Morgunblaðið - 27.01.1978, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 27.01.1978, Blaðsíða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. JANUAR 1978 Rekstrar- og afurða- lán beint til bænda Niðurgreiðslur og útflutningsbætur einnig Eyjólfur Konráð Jónsson alþingismaður: FUNDUR var í sameinuðu þingi í gær. Eyjólfur Konráð Jónsson mælti fyrir tillögu til þingsályktunar um rekstr- ar- og afurðalán bænda, sem hann flytur ásamt Jóhanni Hafstein. Fer framsaga hans hér á eftir. Miklar umræður urðu um málið, sem raktar verða á þingsíðu Mbl. á morgun. Pálmi Jónsson mælti fyrir tillögu til þingsálykt- unar um öryggisbúnað smábáta. Framsaga hans verður rakin á þingsíðu Mbl. eftir helgina. Réttur bóndans Tillögu þá, er ég flutti á þingi í fyrra um greiðslu rekstrar- og afurðalána landbúnaðarins beinj til bænda, endurflyt ég nú ásamt háttvirtum þingmanni Jóhanni Hafstein. Tillaga þessi var í fyrra mikið rædd, bæði innan þings og utan, og voru undirtektir yfirleitt góðar. Margir mæltu með sam- þykkt tillögunnar, þ.á m. forystu- menn stjórnarandstöðunnar, því háttvirtir þingmenn Lúðvík Jösepsson og Gylfi Þ. Gíslason. Aðrir töldu nayðsyn til bera, að megintilgangi tillögunnar yrði náð, þeim, að bændur fengju fjár- muni sína strax í hendur, þótt þeir teldu, að annmarkar kynnu að vera á framkvæmdinni. Aftur á móti er mér ekki kunnugt um, að neinn maður hafi, hvorki inn- an þings né utan, opinberlega andmælt þessari tillögu. Þó kom það fram hjá forstjóra Sambands ísl. samvinnufélaga, að rétt væri að grennslast fyrir um það, hvað bændur vildu í þessu efni. Því er ég sammála, enda held ég, að aldrei hafi verið spurst fyrir um það, hvort bændur vildu fá fjár- muni sfna beint eða hvort þeir óskuðu þess, að þeir gengju í gegnum afurðasölu- og verzlunar- fyrirtæki. Þar hafa aðrir ráðið en þeir. Hitt er svo annað mál, að þótt aðeins einn bóndi óskaði eftir því að fá sitt eigið fé greitt beint til sín, en ekki til einhverra annarra, þá ætti hann auðvitað að eiga rétt á því. Á sama hátt getur sérhver sá, sem þess æskir, að óbreytt fyrirkomulag verði, þ.e.a.s. að hans fjármunir verði greiddir til afurðasölufyrirtækjanna eða verzlunarfyrirtækjanna, óskað þess, og þá myndi viðskiptabank- inn að sjálfsögðu senda ávísunina þangað, en ekki til eigandans. Um þessa hlið málsins ætti því engar deilur að þurfa að rísa. Hér virð- ast allir vera sammála, þ.e.a.s. að það sé sjálfsagt mál, að bændur sjálfir ráði þessu — og hver og einn. Hverjir geta veðsett vöru? Á það hefur verið bent, að veð þurfi að taka í afurðum fyrir afurðalánunum, og sumir virðast álíta, að afurðasölufyrirtækin ein geti veðsett sauðfjárafurðirnar. Þannig er því þó ekki varið. Þvert á móti mætti halda því fram, að hæpinn væri sá háttur, sem á er hafður, að afurðasölufyrirtækin veðsetji vöru, sem þau ekki gera. Getur það naumast helgazt af öðru en hefð. Það er margyfirlýst af Sambandi ísl. samvirmufélaga, sem telst vera samtök stærstu afurðasöluaðilanna, að allar afurðirnar séu í umboðssölu, þ.e.a.s. að bændur eigi vöruna þar til heildsöluaðilarnir hafa selt hana. Bændur einir ættu því að geta veðsett vöruna. Erfitt er að andmæla þessum sjónarmiðum SÍS, a.m.k. er fyrirkomulag allt eins og tiðkað er við umboðssölu. Varan er ekki að fullu greidd fyrr en hún hefur verið seld, og þá er reiknaður út kostnaður, og á stundum er ekki greitt fullt verð fyrir vöruna, þar sem söluaðilum hefur ekki tekizt að selja hana fyrir nægilega hátt verð eða kostnaður þeirra hefur orðið það rríikill, að þeir telja sér heimilt að greiða lægra verð en grundvallar- verðið. Þessi mótbára gegn þvi, að bændur fái fé sitt beint er þvi ekki marktæk. En ef einhver vandkvæði kynnu að vera á að breyta um fyrirkomulag af þess- um sökum, þá er auðvitað hægur- inn á að fá sérstaka löggjöf í þvi efni. Á tímum mikillar verðbólgu. Ljóst ætti að vera hverjum og einum, að kjör bænda þurfi að bæta. Kerfið er að keyra þá niður, en ekki athafnaleysi þeirra eða úrræðaleysi. Sjálfir hafa þeir að undanförnu fjallað um þann mikla vanda, sem að landbúnaðin- um steðjar og bent á margháttuð, raunhæf úrræði til að bæta hér um. Naumast hefur þó fram að þessu nægilega verið undirstrik- að, hve þýðingarmikið það er fyr- ir landbúnaðinn að fá þær greiðsl- ur, er honum ber, sem allra fyrst. Á timum mikiller verðbólgu, eins og hér hefur geisað árum saman, hefur það að sjáfsögðu grund- vallarþýðingu, að bændur fái rekstrar- og afurðalánin eins fljótt og auðið er til eigin afnota, þannig að þeir geti i ríkari mæli rekið bú sin með eigin fjármun- um og þurfi ekki að sæta því, að fjármagn þeirra sé skert af verð- Eyjólfur Konráð Jónsson, al- þingismaður. hækkunum. Ljóst er því, að ein- hver þýðingarmesta úrbótin fyrir bændastéttina væri sú, að rekstrar- og afurðalán hækkuðu og yrðu greidd beint til bænd- anna, sem þá gætu notað fjármun- ina á hinn hagkvæmasta hátt. En fjárskortur veldur því tíðum í landbúnaði, eins og raunar í fleiri atvinnugreinum, að hagkvæm- ustu innkaupum og vinnubrögð- um verður ekki við komið. Við fjármögnun landbúnaðarins í heild hygg ég, að nauðsynlegt sé að taka mið af þessum sjónarmið- um og stefna markvisst að því að stórauka rekstrarlánin og haga afurðalánum þannig, að bændur geti fengið afurðir sínar að fullu greiddar við innlegg á haustnótt- um. „Vilja ekki leita af ótta við að finna” Einhverjum kann að finnast þetta ábyrgðarlaust tal í fjár- magnsþröng þeirri, sem við búum við og þensluástandi, en skoðum það nokkru nánar. Er naúðsyn- legt, aðfjármagn það sem til land- búnaðarins rynni í heild á næstu árum þyrfti að vera meira en á undanförnum árum miðað við aðrar atvinnugreinar, þótt þessu markmiði yrði náð á nokkru ára- bili? Ég held ekki. Minni fjárfesting — styrkari rekstrarstaða Almennt hafa menn nú viður- kennt, að fjárfesting i sjávarút- vegi megi minnka. Við eigum nú nægilega stóran skipaflota til að taka þann afla, sém skynsamlegt og leyfilegt er að veiða. Auðvitað þarf að fylgjast með nýjungum og sinna endurbótum og endurnýjun flotans, og auðvitað þarf að halda áfram uppbyggingu fiskvinnslu- stöðva og endurbótum á eldri mannvirkjum. En afkastagetuna þarf ekki að auka til muna, ein- faldlega vegna þess, að hráefnið eykst ekki, nema þá á alllöngum tíma. Allir vona að vísu, að sigrarnir í landhelgismálinu leiði til þess, að aflamagn muni smám saman aukast, og þá verður að sjálfsögðu að fjárfesta til að nýta það. I landbúnaðinúm. er ástandið ekki óáþekkt. Þar er það raunar markaðurinn, sem er fullnýttur, á sama hátt og hráefnið er í sjávar- útvegi. En mér sýnist, að við þeim vanda verði að bregðast meó svipuðum hætti og vandamálun- um, sem við sjávarútvegi blasa, þ.e.a.s. að hægja á fjárfestingu — og raunar hafa áhrifamenn í bændastétt, bæði í orði og verki, sýnt að framhjá þessari staðreynd verður ekki gengið. Það fjármagn, sem unnt væri að spara með minni fjárfestingu á næstu árum, mætti auðvitað nota til að styrkja rekstaraðstöðu land- búnaðarins. Og það fjármagn yrði í veltunni, en ekki bundið, og notaðist þvi aftur og aftur, þannig að tiltölulega lítill árlegur sam- dráttur fjárfestingar gæti haft mikla þýðingu fyrir rekstrarstöð- una, ef fjármununum væri varið til að styrkja hana. Þá hefði land- búnaðurinn innan fárra ára í velt- unni það fjármagn, sem nægja myndi til eðlilegra rekstrar- og afurðalána. Þannig gæti kostnað- ur við búrekstur lækkað og afurðaverðið þar með, án þess að útheimta aukna hlutdeild í tak- mörkuðu fjármagni þjóðarinnar. Afurðasölu- fyrirtæki ^ Gagnrýni sú, sem beinzt hefur að afurðasölufyrirtækjunum, hef- ur ekki einskorðast við það, að greiðslur þeirra til bænda kæmu of seint, heldur hefur einnig ver- ið á það bent, að rekstrarkostnað- ur þeirra væri of mikill. Hefur einkum verið bent á sláturhúsin og margsinnis verið um það rætt, að sláturkostnaður væri óhæfi- lega mikill. Ut í þá sálma skal ég ekki fara langt nú. En hinsvegar vil ég vekja á því athygli, að sára- litið hefur verið rætt um rekstar- kostnaö mjólkurbúa. Hygg ég þó, að ástæða væri til að skoða hann, ekki síður en kostnaðinn við sláturhúsin. Að minnsta kosti á ég erfitt með að skilja, að ekki skuli vera unnt að framleiða osta hér á nokkurn vegin sama verði og er- lendis, jafnvel þótt mjókurfram- leiðsla sé hér talsvert dýrari en þar, þvi að anpar kostnaður en hráefniskostnaður er auðvitað talsverður, og ekki hafa verið færðar sönnur á, að hann þurfi að vera hér hærri en erlendis. Sumir halda því meira að segja fram, að laun hér séu miklu lægri en í nágrannalöndum. Ég held, að eðlilegt væri að gera á þessu athugun og skal enga dóma fella fyrr en hún liggur fyrir. Betri nýting fjármagns En þegar um fjármögnun land- búnaðarins almennt er -rætt, er vert að víkja að þvi, hve mikil- vægur iðnaður úr landbúnaðar- afurðum er, og hann þarf að sjálf- sögðu að fjármagna og einnig nýj- ar búgreinar eins og t.d fiskrækt- ina, sem smánarlega litið hefur hér verið sinnt. Þá er það lítið efamál, að bygg- ingarkostnaður gæti lækkað og þar með fjármagnsþörf, ef byggingarframkvæmdir væru betur skipulagðar og staðlaðar, og á það raunar við víðar en í land- búnaði. Og byggingarkostnaður nýju sláturhúsanna er auðvitað óhæfilegur, eins og margsinnis hefur verið á bent, og lengra má ekki ganga á þeirri braut. Niðurstaðan af öllu þessu er sú, að fjármagn það, sem ýmist er þegar bundið í landbúnaði og afurðum landbúnaðarins eða verður veitt til þessara þarfa á næstu árum, megi nýta mun bet- ur. A þessu sviði sé að finna einn meginvandann, sem að land- búnaðinum steðjar, aðeins ef menn vilja leita hans. Og vart verður því trúað, að menn vilji ekki leita af ótta við að finna. En samþykkt þessarar þings- ályktunartillögu mundi stuðla að því, að við vandanum yrði hreyft og þannig leiða til mikilvægs árangurs fyrir landbúnaðinn og þar með þjóðina alla. Rödd bóndans Að lokum vil ég hér aðeins nefna niðurgreiðslurnar og út- flutningsuppbæturnar, sem raun- ar ætti að nægja að nefna út- flutningsbætur. Sá háttur er á hafður að því er þær varðar, að greiða þær til afurðasölufyrir- tækja eins og' rekstrar- og afurða- lánin í flestum tilfellum. Ekki fæ ég séð, að minnsta þörf sé á þessu. Ur þvi að ríkisvaldið ákveður að greiða landbúnaðarvörur niður, fyrst og fremst sem hagstjórnar- tæki, virðist liggja alveg beint við að greiða eigendum vörunnar þá fjármuni, sem þeim ber, en ekki einhverjum öðrum. Ef verðbæta á vöru við útflutning á eigandi hennar líka að fá þær bætur. Afurðirnar eru í umboðssölu, en ekki í eigu afurðasölufyrirtækj- anna. Þess vegna getur ekki verið að þau eigi neitt tilkall til niður- greiðslnanna og útflutningsbót- anna. Þær eru hluti af því fé, sem bændur eiga að fá fyrir fram- leiðsluvöru sína og eiga því að ganga beint til þeirra, en ekki að staðnæmast annars staðar i lengri eða skemmri tíma. Eru það til- mæli mín, að nefnd sú, sem til- lögu þessa fær til athugunar, at- hugi, hvort samstaða gæti náðst um að láta hana einnig taka til niðurgreiðslnanna og útflutnings- bótanna, þannig að bændum væri greitt beint samkvæmt skýrslum um innlagðar mjólkur- eða sauð- fjárafurðir. Útflutn- ingsbætur Þegar máli þessu fyrst var hreyft á þingi í fyrra, töldu sumir erfiðleika á framkvæmd þess. Við nánari skoðun kom þó í ljós, að svo er ekki. Ég get búizt við, að nú segi einhverjir, að erfiðleikum sé háð að koma niðurgreiðslunum og útflutningsbótunum beint til bænda. Það byggist líka á mis- skilningi, og nær er mér að halda að kerfið allt yrði einfaldara ef þessi háttur yrði upp tekinn, og a.m.k. gætu menn þá betur áttað sig á því, hvað um þá fjármuni verður, sem til landbúnaðar eiga að renna. Margar athyglisverðar hug- myndir hafa komið fram í þeim miklu umræðum, sem orðið hafa um landbúnaðarmálin, fyrst og fremst af bænda hálfu. Þeir vilja leita vandans til að finna hann. Mig langar að vekja athygli á einni þessara hugmynda. Hana setur fram Halldór Gunnarsson, Holti undir Eyjafjöllum, í grein i Mbl. 7. janúar s.l. í hugleiðingum hans segir m.a.: „Styrkur rfkissjóðs við land- búnaðinn myndi í framtiðinni miðast við hlutfall núverandi fjárveitinga alþingis af fjárlögum til niðurgreiðslna og útflutnings- uppbóta. Þessi styrkur myndi skoðast í heild til þess viðfangs- efnis, að bændur, sem hafa meiri-, hluta tekna sinna af landbúnaðar- framleiðslu, nái sínu lögbundna viðmiðunarkaupi og jafnframt til þess, að neytendur fái land- búnaðarafurðir á sem hagstæð- ustu verði. Til jákvæðrar stjórnunar á framleiðslunni yrði slíkur heildarstyrkur til landbúnaðarins greiddur að verulegum hluta beint til þessara sömu bænda mánaðarlega." Þessar hugmyndir eru náskyld- ar þeim, sem ég hef reynt að setja fram. Að vísu vil ég ekki nefna greiðslur þær, sem renna eiga beint til bænda, styrki, þvi að þær eru það ekki, nema þá að litlum hluta. En það er ekki aðalatriðið, heldur hitt, að bændur fái milli- liðalaust það fé, sem þeim ber. Þegar þvi marki er náð, hafa bændur unnið mikla sigra, sem hafa munu úrslitaáhrif á hag landbúnaðarins. Þessir sigrar eru i sjónmáli, og lengur má ekki draga að fylgja málinu fram. Ég legg til, hr. forseti, að tillögu þessari verði visað til háttvjrtrar Allsherjarnefndar. (Millifyrirsagnir eru blaðsins).

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.