Morgunblaðið - 13.11.1977, Qupperneq 2

Morgunblaðið - 13.11.1977, Qupperneq 2
4:6 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. NÓVEMBER 1977 um megn að breyta öðruvisi en tilfinn- ingar hennar sögðu til. Þegar hún elsk- aði, var hver athöfn hennar kærieiks- verk: ef hún var svikin, var henni allri lokið. Þetta voru staðreyndirnar, skín- andi og skaðvænlegar, í lífi sakleys- ingja. Drengurinn laðaðist meir og meir að henni og barninu. Hann lék gætilega við litla drenginn, og þeir skildu hvor annan af djúpri alvöru. Móðirin söng. Hún saumaði brúðarkjól- inn og mátaði hann og fór úr honum aftur. Hún var í millipilsi sem lyftist upp á mjaðmir þegar hún dró hvitan kjólinn fram yfir höfuðið. Hún sá hvernig eftirtekt drengsins beindist í einlægni að skapnaði hennar, og hún brosti. Við Yngri Bróður kom hún fram eins og þau væru í þegjandi vitorði saman af því að þau væri af sömu kynslóð: hún var i þann veginn að giftast eldri manni, og Yngri Bróðir var sér um aldur innan fjölskyldunnar. Það var þess vegna sem hann fór á eftir henni fram i eldhús og hún sagði hon- um frá heitstrengingu unnusta síns að Iáta ekki gifta sig fyrr en búið væri að skila bílnum hans. Hvað ætlar hann að gera? spurði Yngri Bróðir. Eg veit það ekki, sagði Sara. En ef til vill var hún búin að finna ofsann sem leynist á bak við hverja óbifanlega sannfæringu. Næsta sunnudag kom Coalhouse Walker ekki i heimsókn. Sara fór aftur upp til sín. Pabba var nú ljóst að ástandið fór versnandi. Hann sagði að það væri hlægilegt að láta bíl stjórna lífi fólks á þennan máta. Hann ákvað fara daginn eftir að tala við brunasveit- ina í Eyjunni grænu, sérstaklega for- ingjann, Conklin. Hvað ætlarðu að gera? spurði Mamma. Ég ætla að leiða þeim fyrir sjónir, að hér er við skatt- borgara í þessum bæ að etja, sagði Pabbi. Ef það dugir ekki, ætla ég ein- faldlega að kaupa þá til að gera við bílinn og skila honum hingað að hús- inu. Ég ætla að bjóða þeim peninga. Ég ætla að múta þeim. Coalhouse Walker myndi ekki líka það, sagði Mamma. Það er sama samt, sagði Pabbi. Þetta er það sem ég ætla að gera. Skýringar geta beðið. Þessir menn eru sorinn í mann- félagi þessarar borgar, og þeir guggna fyrir peningum. En áður en af þessu gæti orðið var Sara búin að taka til eigin ráóa. Þannig vildi til, að næsta haust áttu að fara fram kosningar, og einn af fram- bjóðendum repúblíkana, James Sher- n\an, varaforseti Tafts, átti að koma til New Rochelle um kvöldið til að tala þar í matarveislu sem repúblíkanar I borg- inni efndu til á Tidewaters hótelinu. Hún mundi eftir að hafa heyrt Pabba segja eitthvað um hvers vegna hann ætlaði ekki að sækja þessa samkomu. Hún vissi lítið um stjórnarfar, hún skildi ekki hversu óumræðilega litið þjóðmálagildi vandræðin hjá Coalho- use hennar höfðu, svo henni hug- kvæmdist að snúa sér beint til æðsta valds sem hún þekkti, bera sig upp við Bandarikin sjálf fyrir hans hönd, Þetta var í annað sinn sem hún greip skelfd til örþrifaráða af einberu sakleysi. Hún beið þangað til barnið var sofnað um kvöldið. Þá vafði hún sjali um höfuðið, fór út án þess að láta nokkurn mann vita og hljóp nióur brekkuna, niður á North Avenue. Hún var berfætt. Hún hljóp hratt eins og krakki. Hún var við því búin að þurfa að hlaupa alla leið niður á hótelið, en í þessu kom spor- vagninn. Inniljósin flöktu. Vagnstjór- inn hringdi bjöllunni vonskulega þegar hún skaust yfir sporið rétt fyrir fram- an vagninn. Hún borgaði fargjaldið, og vagninn ók niður í bæ. Það fór að gusta, og á dimmum kvöld- himninum hrönnuðust upp stór og þungbúin ský. Það var regn í vaéndum. Hún stóð fyrir framan hótelið í dálítilli mannþyrpingu sem beið þar komu stór- mennisins. Hver af öðrum óku bílarnir i hlað, og hinir og þessir fyrirmenn stigu út. Fáeinir vindhraktir regndrop- ar ýrðu gangstéttina. Frá gangstéttar- brúninni hafði verið lagður gólf- renningur að dyrum hótelsins. Þarna voru ekki aðeins menn úr borgarlög- réglunni með hvita hanska, heldur einnig sveit úr þjóðvarðliðinu; þeir hjálpuðust að við að halda fólkinu af stéttinni og götunni framan vió inn- ganginn meðan beðið var eftir bíl vara- forsetans. Við svona tækifæri var þjóð- varðliðið jafnan viðstatt og auk þess hversdagsklæddir menn úr leyniþjón- ustunni, sem Theodore Roosevelt hafði falið að vernda forseta og varaforseta eftir morðið á McKinley. Roosevelt var annars búinn að draga sig út úr stjórn- málum, en bauð sig nú aftur fram á móti fornvini sinum Taft. Wilson var i framboði fyrir demókrata, Debs fyrir sósíalista. Þessi fjórhliða kosningabar- átta geisaði landshornanna milli og feykti upp vonum manna eins og vindurinn sem ýfði grasið á slettunum miklu. Um það bil viku áður hafði Roosevelt komið til Milwaukee, Wisconsin, til að halda þar ræðu. A leiðinni frá lestinni út í bilinn hafði honum verið haldið frá mannþrönginni sem komin var til að fagna honum. Maður steig fram úr hópnum og miðaði á hann skammbyssu af örstuttu færi. Skothvellur kvað við. Kúla fór í gegn- um gleraugnahúsin i brjóstvasa Roose- velts, tætti gat á fimmtiu samanbrotin blöð sem ræðan var skrifuð á og sat föst í einu rifinu. Hann var furðu lostinn. Árásarmaðurinn var snúinn niður. Það var æpt og kallað. Roosevelt skoðaði sárið og gekk úr skugga um að það væri ekki hættulegt. Hann fór og hélt sina ræðu áður en hann leyfði læknum að gera að sárinu. En púður- svælan af þessum atburði var enn í vitum almennings. Enginn sem falið var að vernda háttsettan mann gat gleymt banatiiræðinu við Teddy Roose- velt. Borgarstjórinn í New York, William J. Gaynor, hafói orðið fyrir kúlu úr byssu tilræðismanns ekki löngu áður. Alls staðar var verið að skjóta. Þegar bíll varaforsetans, stór Panhard, ók upp að gangstéttinni og Sherman sjálfur steig út, laust mann- fjöldinn upp fagnaðarópi. James Sherman, kallaður Sólskins-Jim fyrir léttlyndis sakir, átti langan stjórnmála- feril að baki í heimariki sínu, New York, og var vinmargur í Westchester. Hann var feitlaginn og sköllóttur og svo slæmur til heilsunnar að hann lifði ekki kosnihgarnar um haustið. Sara braust út úr þrönginni og hljóp þangað sem hann stóð. Forseti! Forseti! kallaði hún í fáti sínu og fávísi. Hún rétti fram handlegginn og teygði svarta hödina í átt til hans. Hann hopaði undan snertingunni. Vera má, að þarna um kvöldið í dimmu og hraglanda með úrhelli framundan, hafi vörðum Shermans sýnst svört höndin á Söru vera byssa. Þjóðvarðliði gekk fram, og með þeirri banvænu ofþjónkun sem einkennir vopnaða verói frægðarfólks rak hann skeftið á Springfield- rifflinum af öllu afli í brjóstið á Söru. Hún datt. Maður úr leyniþjónustunni fleygði sér ofan á hana. Varaforsetinn hvarf inn í hótelið. I uppnáminu og hávaðanum sem á eftir fór var Söru stungið inn í lögreglubil og ekið burt. Sara var í haldi á lögreglustöðinni yfir nóttina. Hún hóstaði blóði, og und- ir morgun datt varðstjóranum í hug að kannske ætti að fá lækni til að líta á hana. Þeir botnuðu ekkert í henni. Hún ansaði ekki spurningum heldur horfði á þá með sársauka og skelfingu i augunum, og ef einn þeirra hefði ekki minnst þess að hafa heyrt hana hrópa Forseti! Forseti!, hefðu þeir eins getað haldið að hún væri heyrnarlaus og mál- laus. Hvað varstu að gera? spurðu þeir. Hvað hélstu að þú værir að gera? Hún var flutt á spitala um morguninn. Það var dumbungsveður, varaforsetinn var farinn, hátíðahaldinu var lokið, götu- sópararnir potuðu kústum sínum um stéttina fyrir framan hótelið, og kæru- efninu á hendur Söru var breytt úr morðtilraun í óspektir á almannafæri. Hún lá á spitalanum. Bringubeinið var brotið og nokkur rif að auki. Heima á Broadview Avenue heyrði Mamma barnið gráta og gráta og fór loksins upp til að sjá hvaó væri að. Nokkrar klukkustundir liðu áður en lögreglu- þjónn fann sambandið milli kvíða heimilisfólksins og handtöku svörtú stúlkunnar sem búið var að flytja á spítala. Pabbi fór af skrifstofunni og Mamma að heiman. A spítalanum fundu þau Söru á almannastofu. Hún var sofandi, ennið var þurrt og heitt, og blóðbóla i munnvikinu reis og hneig við hvern andardrátt. Daginn eftir var Sara komin með lungnabólgu. Það litla sem hún sagði þeim nægði rétt til að gefa þeim hugmynd um hvaó gerst hafði. Hún sinnti þeim litið heldur spurði i sífellu um Coalhouse. Þau sáu um að hún yrði flutt á einmennings- stofu. Þar sem þau vissu ekki hvar Coalhouse bjó, hringdu þau í Man- hattan Casino og náðu sambandi við framkvæmdastjóra Clef Club hljóm- sveitarinnar. Þannig náðist í Coal- house, og nokkrum klukkustundum siðar sat hann við rúmstokkinn hjá Söru. Mamma og Pabbi biðu frammi á gangi Þegar þau litu inn aftur, kraup Coalhouse við rúmið. Hann Iaut höfði og hélt báðum höndunum um höndina á Söru. Þau hörfuðu frá. Á eftir barst til þeirra grafarhljóðið af harmi fullorðins manns. Mamma fór heim. Hún sleppti barninu ekki úr fanginu. Fjölskyldan gat ekki á heilli sér tekið. Enginn virtist geta haldið á sér hita; aliir voru í peysum. Yngri Bróðir kynti miðstöðina. I vikulokin var Sara dáin. Scot Joblin, einn frægasti listamaður ragtime- músíkur- innar. Hljómlist hans var notuð í kvikmynd- inni The Sting fyrir nokkrum árum. vfe- SKIPAUTGCRÐ RÍKISINS m/s Esja fer frá Reyk|avik föstudaginn 1 8 þ m vestur um land i hringferð. Vörumóttaka: má.iudag, þriðju- dag og miðvikudag til Vestfjarða- hafna, Norðurfjarðar, Siglufjarð- ar, Ólafsfjarðar, Akuryerar, Húsavikur, Raufarhafnar, Þórs- hafnar og Vopnafjarðar. «Svipmyndir á svipstundu Svipmyndir í hvert skírteini Svipmyndir sf. Hverfisgötu 18 • Gegru Þjódleikhúsinu é l » v-i >• . r i iinji.vi'i/,- ' .t.v'luc- ^VEFNAÐARVÖRUVERZLUNIN" Sængurvefasett í úrvali á mjög góðu verði, lakaléreft, óbleiað léreft, gardínuefni, stórisar og eldhúsbómullarblúnda. Kínversk koddaver og dúkar. Opið á laugardögum. Gjörið svo vel og lítið inn Grundarstíg 2, sími 14974HBHI

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.