Morgunblaðið - 19.02.1977, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. FEBRUAR 1977
í minningu merkra hjóna:
Þóra Björnsdóttir Ölsen
Guðlaugur Gottskálksson
Þóra fædd 4. 11. 1897
dáin 27. 3. 1976
Guðlaugur fæddur 1. 10. 1900
dáinn 6. 2. 1977
Aðfararnótt 6. febrúar 1977
andaðist á Landspítalanum í
Reykjavík Guðlaugur Gottskálks-
son frá Siglufirði. Guðlaugur var
fæddur 1. október árið 1900 að
Nesi í Vestur-Fljótum í Skaga-
firði. í Fljótunum, þeirri fallegu
sveit, ólst Guðlaugur upp i stórum
systkinahópi til 18 ára aldurs, en
þá fluttist hann til Siglufjarðar og
átti þar heima ætið síðan.
Guðlaugur stundaði alla al-
genga vinnu, bæði til sjós og
lands, en lengst af var hann þó
bifreiðarstjori. Árið 1923 urðu
mikil og giftudrjúg tímamót í lífi
þessa unga manns, því að þann 6.
október gekk hann í hjónaband
með heitkonu sinni, Þóru Björns-
dóttur Ólsen, sem' fædd var og
uppalin á Akureyri. Þóra var stór-
glæsileg og einstök mannkosta-
manneskja, sem fegraði og bætti
allt umhverfi sitt. Fædd var Þóra
4. nóvember 1897 og lézt í Siglu-
firði 27. marz 1976.
Laugardaginn 19. þ.m. verður
Guðlaugur lagður til hinztu hvílu
við hlið konu sinnar í kirkju-
garðinum heima í Siglufirði.
Þau Þóra og Guðlaugur eign-
uðust 10 börn, en aðeins helm-
ingur þeirra fékk að lifa. Oft hefi
ég hugsað um það, hve mikla
reynslu þessi ungu hjón hlutu á
fyrstu búskaparárum sínum, því
tvívegis á fjórum árum misstu
þau aleiguna af börnum sínum.
Fyrsta barn sitt misstu þau um
það bil árs gamalt, og þrem árum
síðar missa þau tvö börn með
vikumillibili, stúlku 1 'A árs og
dreng nokkurra mánaða. Árið
1928 eignast þau svo dóttur, er
hlaut nafnið Regína, er fékk að
lifa og varð sólargeisli foreldra
sinna;. því að enn átti dauðinn
eftir að vitja þeirra og á næstu
árum misstu þau tvö börn. 1932
fæddist svo dóttirin Helena og
siðar eignuðust þau þrjú börn. Öll
veittu börnin þeim birtu og yl og
fylltu upp það skarð, er áður var
höggvið i barnahópinn. Og vist er
um það að ánægð voru þau Þóra
og Guðlaugur og töldu sig rík að
eiga þennan stóra hóp. Börn
þeirra, sem upp komust, eru:
Regína, íþróttakennari, fædd 6.
september 1928, gift Guðmundi
t
Hjartkær eiginmaður minn
VILHJÁLMUR HANNESSON
frá Tandraseli
til heimilis að Ljósvallagötu 8
andaðist á Vífilstöðum 1 6 þessa mánaðar Fyrir hönd aðstandenda
Ragna Ólafsdóttir.
t
Bróðir okkar
ÁSGEIB JÓNSSON
Vatnsstig 4,
verður jarðsunginn mánudaginn 21 þ.m , frá Fossvogskirkju kl.
13 30
Blóm og kransar vinsamlega afbeðið, en þeim sem vildu minnast hans
er bent á líknarstofnanir
Systur hins látna.
t
Þökkum auðsýnda hluttekningu og samúð við útför móður okkar,
SÓLVEIGAR ÞORKELSDÓTTUR,
frá Siglufirði
Þorkell Benónýsson,
Gunnar Benónýsson,
Anna Benónýsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda hluttekningu við andlát og jarðarför
KRISTÍNAR JÓNSDÓTTUR
Bólstaðahllð 46
Jóhanne L. Hansen
t
Innilegar þakkir flytjum við öllum sem vottuðu okkur hluttekningu við
fráfall eiginmanns, föður, tengdaföður og afa
JAKOBS ÓLAFS PÉTURSSONAR
frá Hranastöðum.
Við biðjum þeim blessunar guðs
Margrét Jónsdóttir Ingvi R. Loftsson
Hrefna Jakobsdóttir Ólöf Jakoblna Þ.
Erna Jakobsdóttir
Margrét og Nanna Guðrún Ingvadætur
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
SESSELJU BJÖRNSDÓTTUR
Alúðar þakkir til hjúkrunarfólks á hjúkrunardeild Hrafnistu fyrir frábæra
hjúkrun og umönnun
Ellsberg Pétursson,
Henning Ellsberg, Greta Hansen
og barnaböm.
Árnasyni, póstmeistara í Kópa-
vogi. Þau eiga tvær dætur.
Helena, fædd 14. april 1932, gift
Ronald Whiatker, flugstjóra. Þau
eiga tvö börn, búa í Texas, Banda-
ríkjunum.
Sonja, fædd 12. júni 1936, gift
Þórði Sigurðssyni Iögregluvarð-
stjóra Borgarnesi. Þau eiga einn
son.
Birgir, byggingarmeistari,
fæddur 28. apríl 1941, ^kvæntur
Erlu Svanbergsdóttur frá ísafirði.
Þau eiga 3 börn og búa i Siglu-
firði.
Birgitta, fædd 28. október 1945,
gift Magnúsi Ingjaldssyni for-
stjóra í Kópavogi. Þau eiga 3
börn.
Öll eru börn þeirra mann-
vænleg og snemma mun þeim
hafa verið innrætt að taka tillit til
samferðafólksins á lífsleiðinni og
rétta ætið hjálparhönd þeim, sem
þess þurftu með.
Þau eru orðin ærið löng kynni
min af þessum heiðurshjónum.
Það mun hafa verið fyrir um þaö
bil 45 árum að ég kom fyrst á
heimili þeirra í sambandi við
skiðaíþróttir, en í þeim málum
var Guðlaugur í fararbroddi. í
áratugi var hann einn af burðar-
ásum Skiðaborgar, óþreytandi að
vinna að vexti og framgangi
iþróttarinnar; ljúfur en ákveðinn
leiðbeinandi og samvizkusamur
dómari, en þvi starfi gegndi hann
á íslandsmótum, Thúlemótum og
að sjálfsögðu á öllum skiðamótum
í Siglufirði, þegar hann var ekki
keppandi sjálfur.
Ætíð minnist ég heimilis þeirra
hjóna í litla húsinu við kirkju-
garðinn og hve notalegt var aó
koma þangað og ræða það, sem
var að gerast á sviði skiðaíþróttar-
innar I heiminum. Ég man að mér
stráklingi um fermingu, þótti
skrítið að heyra Guðlaug segja við
konuna sina: „mamma", en
seinna lærðist mér að skilja lotn-
inguna, sem fólst í þessu eina
orði, sögðu af barnslegri einlægni
þess manns, er bar ótakmarkaða
virðingu fyrir konunni sinni.
Heimili þeirra Þóru og Guðlaugs
vár mjög hlýlegt og hverjum sem
þangað kom var ætið tekið sem
heimamanni. Veitingar bæði
miklar og góðar, enda var Þóra
sérstaklega fær við alla matar-
gerð. Hefðu þau hjónin tima til að
rabba við gesti sína vantaði aldrei
umræðuefni og höfðu þau brenn-
andi áhuga á hverju máli, sem til
umræðu var; hvort sem það voru
atvinnumál, stjórnmál, trúmál
eða önnur mál, sem bar á góma.
Einkennandi var þó, hve æsku-
fólk var þeim jafnan efst í huga
og af því væntu þau mikils í lifi og
starfi.
Guðlaugur hafði sérstaka
frásagnargáfu og sagði gaman-
sögur af mikilli list og átti létt
með að sýna látbragð og svip-
brigði samferðarmannanna.
Syngi hann gamanvísur fórst
honum það svo vel að þeim gieym-
ist seint er á hlýddu. En hann
hafði mjúka og fallega söngrödd
og næmt söngeyra.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka þessum góðu vinum minum
allar þær ógleymanlegu samveru-
stundir á heimili þeirra, sem ég
og kona mín áttum þar, en komur
okkar voru margar þangað og
þaðan fórum við ætíð glöð í huga
og með betri skilning á lífinu og
vandamálum þess. Svipaða sögu
getur fjöldi Siglfirðinga sagt.
Það var bjargföst trú þeirra
beggja, að eftir hið jarðneska lif
Minning:
Guðmundur Ármann
Ingimundarson
Drottinn er Ijós mitt og fulltingi,
hvern ætti ég að óttast?
Drottinn er vlgi Iffs mfns,
hvern ætti ég aó hræðast?
(ir Davfðs sálmum.
Mér kom I hug þetta vers, er ég
hugðist festa á blað nokkur fátæk-
leg minningarorð um vin minn,
Guðmund Ingimundarson, sem
verður til moldar borinn i dag.. 1
æsku mun honum hafa verið
kennt það, að ekkert væri að
hræðast, ef vígi lífsins væri í
Drottni. Og hann gekk óttalaus
gegn hverju sem var, með full-
tingi Drottins.
Guðmundur Ármann var fædd-
ur 31. desember árið 1909 að
Gislastöðum í Grimsnesi, sonur
hjónanna Maríu Gísladóttur og
Ingimundar Guðmundssonar,
bónda þar. Var Guðmundur næst
yngstúr ellefu systkina og vafa-
laust stærsta og dýrmætasta
nýársgjöfin, sem þeim hjónum
gat hlotnazt. Af þessum stóra syst-
kinahópi lifir nú aðeins ein systir,
Una að nafni.
Erfið voru frumbýlingsárin og
kjörin kröpp hjónum á Gíslastöð-
um, jörðin örðug og kostarýr.
End-a fluttu þau sig fljótlega um
set, austur yfir Hvítá, að Andrés-
fjósum á Skeiðum. Þar var með
atorku og samstilltu átaki fjöl-
skyldunnar tekið til við uppbygg-
ingu þessa nýja heimilis, sem átti
eftir að verða æskuheimkynni
hins stóra systkinahóps. Söng-
gleði og félagslyndi Skeiðamanna
hefur jafnan verið við brugðið.
Slíkt umhverfi hlaut að hafa góð
áhrif, enda minntist Guðmundur
þess ávallt með þakklæti.
Ekki voru þau gömul, Andrés-
fjósasystkin, þegar þau voru eftir-
sóttur vinnukraftur vegna mann-
kosts og dugnaðar. Eftirsferm-
ingu var Guðmundur við sjóróðra
á vetrum, en í kaupavinnu á
sumrum. Svo ólík sem þessi störf
eru fórust honum hvor tveggja
jafn vel úr hendi. En þáttaskil
urðu I lífi Guðmundar, þegar
hann hitti unga og myndarlega
stúlku sunnan úr Keflavik, Helgu
Gísladóttur, en þeir fundir leiddu
til þess, að þau gengu í hjónaband
6. september 1941. Upp frá þvi
var heimili þeirra í Reykjavík.
Ekki hallaðist á um myndarskap
og dugnað hjá þeim hjónum.
Gott var að vera gestur þeirra,
enda áttu margir þangað leið, og
öllum var veitt af myndarskap og
rausti. Un ljós allra ljósa hjá þeim
voru dæturnar: Margrét Hrefna,
gift Cecil Jensen, rafvéla-
meistara; Sigurveig Hadda, gift
Helga Gíslasyni húsasmiði, — og
Hafdís, gift Sigurði Tómassyni
bifreiðastjóra. Eina dóttur eign-
aðist Guðmundur áður en hann
kvæntist, Friðu Hjröleifi, sem
búsett er i Danmörku.
Fyrstu árin eftir að Gumundur
fluttist til Reykjavíkur var hann
starfsmaður Eimskipafélagsins.
En síðan, eða í meira en þrjátiu
ár, vann hann hjá hreinsunar-
biði annað og fullkomnara. Sé það
rétt efa ég ekki að á ströndinni
hinum megin hafi Þóra beðið og
tekið á móti eiginmanni sinum að
löngum og farsælum starfsdegi
loknum.
Alli.
Það er svo margs að minnast,
þegar litið er til baka, og þær
minningar eru hugljúfar. Það fór
ekki fram hjá neinum, sem kynnt-
ist þeim, að þau voru stórkost-
legar manneskjur. Ég hef átt
bestu ömmu og afa, sem hugsast
getur. Enn þann dag í dag bý ég
að þvi hve barngóð amma mín
var, þolinmóð og vildi öllum gott
gera. Aldrei sagði hún nei, þegar
ég spurði, hvort ég mætti koma
inn með alla leikfélaga mína.
Alltaf hlakkaði ég til þess að
koma heim úr skólanum, því ég
vissi, að hún beið min ávallt með
eitthvert góðgæti. Þá brosti afi
minn oft út í annað og sagði: „Þú
spillir stelpunni á þessu. Hún
verður bara óþekk.“ Ekki var
amma min sammála þvi og hélt
þvi fram, að engum yrði meint af
smá blíðu og umhyggjusemi.
Ófá voru þau skiptin, sem ég
kom grátandi, eins og gengur og
gerist hjá börnum, út af smá
skrámum og hinu og þessu. Alltaf
var þá opinn faðmur hennar til
huggunar og hlýju.
Mannvera skipti ömmu mina og
afa ávallt meira máli en hin
veraldlegu auðæfi. Alltaf gáfu
þau þeim, sem bar að garði, af
tima sinum, þó að þau hefðu stórt
heimili og væru önnum kafin. Þó
afi kæmi þreyttur heim á kvöldin,
fékk ég alltaf að heyra sögur og
ævintýri, eða söng. Hann var
kannski ekki margmáll, né með
orðskrúð um hlutina, en það er
mér mikils virði; sérstaklega til-
litssemin við náungann.
Það varð mér ómetanlegt, að afi
minn skyldi koma inn á mitt
heimili áður en hann hvarf frá
okkur. Þar gafst tími til að tala
um barnæsku mina og þann þátt,
sem þau amma mín og afi eiga i
minu lífi. Þar gafst okkur tæki-
færi til þess að rifja upp gamlar,
broslegar minningar.
Það var alltaf lærdómsríkt að
gera eitthvað fyrir þau, því
hversu lítið, sem það var, gladdi
það þau.
Við höfum öll misst mikið, en
trúum því, að þeim ömmu og afa
líði vel.
Guð blessi þau.
Þóra
deild Reykjavikurborgar, lengst
af sem verkstjóri. Mér hefur verið
sagt, að hann hafi verí ósérhlífinn
og ljúfur yfirmaður.
Guðmundur var sérstæður per-
sónuleiki, mikill að vallarsýn,
rammur að afli og hamhleypa til
allra verka. Hann bar ekki tilfinn-
ingar sinar á hvers manns torg,
hlédrægur og fátalaður við fyrstu
kynni. En skelin var þunn, og hið
innra bjó göfugt og gott hjarta.
Varð honum þvf vel til vina. Enda
trölltryggur þeim.
Heimsóknir Guðmundar hingað
ausíur í Skálholt eru sérstakur
þáttur, sem erfitt er að tjá sig um.
Eitt er víst, að þær voru ætíð jafn
hamingjusamlegar fyrir himilis-
fólkið allt. Ráðhollur, umhyggju-
samur og hjálplegur var hann
okkur. Minningar um slfkt er gott
að eiga og geyma.
Ánægjulegt var að sjá og finna,
að ekki breytist eðli þess manns,
sem í æsku hefur teygað að sér
angan gróðurmoldar og átt sam-