Morgunblaðið - 04.12.1980, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. DESEMBER 1980
Birna Björnsdótt-
ir Lövdal - Minning
Fædd 29. mai 1925
Dáin 25. nóvember 1980
Þegar náinn og kær vinur er
kvaddur er að sjálfsögðu margs að
minnast. Allt frá því við Birna
urðum tengdabörn Guðleifar og
Edvards Lövdal fyrir rúmum 30
árum hefur fjölskyldan deilt gleði
og daglegu amstri og reynir nú að
styrkja þá sem mest hafa misst.
Það var létt yfir Birnu og Inga
þegar ákvörðun hafði verið tekin
um að fara í ferðalag og nú á
ókannaðar slóðir. Ferðin gekk eins
og bezt verður á kosið, hófst og
endaði erlendis hjá syni Birnu og
tengdadóttur, að ógleymdri Birnu
litlu, sólargeisla afa og ömmu. Nýr
heimur hafði birst og margt ný-
stárlegt bar fyrir augu. Það bezta
var þó eftir, að komast heim og
ylja sér í skammdeginu við minn-
ingar góðs ferðalags.
En margt fer öðruvísi en ætlað
er. Þau voru rétt stigin upp í bíl á
Keflavíkurflugvelli þegar kallið
kom, og þrátt fyrir að allt hafi
verið gert, sem í mannlegu valdi
stóð,' lifði Birna það ekki af að
komast heim í Heiðargerðið sitt.
A rúmum tveimur klukkustundum
var öllu lokið og þung hafa spor
vinar míns, Inga, verið siðan, enda
hefur hann mikið misst.
Birna og Ingi voru mjög sam-
rýmd hjón. Þar sem annað var,
var hitt svo framarlega sem því
var viðkomið.
Hestar voru þeirra líf og yndi og
eyddu þau öllum sínum frístund-
um með þeim. Margar ferðir voru
farnar, bæði stuttar og langar, sú
síðasta nú í sumar er þau fóru í 10
daga um óbyggðir landsins, sem
þau dáðust meira að eftir því sem
ferðirnar urðu fleiri. Umgengni
þeirra og umhirða þessara vina
þeirra var alveg einstök. Ég minn-
ist margra ferða, þó þær hafi ekki
verið af lengra taginu og sárt
verður Birnu nú saknað þegar þær
slóðir verða aftur farnar. Það var
gott að enda góðan sprett með
Birnu og Inga í kaffistofu þeirra í
Víðidalnum.
Hún var létt í lund og einstak-
lega þægileg samvistum og í allri
umgengni, dul um eigin hagi, en
hrókur alls fagnaðar á góðum
stundum.
Nærgætni hennar og hugulsemi
við tengdaforeldra sína var ein-
stök, meðan þau lifðu, enda var
Birna ávallt reiðubúin að rétta
hjálparhönd þar sem með þurfti.
Ekki verður svo skilið við þessi
fátæklegu kveðjuorð að ekki verði
minnst á samband Birnu og barna
okkar Eddu. Alla tíð var hún þeim
sérstakur félagi og fylgdist náið
með öllu því er þau tóku sér fyrir
hendur, hlúði að þeim sem smá-
börnum og samgladdist með hvern
þann áfanga sem þau náðu, enda
var Bidda „frænka" eins og þau
kölluðu hana alltaf viss hlekkur í
lífi þeirra. Að leiðarlokum þökk-
um við Birnu samfylgdina er varð
alltof stutt og biðjum Guð að
styrkja Inga, aldraða móður, son
og þá sem eiga um sárt að binda.
Blessuð sé minning Birnu.
K.G.
Leiðir okkar Birnu lágu fyrst
saman á hjartadeild Landspítal-
ans fyrir tólf árum, þegar hún hóf
þar störf sem sjúkraliði. Okkur
varð strax vel til vina og ég man
enn þá stund þegar við hittumst
fyrst.
Birna var glæsileg kona og hafði
aðlaðandi viðmót. Hún bjó yfir
óvenju góðri skapgerð. Nærgætni
og mildi voru aðalsmerki hennar.
Árið 1972 fór ég til Svíþjóðar, til
nokkurrar dvalar. Þá slitnaði
samband okkar að mestu, eins og
gengur. Eftir heimkomuna lágu
leiðir okkar saman á ný á hjarta-
deildinni og við endurnýjuðum
kynni okkar. Aftur lærði ég að
meta kosti Birnu í samstarfi.
Eðlilega reynir oft mikið á
sjúUinga, ættingja þeirra og
okkffr sem þar vinnum. Mikið
reynir á hvern og einn þegar
dagarnir verða langir og erfiðir og
þreytan segir til sín. Þá komu
kostir Birnu vel í ljós og vakti það
aðdáun hvernig hún vann verk sín
af alúð og mildi, jafnvel við hin
erfiðustu skilyrði. Ef eftir var
óskað, stóð ekki á henni að bæta á
sig aukavöktum.
En við, sem vinnum að hjúkrun-
arstörfum, sem oft eru mjög
krefjandi, eigum eðlilega líka
okkar gleðistundir. Það vita allir
hve mikils virði það er að starfa
með félögum sem með frásagn-
argleði sinni yfir kaffibolla geta
létt svolítið og gert alla glaðari —
þannig var Birna.
Hjónin Birna og Ingi Lövdal
nutu þess mjög að ferðast. Um
ísland ferðuðust þau á hestum og
nutu þess sérstaklega að ferðast
um öræfi landsins. Þau tóku
virkan þátt í félagSstarfi hesta-
mannafélagsins Fáks og áttu góða
og fjörmikla gæðinga. Einnig
ferðuðust þau mikið erlendis, og
voru það ekki síst lifandi frásagn-
ir frá slíkum ferðum sem Birna
skemmti okkur með. Ég er viss
um, að samferðamennirnir eiga
margar góðar minningar um
Birnu.
Við samstarfsfólk hennar kveðj-
um hana með þakklátum huga og
söknuði. Víst er að skarð hennar
verður vandfyllt.
Við biðjum öllu hennar fólki
blessunar í harmi þess nú, ekki
hvað síst hennar ágæta eigin-
manni, Inga.
Unnur Sigtryggsdóttir
Fregnin um andlát Birnu kom
okkur, sem þekktum hana, nokkuð
á óvart, enda bar lát hennar skjótt
að hinn 25. nóvember sl.
Hún var þá að koma til landsins
með eiginmanni sínum eftir vel
heppnað ferðalag í útlöndum, þar
sem hún hafði verið hin hressasta.
Datt því engum dauði í hug, en
maðurinn með Ijáinn var ekki
langt undan. Birna veiktist
skyndilega í Keflavík og lést á leið
til Reykjavíkur.
Banameinið var hinn allt of tíði
bölvaldur, kransæðastíflan.
Birna var af góðu bergi brotin,
af merku og dugmiklu fólki komin
bæði í föður- og móðuræjt.
Faðir hennar var Björn Árna-
son, stýrimaður, frá Móum á
Kjalarnesi, sem er fyrir löngu
látinn. Móðir hennar er Kristín
Jensdóttir frá Arnargerði í Fljóts-
hlíð, og er hún ennþá á lífi, 88 ára
gömul, við sæmilega heilsu.
Eitt barn átti Birna, soninn
Björn Sverrisson, yfirflugvél-
stjóra hjá Cargolux í Lúxemborg.
Er hann kvæntur Salvöru Þor-
móðsdóttur, fyrrverandi flug-
freyju. Búa þau í Lúxemborg.
Dóttir þeirra, Birna Björnsdóttir,
var mjög hænd að nöfnu sinni og
ömmu, og saknar hún að sjálf-
sögðu vinar í stað.
Hinn 17. desember 1949 giftist
Birna eftirlifandi manni sínum,
Inga Lövdal, loftskeytamanni, og
var hjónaband þeirra barnlaust.
Birna var sjúkraliði um 12 ára
skeið, allan tímann á Landspítal-
anum, lengst af á hjartadeild.
Áður en hún giftist hafði hún
starfað nokkur ár í versluninni
Eldinborg.
Birna var glæsileg kona, sem
eftir var tekið, og hafði aðlaðandi
framkomu. Heilsa hennar var
yfirleitt ágæt, og hafði sjúkdómur
sá, sem hún lést úr, ekki gert boð á
undan sér. Helsta áhugaefni henn-
ar var hestamennska, og voru þau
hjónin mjög samrýnd í því efni
eins og öðru, því að Ingi er mikill
hestamaður. Áttu þau marga
hesta og sáu um þá sjálf í
hesthúsi, er þau höfðu komið upp.
Birna var mjög virkur félagsmað-
ur Hestamannafélagsins Fáks og
var hún í stjórn kvennadeildar
félagsins um nokkurt skeið.
Birna var mikill ferðamaður og
hafði yndi af því að skoða landið
og þá sérstaklega á hestbaki. Fóru
þau hjónin mjög oft saman í
ferðalög, bæði innanlands og utan.
Er óhætt að fullyrða, að þau voru
ágætir vinir og félagar, sem höfðu
sameiginleg áhugamál. Er slíkt að
sjálfsögðu góður grundvöllur und-
ir farsæla sambúð, enda reyndist
hjónaband þeirra standa traust-
um fótum.
Svo að dæmi séu tekin, fóru þau
saman í langt ferðalag á hestum
síðastliðið sumar, svonefnda
Fjallabaksleið. Þá fóru þau á þing
Landssambands hestamanna á
Húsavík rétt áður en þau fóru
síðustu ferðina, þriggja vikna ferð
til Lúxemborgar, Dubai og Hong
Kong. Bjuggu þau hjá Birni, syni
Birnu, og Salvöru, konu hans, í
góðu yfirlæti.
Ólafur Agúst Jón
asson - Minning
Fæddur G. ágúst 1909
Dáinn 8. september 1980
Þin orfl mÍK xleðja á alla lund
ok yndæl er hver kyrrlát stund.
Ó frelsari þjer við fætur.
Þegar skammt er stórra högga á
milli er tregt tungu að hræra. Nú
hafa bæði tengdamóðir mín og
mágur kvatt okkur sem hérna
megin standa með nokkra mánaða
millibili,- og flutt inn á æðra
tilverusvið þar sem eilíf drottnar
ró. Það er alltaf mikið áfall fyrir
þá sem næst standa þegar stór
skörð koma í vinahópinn en um
slíkt þýðir víst lítið að fást, það er
einn sem öllu ræður við stórann að
deila. Ólafur var einn af þeim
mönnum sem lítið fór fyrir, hæg-
látur gekk margs á mis eins og
gengur og gerist með menn sem
mikið fara einförum. Ólafur gift-
ist aldrei né eignaðist börn. Hann
var elstur barna Sigurbjargar og
Jónasar frá Fjalli. Hann vann
foreldrum sínum vel og ólst upp
við sveitastörf, var hann einstak-
lega natinn við skepnur alla tíð og
annaðist þær meðan heilsa og
kraftar leyfðu. Hann átti alltaf
skepnur sjálfur, sem voru fóðrað-
ar -fyrir hann þear hann fór í
vinnumennsku. Hann var víða
vinnumaður og var eindæma trútt
hjú og vann húsbændum sínum
vel. Allar skepnur sínar, sem og
annarra fóðraði hann vel enda
skiluðu þær góðum arði. Hann
umgekkst þær sem vini. Hispurs-
leysi og samviskusemi voru höfuð-
dygðir í augum hans, en hvorki
metorð né völd. Hann var ósérhlíf-
inn og lá aldrei á liði sínu um
dagana, hann var vammlaus mað-
ur, starf hans var mikið unnið af
dugnaði og trúmennsku. Nú mun
hann í æðri heimi og betri hljóta
hin dýrlegu verðlaun dyggra
þjóna. Aldrei hafði hann áhuga á
að safna jarðneskum fjármunum.
Ólafur var ör í lund fljótur að
skipta skapi, ef því var að skipta,
en vinur vina sinna og vandaður
maður til orð og æðis. Því er
margs að minnast er litið er yfir
farinn veg. Kynni mín af mági
mínum voru ætíð mjög góð, að
mínum dómi var hann einn af
þeim samferðamönnum sem aldrei
lagði stein í götu nokkurs manns.
Slíkir menn eru traustir þegnar.
Það er ekki sá, sem stendur með
geislabaug um enni og allra augu
beinast að heldur sá sem guði
þóknast og gerir honum allt í vil.
Ólafur lifði reglusömu lífi. Lífs-
skeið hans mun bregða nægjan-
legu ljósi á mannkosti hans. Hann
var trúr í köllun sinni, það var
honum tamast að sýnast ekki
Er nú þungur harmur kveðinn
að eftirlifandi eiginmanni. Hann
er með snöggum hætti sviptur
glæsilegri og góðri eiginkonu,
ágætum félaga og ástvini, sem bjó
honum vistlegt og yndislegt heim-
ili.
Hans sárabót verða ógleyman-
legar samverustundir þeirra
hjóna, heima í kyrrlátri gleði og í
sambúð við þarfasta þjóninn, sem
veitti þeim svo margar unaðs-
stundir saman.
Megi góður guð styrkja Inga,
Björn son hennar, aldraða móður
og aðra aðstandendur í sorg
þeirra.
bormóður ögmundsson
í dag kveðjum við Birnu Björns-
dóttur Lövdal hinztu kveðju.
Segja má, að dauðinn ætti að
vera okkur mannanna börnum
jafn eðlilegur og lífið. En þó fer
það svo, þegar vinir eiga í hlut, að
um mann fer kaldur geigur, þegar
dánarfregn þeirra berst. Það er
svo erfitt að sætta sig við tóma-
rúmið, sem eftir verður og ekkert
getur komið í staðinn fyrir.
Skylt er og ljúft að minnast
vinkonu okkar, Birnu, nokkrum
orðum. Kynningin er orðin löng og
minningarnar margar og góðar,
enda þótt þær nú kalli fram sáran
trega.
Mörg undanfarin ár hefur Birna
unnið sjúkraliðastörf á Landspít-
alanum. Hún hafði yndi af þessu
starfi, enda átti hún í fórum
sínum mikið af nærgætni, kunn-
áttu og hlýhug, eiginleika sem svo
mjög eru nauðsynlegir við hjúkr-
unarstörf.
heldur koma til dyranna eins og
hann var klæddur. Hann var
hjálpsamur ef erfiðleikar sóttu að.
Mörgum reyndist hann vel í þeim
efnum sem ekki verða rakin hér en
slíkt geymist í minningu þeirra er
hlut eiga að máli.
Ólafur var alla ævi vinnumaður.
Mörg síðustu árin var hann á
sama heimili og átti þar góðu að
mæta hjá frænda mínum Magnúsi
Daníelssyni og konu hans Filipíu
Helgadóttur. Móðir Magnúsar var
Magnea systir Guðrúnar skáld-
konu frá Lundi, móðir mín. Þær
systur voru bræðradætur, eru þær
allar látnar og blessuð sé minning
þeirra. Magnús og kona hans
reyndust Ólafi mjög vel á alla
lund. Hvergi mun honum hafa
liðið betur en hjá þessum mætu
Með þakklátum huga skal hér
þó einkum minnzt á giftudrjúgt
framlag hennar og vinnu fyrir
hestamannafélagið „Fák“. Hún
bar hag þess félags mjög fyrir
brjósti og vildi framgang þess sem
mestan. Árum saman vann hún í
fjáröflunarnefndum og margvís-
leg önnur störf, sem reyndu á
dugnað og útsjónarsemi, við hlið
eiginmanns síns, Inga Lövdal.
Birna hafði mjög gaman af
ferðalögum yfirleitt. En mest
þótti henni koma til að ferðast á
hestum um byggðir og óbyggðir
okkar kalda lands. Hún var bráð-
dugleg hestakona, raunsæ og út-
sjónarsöm og einn bezti félagi,
sem hægt var að fá í samferðahóp-
inn, m.a. vegna þess hve gott og
sveigjanlegt skap hún hafði og átti
þessvegna svo auðvelt með að
leysa smáhnúta, sem stundum
geta myndast, þegar samríma
þarf ólík sjónarmið.
Þau hjónin fóru líka oft saman í
hestaferðalög tvö ein og höfðu
komizt upp á lag með að ferðast
dögum saman með ótrúlega litlum
útbúnaði. Áhuginn og smitandi
gleðin ljómuðu frá þeim, ef maður
rakst á þau á þessum ferðum.
Það er táknrænt fyrir samlíf
þeirra Inga og Birnu, að núna
síðast um mánaðamót október/
nóvember, fóru þau hjónin saman
á landsþing hestamanna á Húsa-
vík, og nokkrum dögum síðar
ferðuðust þau til fjarlægra landa í
sumarfríi sínu um þriggja vikna
skeið. En henni tókst að sjá landið
sitt aftur, því að þau voru einmitt
að koma heim úr fríi sínu, þegar
dauðann bar svo skjótt að.
Minningarnar ylja og gleðja.
Við minnumst glæsilegrar hesta-
konu, er sat hesta sína með öryggi
og reisn, jafnt vetur sem sumár,
við hlið eiginmanns síns, í hópi
glaðra vina.
Nú er hún treguð af ástvinum
og samferðamönnum, og með þökk
og virðingu skal hún nú kvödd
hinztu kveðju.
I nafni hestamannafélagsins
Fáks, sendum við félaga okkar og
vini, Inga Lövdal, aldraðri móður,
syni, litlu sonardótturinni nöfnu
hennar, svo og öðrum ættingjum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Far þú i friði.
Friður Guðs þig blessi.
Haíðu þðkk fyrir allt <>k allt.
Stjórn hestamanna-
félagsins Fáks.
hjónum. Á sjúkrahúsinu var hug-
ur hans alltaf heima á Syðriey.
Þar átti hann sínar ánægjustundir
í návist barna þeirra, á milli
þeirra var innilegt samband til
siðustu stunda. Er Ólafur kom á
þetta heimili urðu þáttaskil í lífi
hans að fá þarna fastann lund
eftir að hafa verið vinnumaður
hingað og þangað. Ég held að í
flestum eða öllum tilvikum hafi
hann fengið sömu dóma, tryggur
og ráðvandur, kunni vel að meta
það sem honum var gott gert. Það
mat hann við hjónin á Syðriey,
þangað var gott að koma heim af
spítalanum ef heilsa leyfði. Þó
stuttur tími væri, var hver stund
honum dýrmæt er hann fékk að
vera með vinum sínum, þau voru
honum mikill styrkur í þungbær-
um veikindum hans. Hafi þau
hjón, frændi minn og kona hans,
og börn hjartans þökk fyrir alla
þá góðvild og hlýju er mágur minn
naut hjá þeim. Megi gæfa og gengi
ætíð fylgja heimili þeirra.
Orð megna lítils á kveðjustund
þó hin sönnu orð eru þau er
maðurinn skráir sjálfur á lífsbók
sína. Þar tala verkin, hitt bíður
þess er verða vill.
Allir þeir er þakktu Ólaf munu
minnast hans með hlýhug því hér
er kvaddur maður sem hægara
verður að muna en gleyma. Nú
þegar hann er horfmn inn í lönd
eilífðarinnar þar sém hann hefur
hlotið frelsið sanna.
Blessuð sé minning hans.
Aðstandendum hans og vinum
bið ég guðs blessunar.
Jóna Guðrún Vilhjálmsdóttir,
Lundi, Skagaströnd.