Morgunblaðið - 04.12.1980, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. DESEMBER 1980
Guðlaug Ólöf Gunn-
laugsdóttir - Minning
Fædd 16. febrúar 1939.
Dáin 23. nóvember 1980.
Erfitt er að skilja, hvert sé
lögmál lífs og dauða, þegar ósýni-
leg og ómótstæðileg öfl hrífa burt
eiginkonu á bezta aldri frá eigin-
manni, ungum sonum og öðrum
ástvinum. Og e.t.v. er okkur,
dauðlegum mönnum, aldrei ætlað
að öðlast þann skilning, enda má
vera, að það sé öllum fyrir beztu.
Hart var hins vegar að þurfa að
hlíta svo grimmum skapadómi,
þegar sú elskulega kona, Guðlaug
Ólöf Gunnlaugsdóttir — eða Lóa,
eins og hún nefndist ævinlega í
hópi skyldmenna og vina — átti í
hlut. En dómurinn er fallinn, og
við sitjum hnípin eftir. Þá er gott
að ylja sér við ljúfar minningar
liðinna daga og margra ánægju-
legra samverustunda.
Vel munum við þann dag, 17.
febrúar 1967, þegar Sverrir kom
með hana Lóu á heimili okkar til
að kynna hana fyrir fjölskyldunni.
Höfðu þau opinberað daginn áður,
en það var afmælisdagur hennar.
Hér var vissulega um óvænta og
mikla gleði að ræða meðal okkar
allra, enda vann Lóa hugi okkar
allra með blíðlyndi sínu og léttri
lund. Síðan eru liðin rúm 13 ár, og
hefur aldrei borið skugga á þær
stundir, sem fjölskyldur okkar
hafa átt saman. Er óhætt að
fullyrða, að þar átti Lóa drjúgan
þátt í með glaðværð sinni og
jákvæðri afstöðu til allra hluta.
Því kom helfregnin að vonum sem
reiðarslag yfir alla vini fjölskyld-
unnar í Uthlíð 5.
En eigi má sköpum renna, og
„dauðinn er lækur, en lífið er
+
Maðurinn minn
ÞORKELLGUÐJÓNSSON,
Pálmarshúsi,
Stokkseyri,
varð bráðkvaddur að heimili sínu 2. desember.
F.h. ættingja,
Margrét Ólafsdóttír.
+
Astkær eiginmaöur minn og faðir okkar,
GUNNAR G. ÞORSTEINSSON,
Nóatúni 24,
andaöist aö morgni 3. desember.
Ingibjörg Guðlaugsdóttir
og börn.
Eigmmaöur minn + SVERRIR SVENDSEN,
Hvassaleit: 23,
lést 1. desember. Kristín Steinsdóttir.
+
Faöir okkar og tengdafaðir,
ERLENDURJÓNSSON,
fró Keflavík,
andaðist í Landakotsspítala miövikudaginn 3. desember.
Börn og tengdabörn.
+
INGIBJÖRG J. ÁRNADÓTTIR EINARSSON,
Kirkjuteigi 25,
verður jarösungin frá Laugarneskirkju föstudaginn 5. desember kl.
15.00
Sigríður Björnsdóttir,
Jón H. Björnsson,
Árni Björnsson.
Sonur minn + GUNNAR BJÖRN HÓLM.
Hjallabraut 1,
Kafnarfiröi,
sem andaöist aðfaranótt sunnudagsins 30. nóvember veröur
jarösunginn frá Hafnarfjaröarkirkju föstudaginn 5. desember kl.
14.00 Friðbjörn Hólm.
strá“, eins og sr. Matthías orðaði
það svo réttilega fyrir rúmri öld.
Vissulega var Lóa okkar lítil og
fíngerð og því eins og stráið í þeim
skilningi, og nú hefur lækurinn
hrifið það brott.
Við erum sannfærð um, að Lóu
er hvorki að skapi vol né víl við
burtför hennar af þessum heimi,
og því er ekki rétt að halda áfram
á þeirri braut, heldur freista þess
að líta á björtu hliðarnar, því að
öll él birtir upp um síðir.
Lóa var fædd 16. febrúar 1939 á
Akranesi, og því 41 árs, er hún lézt
23. nóv. sl. Voru foreldrar hennar
hjónin Gunnlaugur Kristinn
Jónsson, kennari og síðast fulltrúi
hjá Haraldi Böðvarssyni & Co., og
kona hans, Elín Einarsdóttir. Er
Gunnlaugur látinn fyrir mörgum
árum, en Elín lifir dóttur sína í
hárri elli ásamt albróður Lóu,
Jóni, sem er læknir í Gautaborg í
Svíþjóð, og hálfsystur, Helgu
Möller Thors. Lóa ólst upp á
Akranesi og þaðan lá svo leiðin til
Reykjavíkur og raunar um tíma út
fyrir landsteinana. Um skeið vann
hún hjá Eimskipafélagi íslands,
og þar eignaðist hún marga góða
vini, svo sem alls staðar þar sem
hún kom.
Hinn 26. ágúst 1967 giftist Lóa
Sverri Einarssyni sakadómara, og
stofnuðu þau heimili í Úthlíð 5,
þar sem það hefur staðið síðan í
góðu nábýli við tengdaforeldra
hennar, Einar Bjarnason raf-
virkjameistara og Vilborgu Sverr-
isdóttur. Einar lézt 1976 og eftir
það var sambúðin enn nánari en
áður. Reyndist Lóa tengdamóður
sinni sem bezta dóttir, og vitum
við, að Vilborg mat hana líka
mikils. Sverrir og Lóa eignuðust
tvo yndislega drengi, sem þau
lifðu bæðið fyrir; Gunnlaugur er
fæddur 6. september 1969, en
Einar Þór 25. janúar 1973.
Lóa bjó þeim öllum fallegt og
hlýlegt heimili, enda þau Sverrir
bæði vakin og sofin við að fegra
það og prýða. Voru þau líka
samhent á allan hátt, enda bar
aldrei skugga á sambúð þeirra þau
allt of fáu ár, sem þau fengu að
njóta saman. Nú að leiðarlokum
mælum við örugglega fyrir munn
allra vina þeirra, þegar við þökk-
um Lóu fyrir þær mörgu og góðu
stundir, sem við nutum á heimili
þeirra hjóna. Hér er vissulega
stórt skarð fyrir skildi. En um leið
og við vottum Sverri og sonum
hans og öðrum ástvinum samúð
okkar við hinn mikla missi, er gott
að minnast orða sr. Matthíasar og
hafa þau að leiðarljósi:
Aldrei er svo bjart
yfir ödlinRNmanni.
að eiífi jfeti syrt
eins svipleKa ok nú;
ok aldrei er svo svart
yfir sorKarranni.
aA eÍKÍ geti birt
fyrir eilifa trú.
Vilborg og Jón Aðalsteinn
nÞÍK. sem að alla
ávallt vildir Kleðja.“
„Þú, sem að aðra
aldrei vildir hryKKja.“
nf>ú. sem úr öllu
ætíð vildir bæta.“
(Grimur Thomsen)
★
Hún, sem dreifði Kleðinni, er farin. Hreint
<»K tært var lifshlaup hennar. Horfið er þelið
milt ok þýtt. Hljóðnaður er hlátur hennar.
SumarfaKur da^ur er runninn. Svalir haust-
vindar næða.
★
Minning:
Sigurþór Eiríksson
garðyrkjumaður
Sigurþór (Dói) Eiríksson var
fæddur 19. ágúst 1908 á Skóla-
vörðustíg 12 í Reykjavík. Foreldr-
ar hans voru Eiríkur Hjálmar
Sigurðsson húsasmiður og Jó-
hanna Sigriður Guðmundsdóttir
saumakona. Faðir hans fluttist
búferlum til Kanada um 1910 og
lést í Winnepeg, 75 ára gamall.
Sigurþór ólst upp á Skólavörðu-
stíg hjá móður sinni fram að 2ja
ára aldri, en vegna veikinda móð-
ur hans var honum komið í fóstur
til fósturforeldra, en hjá þeim
dvaldist hann til 7 ára aldurs, en
þá fór hann til ættingja sinna í
Vestmannaeyjum, þar sem hann
dvaldist til 14 ára aldurs. Sigurþór
flutti þá aftur til móður sinnar til
Reykjavíkur og bjó með henni þar
til hún lést árið 1958. Jóhanna,
móðir Sigurþórs, var einfætt og
kom þess vegna sambúð þeirra
mæðgina sér vel fyrir hana. Sigur-
þór bar mikla umhyggju fyrir
móður sinni og var sérlega kært
með þeim. Ég minnist þess, sem
barn, hversu viðmót þeirra mæðg-
ina var — hlýtt og mannlífið í
kringum þau líflegt og vingjarn-
legt, þrátt fyrir lítil efni og
þröngan húsakost. Jóhanna var
mikill dýravinur og átti urmul af
kanarífuglum. Sigurþór var sömu-
leiðis mikill dýravinur og til
margra ára átti hann fjöldann
allan af köttum og var hann
manna fróðastur um háttalag
kattarins, venjur hans og eðli.
Sigurþór stundaði í mörg ár
almenna verkamannavinnu, en
snemma hneigðist hugur hans að
garðyrkjustörfum, sem hann
kynnti sér til hins ýtrasta með
sjálfsmenntun líkt og annað sem
hann tileinkaði sér. Hann lagði
stund á garðyrkjustörf flest sum-
ur ævi sinnar og eru margir
skrúðgarðar Reykjavíkurborgar
gerðir af honum. Má t.d. nefna
garð hans við hús Prentarafélags
Reykjavíkur við Hverfisgötu 21,
sem dæmi um smekkvísi hans í
lita og blómavali. En Sigurþóri
var margt til lista lagt. Hann var
fjölfróður á mörgum sviðum, víð-
lesinn og átti mörg áhugamál.
Hann var manna fróðastur um
náttúrulækningar og hafði ávallt
ráð handa þeim sem höfðu áhuga
og þörf fyrir. Sérstaklega var
hann vel að sér um jurtalækn-
ingar og kunni að greina og þekkja
þær plöntur, sem talið var að
hefðu lækningarnátt. Sigurþór var
góður smiður og hafði sérstaka
ánægju af að smíða hluti bæði
fyrir unga sem aldna. Það eru
mörg börn í miðbæ Reykjavíkur
sem á undanförnum árum hafa
sótt Sigurþór heim og hann hefur
smíðað fýrir sverð, skildi, flug-
Guðlaug Ólöf Gunnlaugsdóttir
var fædd 16. febrúar árið 1939 á
Akranesi. Foreldrar hennar voru
Gunnlaugur Kristinn Jónsson
fulltrúi og kona hans Elín Jónína
Einarsdóttir hjúkrunarkona. Að
loknu skyldunámi stundaði hún
nám í Bandaríkjunum og Svíþjóð.
Eftir heimkomuna starfaði hún
við skrifstofustörf.
Árið 1967 giftist hún Sverri
Einarssyni sakadómara, og eign-
uðust þau tvo syni, Gunnlaug og
Einar Þór.
★
Hugurinn reikar til baka, til
þess tíma er fundum okkar bar
saman hér í Reykjavík fyrir rúm-
um tuttugu árum. Það mynduðust
fljótt vináttutengsl við þessa
björtu, góðu stúlku, vináttutengsl,
sem héldust alla tíð. Hún varð
með tímanum eins konar samein-
ingartákn fyrir vissan hóp vina og
kunningja og átti mestan þátt í að
tengslin rofnuðu ekki.
Lóa bjó á þessum árum hjá
Elísabetu föðursystur sinni og
Guðlaugu ömmu sinni. Heimili
þeirra stóð okkur vinkonunum
jafnan opið og eigum við þaðan
margar góðar minningar, sem ylja
okkur um hjartaræturnar. Þar
sátu glaðværð og góðvild í önd-
vegi.
Lóa var óvenjulega vel gerð og
hjálpsöm og fórnfús, svo að af bar.
Lá við að stundum fyndist manni
hún gleyma að hugsa um sjálfa sig
Á heimilinu naut sín næmt
fegurðarskyn og smekkvísi, og hún
lagði mikla rækt við að skapa
fjölskyldu sinni hlýlegt umhverfi.
Yfirbragð hennar var bjart og
fallegt og endurspeglaði hina
glöðu og kátu lund, sem var svo
einkennandi fyrir hana. Þar við
bættist að hún var bæði greind og
skemmtileg og því hrókur alls
fagnaðar í góðra vina hópi. Hún
hafði ætíð frá mörgu skemmtilegu
að segja og hafði glöggt auga fyrir
því spaugilega í lífinu. Á hinn
bóginn var hún alvörumanneskja,
hugurinn leitandi og hjartað við-
kvæmt.
dreka og flugvélar. Sigurþór var
einstakur barnavinur, enda hændi
hann að sér öll börn, sem komust í
tengsl við hann. Hann hafði þann
sérstaka eiginleika, með kurteisri
framkomu, glaðværð sinni, hlýj-
um persónuleika og hugvitssemi
að kunna ótal aðferðir til að laða
fram áhuga barnsins og gleðja
það. Hann söng og spilaði á
harmóníku og munnhörpu. Einnig
var hann listmálari góður og hélt
a.m.k. einu sinni sjálfstæða sýn-
ingu á vatnslitamyndum sínum í
Reykjavík. Sigurþór var mikill
áhugamaður um skautaíþrótt og á
yngri árum listskautamaður góð-
ur. Einnig kenndi hann mörgum
ungum Reykvíkingum á skautum.
Sigurþór hafði ríka söfnunarnátt-
úru. Hann hafði ánægju af frí-
merkjasöfnun og myntsöfnun og
tók virkan þátt í félagsstarfi í
tengslum við þá söfnun.
Sigurþór starfaði síðustu ár ævi
sinnar á Hótel Borg og reyndist
þar traustur og áreiðanlegur
starfsmaður, greiðagóður með
ólíkindum allt fram á hinstu
stund. Hann var virtur þar af
samstarfsmönnum sínum og
reyndist þeim góður félagi.
Sigurþór var einhleypur alla
ævi. Hann var tíður gestur á
heimili fjölskyldu minnar, enda
góður nágranni og alltaf aufúsu-
gestur. Veikindum sínum og sjúk-
dómslegu tók hann með mikilli
karlmennsku, en fráfall hans er
harmur öllum þeim sem hann
þekktu.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Sigurþóri allar þær ánægjustund-
ir sem við áttum með honum og ég
sendi fjarlægum ættingjum hans í
Kanada, sérstaklega frænku hans,
Jóhönnu Wilson, innilegar samúð-
arkveðjur. Sigurþór hélt alla æfi
tryggð við ættingja sína í Kanada,
enda ferðaðist hann þangað reglu-
lega og dvaldi þar eitt sinn í 4 ár.
Honum hlotnaðist sú ánægja sl.
sumar að dvelja á heimili Jóhönnu
frænku sinnar og var það honum
ómetanlegt.
Blessuð sé minning hans.
Helga Hannesdóttir