Morgunblaðið - 08.02.1981, Page 27

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. FEBRÚAR 1981
27
Hdkon Jónasson
— Minningarorð
Fæddur 11. október 1912.
Dáinn 29. janúar 1981.
Hann unni háttum hugumstórra hyggða,
var hetjan mikla. djörf og sterk.
Hann trúðl i mitt og megin (ornra dyggða.
i miskunn guðs og kraftaverk.
(Davlð Stefánsaon)
Hann Hákon er horfinn okkur
hérna megin lífs. Hann mun þó
lifa áfram í hjörtum okkar um
ókomin ár, enda fylgdi honum
ávallt birta og glaðværð, hvar sem
hann var og hvert sem hann fór.
Hann átti fáa sína líka. Vinnu-
samari mann er varla hægt að
hugsa sér. Athafnasemi var hon-
um í blóð borin, og voru heiðar-
leiki og reglusemi hans aðals-
merki. Þessir eiginleikar hafa
eflaust hjálpað honum mikið til að
sjá fyrir stórri fjölskyldu. Við
megum þó ekki gleyma eiginkonu
hans, Sigurborgu Karlsdóttur,
sem var hans styrkasta stoð.
Komu þau upp níu börnum.
Það er ekki hægt að hugsa sér
léttari og ræðnari mann en hann
Hákon. Við tölum nú ekki um, ef
hann fékk tækifæri til að taka
lagið í góðum hópi. Þá var hann
svo sannarlega í essinu sínu.
Eftirfarandi ljóðlínur voru honum
einkar hugleiknar.
þegar maður kom upp í sumó til
afa og ömmu. Þau voru einstak-
lega samhent í einu og öllu og virti
hann hana og dáði, og nú heldur
amma örugglega sínu striki, sterk
sem fyrr.
Maður vissi alltaf hvar hann
var að finna — önnum kafinn í
garðinum þeirra við ýmiskonar
störf. Afi sem var svo barngóður
að þegar hann á sínum tíma
byggði sumarbústaðinn lét hann
„lítið“ dúkkuhús fylgja með fyrir
börnin sín og síðar barnabörnin.
Það voru ekki ófáar stundirnar
sem við lékum okkur þar og gerum
enn.
Maður sættir sig engan veginn
við að missa svo lífskátan og
kærleiksríkan afa. Hann var ætíð
lífið og sálin hvar sem hann kom.
Hann var alltaf svo einlægur og
gaf svo mikið af sjálfum sér, var
svo mikið allra. Alltaf sá hann það
góða í hverjum og einum. Hann
var svo sannarlega ekki að fara í
manngreinarálit — það voru allir
jafnir í hans augum.
Minning um góðan og ástkæran
afa styrkir okkur í þeirri djúpu
sorg sem hrjáir hjörtu okkar.
Það er stór eyða komin sem
enginn getur fyllt upp í en lífið
heldur áfram en öll reynum við að
gera okkar besta, að hugsa fram á
við og gera það sem hann hefði
viljað að gert yrði.
Afi var alltaf svo kátur og
glaður og þannig munum við öll
minnast hans.
„Margs er að minnast.
margt er hér að þakka.
Guði aé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnaat.
margs er að sakna.
Guð þerri treKatárin strið.
Far þú i friði.
(riður Guða þix hlessi.
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guðt.
Guð þér nú fylgi.
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt."
(V. Briem)
Barnabörnin
t
Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
JÓN KJARTANSSON,
bifreiöarstjori,
frá Sólbakka, Hofsósi,
veröur jarösettur mánudaginn 9. febrúar kl. 13.30 frá Fossvogs-
kirkju.
Sigriöur Jónsdóttir, Jónmundur Gíslason,
Anton S. Jónsson, Jórunn Jónasdóttir,
Kristrún Jónsdóttir, Magnús B. Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
jaröarför,
HALLS BJÖRNSSONAR
frá Rangá.
Sérstakar þakkir sendum viö læknum og starfsfólki Landspítalans
svo og þeim er glöddu hann meö heimsóknum í veikindum hans.
Gunnhildur Þórarinsdóttir,
börn og aörir vandamenn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem vottuöu okkur samúö
og vináttu meö blómum og skeytum viö andát og útför eiginmanns
míns, fööur, tengdafööur og afa,
SIGURÐAR ELLERTSSONAR,
bónda Holtsmúla.
Gunnur Pálsdóttir,
Ingibjörg Sigurðardóttir, Ragnar Árnason,
Hallfríöur Siguröardóttir, Kristján Runólfsson,
Ellert Sigurósson, Annabella Jósefsdóttír,
Ari Jóhann Sigurösson,
og barnabörn.
Ókviðnir ekuium vér ðrlaga biða.
öruKKÍr horfa tll komandi tiða.
Ganga til hvildar með KlOfagran skjöld,
Klaðir og reifir hið síðasta kvöld.
(Guðm. Guðmundsson)
Þykir okkur þær lýsa vel hans
innri manni.
Alltaf var gott að koma á
Skarphéðinsgötu 12. Voru oft fjör-
ugar umræður yfir kaffibolla í
borðstofunni. Ávallt voru ein-
hverjar framkvæmdir framundan
sem þoldu enga bið, enda var ekki
verið að tvínóna við hlutina eða
slá þeim á frest. Nei, hann Hákon
var ekki mikið fyrir slíkt. Á
sumrin átti sumarbústaðurinn
Borg hug hans allan, þar sem
hann undi sér vel með fjölskyld-
unni. Hann hafði stundum orð á
því, að hann hefði getað hugsað
sér að gerast bóndi, enda var hann
fæddur og uppalinn í sveit, Bofg í
Reykhólasveit. Börnin, tengda-
börnin og barnabörnin komu oft
saman um helgar í „Sumó“, eins
og bústaðurinn er oftast kallaður í
daglegu tali. Þá var oft glatt á
hjalla, sérstaklega hjá litlu afa-
börnunum.
En nú hefur Hákon blessaður
kvatt þennan heim. Það er varla
hægt að trúa því á þessari stundu.
Við heyrum ekki lengur munn-
hörpuhljóminn, sem kom öllum í
gott skap.
Megi minningin um glaðværð og
gáska okkar elskulega tengdaföð-
ur vera fjölskyldunni huggun
harmi gegn. Með innilegri þökk
fyrir samveruna.
Tengdabörn
-,0ss héðan klukkur kalla
avo kaliar Guð om alla
til aln úr heimi hér,
þi aöfnuð hana vér sjáum
ok aaman vera fáum
I húsi þvi. æm elllft er.“
(V. Briem)
Það var undarleg tilfinning sem
heltók hjörtu okkar þegar við
fréttum það að afi væri farinn frá
okkur. Hann var kvaddur í ferðina
löngu, þangað sem við öll munum
hittast fyrr eða síðar. Það er alltaf
erfitt að horfa á eftir sínum
nánustu en svona er nú lífið einu
sinni og við verðum að sætta
okkur við það. Þetta kom svo
skyndilega en gott er til þess að
hugsa að afa varð að ósk sinni, að
þegar hann færi þá vildi hann fara
skjótt.
Það er margt sem kemur upp í
hugann, þegar við lítum til baka
og minnumst allra þeirra góðu
stunda, sem við áttum saman. Við
hefðum ekki getað ímyndað okkur
síðastliðið sumar að þetta væri
síðasta sumarið okkar saman.
Alltaf tók hann manni opnum
örmum og knúsaði mann og kyssti
,ýbú&nat
duruÝP ,
terúa'agl’ •,
Áa\>elin
gVeirra
ibe^eV?
•ndurn>ia
gSvorr ei
föbrrgsa
iMAPOo^C
WASlOi-
ISLANOS