét kónginn, trompað,
trompið var tekið af vestri og
spaðatíu spilað frá blindum. Aust-
ur lagði ásinn á og þegar áttan
kom frá vestri sá spaðasmáspil
blinds um lauftapslaginn. Sagn-
hafi vann þannig spilið án svfn-
ingar, sem þó virtist nauðsynleg.
A flestum borðanna voru spiluð
3 hjörtu en í austur og vestur
standa 4 tfglar. Já, það er svo
einkennilegt, að það er betri ár-
angur að tapa einum, dobluðum, f
5 tíglum, en að leyfa suður að
spila 3 hjörtu.
P.B.
Hann: Hvað haldið þér að þér
tækjuð til bragðs, ef ég kyssti
yður?
Hún: Eg mundi kalla á
pabba.
. Jæja, þá verð ég að sleppa
því.
Hún: Pabbi er f sumarfrfi.
Mér þykir það leitt elskan, en
giftingunni verðum við að
fresta þvf I stjörnuspánni
minni stendur að ég skuli ekki
taka mikilvægar ákvarðanir á
þessum degi.
Hann: Manstu, hvar ég lagði
pfpuna mína?
Hún: Onei, því miður veit ég
það ekki.
Hann: Andskoti eruð þið
konurnar gleymnar.
— Þú ert að gorta af þvf, að
þú borðir aldrei nema græn-
meti. Hvað kallarðu það þá,
þegar þú borðar bauta, eins og
núna?
— Ég kalla það forboðinn
ávöxt.
Sonurinn: Hvers vegna er
sagt móðurmál, en ekki föður-
mál?
Faðirinn: Það er af þvl, að
mæðurnar tala meira en
feðurnir.
OFRAUSN
Ég vissi það! — Þeir kyrkja hana að lokum!
„Jarðeignir kirkjunnar hefur
að undanförnu borið á góma, m.a.
hefur kirkjuþing samþykkt að
láta meta, þær jarðeignir, sem eru
í umsjá landbúnaðarráðuneytis
sem hefur sýnt slíka ofrausn, í
afhendingu jarðeignanna, tii
hinna „útvöldu" að óréttlætið í
þjóðfélaginu hefur magnast að
mun.
Garðabær, þar sem meðaltekjur
eru hæstar á öllu landinu, fékk
jarðnæði, sem metið er á 202
milljónir, fyrir aðeins 3,7
milljónir, eða innan við 2%. Þessi
afhending virðist vera gagnstæð
öllum heilbrigðum viðskiptaregl-
um, svo ekki sé minnst á kenning-
ar kirkjunnar.
Prestar í sveitum önnuðust
kennslu og „félagsþjónustu“ auk
búskapar, sem nú er úr sögunni
að mestu. Innfluttar öfgar bægðu
prestum frá kennslunni, en
íslendingar þurfa ekki endilega
að elta allar kenjar Skandinava,
sem með „sérstofnanafargani"
sínu eru nú komnir í sjálfheldu,
og telja að slfkar stofnanir geri
meira ógagn en gagn. Sama er
uppi á teningnum í kennslumál-
um til skamms tíma voru
íslendingar taldir vanþróaðir,
vegna sumarvinnu nemenda á
íslandi, en nú hafa Skandinavar
kúvent í kennslumálum, og
dásama Kínverja fyrir það, sem
Islendingum var álasað fyrir. Full
þörf er á, að prestar í strjálbýlinu
annist hluta af kennslunni (með
launum kennara).
Kirkjan hafði fleira en kennslu
á sinum vegum. Sumt er nú nefnt
félagshjálp og sjúkrahjálp, og má
í þessu sambandi minna á Landa-
kotsspítala og skóla, sem minna á
þá tíma, þegar svonefndar kirkju-
jarðir komust undir stjórn
kirkjunnar. Kennsla, félags- og
sjúkrahjálp eru nú hæstu út-
gjaldaliðir ríkis og sveitarfélaga,
en þessi starfsemi var á vegum
kirkjunnar, þegar hún eignaðist
margnefndar jarðir, og margar
þessara jarða gefnar beínlínis
vegna þessara starfa. Kirkjan
getur með engu móti vitnað til
fornra eignarheimilda á kirkju-
jörðum, án þess að taka fullt tillit
til kvaða, sem á krikjunni hvíldu,
þegar eignarheimildin varð til.
Skúli Ólafsson."
Mikið var rætt um jarðeignir
kirkjunnar á nýafstöðnu kirkju-
þingi eins og Skúli nefnir og hér
er á ferðinni mjög viðamikið mál.
0 Almyrkvuð
sál með
steinhjarta?
„Kæri velvakandi:
Þann 12 f.m. kl. 12:45 fór ég
i „Tryggingarnar" og tók út ör-
orkulífeyri fyrir 3. Ég setti
peningana í umslög ásamt
meðfylgjandi nótu, með nafni og
heimilisfangi hvers og eins og
upphæð á þem peningum, sem
borgaðir voru út. Tók síðan
Maigret og þrjózka stúlkan
28
Þvl miður sér hann nú þver-
móðskusvipinn færast yfir and-
lit hennar og hvassri röddu seg-
ir hún:
— Ef þér haldið að ég viti
ekki hvað fyrir yður vakir ...
Henni finnst hún vera ein og
yfirgefin og bera byrði harm-
leiksins á öxlum sfnum. Hún er
þungamiðja heimsins. Myndi
lögregluforingi á borð við
Maigret annars lylgja henni
eftír hverja stund?
Hún hefur ekki hugmynd um
að fylgdarmaður hennar er að
láta að kippa I ótal spotta ann-
ars staðar. Lögreglumenn
vinna I Rue Pigalle og hverfinu
þar um kring. A Quai des
Orfevres er unnið nótl og nýtan
dag við að yfirheyra alls konar
fólk sem hefur verið rifið upp
úr rúmi sfnu um morguninn. Á
ýmsum stöðum er lögreglan að
kanna feril Adele, sem vann
fyrir nokkru á hóruhúsinu I
Kouen og Petilion hafði spurt
eftir.
Allt þetta eru ósköp hvers-
dagsleg lögreglu- og rann-
sóknarstörf og varla vafi á þvf
að eitthvað munu þau gefa af
sér.
I þessu litla veitingahúsi, þar
sem fastagestirnr heilsa
kurteislega hver öðrum — þar
er Maigret að leita eftir öðru.
Hann er að leita að tilgangin-
um — ekki hinni tæknílegu
hlið heldur hvaðgetur hafa leg-
ið þvf til grundvallar að maður
eins og Staurfótur gamli er
myrtur.
— Viljið þér jarðarber I eft-
Irmat?
— Þjónn látið okkur fá .,.
Hún nýtur að borða og hann
hefur gaman af þvf að horfa á
hana. Eða réttara sagt, henni
þykir gaman að bragða á rétt-
um sem hún fær ekki hvunn-
dags. Hvað gerir til þótt
Jacques Petillon geti ekki borð-
að vfnherin og appelsfnurnar
sfnar og drukkið kampavfníð!
Hún hefur þó að minnsta kosti
sýnt lit.
— Hvað amar að
Felicie litla ...?
— Ekkert...
Hún er orðin nábleik og f
þetta skipti er hún ekki að
leika. Hún hefur fengið snert
af taugaáfalli. Hún getur ekki
kyngt jarðarberinu sem er upp
f henni og Maigret er viðbúinn
þvf að hún stökkvi á fætur. Hún
felur andlitið f höndum sér og
hóstar eíns og berið hafi staðið
f hálsinum á henni.
— Hvað er eiginlega ...?
Þegar Maigret snýr sér við
sér hann lágvaxinn mann, sem
þrátt fyrir milt veðríð er f
þykkum frakka og með trefil.
Hann hengir sfðan hvort
tveggja á snaga og tekur
serviettu merkta númer 13.
Þetta er miðaldra maður og
sérdeilis hversdagslegur og lit-
laus. Dálftið uppþornaður og
sennilega geðstirður. Þjónninn
ber á borð fyrir hann án þess að
spyrja nnkkurs, setur vatns-
flösku á borðið fyrir framan
hann og meðan maðurinn er að
breiða úr servfettunni horfir
hann á Felicie og hrukkar enn-
ið og virðist vera að grufla upp
hvaðan hann kannist við hana.
— Viljið þér fá meira að
borða?
Framhaldssaga eftir Georges
Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
— Ég get það ekki. ... Við
skulum fara.
Hún hefur brotið servfettuna
saman og hann sér að höndin
skelfur.
— Verið nú róleg ... Felicie.
— Ég? ... Ég er róleg. ... Þvf
skyldi ég ekki vera róleg?
Maigret situr þannig að hann
getur virt manninn sem hann
kallar númer 13 fyrir sér f
speglinum og fylgzt með þvf
hvernig hann reynir stöðugt að
muna ... Nú man hann. ...
nei... það var ekki þar. ... Við
skulum nú sjá. ... Hann leitar
betur f hugskotinu.... Hann er
alveg að átta sig ... hann glenn-
ir upp augun ... hann er hissa
... hann segir bersýnilega við
sjálfan sig:
— Nei, detta mér nú ekki
allar dauðar lýs úr höfði. ...
þetta var f meira lagi furðuleg
tilvlljun....!
En hann stendur ekki upp og
kemur til að kasta á hana
kveðju. Hann lætur hana ekki á
neinn hátt merkja að hann hafi
þekkt hana? Hvað skyldi hafa
verið að milli þeirra? Hann