Morgunblaðið - 05.11.1978, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. NÓVEMBER 1978
vite
KAFf/NÖ \ 1
D
GRANI GÖSLARI
Getur verið að þakið leki, ég er
búinn að þrítæma sjússglasið
mitt?
fröken, að þér kæmuð með mér
heim — við fengjum okkur
einn gráan, síðan endur-
skoðuðum við arfleiðsluskrána
mfna!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Margir hafa reynt hve dýrt
getur verið að vera nískur. Allt er
best í' hófi en stöku sinnum þarf
og verður að vera virkilega
örlátur.
Gjafari austur, allir utan hættu.
Norður
S. DGIO
H. 87
T. K3
L. ÁG10986
Vestur Suður
S 87 S. Á54
H. 10964 H. ÁK53
T. 95 T. G8642
L. D7542 L. K
Austur
S. K9632
H. DG2
T. ÁD107
L. 3
Austur hóf sagnir á einum
spaða. Suður doblaði og eftir pass
vesturs stökk norður í þrjú lauf.
Síöan lauk sögnum með þrem
gröndum suðurs.
Lítum fyrst á hvernig spilið
spilaðist. Út kom spaðaátta,
drottning en austur féll féll ekki í
gildruna, lét lágt og borðið fékk
slaginn. Sennilega hefur suður
ekki vandað slagatalninguna en
næsta slag fékk hann á spaðagosa,
lágt lauf á kónginn og í örvænt-
ingu spilaði suður síðan lágum
tígli á kónginn í borðinu. Austur
tók slaginn, rak út síðustu fyrir-
stöðuna í spaðanum og að lokum
varð suður að sætta sig við aðeins
sex slagi. Þrír niður.
Var hægt að standa betur að
úrspilinu? Já, við hefðum gert það.
Fimm slagir á lauf ásamt fjórum á
hálitina hefði verið okkur nóg.
Enda tiltölulega einfalt með því að
vera ekki nísk á háspilin. Fyrsta
slaginn hefðum við tekið með
ásnum til að geta seinna búið til
innkomu í blindan á spaða. Síðan
hefðum við spilað laufkóng og
yfirtekið í borðinu með ásnum. Þá
væri létt verk að reka út lauf-
drottninguna. Vestur gæti og gerði
best mað því að spila tígli til baka
en við gætum staðist það áhlaup,
búið síðan til innkomuna í spaðan-
um eins og hugmyndin var í
upphafi og tekið okkar upplögðu
níu slagi.
COSPER
í tilefni af 25 ára starfsafmælinu þínu sem
einkaritari minn ætla ég að gefa þér þennan stól!
m í 4 h I' \ i H1X, i»!
Aðeins peningar
og gervigróði?
„Kæri Velvakandi.
Verið svo vingjarnlegur að ljá
þessum línum rúm í dálki yðar.
Það er æðimargt í daglegu lífi er
gagnrýni er vert. Enda þótt svo sé
virðast mér mjög fáir tjá sig í
auðvitað í rétt, síðan með bílum til
Reykjavíkur, þá í flugvél alla leið
til Arabalanda, svo sennilega
þaðan með einhverjum miðalda-
farartækjum (því varla væri fénu
slátrað á flugvellinum) þar sem
rabbdálkum dagblaðanna sem er
kjörinn vettvangur til umræðna.
Það mál er ég hefði reynt að
fylgjast með undanfarið er flutn-
ingur á lifandi sauðfé til Araba-
landanna. Það hefur undrað mig
stórlega að Dýraverndunarsam-
band Islands hefur ekkert látið í
sér heyra um málið, að minnsta
kosti hefi ég hvergi séð það.
I Morgunblaðinu 29. október er
samtal við Svein nokkurn Hall-
grímsson, líklega starfsmann
Sambandsins. Sveinn segist
„harma“ að ekki hafi orðið af
útflutningi á lifandi sauðfé. En ég
„harma" vissulega innræti þessa
manns. Er hann virkilega hlynnt-
ur því að reka lömb af fjalli, fyrst
lífið er murkað úr þessu frjálsa
fjallafé með kuta.
Það er svo sannarlega engin
afsökun þótt Islendingar áður fyrr
hafi notað þessa „barbarísku"
aðferð. Sjá íslendingar nú orðið
ekkert nema peninga og gervi-
gróða? Geta þeir virkilega selt
velferð dýranna sem þeim er trúað
fyrir ásamt samvizku sinni og sál
fyrir peninga? Það er nægilega
stór smánarbletturinn á okkur að
hafa sent blessaða hestana okkar
niður í kolanámurnar í Skotlandi
þó að við höldum ekki áfram á
þeirri braut, enda þótt það sé liðin
tíð og er það vel.
Þá er mér vel kunnugt um að
útflutningur á lifandi sauðfé frá
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaói.
26
— Þér hafið aldrei hitt neina
gesti hjá mágkonu yðar?
— Nei. Ég held ekki að
neinn myndi Ieggja í slíkt með
henni.
— Vifið þér hvar bróðir yðar
kynntist henni?
— A veitingastað á Itue de
Beaujolais. liann kom þangað
að horða þegar hann var í
París á milli ferða. Það var rétt
hjá skrifstofunni hans og
skammt frá húðinni scm Lor*
aino starfaði í.
— Voru þau trúlofuð lengi?
— Það veit ég satt að segja
ekki. Jean fór í burtu í tvo
mánuði og þegar hann kom
aítur sagði hann mér að hann
væri að fara að gifta sig.
— Voruð þér svaramaður?
— Já. Svaramaöur Loraine
var konan sem hún leigði hjá
meðan hún hjó ein. Ilún átti
enga ættingja í I’arís. Ilún var
löngu húin að missa foreldra
sína. En hvað er ciginlcga
sem.. .1 — Ég veit það ekki
enn. Maður komst inn í her-
bergi Coletto í nótt. kla-ddur
sem jólasveinn.
—'En geröi henni ekki
mein?
— Hann gaf henni hrúðu.
Þegar hún vaknaði var hann að
rífa upp fjalir í gólfinu.
— Er ég þannig útlits. lög-
regluforingi. að ég teljist boð-
legur til að heilsa upp á hana?
— Þér skuluð fá að fara
þangaö eftir smástund. Ef þér
viljið getið þér fengið að raka
vöur og snyrta yður. Er hugs-
anlegt að bróðir yðar geti hafa
geymt oitthvað undir gólffjöl-
unum.
— Hann. Ekki til að tala um.
— En ef hann vildi íeia
eitthvað fyrir konu sinni.
— Hann felur ekkert fyrir
henni. Þér þekkið hann ekki.
Þegar hann kemur úr íerðum
sínum gerir hann skil á öilu
eins og hún væri endurskoð-
andi hans. Ilún veit nákvæm-
lega hvað hann eyðir miklum
peningum. í hvað og allt það.
— Er hún afbrýðisöm.
Maðurinn svaraði ekki.
— Sogiö mér hreinskilnis-
lega hvað yður finnst. Þér vitið
að það er einnig um dóttur
yðar að tefla. ,
— Ég held ekki að Lorainc
sé heinlínis afbrýðisöm. en hún
er frek og ráðrík. Að minnsta
kosti sagði konan mín það.
Ilenni líkaði ekki við hana.
— Ifvers vegna ekki?
— Hún sagði að hún hefði of
þunnar varir — alltof kuldaleg
og vel upp alin og tamin í
framkomu. Konan mín hélt að
Loraine hefði tekið Jean vegna
þess að hann hafði góða stöðu
og virtist eiga væna framtíð í
va-ndum.
- Var hún fátæk?
— Ilún talar aldrei um
fjölsk.vldu sína. h)n við vitum að
faðir hennar dó þegar hún var
litil og móðir hennar stundaði
vafasama iðju eftir það.
— í París.
— Mun hafa haldiö til á
ákveðnum stöðum. Loraine
minnist aldrei á þá staði.
konan mín sagði að hún va*ri
manneskja sem vissi hvað hún
vildi og fengi það.
— Ualdiö þér að hún hafi
verið ástkona mannsins sem
hún vann hjá?
Maigret hellti fáeinum drop-
um í glasið og maðurinn horfði
þakklátur á hann en hikaði þó
enn. hafði allan hugann við
va-ntanlega heimsókn til dóttur
sinnar.
— Þér fáið kaffi á cftir.
Eiginkona yðar heíur sjálfsagt
haft skoðun á því máli lfka?
— Ilvers vegna haldið þér
það? Ég skal segja vður að hún
talaöi uldrei illa um nokkurn
mann. En hún hafði eitthvað
einkennilega mikið á móti
Loraine. An þess þó að hún
gæti nokkuö skilgreint það.
Þegar við vorum boðin til
þeirra eða atluðum að hitta
þau varð ég að margdekstra
konuna til aö koma með mér og
hiðja hana nú að láta ekki á þvf
bera hvað Loraine fór mikið í
taugarnar á henni. Það er