Morgunblaðið - 19.10.1978, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. OKTÓBER 1978
VlK>

kaf f/nu
1 .—'Y ___
I
Sonur sæll, ertu ekki ánægður
með að við kostuðum þig á
músíkskólann?

Hundurinn fær hér vítamín-
blandaðan kjötrétt með þrúgu-
sykri og kalsíum, en svo fæ ég
biximat?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Þrjú grönd hefðu verið auðveid í
spilinu hér að neðan. En sagnhafi
var þó í þokkalegum samningi,
sem hefði unnist gegn óvandvirk-
um varnarspilurum.
Suður gaf, allir á hættu.
Norður
S. Á108
H. K6
T. D987
L. Á973
Vestur Austur
S. KG964 S. 73
H. Á108 H. G97532
T. 63 T. K5
L. G85 L. D42
Suður
S. D52
H. D4
T. ÁG1042
L. K106
Eftir fremur einfaldar sagnir
hafnaði suður í fimm tíglum en
austur og vestur sögðu alltaf pass.
Vestur spilaði út trompi, sem út
af fyrir sig var hagstætt fyrir báða
aðila. Sagnhafi sá, að vinningur
var ekki útilokaður ætti vestur
háspilin í spaðanum ásamt hjarta-
ásnum. Þá yrði hugsanlega hægt
að láta hann fá slag á heppilegum
tíma.
I slag nr. 2 spilaði sagnhafi lágu
hjarta en vestur var á verði og tók
strax á hjartaásinn og spilaði
aftur hjarta. Hefði hann gefið
hjartað yrði hann varnarlaus
seinna. Þyrfti þá að spila öðrum
hvorum svörtu litanna en það
hefði gefið sagnhafa vinnings-
möguleika. Og læt ég lesendur um
að finna út sjálfa hvernig suður
hefði þá þurft að bera sig eftir
sigurslögunum.
Slag nr. 3 fékk sagnhafi þannig
á hjartakóng i borði, tók einn
trompslag og spilaði lágum spaða
frá hendinnL Aftur var vestur á
verði og stakk gosanum í milli. Þar
með var hann aftur varinn gegn
hugsanlegu endaspili. Annars
hefði sagnhafi fengið slaginn á
tíuna, tekið síðan á spaðaás og
vestur hefði síðan orðið að þiggja
slag á spaöakóng og þurft að spila
sér í óhag.
En eftir að hafa látið spaðagos-
ann hafði vestur vaid á spilinu.
Gat spilað spaða þegar þurfti og
slapp þannig við að hreyfa laufið
en það heföi orðið vörninni mjög
óhollt.
©pib
COPIMMSIN
COSPER. 7856
Ég hreinlega banna þér væna mín að hylja þinn
Júnóvöxt undir svona flík!
í| , ? 5 l
Má ekkert
lögbjóða?
„Undanfarið hafa komið fram í
blöðum ýmsir menn til að halda á
loft þeirri kenningu að bönn og
hömlur séu vitleysa og kúgun.
Hirði ég ekki að nafngreina þessa
menn eða tíunda orðréttar til-
vitnanir, allt frá því að það sé
kúgun að mega ekki drekka hvað
sem maður vill að gaspri um
lögregluríki og ofstjórnaræði. En
tilefni allra þessara skrifa er sú
hugmynd að bruggefni ýmiskonar
séu tekin af frjálsum markaði.
• Dæmi
annarra
Það er auðvitað aukaatriði í
þessu sambandi að Svíar bönnuðu
um síðustu áramót sölu á
malt-extrakt-efnum til slíkrar
framleiðslu og bruggun úr þeim.
Það eru heldur engin rök að
líklega fara Finnar að dæmi þeirra
og koma slíku banni á hjá sér um
næstu áramót. Þetta eru engin
rök, en fréttir eru það.
Hér hafa verið seld um nokkur
ár samskonar efni til ölgerðar og
nú síðustu misserin efni til
bruggunar ýmsra víntegunda.
Jafnframt því sem þetta er selt er
mönnum skilmerkilega bent á að
með því einu að hafa í bruggið
sykur umfram ákveðið mark verði
mjöðurinn gerður sterkari en lög
leyfa að menn bruggi hér á landi.
Þessi bruggefni eru náttúrulega
allt annað en venjulegt ger, þó að
það sé yfirleitt með í brugginu á
einn eða annan hátt.
• Allir vilja
bönn
Auðvitað er það helber kjaft-
háttur og vitleysa að fráleitt sé að
setja mönnum reglur og banna að
víkja frá þeim. Alltaf er verið að
brýna fyrir okkur að fylgja
umferðarreglum og engan veit ég
svo heimskan óþokka að hann
reyni vísvitandi að spilla því með
hrópyrðum um ofstjórn, kúgun og
lögregluríki. Þó eru umferðarregl-
ur ekki nema hluti af umgengnis-
reglum sem hver siðaður maður
setur sér og reynir að fylgja. Samt
hefur það átt sér stað á síðustu
árum að menn séu barðir á
almannafæri og rændir. Eigum við
kannské að hætta að banna slíkt?
Eigum við afnema landhelgislögin
og fella niður öll veiðilög? Hvernig
eigum við að afla ríkissjóði tekna?
Það má víst ekki gerast með neinni
þeirri löggjöf sem einhvern lang-
aði til að brjóta.
Svona kjaftaþvæla um það að
ekki megi lögbjóða neitt sem
éinhver vill ekki una er orðin harla
hvimleið — ekki síst vegna þess
hve heimskuleg hún er — enda
tekur enginn maður mark á henni
í alvöru. Allir viljum við bönn,
reglur og fyrirmæli, þó að lítið
gefnir menn þykist stundum vera
á móti öllu slíku þegar um er að
ræða eitthvað sem þeir halda sig
græða á eða langar í.
Kjarni
málsins
Hér er spurningin ekki fyrst
og fremst um óáfenga drykki. Þá
geta menn fengið keypta í hverri
matvörubúð og miklu víðar. Hér er
um það að ræða hvort við viljum
að áfengisbruggun sé algengur
heimilisiðnaður eða ekki.
Hér er heldur ekki aðalatriði
eftir hvaða leiðum menn fái ger til
bökunar. Það eru bruggefnin sem
máli skipta.
Ymsir hávaðamenn reyna nú að
hræða stjórnarvöld í sambandi við
þessi bruggmál. Sjálfsagt guggna
sumir fyrir því og þora ekki að
tapa hylli bruggaranna. Má þá
minna á orð Einars Benediktsson-
ar að „vinnirðu einn þá taparðu
hinum.“ Vera má að ýmsir spyrji
hvorir séu fjölmennari og kjósi sér
stöðu þar sem þeir hyggja að fleiri
séu fyrir.
Auðvitað veit enginn og verður
ekki sannað hve mikinn þátt
heimabrugg átti í því að ölvuð
börn settu öðru fremur svip á
hátíðahöldin í Reykjavík síðasta
þjóðhátíðardag. En annað vitum
við. Það er að sami áhrifavaldur
liggur að baki ölvun barnanna og
kröfunum um frelsi í bruggmálum.
H. Kr.“
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
Jóhanna Krístjónsdóttir íslenzkaói.
13
vandað en ekki tiltakaniega
spennandi.
— Fröken Doncoeur heyrð-
ist mjóróma barnsrödd kalla.
— Nú förum við og heiisum
upp á Colette, sagði hann og
tók af skarið. Herbergi telp-
unnar var einnig hálftómt og
kuldalegt. í rúminu lá lítil
stúlka með aivarleg, stór augu.
— Eruð þér lögregluforing-
ínn/
— Já, cn þú skalt nú ekki
vera neitt smeyk við mig litla
vina.
- Ég er ekki hrædd. Er
manna Loraine ekki komin
heim?
Hann vcitti athygli hvað hún
kaliaði konuna. Ilann hafði
haldið að þau hjónin hefðu
tekið hana til sín sem sína eigin
dóttur. Aftur á móti sagði
telpan mamma Loraine í stað-
inn fyrir mamma sem hefði að
hans dómi vcrið langtum sjálf-
sagðara.
— Ilaldið þér að það hafi
verið jólasveinninn sem kom og
heilsaði upp á mig í nótt.
— Það er ég sannfærður um.
— Ekki er mamma Loraine
það. Ilún trúir aldrei því sem
ég segi.
Litla andiitið endurspeglaði
áhyggjur. Augun voru fjörleg
og augnaráðið fast og ákveðið.
Gipsumbúðir voru um fótinn og
umbúnaðurinn náði upp að
mjöðm á telpunni.
Fröken Doncoeur sagði úr
gættinnu
— Ég skrcpp aðeins inn til
mín að aðgæta að ekkert sé að
brenna við.
Maigret settist á rúmstokk-
inn. Ilann vissi ekki gjörla
hvernig hann átti á byrja.
Þegar grunnt var að gætt hafði
hann ekki hugmynd um hvað
hann ætti að spyrja um.
— Þykir þér vænt um
mömmu Loraine?
— Já, herra Maigret.
Hún svaraðl hiklaust cn án
nokkurrar merkjanlegrar
hrifni.
— Og iíka um pabba þinn?
— Ilvorn þá? Vegna þess að
ég á tvo pabha. skiljið þér, bæði
pabba minn hann Paui og eins
Jean pahba.
— Er langt síðan þú hefur
hitt I’aul pabba?
— Ég veit það ekki. Kannski
nokkrar vikur. Hann lofaði að
gcefa mér jólagjöf. En hann
hefur ekki komið enn. Ilann er
f áhyggilega veikur.
— Er hann oít veikur?
— Já. oít og mörgum sinn-
um. Þegar hann cr veikur
kemur hann aldrei til mín.
— Hvað með Jean pabha.
— Iiann er oft að ferðast en
hann kemur heim milli jóla og
nýárs. Þá fær hann kannski
nýja vinnu hér í París og getur
hætt öllum fcrðaiögunum. Það
verður gaman bæði fyrir mig
og hann.
— Hafa komið einhverjir að
heilsa upp á þig eftir að þú
lagðist í rúmið?
— Vinir mínir. Stelpurnar f
skólanum vita ekki hvar ég bý.
Eða ef þa*r vita það fá þær ekki
að koma hingað einar.
— En vinir Loraine mömmu
eða pahba.
— Það koma aldrei gcstir
hingað.
— Aldrei? Ertu viss um það?
— Bara maðurinn sem les af
rafmagns- og gasmælunum. Ég
heyri í honum því að dyrnar
cru oít í hálfa gátt. Ég man
bara tvisvar eftir því að ein-
hver hafi komið.
— Er langt síðan?
— í fyrsta skiptið var rétt
eftir að ég hafði meitt mig. Ég
man það vegna þess að þá var
læknirinn nýfarinn frá mér.
— Hver var það?
— Ég sá hann ekki. Ég
heyrði hann berja að dyrum og
að hann talaði við mömmu
Loraine, en hún hafði komið og
lokað dyrunum. Þau töluðu í
hálfum hljóðum lengi. Seinna
sagði hún að hann hefði verið
að selja tryggingar. Ég veit
ekki hvað það er.
— Hefur hann komið aftur?