Morgunblaðið - 14.03.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. MARZ 1979
VlK>
MOBö-dlv
KArriNU
Ofsa jakki þetta.- Fjörtíu-
prósent nylon, 60 prósent ull ok
20 prósent afsláttur.
Get fcnKÍð aukalykil að
útidyrunum. því ég ætla að
KÍfta mÍK um helgina?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Sagnvandamálin eru oft erfið
enda er dulmál sagnanna ekki svo
fullkomið, að ávallt sé til einhlít
lausn. Og á dögunum fékk einn
þátttakenda í Reykjavíkurmóti að
spreyta sig á óskemmtilegu tilfelli.
Allir á hættu, vestur gaf og var
með þessi spil.
S. K743
H. -
T. 1064
L. ÁK9863
Hann þurfti að taka ákvörðun á
háu sagnastigi.
Vestur
P
4 Spaðar
P
6 Spaðar
Norður
1 Hjarta
5 Tíglar
P
7 Hjörtu
Austur
1 Spaði
P
5 Spaðar
P
Suður
2 Tíglar
5 Hjörtu
6 Hjörtu
P
þarna sérðu, sú gamla sá okkur ekki!
Glatadar
vinnustundir
„Kæri Velvakandi.
Ekki man ég betur en að það
hafi verið að tilhlutan okkar mikla
stjórnmálaskörungs Bjarna Bene-
diktssonar að skemmtistöðum og
veitingahúsum voru á sínum tíma
settar ákveðnar reglur um
lokunartíma. Og ég man heldur
ekki betur en þetta væri gert
meðal annars að undirlagi at-
vinnurekenda með hliðsjón af því
að fólk kæmi á réttum tíma til
vinnu og sæmilega útsofið. Það var
vitað að óhemjumargar vinnu-
stundir fóru í súginn vegna þess að
stundvísin var ekki í lagi og eins
að menn komu misjafnlega fyrir-
kallaðir til vinnu eftir vökunætur
og skemmtanahald. En nú á að
fara að ónýta þennan stíflugarð
Bjarna heitins Benediktssonar og
hafa allar gáttir opnar fram eftir
nóttu og geta menn þá ímyndað
sér hvernig vinnubrögð verða að
morgni eða mæting eftir slark
fram eftir nóttu og hvað skyldi
atvinnurekstur þjóðarinnar líða
við þetta. Hafa þeir „frjálshyggju-
rnenn" sem fyrir þessum van-
hugsuðu tillögum standa, athugað
þessa hlið málsins eða skiptir það
ef til vill litlu máli hvort fjöldi
vinnustunda fer í súginn og getur
dómgreindin ekki beðið hnekki ef
það er engin goðgá hvernig menn
stunda sína atvinnu. Þetta hefir
líklega lítið að segja í sukki
nútímans."
• Hvað kostar
mínútan?
„Eg hlýddi í útvarpi nú fyrir
nokkru á góðan og athyglisverðan
þátt þeirra Andreu Þórðardóttur
og Gísla Helgasonar um stundvísi.
Og væri engin goðgágá að það yrði
endurflutt því á sama tíma var í
sjónvarpi góð dagskrá og því fór
þessi þáttur fram hjá mörgum.
Þar var rætt við ýmsa aðila á
vinnumarkaðinum og sýnt fram á
hversu mikið hver mínúta kostaði
og hversu mikið tap væri hverju
fyrirtæki sem missti þó ekki væri
nema 5 til 10 mín. á dag allt árið
um kring. Og mér datt í hug þegar
sú viðbót kemur sem verið er að
stuðla að með svalli fram eftir
nóttu þá myndu þessar tölur verða
svimandi. Hafa flutningsmenn
þessara tillagna hugsað um þetta
og hafa atvinnurekendur ekkert
við þessar breytingar að athuga.
Eg held að þjóðin sé nógu langt
komin niður í sukki og þvílíku þótt
ekki væri við þetta bætt. Og er
ekki kominn tími til að taka á
vandanum, ekki með undanhaldi
heldur viðnámi?
Árni Helgason Stykkishólmi“
• Óveðurshjal
„Óveðurshjal fimmtudaginn 8.
3. 1979“ nefnir Guðrún Jacobsen
eftirfarandi pistil:
„Fjólur — mín Ijúfa"
Framhaldssaga eftír Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
Hvað gerðir þú, lesandi góður?
Sjálfsagt þykir þér óþægilegt að
hafa ekki sagt frá lauflit þínum.
Þá væri ef til vill auðveldara að
segja pass og sætta sig við loka-
ákvörðun makkers. En varla kem-
ur til greina að láta þá spila
alslemmuna ódoblaða. Þeir virðast
jú vera í fórnarskapi.
En moguleikarnir á eigin al-
slemmu virðast vera fyrir hendi.
Ekki mun tapast slagur á hjarta
og varla á makker marga tígla. Já,
hver veit nema alslemman vinnist.
Við borðið sagði vestur sjö
spaða, sem suður síðan doblaði og
spilaði út tígulás.
Norður
S. 106
H. ÁK1054
T. KD953
L. G
Austur
S. ÁDG98
H. G
T. G2
L. D10542
Suður
S. 52
H. D987632
T. Á87
L. 7
Tígulsögn suðurs leiddi svo
sannarlega asnann í herbúðirnar.
Norður-suður hefðu orðið þrjá
niður og í stað þess að fá 800 í
þeirra spili töpuðu austur og vest-
ur 500 í sinni alslemmu.
83
af því að myrða. það verður þú
að skilja.
Rödd hans var smeðjuleg og
þó ógnarleg.— Ég ætlaði að
leyfa þér að lifa, ef ég sann-
íærðist um að þú hefðir ekki
séð mig. Það verður þú að
skilja. hélt hann áfram og rödd
hans virtist næstum hiðjandi.
— Ég hef ekkert gaman af
morðum en ég get ekki valdið
aðdáendum minum vonbrigð-
um.
— Og þeir hcfðu auðvitað
orðið fyrir vonbrigðum. ef þcir
hefðu komist að þvi að þú
hafðir með svikum eignað þér
lagið „ Fjólur — mín ljúfa.“
Rödd Susanne var full fyrir-
litningar, en Jasper virtist ekki
skynja hana.
— Ég vissi ekki að ég hefði
gert það, sagði hann einfeldnis-
lega. — Ég var með þetta lag í
höfðinu og ég gerði mér ekki
grein fyrir að það væri komið
frá þessum nótum á fórnar-
krukkunni — en svo fékk ég
bréf frá Einari.
— Og Einar hefur skrifað að
lagið væri hans. en hvers vegna
krafðist hann þá ekki réttar
síns, spurði Susanne til að
reyna að vinna tíma.
— Hann hafði verið veikur
þegar danska söngvakeppnin
var haldin og hann heyrði ekki
sitt eigið lag fyrr en það vann.
Þá fannst honum það óbærilegt
að fara að koma með útskýr-
ingar — að það væri hans lag
sem ég hefði sent inn. . og svo
fylltist hann eftirvæntingu.
Ilann langaði að vita hvernig
laginu hans vegnaði í Alþjóða-
söngvakeppninni í Cannes.
— Og hvers vegna stalstu þá
ekki fórnarkrukkunni, fyrst
hún var sönnunargagnið fyrir
því að hann hefði samið lagið
árinu áður?
— Vegna þess ég var full-
komlega búinn að gleyma þess-
ari krukku. Hann rak annað
sönnunargagn upp að nefinu á
mér. Það var upptaka sem
hann hafði árið áður sungið
inn á þetta lag með ungri
dægurlagasöngkonu, en hún
hafði dáið aður en lagið var
scnt í dönsku keppnina. Þetta
var tvímadalaust sönnun, því
að stúlkan var veljækkt. Með
segulbandsupptökuna f hönd-
unum gat hann svo neytt mig
til að skrifa undir að ég afsal-
aði mér réttinum að laginu ef
mér byðust mögulcikar meiri
en grammafónútgáfa á heima-
markaði.
Bcrnild rétti krukkuna til
hans og Martin virti hana fyrir
sér.
— É verð víst að vera yður
sammála, sagði hann og and-
varpaði.
— Þetta er sannarlega ákaf-
lcga óspennandi hlutur. Og við
höfum notað ærinn tíma til
þacss að hafa uppi á þessari
krukku. Hefði Einar stolið
frummyndinni og reynt að
koma henni f verð þá skil ég að
einhverjir hefðu viljað allt til
vinna að komast yfir hana.
— Kannist þér við frum-
myndina? spurði Bernild.
— É hef séð hana. Ekki svo
að skilja að hún sé falleg, en
snúningurinn sem er á henni
hæfir vissulega betur.......
Hann blés frá sér reyknum —
heldur en upphafsnóturnar að
„ Fjólur mín Ljúfa... “
Hann ínæsti fyrirlitlega.
— Jæja, sagði Bernild ró-
lega. — Það er Ijómandi snot-
urt lag. Og ég veit ekki betur
en þér hafið grætt góðan pcn-
ing á því. Og Einar Einarsen
græddi á iaginu, svo að ekki sé
nú minnzt á höfund lagsins,
Jasper Bang, sem hefur íengið
Bandarfkjasamning út á það.
Martin settist snögglega upp
í sætinu.
— Bandaríkjasamningurinn,
æpti hann og greip í handlegg
Bernilds. — Við sáum hann og
engan okkar grunaði nokkurn
skapaðan hlut. Bernild — akið
cins og vitlaus maður heim...
Bernild leit sem snöggvast á
hinn æsta farþega sinn. Martin
var næstum grænn í framan og
Vestur
S. K743
H. -
T. 1064
L. ÁK9863