Morgunblaðið - 20.10.1977, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. OKTOBER 1977
</ iv5lí> 1
M0 Rö-d N ’jyVvs^
KAfr/Nö v, ; s
(!/ <$__
uXL^
Vaknaðu vinur. Forstjórinn
ætlar sjálfur að kveðja þíf»!
Mér er líka kalt. þó ég
hvorki kvarti né kveini!
Spílin á borðið
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Fínt skal það vera og öllu má nú
ofgera, datt mér í hug þegar ég
rakst á spilið hér að neðan. Aust-
ur gaf og austur-vestur voru á
hættu.
Norður
S. G972
H. D109
T. D
L. K8643
Vestur
S. K5
H. Á84
T. Á974
L. G1097
Austur
S. 864
H. 63
T. G108532
L. D5
Suður
S. S. AD103
H. KG752
T. K6
L. A2
Austur og vestur sögðu alltaf
pass en það var engu likara en vel
smurð vél færi í gang þegar
norður og suður sögðu þannig:
7552.
COSPER.
Mamtna, má hann hjálpa mér að eyðileggja dótið
mitt?
Einn forvitinn skrifar eftirfar-
andi og ræðir um kröfugerð og
verkfallsmál og gerir sérstaklega
að umræðuefni kröfur banka-
manna og vill að hópar launþega
geri almenningi ljóst hvað sé far-
ið fram á þegar staðið er í samn-
ingaviðræðum:
„Alda vinnudeilna og verkfalla
riður nú yfir þjóðina. Starfsfólk
bæjarfélaga og rikis hefur riðið á
vaðið og stendur sumpart í verk-
falli enn. Starfslið bankanna býst
til að fylgja í kjölfar þeirra, ef
ekki verður gengið að þeim kröf-
um, sem þar hafa verið settar
fram. Og þá þykist ég vera kom-
inn að kjarna þessara mála, hver
eru laun og kjör þeirra hópa, sem
nú gera kröfur um betri kjör og
hvað er farið fram á til viðbótar?
Opinberir starfsmenn og banka-
menn telja sig ekki fá sinn rétta
hlut, þegar skipt er þeim arði,
sem þjóðarbúið gefur af sér. Þeir
hafa þótzt afskiptir og bera sig
illa, einkum sumir forystumenn
þessara samtaka, frammi fyrir al-
þjóð.
Þar sem hér er verið að gera
kröfur um endurskiptingu og trú-
lega kröfur um mikið breytta
skiptingu á greiðslum úr okkar
sameiginlega sjóðí, sýnist mér það
ekki geta verið einkamál þeirra,
sem kröfur gera og þröngs hóps
viðsemjenda þeirra, hvað teki'»‘
raka, sem þeir færa fram málstað
sinum til stuðnings.
Það ástand, sem nú ríkir, að
hægt sé að standa i vinnudeilum
og verkföllum langtimum saman,
er á um. Ég vil spilin á borðið.
Það er búið að bera fram fyrir
fólk meira en nóg af áróðurs-
þvælu, þar sem aldrei er nema
hálfsögð sagan og gengið meira og
minna á snið við sannleikann.
0 Hvaða laun —
hvers er krafizt?
Það á ekki að geta verið
einkamál þeirra, sem telja sig
bera skarðan hlut frá borði við
skiptingu þjóðarteknanna og gera
kröfur, oft með verkföllum eða
hótunum um verkföll, hvaða laun
og kjör þeir búa við og hvers er
krafizt til viðbótar. Hér þarf laga-
setningu sem skyldar hlutaðeig-
endur til þess að leggja þessar
upplýsingar fram opinberlega.
Getur þá almenningur, hver ein-
asti þegn starfandi að verðmæta-
sköpun þjóðarbúsins, lagt sinn
dóm á réttmæti þeirra krafna,
sem gerðar eru. Og ekki ættu
kröfugerðaraðilarnir að þurfa að
fara með neitt I felur, ef þeir trúa
sjálfir á sannleiksgildi þeirra
Suður
1 hjarta
2 spaðar
4 hjörtu
pass
Norður
2 hjörtu
3 spaðar
4 spaðar
Glæsilegt, ekki satt! Þeir fundu
4—4 tromplitarsamlegu í spaðan-
um ef vera kynni, að hjartalitur-
inn gæfi tvö afköst hjá styttri
hendinni. En frá sjónarhóli
norðurs var það varla til bóta.
Þetta var nú gott og blessað.
Bara að suður hefði haft not fyrir
afköstin. En meinið var annað.
Sagnirnar höfðu gefið mikilvægar
upplýsingar um skiptingu á
höndunum. Upplýsingar sem þeir
höfðu engin not fyrir en andstæð-
ingarnir gátu nýtt.
Vestur hefði í flestum tilfellum
spilað út laufgosa umhugsunarlit-
ið. En í þetta sinn gerði hann það
ekki. Sagnirnar höfóu sagt honum
of mikið. Suður hafði sýnt minnst
fimmlit í hjarta og hlaut að eiga
þrjú. Og þá var vitað, að austur
gat ekki átt fleiri en tvö. Vestur
spilaði þvi út hjartaás og síðan
aftur hjarta. Og þegar hann fékk
á spaðakónginn tók hann á tígulás
og spilaði síðan siðasta hjartanu
sínu og trompun austur varð
fjórðí slagur varnarinnar.
RETTU MER HOND ÞINA
73
örn og Forss voru einmitt á
leiðinni heim úr vitjun í skóla-
húsið við Jagersdrift og hittu
hann fyrir utan tröppurnar.
— Sanbona. umfundisi, sagði
Hlatshwayo i kveðjuskyni.
— Saubona, Hlatshwayo,
svaraði örn og hélt áfram á
máli Zúlúmanna: — Þú getur
látið þér líða vel 1 návist þcssa
manns. Hann er Svfi og er laus
við alla fordóma.
Svertinginn rétti Erik hönd-
ina.
— Ég heiti Hlatswayo. Hann
kynnti sig á ensku.
— Forss, anzaði Erik og
þrýsti hönd hans.
— Jæja, þá förum við inn.
Við fáum fljótlega kaffi, sagði
Örn.
Eva hafði farið út, og örn
veitti kaffið sjálfur. Samtalið
var stirt tíl að byrja með, og
það voru aðeins örn og sá inn-
fæddi, sem töluðu. Það kom
svolítið fát á Erik, þegar hann
þurfti að umgangast svertingja
eins og jafningja. Þetta var f
fyrsta sinn, sem það kom fyrir,
eftir að hann fór frá Englandi.
Hlatshwayo tók eftir erfiðleik-
ur hans og reyndi að hjálpa
honum.
— Jæja, svo að þér eruð ný-
kominn frá Svíþjóð?
— Nei, nú hef ég verið hér á
annað ár.
— Og hvað finnst yður svo
um land okkar?
— Hér er heitt og failegt. En
hér eru ýmsar óvenjulegar að-
stæður, sem við Svíar þekkjum
ekki af eigin raun.
Erik leið enn verr. Hann
hafði vanið sig á að Ifta mjög
niður á svertingjana og skoða
þá nánast sem húsdýr. Verka-
mennirnir i útvarpsverksmiðj-
unni og þjónustuliðið á gisti-
heimilinu voru einu innfæddu
mennirnir f Durban, sem hann
hafði nokkur samskiptí við. Og
þeim gaf hann aðeins skipanír
og vænti ekki svars. Reyndar
voru þeir ekki svo vel að sér í
ensku, að þeir gætu talað við
hann, þótt þeir hefði viljað. En
hér sat þessi flatnefjaði surtur
og beindi til hans spurningum
á fullkominni ensku, cins auð-
veldlcga og hann væri að
drekka vatn. Það var meira að
segja eins og háðsglampa
brygðí fyrir i augum hans.
— Já, ykkur Svíum hlýtur að
reynast örðugt að búa í þessu
iandi. Við vitum, að þið lítið
kynþáttavandamálin ekki sömu
augum og aðrir.
— Tja, hm, það er nú það.
örn skemmti sér við að horfa
á báða gestina, og hann leyfði
þeim að halda áfram óáreittum.
— Já, við dáum Svfa og erum
þeim innilega þakklátir: Þau
eru mörg sjúkrahúsin og iðn-
skólarnir og margt annað, sem
þeir hafa látið okkur f té.
— Jæja, jæja, það er ánægju-
iegt, að yður skuli finnast það.
— Erik reyndi að stilla sig og
látast vera fullur alúðar.
— Já, ef Svíar væru ekki hér,
mundi okkur reynast erfitt að
Ifta upp til hvfta kynstofnsins
F ramhaldssaga eflir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
yfirleitt. Það hlýtur að rfkja
innilegur kærleikur til kristni-
boðsins fSvfþjóð.
Erik kvaldist. Hvaða firrur
hafði örn innrætt manninum?
Réttast væri, að benda honum
á, að honum skjátlaðist. Annars
væri leitt að svipta hann
„barnatrúnni". En nú kom Örn
honum til liðs. Hann hafði
skemmti sér nógu lengi á kostn-
að Eriks.
— Ef ég má ekki bjóða ykk-
ur meira kaffi, þá förum við
inn f stofu og tyllum okkur.
Jæja, hvernig hefur þér vegnað
f starfinu sfðustu daga,
Hlatshwayo?
Hlatshwayo settist f sófann.
Sokkarnir voru of stuttir, svo
aó hann þorði ekki að kross-
ieggja fæturna.
— Svona Ifkt og venjulega,
svaraði hann. — Þú hefur vfst
heyrt um konuna, sem seldi
manninn sinn fyrir meðöl?
— Attu við konuna þessa,
Dlamini við Nqutu? Þá, sem
sótti seiðkarl, sló manninn sinn