Morgunblaðið - 19.11.1980, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 19. NÓVEMBER 1980
23
Hólmfríður Jónsdótt-
ir — Minningarorð
Fædd 5. júní 1933.
Dáin 10. nóvember 1980.
I dag kveðjum við Hólmfríði
Jónsdóttur sjúkraliða, sem lengi
starfaði með okkur á deild 9 á
Kleppsspítala. Hún fæddist á
Gilsbakka í Akrahreppi í Skaga-
firði þann 5. júní 1933. Foreldrar
hennar voru Jón Brynjólfsson og
Sesselía Haraldsdóttir. Hólmfríð-
ur ólst upp hjá ömmu sinni
Jóhönnu Bergsdóttur á Sauðár-
króki. Ömmu sína mat hún ætíð
mikils.
Hólmfríður giftist þann '29.
september 1959 Óskari Frí-
mannssyni og var þeim tveggja
barna auðið. Þau eru Jóhanna
Kristín sem stundar nám við
Háskólann og Karl Sigurbjörn
sem er við nám í fjölbrautaskóla.
I mörg ár starfaði Hólmfríður
við Kleppsspítalann og útskrifað-
ist þaðan sem sjúkraliði árið 1971
og vann þar nær óslitið síðan
nema hvað hún starfaði í tvö ár á
Landakotsspítala. Hólmfríður var
stórbrotinn og eftirminnilegur
persónuleiki, sem seint mun
gleymast. Hún hafði mikla skap-
festu og hlýju til að bera, sem kom
best fram í samskiptum við sjúkl-
inga og samstarfsfólk og eru
ótaldir þeir einstaklingar, sem
hún hefur rétt hjálparhönd fyrir
utan sinn vinnutíma.
Þó annasamt væri hjá Hólm-
fríði í hennar frítíma þá bitnaði
það aldrei á starfinu því hún var
með afbrigðum stundvís og ábyrg
í starfi.
Þeim samhenta hópi, sem vann
lengst með henni á deild 9 finnst
stórt skarð höggvið í hópinn, sem
ekki verður fyllt.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til eiginmanns,
barna og annarra ástvina hennar.
Við þökkum Hólmfríði sam-
fylgdina. Fari hún í friði.
Anna. Dóra, Erla, Eva, Guðrún,
Ingunn og Jóhanna.
Okkur, sem unnum með henni á
Landakoti, langar til að minnast
hennar með nokkrum kveðjuorð-
um. Minnast hennar sem góðs
starfsfélaga, hennar góða og glaða
viðmóts bæði gagnvart okkur sem
unnum með henni og ekki síður
sjúklingunum sem hún annaðist.
Ríkur þáttur í fari Hólmfríðar
var greiðvikni hennar og hjálp-
semi svo að leitun var á slíku.
Ekki bara í vinnu heldur líka utan
hennar. Ef einhver þarfnaðist
Páll Jónsson Leví
bóndi — Minning
Fæddur 9. maí 1917.
Dáinn 8. okt. 1980.
Fyrir tæpum mánuði var jarð-
sunginn sæmdarbóndinn Páll
Jónsson Leví á Heggsstöðum í
Ytri-Torfustaðahreppi, V-Hún.
Þar er góður genginn, enda
kippti honum í kyn til áa sinna,
um dugnað, myndarskap og rausn.
En foreldrar hans voru hjónin Jón
Pálsson Leví og Sigurjóa Guð-
mannsdóttir, er bjuggu á Heggs-
stöðum nálægt 5 áratugum, far-
sælu rausnarbúi við vinsældir og
virðingu sveitunga sinna. En for-
eldrar Jóns voru Páll Jónsson Leví
bóndi á Heggsstöðum og kona
hans Ingibjörg Halldórsdóttir;
glæsilegir fulltrúar bændastéttar-
innar um búskaparháttu, dugnað
og fyrirhyggju. Var heimili þeirra
rómað fyrir höfðinglega risnu og
menningarbrag. Páll var um langt
skeið forystumaður sveitar sinnar;
fyrirmyndarbóndi, lagði í miklar
jarðabætur og byggði upp öll hús á
Heggsstöðum þar með talið íbúð-
arhús rétt fyrir aldamótin síðustu,
og var það hús talið eitt það
veglegasta í héraðinu á hverri tíð.
Páll var um langt skeið hrepps-
stjóri og sýslunefndarmaður, og
um skeið oddviti. í hálfa öld hélt
svo Jón, sonur þeirra, og kona
hans, Sigurjóa Guðmannsdóttir,
uppi sömu reisn á Heggsstöðum.
Jón hafði á unga aldri gengið í
Flensborgarskóla og lokið þaðan
prófi. Síðan nam hann söðlasmíði
og stundaði æ síðan þá iðn með
búskapnum, eins og gert hafði
fyrr faðir hans.
Kona Jóns hafði ung að aldri
stundað nám í Kvennaskólanum á
Blönduósi í 2 ár og einu ári betur,
er hún lærði karlmannafatasaum
og orgelspil o.fl. Ennfremur var
hún við nám í hússtjórnarskólan-
um á ísafirði og loks í Kennara-
skólanum. Á þeim árum stundaði
hún jafnframt framhaldsnám á
orgelharmoníum og gítar. Annað-
ist hún síðan kennslu, bæði í
hljóðfæraleik, bóklegum greinum
og handavinnu á ýltisum L-U'ðum,
svo sem á Sauðárkróki og viðar.
Við þennan menningarlega
heimilisbrag ólust upp börnin
þeirra: Páll, Agnar, Ármann og
fósturdóttirin Ragnhildur Anna.
Góð var því heimanfylgjan þeim,
enda hefur hún reynst þeim nota-
drjúg.
Páll Jónsson Leví yngri fæddist
að Heggsstöðum 9. maí 1917 og
ólst þar upp ásamt bræðrum
sínum; tvíburabróðurnum Agnari,
nú gjaldkera hjá Skipaútgerð
ríkisins, Ármanni lögfræðingi og
fóstursysturinni Ragnhildi Önnu
Kristjánsdóttur.
Ungur að árum fór Páll í
Reykjaskóla og lauk þar tilskildu
námi með sóma. Að því loknu fór
hann heim og gerðist stoð og
stytta foreldra sinna við búskap-
inn og tók síðan sjálfur við
búsforráðum og hélt öllu í góðu
horfi. Fyrir ekki löngu byggði
hann myndarlegt og fallegt íbúð-
arhús á jörðinni, og naut við þær
framkvæmdir drengilegs stuðn-
ings og fyrirgreiðslu Agnars bróð-
ur síns, eins og oft endranær.
Bjuggu þau síðan, hann og kona
hans Þórdís Annasdóttir, það
smekklega og vistlega fyrir sig og
börnin sín tvö: Jón og Helga.
Á heimilið að Heggsstöðum var
jafnan gott að koma. Þar ríkti
góður andi. Páll heitinn var maður
vel af Guði gefinn, hlýr og traust-
ur og hinn skemmtilegasti heim
að sækja. Hann var góður og
umhyggjusamur heimilisfaðir, og
Þórdís kona hans var honum lík
að þessu leyti og þau samhent um
að gera heimilið hlýtt og aðlað-
andi fyrir fjölskylduna og einnig
fyrir gesti og gangandi.
Á heimili þeirra áttu lengi
friðsælt skjól foreldrar Páls, Jón
og Sigurjóa, svo sem verðugt var.
Urðu þessi öldnu heiðurshjón mér
minnisstæð, því að virðulegri,
höfðinglegri eldri hjón hefi ég
tæplega séð en þau, er ég kom í
Heggsstaði sumarið 1969. Og fróð
voru þau í bókmennta- og sögu-
heimi íslands; það fann maður
fljótt. En á ferðum mínum og
fjölskyldu minnar þetta sumar,
stóð þannig, að Einar sonur okkar
Stefáns var búinn að vera á þessu
heimili sumarið áður. Og þau urðu
reyndar 3 sumrin hans þar, svo
elskur varð hann að þessu heimili
og fólkinu þar. Síðan fór hann
norður þangað hvenær sem hann
gat því við komið. Þannig hófust
samskipti okkar við þetta góða
fólk á Heggsstöðum og milli okkar
tókst vinátta, sem aldrei síðan
hefur borið skugga á.
Það kom okkur mjög á óvart, er
við fréttum fráfall Páls, vinar
hjálpar, var hún boðin og búin að
rétta hjálparhönd. Alltaf var hún
fyrsta manneskja á vaktina, með
spaugsyrði á vörum og undruð-
umst við oft hvað hún gat verið í
góðu skapi, en samt hreinskiptin
og sagði sína meiningu án þess að
særa aðra.
Fréttin um lát hennar kom sem
reiðarslag, þar sem andlát hennar
bar að með svo snöggum hætti.
Sárastur verður missir barn-
anna og eiginmannsins. Við send-
um þeim innilegar samúðarkveðj-
ur og biðum þeim guðsblessunar.
Gamlir starfsfélagar
á Landakoti.
okkar. Ég hafði fengið góðar
kveðjur með sendingu frá þeim
mánuði áður en hann lést, og þá
virtist heilsa hans góð. En hann
var búinn að vera veill fyrir hjarta
í mörg ár, og sá sjúkdómur gerir
ekki ætíð boð á undan sér, en Páll
hins vegar harðgerður og kunni
lítt að hlífa sér.
Og er nú skarð fyrir skildi á
Heggsstöðum.
Kæra Dísa. Við Stefán vottum
ykkur innilega samúð svo og
Einar sonur okkar og Stefanía
tengdadóttir okkar, einnig litla
stúlkan, hún Hildur Björk. Enn-
fremur Benedikt sonur okkar, sem
nú er búsettur erlendis, en fór oft
norður að Heggsstöðum.
Við þökkum þér öll hjartanlega
fyrir alla hlýjuna og ástúðina alla
tíð og biðjum Guð að styrkja þig
og drengina þína. Þú hefur misst
mikið.
Guð blessi þig og þína ævinlega.
Kær kveðja.
Hildur Benediktsdóttir
AUCLÝSINCASTOFA
MYNDAMÓTAHF
Sverrir Sæmundsson
Minningarorð
Fæddur 25. janúar 1925.
Dáinn 7. nóvember 1980.
Kveðja.
Að lokinni vinnu á fimmtudegi
kveður hann okkur hress í bragði.
Þó að við vissum að hann gengi
ekki heill til skógar, og ætti við
langvarandi heilsuleysi að stríða,
hvarflaði ekki að okkur að í þetta
sinn kæmi hann ekki aftur.
Einstaka sinnum þegar skokkað
var með honum í strætisvagn tók
maður eftir því að hann átti erfitt
með gang, en um það var ekki
rætt. Sverrir, sem áður hafði verið
manna sporléttastur í ferðum
Ferðafélags Islands og ósérhlífinn
sjálfboðaliði ef byggja þurfti skála
í óbyggðum.
Fyrir réttum tuttugu árum hóf
Sverrir störf hjá Skipulagi ríkis-
ins, en hafði áður um nokkurt
skeið unnið á Skipulagsdeild
Reykjavíkurborgar og var settur
skipulagsstjóri í Reykjavík í 3
mánuði árið 1959.
Á teiknistofu Skipulags ríkisins
hafði hann afskipti af skipulagi
fjölmargra þéttbýlisstaða á land-
inu og munu þeir vera orðnir
allmargir sveitarstjórnarmenn
sem starfsins vegna hafa haft
samskipti við Sverri á þessum
tuttugu árum.
Sverrir var hlédrægur, raunar
feiminn að eðlisfari og flikaði lítt
skoðunum sínum, en skyndilega
gat komið fyrir að hann upplyftist
allur og vekti áhuga áheyrandans
með litskrúðugri frásögn.
Áhugamál Sverris voru mörg og
margvísleg en svo virðist sem
ættfræði hafi fangað hug hans. Á
því sviði liggur eftir hann ritið
Niðjatal Sæmundar Guðbrands-
sonar og Katrínar Brynjólfsdótt-
ur. Einnig vitum við vinnufélagar
hans, að alllengi hafði hann viðað
að sér efni í arkitektatal og má
raunar segja að þar vanti einungis
endahnútinn á.
Við sem með honum unnum
eigum minningar um skemmtileg-
ar samverustundir. Við minnumst
hnyttilegra tilsvara og litauðugra
frásagna af sérkennilegu fólki.
Nú er Sverrir farinn, stóllinn
auður og ýmsu ætlunarverki ólok-
ið.
Systkinum Sverris og öðru
skylduliði sendum við hugheilar
samúðarkveðjur.
Við kveðjum Sverri og þökkum
honum samfylgdina og óskum
honum farnaðar um ókunna stigu.
Vinnuíélagar.
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrir vara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið af marggefnu tilefni að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
5Sl3i
Hringið
í símaii
35408
Okkur
vantar
duglegar
stúlkur og
stráka
Miðbær:
Laufásvegur frá 2—57.
Þingholtsstræti.