Morgunblaðið - 06.02.1980, Blaðsíða 28
28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. FEBRÚAR 1980
Sú blikkaði þig, tæfan sú arna?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
MarKÍr urðu f.vrir vonbrÍKðum
með frammistöðu Brasilíu í
heimsmeistarakeppninni í Ríó.
Sveit þeirra hafði unnið Ólympíu-
mótið 19fi7 ok í heimstvímenn-
ingnum 1978 náðu tveir þeirra
heimstitlinum. I>að kom því á
óvart þegar þeir ráku lestina á
heimavelli.
Suður f;af, ailir utan hættu.
Vestur Norður S. Á1065 H. 873 T. KDG32 L. 8 Austur
S. KG9872 S. D43
H. G96 H.Á105
T. 87 T. 9654
L. Á5 L. 1073
Suður S. - H. KD42 T. ÁIO L. KDG9642
COSPER
Níðingsverk
„Það er eitt af undirstöðulög-
málum tilverunnar, að hvert ill-
verk kemur fyrr eða síðar fram á
sjálfum þeim, sem það hefur
unnið."
H.P.
„Þegar menn eru farnir að leita
sér skemmtunar með því að gera
öðrum illt, þá er lagt á hina verstu
leið.“
H.P.
Þúsundum manna er veitt
byssuleyfi til að skjóta gæsir og
rjúpur, rétt eins og hér væri um
eitthvert þarfaverk að ræða. En
þessir fuglar eru engin meindýr og
því engin þörf á að senda óvígan
her manna til að útrýma þeim.
Hitt mun heldur, að byssuleyfi eru
veitt mönnum til þess fyrst og
fremst að gefa þeim tækifæri til
að þjóna drápslöngun sinni án
þess að hér sé um nokkra nauðsyn
að ræða, því ekki þarf að veiða
þessa fugla til fæðuöflunar. Nóg
er til af öðru kjöti í landinu.
Það hefur líka komið í ljós, að
einhverjir þeirra, sem byssuleyfi
fá, láta sér ekki nægja að skjóta á
þau dýr, sem leyft er að veiða,
heldur fara langt út fyrir sett
mörk og skjóta jafnvel á búfé
bænda eins og nýleg dæmi sanna.
(Sjá Mbl. 14. des. s.l. „Sportveið-
ar í Grímsnesi").
Hér var um að ræða fallegt, lítið
lamb í haga. Níðingarnir með
byssuleyfið hafa séð, að hér mundi
enginn vera til frásagnar. Hér
væri því tilvalið tækifæri til að
veita drápsgleðinni útrás og hafa
lambið að skotmarki. Hér varð
hámark ánægjunnar á þessari
„heilsubótargöngu" skotmann-
anna.
Blessað litla lambið varð að
gjalda illmennsku þeirra. Kúlurn-
ar lentu inni í lungum þess og
innyflum. Kvölin nísti allt tauga-
kerfi þessa litla sakleysingja.
Dauðinn lét samt á sér standa með
líknandi faðm sinn, alveg eins og
oft vill verða með gæsir og rjúpur,
sem verða fyrir árásum skotóðra
manna og lifa samt áfram særðar
lengur eða skemur.
Litla lambið lifði þetta af. Með
harmkvælum dró það fram lífið
allt þetta sumar og fram á haust
og varð ekki svipur hjá sjón miðað
við það, sem átt hefði að vera.
Hryggðarmynd var að sjá það,
þegar það löks fannst. Fyrir til-
stilli eigandans var því slátrað til
að veita því líkn frá þraut og kom
þá í ljós við skoðun, hver hafði
verið orsök þessarar vesaldar
þess.
í leik Brasilíu við bandarísku
heimsmeistarana enduðu þeir
síðarnefndu í slemmu:
Surtur \«>tur NorAur Austur
1 Lauf 2 Spartar 2 (irond !*
3 Spadar I* ó Tixlar I*
T> Lauf \llir Pass
Suður vildi ekki spila tíglana,
breytti í sex lauf og þá þurftu
brassarnir að finna ásana sína.
Vestur spilaði út spaðatvisti, suð-
ur trompaði og næsta slag fékk
vestur á trompásinn. Hann spilaði
þá tígli — unnið spil. Vestur varð
að finna ás makkers og tígulásinn
gat ekkert farið. En hjörtu suðurs
gátu farið i tíglana og þess vegna
varð að spila hjarta strax.
Spilað var á sömu spil í öllum
þrem leikjum hverrar umferðar.
Og í leik við Formósu leysti
ítalinn Pittala þennan vanda
skemmtilega. Gegn sex laufum
spilaði hann út tígli, sem suður
tók með ás en austur lét sitt
lægsta og sýndi með því jafna tölu
spila í litnurn. Næsta slag fékk
vestur á trompásinn og varð þá að
leysa málið. í sögnunum hafði
austur stutt spaðann en suður
ekki viljað spila tígulsamning,
þannig, að suður gat ekki átt
marga tígla og átti örugglega ekki
spaða. Pittala fann örugga lausn
þegar hann spilaði aftur tígli. Þar
með var skorið á samband sagn-
hafa við blindan og í reynd náði
suður ekki nema tíu slögum —
tveir niðnr
Maigret og vínkaupmaðurinn
Eftir Georges Simenon
Jóhanna Krist|ónsdóttir
sneri ó íslensku
38
— Það er að segja þangað til
ég fyndi bréfin?
— Maður veit aldrei hvar þau
hefðu lent.
— Sáuð þér hann eftir þetta?
— Tvívegis. Meg og mér var
áfram boðið til þeirra þegar
veizlur voru.
— Og þið létuð ykkur ekki
vanta. tautaði Maigret. — Ég
skil það þannig að þér seúð
ekkert að erfa móðganir.
— Hvað átti ég að gera
annað? Hann var grófur kar-
akter og frumstæður um margt.
En hann var fullur af orku sem
dró fólk að honum. Ilann hefur
ugglaust auðmýkt marga kunn-
ingja sína og þá sem töldu sig
vini hans. I>að var einhvers
konar árátta hjá honum að
þurfa alltaf að finna ti) valds
sins og hann gerði enga kröfu
til að fólki þætti vænt um hann.
— Þér þætti að minnsta kosti
vænt um að fá að vita ef þau
verða eyðilögð.
— Bæði bréfin frá yður og
konu yðar.
— Ég gæti ímyndað mér að
bréí Megs væru kannski einum
og of ástriðufull og er þá svo
sem vægilega til orða tekið og
mín bréí.... ja það væri sem
sagt hætt að mistúlka þau.
— Ég skal athuga hvað ég
get gert fyrir yður.
— Hafið þér séð þau?
Hann svaraði ekki en gekk í
átt til dyra til að sýna að
samtalinu væri lokið.
— Já, segið mér eitt.... eigið
þér byssu með hlaupvidd 6,35?
— Ég á byssu. Hún hefur
verið í skrifborðsskúffunni
minni í mörg ár. En ég veit ekki
hvaða gerð hún er. Mér stendur
beygur af skotvopnum.
— Þökk kfyrir... vissuð þér
að vinur yðar, Chabut, fór á
hverjum miðvikudegi og alltaf
á sama tima í Rue Fortuny?
— Já, við Jeanne færðum
okkur þá vitneskju að minnsta
kosti einu sinni í nyt.
— Þá var það ekki fleira í
dag. Ef ég þarf að ná í yður
skal ég láta senda yður boð.
Þegar Caucasson hélt loks á
braut, fylgdi Maigret honum
með augunum þar til hann var
kominn fram að stiganum. Þeg-
ar hann var aítur setztur við
skrifborðið hringdi hann til
Jeanne Chabut. Það tók dálitla
stund að ná sambandi, því að
lengi vel var númrrið alltaf á
tali.
— Frú Chabut. Þér talið við
Maigret lögregluíoringja. Af-
sakið að ég trufla yður, enn á
ný, en ég fékk heimsókn rétt í
þessu og af því leiðir að ég verð
að leggja fyrir yður fáeinar
spurningar.
— Ég bið yður að vera
stuttorður, því að ég er satt að
segja ákaflcga upptekinn. Það
heíur verið ákveðið að jarðar-
förin fari fram i kyrrþey.
— Verður ekki athöfn í
kirkju?
— Jú, en afar stutt. Ég læt
aðcins örfáa nánustu vini vita
og fáeina samstarfsmenn eigin-
manns síns.
— Hr. Louceck?
— Ég get ekki komizt hjá
því.
— Og hr. Lepretre?
— Já. Og sömuleiðis einkarit-
ara hans, ungu stúlkuna sem
hann kallaði Giraffann. Síðan
verður ekið rakleitt til kirkju-
garðsins í Ivy i þremur bílum.
— Vitið þér hvar maður yðar
geymdi einkabréfin sín?
Nokkuð löng þögn.
— Ég hef aldrei velt því fyrir
mér, en er að reyna að hugsa
um það. Hann fékk fá bréf
hingað heim, flestir sendu bréf-
in á Quai de Charenton. Eruð
þér með einhver ákveðin bréf í
huga?
— Bréf frá vinum og vinkon-
um.
— Ef hann hefur geymt þau,
hljóta þau að vera í peninga-
skápnum hans sem hann einn
hafði aðgang að.
— Hvar er sá skápur?
— í dagstofunni, bak við
myndina af honum.
— Eruð þér með lykilinn?