Morgunblaðið - 06.06.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. JÚNÍ1979
KAFP/NU
(0
GRANI GÖSLARI
Hvemig stendur á því að hár-
litlir menn þola ekki síðhærða?
Það var misskilningur að setja hann ekki í leikíangadeildina!
Nei? — Er sportfiskarablaðið
komið út!
BRIDGE
Umsjon: Páll Bergsson
Lánlcysi cr ckki vænlegt til
sigurs í bridge. sagði óli Már
Guðmundsson þegar ég bað hann
um spil úr Ísiandstvímenningn-
um. sem hann og Þórarinn Sig-
þórsson sigruðu giæsilcga á dög-
unum. Þrautreyndir keppnisspil-
arar báðir. sem sjaldan láta
deigan síga.
Skemmtilegt dæmi. Vestur gaf,
austur-vestur á hættu, en Óli og
Þórarinn voru með spil norðurs og
suðurs.
COSPER
Norður
S. KD94
H. -
T. Á7
I, ÁG109865
Suður
S. 10875
H. ÁK85
T. 10862
L. D
Nú skulum við setja svolítið fjör í mannskapinn. —
Ég fyllti vatnsbyssuna mína!
Opið bréf til Velvak-
anda og Reykvíkinga
Þessar línur til þín Velvakandi
góður, eru jafnframt „Opið bréf“
til allra Reykvíkinga!
Bréfinu er ætlað að marka
tímamót í afstöðu borgarbúa og
borgaryfirvalda gagnvart fugla-
lífinu í borginni nú á þessu
nýbyrjaða vori, tímamót sem eiga
heima á spjöldum Reykjavíkur-
sögu.
Nú, þegar kaldasta vori í ísl.
veðurfarssögu er lokið, ættu bæj-
arbúar að taka höndum saman og
taka þá merku ákvörðun að allir
fuglar í görðum í borginni skulu
friðlýstir í sambúðinni við okkur
mennina:
Enginn garðeigandi láti á þessu
vori spúa hinum baneitraða vökva
yfir trjágarð sinn, í þeirri von að
það gæti stuðlað að því að bæta og
auka fuglalífið í borginni, til
ómetanlegrar gleði fyrir okkur öll
og til undirstrikunar á því að
Reykvíkingar vilji sýna í verki
eðlilega sambúð við móður nátt-
úru. Eiturhernaður sem mest
bitnar á fuglunum, sem í garðana
Ieita verði bannlýstur.
Pullvíst tel ég að í þessu máli
muni Náttúrufræðistofnunin lýsa
fullum stuðningi sínum. Og á
sama hátt tel ég að borgarstjórn
Reykjavíkur muni láta málið til
sín taka á jákvæðan hátt.
Því skrifa ég þér þetta „Opna
Bréf“ að ég þykist þess fullviss að
almenningur muni hafa veitt því
athygli að fuglalífið fer þverrandi
ár frá ári hér í Reykjavík. Það
hefur tíðkast á hverju vori í
áratuga raðir að eiturefnum hefur
verið dælt yfir skrúðgarða bæjar-
ins að því er virðist án þess að um
afleiðingarnar sé hugsað. — Þær
eru nú óðum að koma í Ijós því ef
fer sem horfir mun fuglasöngur-
inn smám saman þagna fyrir fullt
og allt í bænum.
Slíku slysi verðum við að reyna
að afstýra áður en það er um
seinan.
Velvakandi og Reykvíkingar,
semjum vopnahlé við fuglana vor-
ið 1979. Hættum að reka eitur-
hernað gegn þeim.
Sverrir Þórðarson.
Vestur opnaði á einu hjarta en
annars gengu sagnir þannig:
Norður
Dohl
5 l.auf
Rrdohl ox allir pasa
Austur
P
I>
Vestur
1 II
I II
Dobl
SuAur
1 Gr
P
Grandsögn Þórarins lofaði
einhverjum háspilum, ca. 7 til 10
punktum og hjartastöðvara en
einn spaði hefði verið afmelding.
Eftir stökk vesturs i 4 hjörtu varð
Óli að segja 5 lauf og ákvað síðan
að stíga skrefið til fulls þegar
vestur doblaði.
Austur átti fá háspil og hvað
var eðlilegra en að spila út í lit
makkers? En þá greip Óli tækif-
ærið fegins hendi. í hjartaslagina
lét hann tígul og spaða af hend-
inni, spilaði síðan spaða frá borð-
inu, fékk á kónginn og las þá
stöðuna rétt. Vestur átti aðeins
eitt smáspil með spaðaásnum og
varð seinna að bíta í það súra epli
að fá ekki háspil undir hann svo
að Óli gaf aðeins tvo slagi, einn á
hvorn svörtu litanna, sem þýddi
býsna mörg stig í sarpinn en að
sama skapi fá til austurs og
vesturs.
Hverfi skelfingarinnar
58
Asta og horfði brosandi á vin-
una.
— Nennir þú að fara og
skera brauð?
Andarta^i síðar kallaði
Merete utan úr eldhúsinu.
— Hefurðu séð nýja hnífinn
nokkurs staðar?
David Petersen breiddi sæng-
ina gætilega yfir dóttur sfna,
læddist út úr herberginu og inn
í búðina og dró púrtvfnsflösk-
una fram úr felustaðnum.
í bar á Vesturbrú í Kaup-
mannahöfn reyndi Bo Elmer að
rfsa virðuiega úr sæti, hann tók
upp innkaupatöskuna og
skjögraði á eftir reyndu döm-
unni. í leigubílnum sökkti hann
sér af áfergju í ilmvatnsskýið
sem umlék hana. Augun giöns-
uðu og hann svcið f augun.
Hann var sveittur um hendurn-
ar. Já, hann ætlaði að velja
hana. Númer fjögur. Það myndi
gefa honum stórkostlega fróun.
Þegar hann hafði greitt bfl-
stjóranum uppgötvaði hann sér
til mæðu að ekki voru fleiri
seðlar í veskinu.
— Eigum við að slökkva eða
viltu gera það við ljós, sagði
hún umbúðalaust þegar þau
voru komin upp f herbergi á
þriðju hæð.
— Slökktu. sagði hann stutt-
aralega.
Skömmu sfðar sagði hún og
hló við, — Svei mef ef þú ert
ekki sadisti, elskan mfn.
Kristen hrökk upp með and-
fælum. Ljósið í forstofunni skar
hana f augun. Svefndrukkin
staulaðist hún íram og slökkti.
Sneri við, hikaði og fálmaði svo
áfram inn í svefnherbergið.
Ofurhægt ieit hún f áttina að
forstofunni. Ljósið streymdi á
móti henni. Hún hrópaði upp
yfir sig og reisti sig upp. Svita
sló út um hana. Rúm Bos var
ósnert. Hvert hafði hann eigin-
lega farið? Hvers vegna var
hann ekki hjá henni? Hún
reyndi af alcfli að einbeita sér.
Eins og ósýnilegur kraftur tog-
aði f hana reis hún upp, gekk
hægum skrefum f áttina að
dyrunum, horfði í kringum sig.
Þegar fram f forstofuna kom
þaut hún að kveikjaranum og
þrýsti honum niður en Ijósið í
loftinu slokknaði ekki að held-
ur. Gripin óstýranlegri hræðsiu
veinaði hún upp yfir sig.
Vaknaði loksins. Hún sat
uppi f rúminu. það var slökkt f
forstofunni en einhver hreyfing
var þarna. Hún sá að dyrnar
opnuðust hægt. Hún veinaði svo
ofboðslega að það var engu
líkara en hún gæti ekki hætt að
hljóða. Henni fannst hún vera
að deyja ... deyja úr tryllings-
legri skelfingu. Þegar hún Ioks-
ins gat þagnað sá hún litla
drenginn sinn Lars standa við
rúmstokkinn, hágrátandi. Hún
þreif utan um hann og þrýsti
honum að sér.
Á næsta andartaki heyrði
'hún karlmannsrödd hfopa fyrir
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
utan og barið var harkalcga á
dyrnar:
— Opnið, opnið.
Grátur Lar&færðist í aukana,
hún strauk honum með skjálf-
andi hendi yfir hárið og hvísl-
aði sefandi að honum.
— Opnaðu — ellegar við
sprengjum upp dyrnar! sagði
röddin ógnandi og áíram var
haldið að berja.
Hún lyfti drengnum upp í
rúmið og skundaði fram.
— Hættið þessum barsmfð-
um! hrópaði hún.
— Hvað er að gerast þarna
inni? var kallað.
- Ekkert!
— Þér hljóðuðuð og æptuð.
Við heyrðum það báðir.
— Ég var með martröð.
Farið og iátið mig í íriði.
Hún heyrði pfskur fyrir utan
en síðan fótatak sem fjarlægð-
ist. Hún gekk aftur inn í
svefnherbergið og hugaði að
Lars. Hann grét enn beisklega.
Hún reyndi að tala við hann
sefandi samtfmis þvf sem hún