Morgunblaðið - 25.01.1980, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. JANÚAR 1980
11
þeim er hlut eiga að. Dr. Jón hefur
á sínum einstæða kennslu- og
skólastjóraferli gefið og veitt
fleiri nemendum betra vegarnesti
lífsstarfa og þroska en flestir
lærifeður þessa lands. Meðal
kennara var hann ætíð í forystu-
sveit, oft fremstur.
Engum nemanda, sem hann
kenndi eða starfaði með, er hann
gleymdur, hvorki þeim sem hann
fyrst kenndi í skólanum fyrir 44
árum né hinum sem með honum
störfuðu síðasta árið er hann
stjórnaði skólanum. Sá persónu-
leiki og kraftur var dr. Jóni gefinn
við hans margþættu skólastörf, að
mynd hans og minning gleymist
aldrei þeim er við hann áttu
samskipti.
Verzlunarskólafólk, yngra sem
eldra, vottar minningu dr. Jóns
Gíslasonar dýpstu virðingu. Sam-
vera er þökkuð og sú ósk látin í
ljós, að áfram vaxi og dafni
Verzlunarskólinn á þeim menn-
ingargrundvelli sem dr. Jón mat
mest og einkenndi hann í störfum.
Stjórn Nemendasambands V.í.
þakkar langt, náið og gott sam-
starf.
Frú Leu Eggertsdóttur og öllum
aðstandendum er vottuð dýpsta
samúð á þessari skilnaðarstund.
F.H. stjórnar Nemenda-
sambands V.í.
Atli Steinarsson.
Meðalsnotr
skyli manna hverr,
æva til snotr sé;
þeim er fyrða
fegurst at lifa
er vel margt vitu.
Hann dr. Jón Gíslason er látinn.
Sú harmafregn barst frá einu
okkar bekkjarsystkina til annars
og snart viðkvæman streng í
brjósti okkar hvers og eins. Varla
hefur neinn búizt við svo snöggum
tíðindum af fráfalli læriföður og
hollvinar, er fyrir tæplega tveim-
ur árum sat á meðal okkar, gætinn
að geði, horskur og þögull, og
fagnaði m.a. 25 ára stúdentsaf-
mælis þeirra, er hann sem nýbak-
aður skólastjóri útskrifaði fyrsta.
... snotr manns hjarta
verðr sjaldan glatt.
er sá er alsnotr. er á.
Með örfáum orðum viljum við
minnast mikilhæfs kennara og
góðs drengs. Sögu hans skrifa
aðrir. Hún er löng og lærdómsrík,
ekki sízt fyrir skóla okkar, Verzl-
unarskóla íslands. Hver mennta-
stofnun, er í fórum sínum elur
slíkan dýrgrip fræðimanns og
kennara, hlýtur að rísa hátt, leiða
marga á farsæla braut.
Fyrir okkur, sem síðustu bekkj-
arárin í skólanum, höfðum dr. Jón
viðmóts marga tíma á dag, var
hann ekki einungis hafsjór þekk-
ingar og fróðleiks, heldur og
föðurlegur leiðbeinandi, er vildi,
oft með sárlega takmörkuðum
árangri þó, fá að móta með okkur
það bezta og göfugasta, er nám í
skóla nokkru sinni getur veitt eða
lagt undirstöðu að. Þrátt fyrir
mikinn aga og eindregna umvönd-
un við nám, kom mildi hans og
skilningur kannski gleggst fram
við prófin, þegar farg námsefnis-
ins reyndist á stundum ætla að
bera okkur ofurliði. Þá var stór sál
að verki og mannleg.
Við söknum dr. Jóns af heilum
huga og hefðum sannarlega óskað
honum lengri ævidaga við lestur
sinna fræða, þá loksins er hann
var laus frá umstangi daglegs
strits og þeirrar þrúgandi ábyrgð-
ar, er starfi hans fylgdi. En
ungum las hann okkur hið forn-
kveðna, að „Der Mensch denkt,
Gott lenkt".
Bænir okkar fylgja honum og
fjölskyldu hans. Megi forsjónin
vera hliðholl skólanum, sem hann
unni svo heitt. Þá hefur eitthvað
það rætzt, sem við öll eigum
sameiginlegt.
F.h. stúdenta frá Verzlunarskóla
íslands 1953,
Guðmundur Gíslason.
Kveðja frá
Kennarafélagi
Verslunarskóla íslands.
Þegar dr. Jón Gíslason lét af
starfi skólastjóra Verslunarskóla
íslands á síðastliðnu vori vegna
aldurs, eins og það heitir, sættum
við okkur við það, eins og hvern
annan örlagadóm, þótt við hefðum
kosið að njóta lengur forystu hans
og leiðsagnar. Slík eru lög og
reglur samfélagsins. Við vissum
líka, að dr. Jón átti gnótt áhuga-
mála og viðfangsefna til að sinna,
þótt þessu mikla ábyrgðarstarfi
væri létt af herðum hans. Hann
hafði gegnt störfum kennara og
síðar einnig skólastjóra svo lengi,
að fyrir hann sjálfan hlutu hér að
verða æskileg umskipti á einka-
högum, enda hafði hann ekki
gengið heill til skógar síðustu
árin. Svo virtist þó sem heilsa dr.
Jóns hefði snúist til betri vegar á
liðnu vori og sumri, og varð það
okkur því fagnaðarefni, er það
spurðist, að hann myndi halda
áfram hluta af kennslustarfi sínu ,
við skólann, a.m.k. næsta vetur.
Hann hyrfi þá ekki alveg úr okkar
hópi að sinni. Svo fór líka, að hann
starfaði áfram með okkur nú í
vetur, og við nutum samvista við
hann flesta daga vikunnar á
kennarastofu, þar sem hann var
jafnan hrókur alls fagnaðar og
bryddi tíðum upp á skemmtilegum
og áhugaverðum umræðuefnum.
Dr. Jón sameinaði óvenju vel það
tvennt að hafa lifandi áhuga á
málefnum samtímans og fornri
arfleifð öndvegisþjóða heims-
menningarinnar. Hann var jafn-
skyggn á hið besta í fari íslend-
inga og annarra þjóða. Slík var
víðsýni hans í tíma og rúmi. Mál
sitt flutti hann af stillingu og
festu og iðulega kryddað hnittinni
kímni, enda var eftir því tekið,
sem hann lagði til mála. Hjá dr.
Jóni fóru saman virðuleiki og
vingjarnleiki, háttvísi og hlýja.
Hann var lágur maður vexti, og
ókunnugir bjuggust ef til vill ekki
við miklu við fyrstu sýn, en dr. Jón
Gíslason stækkaði eftir því sem
menn kynntust honum betur.
Nú er hann skyndilega horfinn
af sjónarsviði okkar og lífgar ekki
lengur upp okkar litla samfélag.
Þess söknum við. Hins vegar
viljum við trúa því, að hann hafi
nú verið kvaddur til annarra og
e.t.v. ennþá mikilvægari starfa.
Þess vegna blandast kveðjustund-
in eftirsjá og heillaóskum. Þeim
örlagadómi verður ekki hnekkt, að
leiðir skilji með samferðamönnum
einhvers staðar á vegferðinni, og á
þeim vegamótum er bæði ljúft og
skylt að þakka fyrir samfylgdina
og óska þeim, sem burtu fer,
góðrar ferðar á hinum ókunnu
stigum.
Þó að dr. Jón Gíslason sé
horfinn af þessu tilverustigi, lifir
hann þó enn í verkum sínum og í
hugum okkar allra sem vorum svo
heppin að kynnast honum eða
starfa með honum. Það væri mikil
eigingirni af okkur að óska þess að
hann væri enn á lífi því fæst okkar
hafa ástæðu til að ætla að dauðinn
sé slæmur, eða kvöl á nokkurn
hátt. Þvert á móti er dauðinn
eðlilegasti þáttur lífsins og á
vissan hátt forsenda þess.
Dr. Jóni kynntist ég aldrei sem
kennara, heldur sem skólastjóra,
þar sem hann þurfti oft að leggja
blessun sína yfir ýmislegt varð-
andi félagslífið í skólanum. Þótt
honum væri fyrst og fremst annt
um að halda uppi námskröfum og
að tryggja sem bestan námsár-
angur nemenda skólans, skildi
hann þó ætíð vel nauðsyn þess að
gott og heilbrigt félagslíf fengi
þrifist í skólanum, og stuðlaði
hann óbeint að því að svo yrði,
ekki með fyrirskipunum, boðum
og bönnum, heldur með því að
veita nemendum frelsi og aðstöðu
til að skapa sjálfum sér gott og
heilbrigt félagslíf, án þess þó að
slaka á námskröfunum. Þegar
hann lét af starfi skólastjóra sl.
haust eftir samtals 27 ára farsæla
stjórn, var Verslunarskóli íslands
orðinn einn stærsti skóli landsins
á sínu menntastigi, rómaður fyrir
góða menntun og þroskandi fé-
lagslíf, og þar að auki sá fram-
haldsskóli sem rekinn er með
minnstum kostnaði pr. nemanda.
Allt þetta sýnir okkur ljóslega
hversu vel dr. Jón hefur verið
starfi sínu vaxinn, enda fór ekki
hjá því að hann tæki hlutverk sitt
alvarlega.
Nemendur skólans báru alla tíð
mjög mikla virðingu fyrir honum,
allt að því lotningu. Ef mikil læti
voru á skólagöngunum svo að það
truflaði kennslu, þurfti hann ekki
annað en sýna sig, og datt þá á
dúnalogn. Annað dæmi um þá
virðingu sem nemendur báru fyrir
honum er, að hann var sjaldan eða
aldrei uppnefndur eða kallaður
gælunafni eins og flestir kennar-
ar. Menn nefndu hann aldrei
annað en dr. Jón.
Frá því kennslu lauk sl. vor hef
ég átt þess kost að kynnast dr.
Jóni nokkuð utan skólans, og
hefur mér fundist eins og honum
hafi verið léttara í skapi, eins og
manni sem lokið hefur ætlunar-
verki sínu og getur nú sinnt öðrum
hugðarefnum sínum að vild. T.d.
fór hann nú í sumar í skemmtiferð
til Grikklands, ferð sem ég veit að
hann naut mjög. Ferð þessa fékk
hann að gjöf frá samkennurum
sínum og sýnir það glöggt þann
hug sem þeir bera til hans. Svo og
sýna margar höfðinglegar gjafir
frá eldri árgöngum, hver ítök
hann átti í hugum þeirra.
Dr. Jóni hlotnaðist mikill heiður
þann 9. nóv. sl., er Verslunarráð
Islands og skólanefnd Verslun-
arskólans héldu honum hóf í
tilefni af því að hann var að láta
af störfum fyrir aldurs sakir. Var
honum þar afhentur dýrgripur
mikill sem er viðhafnarútgáfa af
Odysseifskviðu gríska Nóbel-
skáldsins Nikosar Kasandsakis.
Af útgáfu þessari munu aðeins til
um 24 eintök í heiminum. Þann
dag sá ég hann glaðastan. Einnig
veit ég að honum þótti afar vænt
um þann heiður sem honum var
sýndur nú um árarúótin er hann
var sæmdur stórriddarakrossi
hinnar íslensku fálkaorðu. Ástæða
er því til að ætla að hann hafi dáið
ánægður maður, enda hafði hann
fulla ástæðu til að vera stoltur af
sínu æfistarfi. Verslunarskólinn
mun um ókomin ár verða sá
minnisvarði sem tengjast mun
nafni hans.
Fyrir hönd Nemendafélags
Verslunarskóla Islands, votta ég
Leu, konu dr. Jóns, og nánustu
ættingjum, dýpstu samúð í sorg
þeirra.
Steinn Logi Björnsson
Forseti Nemendafélags V.í.
Sjá ennfremur greinar um
Jón Gíslason á bls. 23.
1980
árgorðimar fr& MITSUBISHI
verða sýndar í sýningarsal Heklu hf. Laugavegi 170 - 172
laugard. 26. jan. og sunnud. 27. jan. frá kl. 13.00 - 18.00
HEKIAHF
Laugavegi 170-172 Sfmi 21240